Του Βασίλη Πριμικήρη

Φοβικά σύνδρομα και μικροκομματικές επιλογές

Το παλιό  αίτημα μεγάλου μέρους των Ελλήνων της διασποράς για να τους δοθεί το δικαίωμα της ψήφου στις εθνικές μας εκλογές επανήλθε  και πάλι στην επικαιρότητα αυτή την φορά από την Ν.Δ. Είναι οπωσδήποτε ένα ζήτημα σημαντικό για την Ελλάδα και τον ελληνισμό ιδικά σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνά η πατρίδα μας.

Όλες οι κυβερνήσεις του παλιού γνωστού μας δικομματικού συστήματος στο παρελθόν κατά τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιοποιούσαν προθέσεις και σχέδια νόμου που αφορούσαν την συμμετοχή των Ελλήνων της διασποράς στις εθνικές εκλογές που ποτέ όμως δεν υλοποιήθηκαν. Το συζητούσαν,  έκαναν προτάσεις ανεφάρμοστες, έδιναν υποσχέσεις στους έλληνες της διασποράς αλλά στο τέλος για λόγους πάντα εκλογικών υπολογισμών και μικροκομματικούς ποτέ δεν εφάρμοζαν τις υποσχέσεις τους.

Κάθε φορά που διαμόρφωναν μια πρόταση νόμου ποτέ δεν έπαιρναν υπόψη τους τη γνώμη της οργανωμένης έκφρασης του Αποδ. Ελληνισμού, τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια μαζικά όργανα των Ελλήνων της διασποράς ακόμα και το ίδιο το καταργημένο πλέον ΣΑΕ. (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού) που υποτίθεται ότι ιδρύθηκε για να συμβουλεύει την ελληνική πολιτεία για τα θέματα του ελληνισμού της διασποράς. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να μην προχωρήσει ποτέ τίποτε.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις σ’ όλα τα μεταπολεμικά χρόνια αντιμετώπισαν τον Απόδημο Ελληνισμό σαν ξένο σώμα στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, χρησιμοποιώντας τα εμβάσματά του και αναφερόμενες σ’ αυτόν με αφηρημένες ελληνοκεντρικές διατυπώσεις στην περίοδο των επετείων και σε περιόδους όξυνσης των εθνικών μας θεμάτων. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις στην πραγματικότητα θέλανε τον Ελληνισμό της διασποράς αποκομμένο, να βλέπει με ουδετερότητα τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα και να ενισχύει οποιαδήποτε επιλογή έθετε η κυβέρνηση της Μητρόπολης.

Σήμερα επανέρχεται και πάλι το ζήτημα των δεσμών και των σχέσεων με τον ελληνισμό της διασποράς και αυτό σε μια περίοδο πρωτοφανούς κρίσης για την χώρα μας. Ζούμε στην Ελλάδα μια καταστροφή οικονομική και κοινωνική και επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας όλων των δυνάμεων του ελληνισμού.

Δεν μπορεί επομένως το ζήτημα αυτό της ψήφου των Ελλήνων της διασποράς να αντιμετωπίζεται  με φοβίες και μικροκομματικούς υπολογισμούς μπαίνοντας σε λογικές πλήρους άρνησης ή εκλογικίστικου κομματικού οφέλους και φυσικά δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτές λογικές και μεθοδεύσεις μικροκομματικού εκλογικού ανταγωνισμού .

Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των Ελλήνων μεταναστών αποτελεί συνταγματική επιταγή αλλά και βασική προϋπόθεση για μια άλλη σχέση της ελληνικής πολιτείας με τον ελληνισμό της διασποράς.

Ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς έχει επεξεργασθεί και διαμορφώσει από χρόνια μια πρόταση που μπορεί να εντάξει στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα τον ελληνισμό της διασποράς. Η πρόταση αυτή θέλει να συνδυάσει στο μέτρο του δυνατού την συνταγματική κατοχύρωσή της με την βούληση όλων των οργανωμένων εκφράσεων του Ελληνισμού της διασποράς Όλοι όμως αντιλαμβάνονται ότι οι έλληνες της αποδημίας δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι οι ρυθμιστές της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας.

Με απλά λόγια το δικαίωμα της ψήφου θα το έχουν μόνο οι Ελληνες/δες που εξακολουθούν να έχουν το εκλογικό τους δικαίωμα στην Ελλάδα και που θα μπορούσαν να ψηφίσουν την ημέρα των εθνικών εκλογών να ψηφίσουν αν πήγαιναν σε κάποια ελληνική εκλογική περιφέρεια που ανήκουν.

Επομένως η αριστερά όλες οι προοδευτικές δυνάμεις ήταν και θα πρέπει να είναι υπέρ του να δοθεί το δικαίωμα της ψήφου για τις εθνικές εκλογές στους Έλληνες της Διασποράς με ορισμένες φυσικά βασικές προϋποθέσεις ώστε να εξασφαλιστεί :

1) Το αδιάβλητο της ψήφου

2)   Η ισότιμη παρουσίαση όλων των κομμάτων που θα διεκδικήσουν την ψήφο των Ελλήνων της Διασποράς.

3)   Να δημιουργηθεί ξεχωριστή εκλογική «περιφέρεια εξωτερικού» αποκλειστικά για τους απόδημους Έλληνες . Η εκλογική περιφέρεια Εξωτερικού να είναι χωρισμένη σε εκλογικές ζώνες (διαμερίσματα) π.χ α) Ευρώπη, β) Βόρειος και Νότιος Αμερική, γ)  Αφρική, Ασία, και Ωκεανία. Οι απόδημοι Έλληνες να ψηφίζουν αποκλειστικά  σε αυτή και να εκλέγουν με την ψήφο τους ένα συγκεκριμένο αριθμό «αποδήμων βουλευτών»(10-15).

4)   Να εκλέγονται βουλευτές Απόδημου Ελληνισμού . Οι βουλευτές αυτοί θα πρέπει να προέρχονται από τους Απόδημους .

5)   Ως προς την διαδικασία να μπορούν να ψηφίζουν και με  επιστολική ψήφο εάν και εφόσον υπάρχουν οι τεχνικές προϋποθέσεις  χωρίς να αποκλείονται και άλλες μορφές γιατί δίνει την δυνατότητα εύκολα σε όλους να ψηφίσουν εφόσον είναι ελληνικής  καταγωγής, είναι εγγεγραμμένοι στα ελληνικά δημοτολόγια και ελληνικούς εκλογικούς καταλόγους και έχουν γραφεί με αίτηση τους σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους

6) Να υπάρχει ενιαίο ψηφοδέλτιο σε κάθε ζώνη όπου θα υπάρχουν οι συνδυασμοί όλων των κομμάτων  που θα διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού. Με τον τρόπο αυτό θα αποφευχθεί ο τεράστιος όγκος ψηφοδελτίων.

7) Οι ελληνικές πρεσβείες στο εξωτερικό θα πρέπει να προβούν σε συμφωνίες με τις χώρες υποδοχής ώστε να εξασφαλισθεί η προεκλογική παρουσίαση των θέσεων όλων των πολιτικών ελληνικών κομμάτων χωρίς καμιά εξαίρεση. Από τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών θα πρέπει απαραιτήτως να  εξασφαλίζεται η εγγύηση ότι η ψήφος των Ελλήνων υπηκόων θα είναι ελεύθερη και μυστική και ότι για τον ψηφοφόρο δεν θα προκύψει κανένα πρόβλημα τόσο στην εργασία του όσο και στα δικαιώματά του.

Βέβαια τα προβλήματα του ελληνισμού της διασποράς είναι πολλά και πολύπλοκα. Εκτός της ψήφου καλό θα είναι η ελληνική κυβέρνηση αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις να σκύψουν πάνω σε αυτά με μια διαφορετική λογική από αυτή που μέχρι σήμερα αντιμετώπισαν τον ελληνισμό της διασποράς. Μια πολιτική για τον ελληνισμό της διασποράς δεν μπορεί αποσπασματικά να μείνει μόνο στο θέμα της ψήφου, θα πρέπει να χαραχθούν νέες πολιτικές για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, για την παλιννόστηση, για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις των Ελλήνων της διασποράς με το ελληνικό δημόσιο, για την υπεράσπιση της πολιτιστικής ελληνικής ταυτότητας και φυσικά για τα ζητήματα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις χώρες υποδοχής όπου σε πολλές χώρες ακόμα και τις Ευρώπης οξύνονται τα φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού.

 *Βασίλης Πριμικήρης – Κ.Ε ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ