Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, με όποιο αρχηγό είναι καθεστωτικό συμπλήρωμα της Ν.Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ  

Της Δέσποινας Σπανού*

 Οι εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ και οι εξελίξεις σε σχέση με την ανάδειξη του νέου προέδρου μας θύμισαν εθνικές εκλογές. Όλη η επικαιρότητα εξαντλήθηκε με τις δηλώσεις των υποψηφίων προέδρων, τις αναλύσεις επί των απόψεών τους, με τα βιογραφικά τους, με την εικόνα που παρουσίασαν στο debate, με τις δημοσκοπήσεις και με όλα αυτά που αφορούσαν το ΚΙΝΑΛ και τις εξελίξεις με βάση το πιθανό αποτέλεσμα. Ο θόρυβος δηλαδή και τα δημοσιεύματα ήταν σαν επρόκειτο να εκλεγεί κυβέρνηση και πρωθυπουργός και όχι να αφορούσαν εσωτερικές διαδικασίες του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος.

Φυσικά υποβαθμίστηκαν πλήρως όλα τα άλλα σημαντικά θέματα, οικονομία, ακρίβεια, κοινωνικά και εργασιακά και κυρίως το θέμα της πανδημίας και του τεράστιου αριθμού νεκρών, το οποίο όμως αντιμετωπίζεται από τη κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ως φυσιολογικό φαινόμενο.

Επίσης ενώ έγιναν τόσες αναλύσεις για το debate και την εμφάνιση των υποψηφίων, οι δημοσιογράφοι δεν προσπάθησαν να αποσπάσουν απαντήσεις για τα σημαντικά προβλήματα της χώρας, οι δε απαντήσεις τους περιορίστηκαν σε αόριστους μονολόγους για την κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας, π.χ. αναφορές στη μετανάστευση των νέων χωρίς όμως καμία αναφορά στα αίτια. Γενικότερα ήταν μία διαδικασία με ερωτήσεις και απαντήσεις χωρίς καθόλου αιχμές, λες και βρίσκονταν σε παράλληλο σύμπαν.

Το ερώτημα είναι λοιπόν, γιατί όλος αυτός ο θόρυβος για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ; Ποιός είναι ο στόχος;

Είναι σαφής:

α) Η ύπαρξη και ενδυνάμωση ενός κόμματος, ευέλικτου και ανοικτού σε όλα, ώστε εύκολα να μπορεί να συνεργαστεί με τα δύο μεγάλα κόμματα Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.

β) Η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ, ώστε σε ενδεχόμενη διαμόρφωση ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ να μπορούν να επιβάλουν όρους και πιθανόν και ηγετική ομάδα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά την διάψευση των υποσχέσεών του και την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου και όλων των μνημονιακών νόμων, δεν συγχωρούν το ριζοσπαστικό παρελθόν του και την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν δηλαδή τους ανέκαθεν «ευρωλάγνους» πιο αξιόπιστους.

γ) Μέσω των εκλογών του ΚΙΝΑΛ διαμορφώνεται, με στόχο την παγίωσή της στη συνείδηση της κοινής γνώμης, μία παραποιημένη εντύπωση περί δημοκρατίας στα κόμματα, περί πολιτικής ορθότητας και δεοντολογίας.

Συγκεκριμένα:

Οι θριαμβολογίες για τη μεγάλη συμμετοχή, που αποδεικνύει αύξηση των δυνάμεων του κόμματος και βαθιές δημοκρατικές διαδικασίες, είναι από υπερβολικές μέχρι εντελώς ψευδείς.

Οι 270.000 ψηφοφόροι δεν αποτελούν εκρηκτική αύξηση σε σχέση με τους ψηφίσαντες το 2017 (214.000), ούτε αποδεικνύουν τεράστια αύξηση του κόμματος σε εθνικές εκλογές (8,10% στις εκλογές του 2019) με δεδομένη την ρευστότητα αυτού του εκλογικού σώματος.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, που δεν διαψεύστηκαν, δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι που συμμετείχαν στην ανάδειξη νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ, είναι εγγεγραμμένοι ως μέλη και στα τρία κόμματα, Ν.Δ., ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ και ουδείς γνωρίζει ποιο κόμμα θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Τα φαινόμενα όμως αυτά, όχι μόνο ενίσχυση της δημοκρατίας δεν δείχνουν, αντιθέτως καταδεικνύουν παρακμιακό κλίμα, σκοπιμότητες και συναλλαγή.

Το κυριότερο όμως και γι’ αυτό το προωθούν, είναι ότι ο αρχηγός που θα αναδειχθεί από ένα τέτοιο ρευστό, εντελώς ετερόκλητο, εκλογικό σώμα, δεν λογοδοτεί σε κανέναν, δεν υπάρχουν ενδιάμεσα όργανα, λαμβάνει μόνος του όλες τις αποφάσεις και κατευθύνει τα πράγματα εκεί που ο ίδιος θέλει.

Για τον λόγο αυτό, η προεκλογική περίοδος για την ανάδειξη προέδρου, διεξήχθη με τέτοια ένταση, διότι ο νέος αρχηγός θα καθόριζε με ποιόν θα συνεργασθεί το κόμμα, με ποιούς θα πάει δηλαδή και ποιούς θα αφήσει.

Εκεί οφείλεται η σκανδαλώδης στήριξη του Ανδρέα Λοβέρδου όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και την περίοδο που ήταν πρόεδρος και υποψήφια ξανά η Φώφη Γεννηματά. Η επιχείρηση αποδόμησης και διασυρμού της από τα γνωστά επιχειρηματικά και μιντιακά κέντρα, με στόχο την στήριξη της υποψηφιότητας Λοβέρδου ήταν προκλητική. Γνωστοί δημοσιογράφοι, που μετά τον θάνατό της έχυναν κροκοδείλια δάκρυα, έκαναν εις βάρος της, όσο ζούσε, διάφορα προσβλητικά πολιτικά ή και σεξιστικά σχόλια, με βασική επιδίωξη φυσικά την ανάδειξη του Ανδρέα Λοβέρδου στην προεδρία του ΚΙΝΑΛ, διότι αυτή θα εξασφάλιζε την μετέπειτα συνεργασία με τη Ν.Δ.

Ο αποκλεισμός του από τον δεύτερο γύρο και η ανάδειξη ως επικρατέστερων των κ.κ. Ανδρουλάκη και Παπανδρέου αναδιέταξε τις συμμαχίες. Ο ίδιος ο Ανδρέας Λοβέρδος, παρά το γεγονός ότι είχε δηλώσει κατά την προεκλογική περίοδο, ότι δεν θα δεχθεί πρόεδρο μη κοινοβουλευτικό, βγήκε αμέσως και εξέφρασε τη στήριξή του στο Νίκο Ανδρουλάκη, όπως επίσης άμεσα ή έμμεσα και οι περισσότεροι μέχρι τώρα υποστηρικτές του.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρουσιάζεται ως άφθαρτος, διότι δεν υπήρξε βουλευτής, μόνο ευρωβουλευτής, δεν έχει εκφράσει με σαφήνεια οποιαδήποτε θέση για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και τις μετέπειτα επιλογές του. Είναι οπαδός όμως των ευρωπαϊκών πολιτικών λιτότητας και φαίνεται να στηρίζεται από το Σημιτικό μπλοκ και από διάφορους οικονομικούς παράγοντες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συνυποψήφιός του Γιώργος Παπανδρέου είναι αθώος και άμοιρος ευθυνών. Είναι ο πρωθυπουργός που μας οδήγησε στο Δ.Ν.Τ. και στα μνημόνια, που γονάτισαν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ανάγκασαν σε μετανάστευση εκατοντάδες χιλιάδες νέους.

Το γεγονός ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε κατήγγειλε τα μνημόνια, μετά τα ψήφισε, θεωρεί προφανώς ότι τον απαλλάσσει των δικών του ευθυνών και του δίνει το δικαίωμα να επανέλθει ως αρχηγός του κόμματος. Οι τραγικές συνέπειες όμως της πολιτικής του παραμένουν. Οι δηλώσεις του λοιπόν περί προοδευτικής διακυβέρνησης με βάση τις πολιτικές λιτότητας που και ο ίδιος στηρίζει είναι κενό γράμμα.

Συνολικά παρά την ψεύτικη εικόνα που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα Μ.Μ.Ε. για δημοκρατία, για ελπίδα, για δημιουργία κάτι καινούργιου, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, με όποιο αρχηγό, παραμένει καθεστωτικό συμπλήρωμα της Ν.Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ζητούμενο είναι ο ελληνικός λαός να αφυπνισθεί, να δίνει σημασία στις προτάσεις και στην ουσία της πολιτικής και όχι στα πρόσωπα που χρησιμοποιούνται σαν πολιτικά μανεκέν για να τον αποπροσανατολίσουν.

*Η Δέσποινα Σπανού, είναι πρώην αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, στέλεχος της ΛΑΕ