Δημήτρης Στρατούλης
Στέλεχος Αριστερού Ρεύματος και ΛΑΕ*

Για την πανδημία, την συγκυρία και την Αριστερά
1.
Η εκλογική ήττα του Τραμπ, ενός πλουτοκράτη, που αδιαφορούσε για την υγειονομική
προστασία του λαού, εγκωμίαζε ακροδεξιές και ρατσιστικές συμμορίες, λοιδορούσε
διαδηλωτές, λαούς, φυλές, προκάλεσε ανακούφιση σε προοδευτικούς ανθρώπους.
Ωστόσο, ο νικητής των εκλογών Τζο Μπάιντεν, ενσαρκώνει το κατεστημένο των
Δημοκρατικών. Οι ΗΠΑ παραμένουν ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, που δεν αλλάζει τους
άξονες της εξωτερικής πολιτικής της.
Τα πρωτοφανή γεγονότα με την κατάληψη από ακροδεξιούς Τραμπιστές του
Καπιτωλίου, απέδειξαν ότι, παρά την ήττα του Τραμπ, ο Τραμπισμός, το αντιδραστικό
ρεύμα του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, παραμένει εκλογικά, πολιτικά,
κοινωνικά ισχυρό και απειλητικό, σε Αμερική και Ευρώπη.
Ότι οι ΗΠΑ είναι μία χώρα κοινωνικά διχασμένη, μία ιμπεριαλιστική δύναμη σε
υποχώρηση.
Οι ελπίδες της κυβέρνησης και της συστημικής αντιπολίτευσης στη χώρα μας, ότι η
εκλογή Μπάιντεν θα συγκρατήσει το καθεστώς Ερντογάν από επεκτατικές και
αναθεωρητικές πολιτικές, συνιστούν συνειδητές αυταπάτες.
Η νέα κατάσταση επιτείνει την ανάγκη απεμπλοκής της χώρας μας από τους διεθνείς
ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τον ευρωατλαντισμό και προώθησης μίας
ανεξάρτητης, πολυδιάστατης, φιλειρηνικής, αντιιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής.
Οι εκλογικές νίκες της Αριστεράς στην Βολιβία, εν μέσω διωγμών και τρομοκρατίας σε
βάρος των αριστερών δυνάμεων, και στη Βενεζουέλα αποτελούν νίκες όλων των λαών
που μάχονται τον νεοφιλελευθερισμό, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό. Κρατούν ζωντανή
την ελπίδα ότι υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

2.
Η πανδημία είναι τοξική. Ο κορωνοϊός κολλάει χωρίς διακρίσεις.
Είναι, όμως, και ακραία ταξική. Διευρύνθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες, εντάθηκε η
φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.
Οι εργαζόμενοι έχουν τα περισσότερα θύματα, λόγω μεταφοράς τους με ΜΜΕ, έλλειψης
μέτρων προστασίας στους χώρους εργασίας, και γιατί μεγάλα τμήματά τους
(υγειονομικοί, αλυσίδες διατροφής) βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, πολλές
φορές χωρίς μέσα υγειονομικής προστασίας.

2

Επίσης, οι αστικές κυβερνήσεις έχουν ως ταξική πολιτική επιλογή να φορτώσουν
τα βάρη της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, καθώς και της υπερχρέωσης με τη
διόγκωση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, και πάλι στις πλάτες των εργαζομένων.
Οι αστικές κυβερνήσεις και η ΕΕ, αναγκάστηκαν, για να μην καταρρεύσουν οι
οικονομίες και οι ίδιες, να πάρουν μέτρα πρωτοφανούς χαλάρωσης των δημοσιονομικών
πολιτικών τους και ενίσχυσης της ρευστότητας. Ταυτόχρονα, αξιοποιούν την πανδημία
για να παίρνουν αντικοινωνικά μέτρα.
Και πάλι, όμως, η ελπίδα βρήκε τρόπο ν’ ανθίσει. Οι επιστήμονες μπόρεσαν μόνο
σε 12 μήνες να δώσουν στην ανθρωπότητα εμβόλια, διαγνωστικές μεθόδους,
θεραπευτικά φάρμακα. Αναδείχτηκαν οι δημιουργικές δυνατότητες της επιστήμης, που,
εάν απελευθερωθεί από τη μέγγενη του καπιταλιστικού κέρδους, μπορεί να υπηρετήσει
τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Ωστόσο, μετά και το φιάσκο των εμβολίων στην ΕΕ, αποδείχτηκε, για μία άλλη
φορά, ότι η λεγόμενη ελεύθερη αγορά δεν μπορεί να καλύψει με καθολικότητα, ισότητα
και κοινωνική δικαιοσύνη την ανάγκη της ανθρωπότητας για γρήγορη πρόσβαση στα
εμβόλια κατά του κορωνοϊού.
Η πνευματική ιδιοκτησία του εμβολίου (πατέντα) πρέπει να είναι παγκόσμιο
δημόσιο κοινωνικό αγαθό. Η λύση, που θα κάλυπτε όλες τις ανθρώπινες ανάγκες για
εμβόλια και σε πλούσιες και σε φτωχές χώρες, θα ήταν να δοθεί η δυνατότητα μαζικής
παραγωγής και γρήγορης διάθεσής τους και σε φαρμακοβιομηχανίες στις χώρες της
Ευρώπης και όλου του κόσμου χωρίς δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας
(πατέντες).
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέτυχε να ανταποκριθεί στις ανάγκες για τον εφοδιασμό
με τον αναγκαίο αριθμό εμβολίων, αλλά και στην οργάνωση των διαδικασιών για την
πραγματοποίηση τους. Για να καλύψει άμεσα τις ελλείψεις σε εμβόλια θα πρέπει να
αγοράσει εμβόλια και από εναλλακτικές πηγές (Ρωσία, Κίνα, Ινδία κλπ), ενώ
επικαιροποιείται με δραματικό τρόπο το αίτημα για δημοσία φαρμακοβιομηχανία και
δημόσια φαρμακαποθήκη.
Το εμβόλιο μόνο του δεν φτάνει. Χρειάζεται ενίσχυση του δημόσιου τομέα της
υγείας με μέτρα στα οποία αναφέρομαι παρακάτω.

3.
Βρισκόμαστε εν μέσω δεύτερου κύματος της πανδημίας και έντασης της
συνεπακόλουθης οικονομικής κρίσης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επανεκκίνησε τον περασμένο Μάη την οικονομία,
χωρίς να πάρει τα αναγκαία μέτρα υγειονομικής θωράκισης του λαού, ενεργώντας με
βασικό κριτήριο τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Δεν ενίσχυσε ουσιαστικά το δημόσιο τομέα της υγείας. Δημιούργησε λίγες
ΜΕΘ, έκανε λίγες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, διέθεσε ελάχιστα από τον κρατικό
προϋπολογισμό για την ενίσχυση του, τα οποία, μάλιστα, μειώνει το 2021. Δεν
αναβάθμισε την πρωτοβάθμια περίθαλψη. Διάθεσε, όμως, σκανδαλώδη ποσά σε
ιδιωτικά θεραπευτήρια και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

3

Με συνεχή αντεργατικά μέτρα έχει προκαλέσει μεγάλα κύματα απολύσεων,
περικοπής μισθών, επέκτασης ελαστικής απασχόλησης, έξαρσης της εργοδοτικής
αυθαιρεσίας, μαζικής φτωχοποίησης.
Προωθεί, στα πλαίσια αποφάσεων ΕΕ και Ευρωζώνης το νεοφιλελεύθερο σχέδιο
Πισσαρίδη, ως συνέχεια των μνημονίων, με νέα κατεδάφιση, μισθών, εργασιακών
σχέσεων και συντάξεων. Με περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης με
πλήρη κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Αυτή θα εντείνει την
αβεβαιότητα των νέων ασφαλισμένων για το πόση σύνταξη θα πάρουν. Οδηγεί στην
εξαέρωση των επικουρικών συντάξεων των ήδη συνταξιούχων, αφού το ταμείο τους θα
στερηθεί τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων.
Με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, που ετοιμάζεται να καταθέσει προς ψήφιση
στη Βουλή, προωθεί απλήρωτες υπερωρίες, περιορισμό απεργιακού και συνδικαλιστικού
δικαιώματος, μεγαλύτερη συρρίκνωση του ρόλου των επιθεωρήσεων εργασίας.
Η κυβέρνηση με τα χρήματα του ταμείου ανάκαμψης της ΕΕ, όταν, εφόσον και
με όποιους όρους νέας υπερχρέωσης της χώρας έλθουν, θα προωθήσει πιο
αποτελεσματικά τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της με χρηματοδότηση, κυρίως, των
μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Σε τομείς και κλάδους που υπαγορεύει η ΕΕ και οι
ωφελούμενοι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι οι πραγματικές ανάγκες και δυνατότητες της
χώρας.
Με το νέο πτωχευτικό κώδικα δίνει το τελειωτικό χτύπημα στη λαϊκή κατοικία
και στα νοικοκυριά, που επλήγησαν από τις μνημονιακές πολιτικές και την παρούσα
διπλή κρίση.
Τα κυβερνητικά μέτρα στήριξης της εργασίας, εισοδημάτων, επαγγελματιών και
αυτοαπασχολουμένων είναι πολύ λιγότερα από τις πραγματικές ανάγκες της περιόδου,
και από όσα διατίθενται σε άλλες χώρες. Διαχέουν τη φτώχεια. Συνοδεύονται με νέα
προκλητικά προνόμια στο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση άνοιξε και πάλι τα σχολεία, χωρίς τα αναγκαία μέτρα
υγειονομικής προστασίας μαθητών, εκπαιδευτικών, γονιών. Με το νέο νομοσχέδιο για
την παιδεία ενισχύει τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση για τα παιδιά λαϊκών
οικογενειών και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (αστυνομία στα πανεπιστήμια κλπ).
Η κυβέρνηση εφαρμόζει αυταρχικότερη πολιτική, καταργώντας δημοκρατικά,
συνδικαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα, φτάνοντας μέχρι την καθολική απαγόρευση
εκδηλώσεων (Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος, πρόσφατες πανεκπαιδευτικές
κινητοποιήσεις). Αξιοποιεί ως ευκαιρία την απειλή του κορωνοϊού και τον εγκλεισμό,
αλλά και το νέο νόμο της κατά των διαδηλώσεων. Κι αυτό, γιατί φοβάται και θέλει να
προλάβει τις αντιστάσεις στις αντιλαϊκές πολιτικές της.
Ταυτόχρονα, με αφορμή τις επεκτατικές πρακτικές του καθεστώτος Ερντογάν,
αντί να απεγκλωβιστεί από τη μονόπλευρη πρόσδεσή της στον ευρωατλαντισμό και να
ασκήσει μία ανεξάρτητη, φιλειρηνική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ανοίγει νέο
κύκλο στρατιωτικών εξοπλισμών σε βάρος των κοινωνικών αναγκών, χωρίς να
καλύπτουν και τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες του λαού και της χώρας.
4.

4

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί κριτική σε δευτερεύουσες πλευρές της κυβερνητικής
πολιτικής. Δεν αμφισβητεί το νεοφιλελεύθερο περιεχόμενο της, αφού η κυβέρνηση
συνήθως εφαρμόζει νόμους, που είχε ψηφίσει ή μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι η αιτία, η οποία, μαζί με την πολιτική αναξιοπιστία λόγω της
μνημονιακής μετάλλαξής του, προκαλεί στο ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικές αντιπαραθέσεις.
Αυτές, όμως, δεν έχουν, ως ουσιαστικό διακύβευμα το περιεχόμενο της πολιτικής
του, αλλά το ποιοι θα ηγεμονεύσουν στην κεντροαριστερή μετεξέλιξή του.
Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και ολοκληρώνει τη συστημική μετάλλαξή του,
που ξεκίνησε, όταν ψήφισε το 3 ο μνημόνιο, προκαλώντας πρωτοφανή αξιακή και
πολιτική ζημιά στην Αριστερά στην Ελλάδα και διεθνώς.
Η συζήτηση, για συγκρότηση αντιδεξιού μετώπου, δεν έχει πραγματική
προγραμματική βάση, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εφαρμόσει και υιοθετεί δεξιές πολιτικές.
Αποτελεί επικοινωνιακό εργαλείο της ηγεσίας του για αναζωπύρωση του διλημματικού
δικομματισμού, ώστε να επανέλθει στην κυβέρνηση.
Η προώθηση Αντιδεξιού Μετώπου, παρότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία
ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων, αυτοί θα κινδυνεύσουν να εγκλωβιστούν στο νέο
δικομματισμό. Οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν πρέπει να εμπλακούν σε
αυτή την παγίδα.
Τα προαναφερθέντα αφορούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τον λαϊκό κόσμο του,
με τον οποίο θέλουμε να συμμετέχουμε από κοινού στους κοινωνικούς αγώνες για την
απόκρουση των αυταρχικών – αντιλαϊκών κυβερνητικών πολιτικών.
5.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά, λόγω του κατακερματισμού της, της αναξιοπιστίας
της λόγω της μνημονιακής συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ, και της εμμονής της ηγεσίας
του ΚΚΕ, παρά τις πρόσφατες ελάχιστες και ατελείς ενωτικές εκλάμψεις του, δεν μπορεί
να συγκροτήσει ισχυρό λαϊκό ρεύμα ανατροπής σε προοδευτική κατεύθυνση.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. Δεν μπορεί,
παρά τις επιμέρους προσπάθειες αγωνιστικών τμημάτων του, να κινητοποιήσει τους
εργαζόμενους, να οργανώσει ενωτικούς και νικηφόρους αγώνες. Ο φόβος για την υγεία
και τη ζωή, αλλά και για την καταστολή, τα πρόστιμα κλπ επιτείνει το πρόβλημα.
Η Κυβέρνηση, παρότι η διαχείριση από αυτή της υγειονομικής και κοινωνικής
κρίσης προκαλεί πρώτα κύματα λαϊκής δυσαρέσκειας, δεν έχει σήμερα απέναντί της
πραγματική και αποτελεσματική πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση.
Επιπλέον, υπάρχει κίνδυνος αυτό το κενό να καλυφτεί από ακροδεξιές
ανορθολογικές δυνάμεις, που είναι παρούσες.
Υπάρχει κενό κινηματικής αλλά και πολιτικής αριστερής αντιπολίτευσης,
προβολής εναλλακτικής πρότασης και ενός πολιτικού χώρου που θα καλύψει αυτό το
κενό.
6.
Σήμερα, υπάρχει ανάγκη, αξιοποιώντας και τη δημοσιονομική χαλάρωση στην
ΕΕ, για όσο αυτή διαρκέσει, να προβληθούν από την Αριστερά και το κίνημα πιο
επιθετικά αιτήματα, αντίστασης και ανατροπής των εφαρμοζόμενων πολιτικών, και,
κυρίως, άμεσης ανακούφισης και επιβίωσης του λαού, όπως:

5

 Υπεράσπιση της υγείας και της ζωής. Το εμβόλιο μόνο του δεν φτάνει.
Χρειάζεται ενίσχυση του ΕΣΥ με άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, με
ΜΕΘ, ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, προστατευτικά υγειονομικά μέσα. Μαζική
διενέργεια δωρεάν και συνταγογραφούμενων tests διάγνωσης του κορωνοϊού.
Αναβάθμιση της Πρωτοβάθμιας Υγείας. Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
Μέτρα υγειονομικής προστασίας και ελέγχους στους χώρους εργασίας.
 Υπεράσπιση της εργασίας. Νομοθετική προστασία από απολύσεις. Ουσιαστική
οικονομική στήριξη όσων έχασαν τη δουλειά τους. Αύξηση δημόσιων
επενδύσεων σε υποδομές. Οικονομική στήριξη και κλάδων του ιδιωτικού τομέα
που θίχτηκαν και κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που δρουν σε αυτούς.
Κατάργηση δυνατοτήτων, που δόθηκαν στις επιχειρήσεις με πρόσχημα την
πανδημία, να επεκτείνουν μονομερώς εκ περιτροπής εργασία, δανεισμό και
ενοικίαση των εργαζομένων, τηλεργασία χωρίς δικαιώματα κλπ. Ενεργοποίηση
δημόσιων ελεγκτικών μηχανισμών για να σταματήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία, η
οποία εκμεταλλευόμενη την πανδημία οργιάζει. Να μην κατατεθεί στη Βουλή το
προετο8ιμαζόμενο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο.
 Υπεράσπιση λαϊκών εισοδημάτων, αποκατάσταση μισθών των εργαζομένων από
μειώσεις που υπέστησαν και αύξησή τους, για να βελτιωθεί η ζωή τους αλλά και
για ν’ αυξηθεί η ζήτηση, που θα συμβάλλει στην επανεκκίνηση της οικονομίας.
Να σταματήσουν κατασχέσεις και πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας. Σεισάχθεια
για όσους/ες αδυνατούν και λόγω συγκυρίας να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.
Να σταματήσουν οι αποκοπές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, να
αποκατασταθούν οι διακοπείσες συνδέσεις.
 Υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και απόσυρση του νομοσχεδίου.
 Υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Κατάργηση των αυταρχικών
αντιδημοκρατικών μέτρων, που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση στη διάρκεια της
πανδημίας, (περιορισμός συνδικαλιστικού, απεργιακού δικαιώματος,
απαγόρευση συγκεντρώσεων διαδηλώσεων κλπ).
 Ενίσχυση παραγωγικής βάσης της χώρας με μεγάλες δημόσιες επενδύσεις είτε
στους κλάδους και τομείς που υπάρχει άμεσα ανάγκη (αγροτοδιατροφικός
τομέας, φάρμακο, ενέργεια) είτε σε κλάδους και τομείς που διαθέτουν διαχρονικά
συγκριτικά πλεονεκτήματα (ναυτιλία, όχι φαραωνικός τουρισμός, μικρές
επιχειρήσεις νέας τεχνολογίας, μεταποίηση κλπ). Με εργαλεία τον δημόσιο
τομέα, κοινωνικό τομέα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τη δημόσια διοίκηση.
 Αμφισβήτηση και διαγραφή δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, που εξαιτίας της
τρέχουσας διπλής κρίσης, διογκώθηκαν ακόμα περισσότερο.
7.
Η οικονομική κρίση και τα νέο εσωτερικό μνημόνιο, που η Κυβέρνηση προωθεί, για
ν’ αντιμετωπίσει την υπερχρέωση της χώρας και την άρση της δημοσιονομικής
χαλάρωσης στην ΕΕ, που σύντομα θα σταματήσει, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με
μέτρα άμεσης ανακούφισης.
Ο αγώνας γι’ αυτά θα πρέπει να συνδυάζεται με τον αγώνα για ανατροπή του
νεοφιλελεύθερου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου στη χώρα μας και για την
προώθηση μίας εναλλακτικής στη λιτότητα και τον ευρωμονόδρομο πολιτικής.

6

Για ένα νέο οικονομικό, παραγωγικό και κοινωνικό πρότυπο, ριζικά διαφορετικό από
το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, που γεννά κρίσεις, γιγαντώνει την εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο και τις κοινωνικές αδικίες.
Μ’ ένα φιλολαϊκό, ριζοσπαστικό πρόγραμμα παραγωγικού μετασχηματισμού,
τερματισμού της λιτότητας, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, βελτίωσης μισθών,
συντάξεων, λαϊκών εισοδημάτων, περιβάλλοντος, δημόσιας υγείας, παιδείας, πρόνοιας,
διεύρυνσης εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, που στο επίκεντρό του θα έχει
την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Που θα προωθεί τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, και των ιδιωτικών χρεών των
πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Την εθνικοποίηση κοινωνικοποίηση των
τραπεζών. Τον τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων. Τη φορολόγηση των μεγάλων
εισοδημάτων και κερδών. Τη ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση των
αποδοχών.
Η προώθηση ενός τέτοιου μεταβατικού προς βαθύτερες αλλαγές και το σοσιαλισμό
προγράμματος στη χώρα μας – οδηγεί σε σύγκρουση, ρήξη με τους σιδερένιους κανόνες
της ΕΕ και της ευρωζώνης, που θα εμποδίσουν την εφαρμογή του, και σε έξοδο από
αυτές.
Όχι για να το εφαρμόσει μία λαϊκή κυβέρνηση, γιατί σήμερα τέτοιες
προϋποθέσεις και πολιτικοί συσχετισμοί δεν υπάρχουν, αλλά για να υπάρχει σήμερα με
βάση αυτό και από τη σκοπιά του μία δομική μαχητική αριστερή αντιπολίτευση στις
αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές και σε όποια νεοφιλελεύθερη πολιτική.
8.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να συμβάλλουμε στην
ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Στο συντονισμό των αγωνιστικών
δυνάμεων και ιδιαίτερα των πρωτοβάθμιων σωματείων, όπου μπορεί και πρέπει να
οικοδομηθεί μία νέα εργατική ταξική ενότητα στη βάση των κοινών προβλημάτων.
Μόνο από την άνθηση των εργατικών, λαϊκών, νεολαιίστικων αγώνων μπορεί να
προκύψει νέα ριζοσπαστικοποίηση με αριστερό πρόσημο, νέες ευκαιρίες πολιτικής
παρέμβασης και αναγέννησης της Αριστεράς.
Η συγκρότηση ενός νέου ενιαίου πολιτικού χώρου της ριζοσπαστικής
αριστεράς από οργανωμένες δυνάμεις της και από αγωνιστές από τα κινήματα, την
τέχνη, τον πολιτισμό, τη διανόηση μπορεί να καλύψει το υπαρκτό πολιτικό κενό
αριστερής αντιπολίτευσης και εναλλακτικής λύσης, λόγω της κεντροαριστερής
μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αντιστοίχηση με τους κοινωνικούς αγώνες και με βάση κοινή προγραμματική
βάση, εναλλακτική στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική διαχείριση με κατεύθυνση το
σοσιαλισμό.
Ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς, εφόσον ανασυγκροτηθεί και
ενιαιοποιηθεί, θα μπορεί να πιέζει πιο αποτελεσματικά κι άλλες αριστερές δυνάμεις (πχ
ΚΚΕ) για κινηματικές, πολιτικές, εκλογικές συμμαχίες, με βάση κοινό πρόγραμμα.
Η δημιουργία άμεσα μίας πρωτοβουλίας διαλόγου και αγώνων της
ριζοσπαστικής Αριστεράς, πολύ ευρύτερης από το άθροισμα των διάσπαρτων και
μικρών σήμερα οργανωμένων δυνάμεών της, που, όμως, πρέπει να τη στηρίζουν, να
συμμετέχουν σ’ αυτή και να εγγυώνται τη λειτουργία της, μπορεί να συμβάλει στην

7

ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων, στην προώθηση κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών,
στην αναζήτηση κοινής προγραμματικής βάσης και στη συγκρότηση νέου ενιαίου χώρου
της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ο διάλογος άνοιξε, θετικά βήματα γίνονται, Είμαστε, όμως, ακόμα πίσω από τις
ανάγκες της συγκυρίας. Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον λαό και τη νεολαία πρέπει
να προχωρήσουμε πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά στην ενωτική αυτή προσπάθεια.
Με σταθερά, βεβαίως, βήματα κατ’ αρχή συντονισμού των δυνάμεών μας στο
εργατικό κίνημα, στην αυτοδιοίκηση, στην υπεράσπιση του περιβάλλοντος, της ειρήνης
και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, και όχι με άλματα στο κενό, γιατί δεν έχουμε
δικαίωμα να δημιουργήσουμε νέα απογοήτευση στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση να προχωρήσουμε.
Υπάρχει ελπίδα, ας την βοηθήσουμε ν’ ανθίσει.
* Από ομιλία  στη σχετική διαδικτυακή συζήτηση που διοργάνωσε το kommon.gr