Ρήγας Φεραίος: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»
Νομοσχέδιο Ν.Δ. – Κεραμέως: ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Είχε γράψει ο μεγάλος επαναστάτης, ο Λένιν: «ο κόσμος αυτός (αναφερόμενους στους
φοιτητές) αποτελεί το πιο ευαίσθητο τμήμα της διανόησης… αντανακλά και εκφράζει, κατά
τον πιο συνειδητό, τον πιο αποφασιστικό και τον πιο ακριβή τρόπο, την εξέλιξη των ταξικών
συμφερόντων και των πολιτικών ομάδων που υπάρχουν μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία».
Πάμπολλα γεγονότα στην πορεία του παγκόσμιου φοιτητικού κινήματος τον δικαίωσαν. Ο ρόλος
του φοιτητικού κινήματος, η βαρύτητά του στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, η
αλληλεπίδραση με το εργατικό κίνημα, έχουν αποτυπωθεί σε όλη την ιστορική διαδρομή
του.
Ειδικά στη δεκαετία του 60, το φοιτητικό κίνημα δεν αποτελεί ένα «στεγανό» πανεπιστημιακό
κίνημα, που εξαντλείται στα καθαρά παιδαγωγικά του χαρακτηριστικά. Αντίθετα, δρα και
αλληλλεπιδρά καθοριστικά με τα εκάστοτε ζωτικά προβλήματα των κοινωνιών.
Στο Μπέρκλεϊ  με το Free Speech Movement (κίνηση για την ελευθερία του λόγου και της
δράσης), το 1964-1965, οι φοιτητές αντιδρούν στην καταστρατήγηση της ελευθερίας μέσα στα
πανεπιστήμια, ενώ παράλληλα οργανώνονται, με σημαντική συμβολή των φοιτητικών
παρατάξεων, μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενάντια
στη CIA, στη Daw Chemicals.
Ιστορικές έμειναν επίσης οι καταλήψεις και οι δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητών στο
Πανεπιστήμιο Columbia το 1968,  με κυρίαρχα αιτήματα την πλήρη αποδέσμευση της
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης από τα οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας και την
εσωτερική αναδιάρθρωση των Πανεπιστημίων, αλλά και τη συμπαράστασή τους στο γαλλικό
φοιτητικό κίνημα του Μάη του ’68.
Το ίδιο στη Γερμανία, στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία, με τον θρυλικό Μάη του ΄68, που
κατάφερε να  ενώσει το φοιτητικό, εργατικό και μαθητικό κίνημα, όμως η έλλειψη συγκεκριμένων
στόχων και εναλλακτικού σχεδίου δυσχέραιναν την πορεία του.
Στην Ελλάδα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα προξενήσει τους πρώτους τριγμούς στα
θεμέλια της στρατιωτικής δικτατορίας και θα αποτελέσει ένα ηρωϊκό γεγονός, που θα
καταγραφεί στο πάνθεον των φοιτητικών αγώνων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η προσπάθεια λοιπόν, να περιοριστεί η ελευθερία της σκέψης και κυρίως των
κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια με μέτρα διοικητικά έως και έντονα κατασταλτικά,
ακριβώς επειδή οι φοιτητές εκπροσωπούν αυτό που εξαιρετικά αποτύπωσε ο Λένιν, δεν είναι
σημερινή, ούτε αποτελεί εφεύρεση της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η διαρκής προσπάθεια της
κυρίαρχης τάξης, να καθυποτάξει ένα εν δυνάμει ριζοσπαστικό, κινηματικό, ανατρεπτικό
τμήμα της κοινωνίας, το οποίο δεν επηρεάζεται ακόμη από τους «περιορισμούς» της μισθωτής
εργασίας (απόλυση, ανεργία), απολαμβάνει τη θετική αντιμετώπιση του μεγαλύτερου μέρους του
λαού, γιατί είναι το μέλλον κάθε οικογένειας, έχει τα χαρακτηριστικά στοιχεία της συλλογικότητας,
της γνώσης, της εμβάθυνσης, και κυρίως του οράματος να αλλάξει τα πάντα στον κόσμο.
Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας και η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ., που αποτελεί
τον κατ’ εξοχήν πολιτικό εκφραστή του, γνωρίζει και γι αυτό παίρνει τα δικά του μέτρα.
Τώρα, που η συγκυρία θεωρείται γι αυτούς ευνοϊκή. Με την υγειονομική πανδημία να σαρώνει και
την ψυχολογία της κοινωνίας στο ναδίρ, εξ αιτίας των δραματικών χρόνων της οικονομικής κρίσης

που ποτέ δεν τέλειωσε, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα και η άλλη συνιστώσα του κατεστημένου,
ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτιμούν ότι ήρθε η ώρα να εγγράψουν στο θεσμικό τους οπλοστάσιο, ό,τι δεν κατάφεραν
τα προηγούμενα χρόνια.
Στη λογική αυτή λοιπόν, στο νομοσχέδιο της Ν.Δ.- Κεραμέως, μεταξύ των άλλων
τερατουργηματικών διατάξεων, εισάγεται για πρώτη φορά το «Πειθαρχικό Δίκαιο Φοιτητών», το
οποίο απέχει πολύ από τα μέχρι σήμερα πειθαρχικά συμβούλια, τα οποία υπήρχαν, και
προέβλεπαν πειθαρχικές διαδικασίες και ποινές για το πανεπιστημιακό προσωπικό και για τους
φοιτητές.
Στο νομοσχέδιο «κρύβεται» τροποποίηση επί τα χείρω των παραγράφων 1 και 2 του
άρθρου 168 του Ποινικού Κώδικα.
Αυτή επιφέρει βαρύτερες ποινές και για όλους όσοι κινητοποιούνται, αλλά έχει και
μεγαλύτερες ποινικές επιπτώσεις για τους φοιτητές !!!!!! (την παράγραφο 3, το «ιδιώνυμο» για
όσους εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς, την είχε προσθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο 168).
Ενώ για τα «αδικήματα» των παραγράφων 1 και 2 (δηλαδή «όποιος εισέρχεται παράνομα σε χώρο
δημόσιας υπηρεσίας ή υπηρεσίας οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης…» κτλ.)
προβλέπονταν ποινή φυλάκισης έως τρία έτη ή χρηματική ποινή, τώρα προβλέπονται ποινή
φυλάκισης (χωρίς χρονικό όριο) και χρηματική ποινή.
Επίσης, ως αδίκημα εισάγεται «η παραμονή στους χώρους αυτούς, παρά τη ρητή εναντίωση της
υπηρεσίας που τους χρησιμοποιεί».
Δηλαδή, ενώ μπορεί να μην προκαλείς καμιά διατάραξη στη διεξαγωγή των εργασιών, να μην
ενοχλείς καθόλου, αρκεί και μόνον η ρητή εναντίωση της υπηρεσίας για την παραμονή σου στο
χώρο, και τιμωρείσαι με ποινή φυλάκισης και χρηματική ποινή.
Στο άρθρο 23 του νόμου ορίζονται, μεταξύ άλλων, ως πειθαρχικά παραπτώματα:
Παράγραφος δ) «η παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος, συμπεριλαμβανομένης
τόσο της εκπαιδευτικής, ερευνητικής ή διοικητικής λειτουργίας του, όσο και της λειτουργίας των
μονομελών και συλλογικών οργάνων των υπηρεσιών του, καθώς και της χρήσης των
εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού του».
Πειθαρχικό παράπτωμα μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή, η κατάληψη ακόμη και μιας άδειας
αίθουσας, αρκεί να έχει έναν υπολογιστή ή έναν προτζέκτορα μέσα.
Μάλιστα, το παράπτωμα της παραγράφου δ) είναι από αυτά που επισύρουν ποινή
οριστικής διαγραφής από το Πανεπιστήμιο!!
Παράγραφος ζ) «η υπαίτια με οποιονδήποτε τρόπο ρύπανση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων
του ιδρύματος, συμπεριλαμβανομένης και της ηχορύπανσης».
Η επιβολή της απόλυτης σιγής ….
Παράγραφος ε) «η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των
υποδομών και του εξοπλισμού του ιδρύματος χωρίς την άδεια των αρμοδίων οργάνων του».
Δηλαδή, για να κάνουν συγκέντρωση οι φοιτητές σε ανοικτούς χώρους των
πανεπιστημίων, απαιτείται άδεια της Πρυτανικής Αρχής.
Στο άρθρο 25 παρ. 4 ορίζει ότι ο εκπρόσωπος των φοιτητών και ο αναπληρωτής του στα
πειθαρχικά συμβούλια αναδεικνύονται με μυστική ψηφοφορία με ηλεκτρονικά μέσα από το
σύνολο των φοιτητών του ιδρύματος.
Εισάγεται η διαδικασία της ανάκρισης από μέλος των ΔΕΠ, που θα έχει ορισθεί για το σκοπό αυτό.

Αυτά και άλλα πολλά κυοφορούνται στην εποχή της ακραίας νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας.
Όπως όμως το κατεστημένο γνωρίζει τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος, πρέπει η
νεολαία και ο λαός να εμπιστευτούν τις δυνάμεις τους και την αγωνιστική προοπτική.
Αλλά και η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να ξεπεράσει τον πολυκερματισμό της και τη
διαρκή ενδοαντιπαράθεση, να επιλέξει το δρόμο της κοινής δράσης και να συγκροτήσει ένα
ευρύ μέτωπο, που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στο αστικό κατεστημένο.
Ενθαρρυντικό στοιχείο που συμβάλλει και σε μια τέτοια προοπτική αποτελούν οι τελευταίες
μαζικές διαδηλώσεις. Είναι αυτές, που αργά ή γρήγορα και όσο γίνονται υπόθεση όλου του
λαού, θα γείρουν την πλάστιγγα και θα καθορίσουν τις εξελίξεις.
Για να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά το μεγάλο επαναστάτη!