Μερικές σκέψεις πριν από την κάλπη

Τι τελικά ζητάει απ΄ αυτές τις εκλογές που γίνονται κατακαλόκαιρο ο κόσμος της αριστεράς; Τι ακριβώς μπορεί να θέλουν όλες οι αριστερές δυνάμεις πέρα και έξω από τις επί μέρους διαφορές τους το βράδυ της Κυριακής της 7^ης Ιουλίου του 2019;

Η απάντηση θα ήταν πολύ εύκολη και φυσιολογική αν λέγαμε μόνο η είσοδος στην νέα βουλή, το πολυπόθητο δηλαδή 3% και φθάνει. Για το ΚΚΕ αυτός ο στόχος θεωρείται ως δεδομένος και εφικτός και του αρκεί ίσως ακόμη και η στασιμότητα των αποτελεσμάτων των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Για τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις όμως έτσι όπως τα κατάφεραν με τον πολυκερματισμό τους και την αδυναμία τους να συμπορευτούν έστω και εκλογικά ο στόχος του 3% φαίνεται πολύ δύσκολος  να επιτευχθεί.

Από την άλλη πλευρά στην δεξιά τα πράγματα φαίνονται σήμερα ποιο εύκολα για να μην πούμε πολύ ποιο εύκολα μετά και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων. Συνολικά όλως παράδοξα το μεγαλύτερο μέρος του μνημονιακού χώρου Ν.Δ – ΚΙΝΑΛ, εκτός ΣΥΡΙΖΑ , βρίσκεται περιέργως σε καλύτερη θέση αυτή την φορά, λες και τα μνημόνια που προώθησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να «ευεργέτησαν» τον λαό, όλο τον κόσμο της εργασίας, όλους τους συνταξιούχους, τους νέους ακόμα και τους άνεργους που πολύ πιθανά ακριβώς λόγο αυτών των πολιτικών να δώσουν στις επερχόμενες εκλογές ακόμα και την αυτοδυναμία στην Ν.Δ.    Με απλά λόγια ο λαός για να εκδικηθεί πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιθανόν να ψηφίσει δυνάμεις «ανταγωνιστικές» στην απερχόμενη κυβέρνηση, που όμως θα συνεχίσουν σίγουρα την ίδια και χειρότερη πολιτική με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και των «αιματοβαμμένων» πλεονασμάτων, που συμπίεσαν μισθούς και συντάξεις, που συρρίκνωσαν παντού το κοινωνικό κράτος, την δημόσια υγεία και παιδία, τα εργασιακά δικαιώματα και κτύπησαν αλύπητα εργατικές κατακτήσεις που έγιναν με θυσίες δεκαετιών όπως και η τεράστια αναδιανομή του πλούτου που έγινε δεν προωθήθηκαν μόνο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με την συμμετοχή της δεξιάς και όλων των μνημονιακών δυνάμεων. Ήταν επομένως φυσιολογικό αυτές οι πολιτικές να οδηγήσουν σε οργή και αγανάκτηση εκατομμύρια πολιτών στην χώρα μας όπως άλλωστε έγινε και σε όλη την Ευρώπη .  Την αγανάκτηση αυτή όμως εκλογικά την καρπώθηκε και την καρπώνεται δυστυχώς η δεξιά και όχι η αριστερά όχι οι γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις.

Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να εξετάσει συνολικά η αριστερά και στην Ελλάδα αμέσως μετά τις εκλογές ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα έχουν όλες οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Να απαντήσουν δηλαδή στο μεγάλο ερώτημα του γιατί την λαϊκή αγανάκτηση την κερδίζει η δεξιά και ούτε καν η σοσιαλδημοκρατία στην χώρα μας.

Βέβαια μια πρώτη απάντηση στα ερωτήματα αυτά υπάρχει και εντοπίζεται στον φαρδύ δρόμο που άνοιξε ο Τσίπρας και η παρέα του για την επάνοδο της παραδοσιακής δεξιάς αλλά και των ακροδεξιών μορφωμάτων της.

Παλιά οι εργαζόμενοι, τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης μπορούσαν σχετικά εύκολα να διακρίνουν ποιες πολιτικές δυνάμεις έστω και υποθετικά θα μπορούσαν να στηρίξουν τα συμφέροντά τους και ποια όχι. Η ήττα, η συρρίκνωση και το πολιτικό σμπαράλιασμα του παλιού δικομματικού συστήματος Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ που άνθισε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν ήλθε τυχαία. Τότε η αριστερά ήταν η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Με αγώνες σκληρούς το σύνολο των αριστερών δυνάμεων κέρδισε την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κατάφερε να ηγεμονεύσει πολιτικά και τον Γενάρη του 2015 να κάνει και το μεγάλο βήμα προς την διακυβέρνηση της χώρας.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι σε όλους γνωστά . Η αριστερά που δε έχασε την ταξική της διαφορετικότητα δυστυχώς ηττήθηκε πολιτικά και αυτή που υποτάχθηκε στις πολιτικές του άγριου νεοφιλελευθερισμού και μεταλλάχτηκε σε μια δύναμη εξυπηρέτησης των αντιλαϊκών συμφερόντων υπό την ηγεσία του Τσίπρα ποδοπάτησε στην κυριολεξία την αξιοπιστία της αριστερής διαφορετικότητας. Με την στάση της κατασυκοφάντησε την αριστερά και τους αγώνες που αυτή έκανε για πολλές δεκαετίες στο πλευρό του κόσμου της εργασίας.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα δυσδιάκριτα, κυριαρχεί παντού και κύρια στην νεολαία, ότι όλοι το ίδιο είναι. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δικαιολογημένα απεχθάνεται τους ψεύτες τους υποκριτές αυτούς που του υποσχέθηκαν πολλά, που του καλλιέργησαν την ελπίδα για μια άλλη κοινωνία ποιο δίκαιη ποιο ανθρώπινη που δυστυχώς όμως αποδείχτηκε μια από τα ίδια μια μεγάλη κοροϊδία. Αυτούς θέλει να τιμωρήσει ο λαός μας ξεχνώντας τους άλλους. Δυσκολεύεται δυστυχώς και όχι με ευθύνη δική του και μόνο, να αντιληφθεί ότι εκτός από την δεξιά πολιτική που προώθησε και προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και η παραδοσιακή δεξιά της Ν.Δ που προσπαθεί να καλλωπιστεί και να φτιασιδωθεί φορώντας την προοδευτική εκσυγχρονιστική και δημοκρατική της μάσκα!

Τα αποτελέσματα αυτών των λαθεμένων επιλογών αν γίνουν από τον λαό μας σ΄ αυτές τις εκλογές θα τα πληρώσει στο άμεσο μέλλον όλος ο κόσμος της εργασίας και τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης που και αυτά κτυπήθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα. Η επόμενη μέρα θα είναι ακόμα χειρότερη από την σημερινή για τους εργαζόμενους είτε είναι δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί. Η δεξιά με την πέμπτη φάλαγγα της την ακροδεξιά δεν θα κάνει διακρίσεις και θα επιτεθεί με αγριότητα σε όλους τους εργαζόμενους. Ιστορικά πάντα έτσι έγινε μετά από μια υποχώρηση και ήττα του εργατικού κινήματος. Η ολιγαρχία ντόπια και ξένη έχει πάντα ανοικτά τα μονοπάτια για την κερδοφορία της. Βρίσκει πάντα καλοθελητάδες για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.

Παρά τα τόσα προβλήματά της η αριστερά που δεν έχασε την ταξική της υπόσταση εξακολουθεί να είναι η λύση για ένα καλύτερο αύριο για τον λαό μας. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλοι το ίδιο!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καμιά αμφιβολία σ΄ αυτές τις εκλογές θα «τιμωρηθεί», θα προσπαθήσει όμως η ηγεσία του για να σωθεί πολιτικά να συμβάλει στην διαμόρφωση του νέου δικομματικού ή διπολικού συστήματος όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο ένας πυλώνας ο λεγόμενος «προοδευτικός» και από την άλλη θα είναι ο «συντηρητικός» με κέντρο την Ν.Δ. Το τιμόνι της διακυβέρνησης  για την εξυπηρέτηση της νεοφιλελεύθερης ευροενωσιακής κανονικότητας απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα θα το έχει όμως αυτή την φορά η Ν.Δ .  Αυτό είναι άλλωστε το γνωστό πολιτικό παιγνίδι εξυπηρετεί τα ίδια ντόπια και ξένα συμφέροντα. Αυτό το βρόμικα πολιτικό παιγνίδι καλείται μετά τις εκλογές να αντιμετωπίσει το σύνολο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων της Ελλάδας.

Η Λαϊκή Ενότητα θα επιδιώξει με όλες τις δυνάμεις της να επιταχύνει τις διαδικασίες για την συσπείρωση και την κοινή δράση όλων των αριστερών προοδευτικών και πατριωτικών δυνάμεων για την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας ώστε να ανατραπούν όλα τα αντιλαϊκά αντεργατικά μέτρα του μέλλοντος για τον λαό μας. Αυτό δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση αλλά μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα μπορούν να ανατραπούν τα μαύρα σχέδια της αντίδρασης. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο!

* Ο  Πριμικήρης Βασίλης είναι υποψήφιος βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας Ανατολικής Αττικής