Καλησπέρα σας αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αυτό που λένε το εννοούν κι αυτό που υπόσχονται θέλουν να το κάνουν πράξη.
Αυτοί δεν περνούν καλά στις μέρες μας. Ζορίζονται, όπως το λέει ο λαός
Τέτοιοι είμαστε και προς αυτήn την κατεύθυνση θα επιμείνουμε, αναλαμβάνοντας το κόστος των ημερών, γιατί γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια στιγμή στη ζωή που όλα κρίνονται όχι με το μέτρο των αγορών αλλά με το μέτρο της ανθρωπιάς και της ευθύνης.
Εκεί συνάντησα στη μικρή μου πορεία τους Σωτήρη και Δήμο, που δυστυχώς δεν είναι πια ανάμεσά μας αλλά και άλλους πολλούς, όπως τους Νάντια, Παναγιώτη, Αλέκο, Δημήτρη, Δέσποινα, Νίκο, Λίτσα, Κώστα ,Θανάση, Μαριάνα και Ρωμανό και Αυγή.
Και πολλούς άλλους που απαρτίζουν τη ΛΑΕ που σήμερα κατεβαίνει στις εκλογές ματωμένη, κυνηγημένη, αλλά όχι διαλυμένη.
Και επιμένω να στηρίζω αυτή τη μικρή και συμπαγή δύναμη γιατί ενοχλεί.
Και η ενόχληση στο σύστημα είναι το δικαίωμα που έχει το μυρμήγκι απέναντι στο θηρίο.
Αν δεν ενοχλούσαμε, δεν θα μας λοιδορούσαν, δεν θα μας απαξίωναν μεθοδικά, δεν θα μας κυνηγούσαν με μηνύσεις.
Κι αφού μας λοιδορούν, έχουμε χρέος να σταθούμε όρθιοι και να επιμείνουμε.
Βρισκόμαστε στην ταράτσα της στοάς του Ορφέα. Κάτω απ’ αυτήν τη στοά υπάρχει ένα από τα ιστορικότερα θέατρα της χωράς μας. Το Θέατρο Τέχνης. Το υπόγειο του Κουν Ιδρύθηκε μέσα στην κατοχή.
Άντεξε κινδύνους, κυνηγητά, απαξιώσεις. Κι όταν ο ιδρυτής του πέθανε άντεξε αλλά 40 χρόνια και αντέχει ως σήμερα δίνοντας στον χώρο της τέχνης ανθρώπους με ταλέντο, ιδέες και δύναμη.
Γιατί;
Γιατί κάποιες ενδιάμεσες γενιές δεν υπέκυψαν στον κανόνα των αγορών, άντεξαν να τους λοιδορούν ,να τους λένε ότι δεν αξίζουν τέτοια κληρονομιά, ότι αφού πέθανε ο ιδρυτής του, το θέατρο πρέπει να κλείσει, να γίνει μουσείο και άλλα τέτοιά.
Το αδηφάγο παιχνίδι του ανταγωνισμού δεν αντέχει τους απλούς υπηρέτες της τέχνης. Θέλει να τους εξοντώσει, δεν αντέχει την αφοσίωση και την εργασία, θέλει σταρς και πριμοδοτεί τη γρήγορη ανέλιξη κατά τα αμερικανικά πρότυπα.
Όμως αυτό άντεξε με μότο την ιδέα της συλλογικότητας και της συνευθύνης και τώρα δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Όταν έμαθαν πως είμαι στη ΛΑΕ, κάποιοι σουφρώσανε τα φρύδια τους, κάποιοι μου γύρισαν την πλάτη και κάποιος είπε: «ε βέβαια πού θα πήγαινε αυτή; Από το θέατρο των αντισταρς στο κόμμα των αντιστάρς». Αυτό μου άρεσε.
Ναι γι’ αυτό είμαι εδώ. Γιατί το είδος των ανθρώπων που βάζουν στην άκρη το προσωπικό στο όνομα του συλλογικού, σπανίζουν και πρέπει να τους τιμά κανείς.
Στην εποχή του life style και των illustration εικόνων που κυκλοφορούν με πληρωμένες διαφημίσεις, εμείς διεκδικούμε το στοίχημα της ρεαλιστικής συνύπαρξης, δηλαδή της πραγματικής συνεύρεσης των ανθρώπων και όχι των εικόνων τους και των κοντινών τους πλάνων. Εδώ σήμερα, είτε έξω απ’ το υπουργείο Οικονομικών με τις καθαρίστριες παλιότερα, είτε έξω απ’ τα συμβολαιογραφεία τις Τετάρτες, είτε στη δική των ναζιστών για την καταδίκη τους, είτε στα νοσοκομεία και στις φυλακές για τους αδίκως συλληφθέντες και τα δικαιώματα τους, είτε στο ΣΤΕ για το Ελληνικό. Πάντα και όταν ήμασταν μέσα και όταν ήμασταν απέξω απ’ τη Βουλή.
Είμαστε αγωνιστές ακτιβιστές μιας Αριστεράς που θέλει να τιμήσει το όνομά της και ζητάει την ψήφο του ελληνικού λαού για να το κάνει από καλύτερη θέση.
Όπως όμως και να ‘χει, αυτή θα το κάνει γιατί αυτό είναι η δουλειά της.
Σας καλωσορίζω λοιπόν στην αποψινή μας εκδήλωση που θα είναι και η αρχή και η υπόσχεση της συνέχειας των αγώνων που μας περιμένουν.