Tο έγκλημα της αποτροπής των «ροών» από το Αιγαίο στοιχίζει ήδη πάνω από 5.000 πνιγμένους πρόσφυγες το 2017 στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα σε Λιβύη και Σικελία και κανένα κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος δεν βρέθηκε να ανατριχιάσει από αλληλέγγυα τσίπα και να παραιτηθεί.

Του Θανάση Κούρκουλα

Πάνω από δύο χρόνια έχουν περάσει από την υπογραφή του 3ου μνημονίου. Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό στερείται φύλλου συκής και οι ραγδαίοι ρυθμοί υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων ενσταλάζονται με επίσης ραγδαίο ρυθμό στο σώμα του πάλαι ποτέ κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το αρχικό μότο πως όλα γίνονται αναγκαστικά «παρά τη θέλησή μας» (με πρώτα όσα ήταν κάποτε σημαία του αγωνιζόμενου ΣΥΡΙΖΑ: ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων, πάρκων και τουριστικών υποδομών) έχει μετατραπεί σε μεγαλοπρεπές λιβάνισμα της αναπτυξιακής χρησιμότητας του GR-invest. Ομοίως, οι αξίες της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και του αντιρατσισμού του ΣΥΡΙΖΑ έδωσαν τη θέση τους στο θεσμικό ρατσισμό και στην υπέρτατη «αξία» της αποτροπής νέων αφίξεων με κάθε μέσο (FRONTEX, ΝΑΤΟ, φυλακές και απελάσεις) μετά της συγγνώμης Μουζάλα προς το Δένδια για τα κακά λόγια που είχαν ξεστομιστεί κάποτε για τις Αμυγδαλέζες.

Συνεπακόλουθα το έγκλημα της αποτροπής των «ροών» από το Αιγαίο στοιχίζει ήδη πάνω από 5.000 πνιγμένους πρόσφυγες το 2017 στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα σε Λιβύη και Σικελία και κανένα κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος δεν βρέθηκε να ανατριχιάσει από αλληλέγγυα τσίπα και να παραιτηθεί. Αντίθετα το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που συνεχίζει να αντιστέκεται και αρνήθηκε να ΜΚΟποιηθεί, συκοφαντήθηκε από ΣΥΡΙΖΑίους υπουργούς σε συνεργασία με τα μεγάλα ΜΜΕ σε βαθμό κακουργήματος. Ταυτόχρονα, η αντιφασιστική ευαισθησία του πάλαι ποτέ κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, συχνά πυκνά εναλλάσσεται με επισκέψεις κυβερνητικών στελεχών από κοινού με ναζιστές βουλευτές σε ακριτικές περιοχές, ανατριχιαστικές πόζες του Κασιδιάρη με τα όπλα του ελληνικού στρατού σε ασκήσεις, σε ένα συνεχές ξέπλυμα των φασιστών με πρόφαση την κοινοβουλευτική ιδιότητα του «νόμιμου κόμματος».

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, ακόμα και εν μέσω της δίκης της ΧΑ οι ναζί συχνά πυκνά δοκιμάζουν τις αντοχές του πολιτικού συστήματος του «δημοκρατικού τόξου» με καταδρομικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου τους σε αφισοκολλητές της ΠΕΝΕΝ και σε στελέχη του ΚΚΕ στον Πειραιά, Πακιστανούς εργάτες στον Ασπρόπυργο,
Ρομά στο Μενίδι, προσφυγόπουλα στα σχολεία.

Ανυποχώρητοι πολιτικά, ανοιχτοί στη βάση

Κι ενώ όλα αυτά έχουν ήδη συνοδευτεί με διασπάσεις του κυβερνώντος κόμματος, παραιτήσεις βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών, αποδεσμεύσεις χιλιάδων μελών καθώς και δημοσκοπική καθίζηση στα φτωχά λαϊκά στρώματα, εξελίσσεται μια παράλληλη προπαγάνδα του νεομνημονιακού κόμματος που επιχειρεί να πείσει την κοινωνία και τα δυσαρεστημένα μέλη του πως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πιστός στις αξίες και τις αρχές του και πως –όσο μπορεί– υλοποιεί προοδευτικά «δικαιωματικά» μέτρα (π.χ. νόμος για ταυτότητα φύλλου και για ιατρική χρήση κάνναβης). Αυτή η εκστρατεία συνοδεύεται με εμφάνιση σε κάθε ευκαιρία κυβερνητικών ή/και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε κινητοποιήσεις του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, σε διαδηλώσεις Κούρδων προσφύγων για να μην κλείσει το στρατόπεδο του Λαυρίου (όπου ο Μουζάλας βάζει το λουκέτο), ή σε αντιφασιστικές συγκεντρώσεις όπως πρόσφατα στον Πειραιά απέναντι στους Χρυσαυγίτες που εγκαινίαζαν τα νέα τους γραφεία (περήφανοι για τους πρόσφατους ατιμώρητους τσαμπουκάδες τους). Πρόκειται για μια πρόκληση προς τους αγωνιστές του κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς που χρειάζεται να απαντηθεί. Όχι με στόχο να αποθαρρυνθούν οι απλοί –συνήθως απογοητευμένοι αλλά παραμένοντες– ΣΥΡΙΖαίοι με κινηματικές ευαισθησίες να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Απεναντίας το κίνημα μπορεί και πρέπει να παραμείνει ανοιχτό σε αυτό τον κόσμο. Όμως –στο δρόμο της διετούς πρακτικής των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ– δεν μπορούμε και δεν πρέπει στο όνομα αυτού του κόσμου να ανεχτούμε ή ακόμα περισσότερο να επιδιώκουμε την παρουσία του ίδιου του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ: δια κεντρικών στελεχών, νεολαιίστικων και δικαιωματικών υπογραφών, δημοτικών παρατάξεων ευθέως στηριζόμενων και εξαρτώμενων από το κυβερνητικό κόμμα, που τον τελευταίο καιρό επιχειρούν μια πασαρέλα εντυπώσεων περιδιαβαίνοντας στις κινηματικές εκδηλώσεις.

Αντικυβερνητικό κίνημα

Οι λόγοι είναι σοβαροί και αφορούν τη φυσιογνωμία του κινήματος αντίστασης στη λιτότητα και το ρατσισμό. Για να μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί χρειάζεται να είμαστε καθαροί για το ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υλοποιεί αυτές τις πολιτικές. Όπως στο παρελθόν όταν κυβερνούσαν οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, έτσι και σήμερα ο μνημονιακός κεντροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο απέναντι στρατόπεδο και οι ευθύνες του χρειάζεται να αναδεικνύονται καθαρά και ξάστερα στα κείμενα των διαδηλωτών, στα πλαίσια των συγκεντρώσεων και των αντιρατσιστικών φεστιβάλ, στα πανό των κινητοποιήσεων. Δεν υπάρχει κανένας από τα πάνω «ενιαιομετωπικός» κοινός παρονομαστής με τις οργανώσεις και τα στελέχη του μνημονιακού κόμματος, εκτός αν τα ίδια αποφασίσουν να καταγγείλουν ευθέως την πολιτική της κυβέρνησής τους. Όσοι σύντροφοι του κινήματος επικαλούνται αντιφασιστικές τακτικές κοινής δράσης των επαναστατών με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τη δεκαετία του ’30 θα χρειαστεί να θυμηθούν πως εκείνη η σοσιαλδημοκρατία, εκτός από κυβερνητική δύναμη του αστικού μπλοκ, ήταν ταυτόχρονα ηγεσία σε συνδικάτα εκατομμυρίων εργατών που συχνά πυκνά απεργούσαν ενάντια στα μέτρα λιτότητας της δικής τους κυβέρνησης. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ απέχει παρασάγγας από αυτή την εικόνα, έστω και ως καρικατούρα της ιστορίας. Επίσης χρειάζεται να θυμηθούμε –ορισμένοι από εμάς και αυτοκριτικά– πως το επίπεδο ανάπτυξης και πολιτικοποίησης του κινήματος δεν στάθηκε αρκετό το 2015 για να αποτρέψει τη μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ παρά τις επιθυμίες του 60% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος σήμερα το κίνημα να δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας δικαιωματικών «άλλοθι» σε κυβερνητικά στελέχη, όπως πρόσφατα σε συνεντεύξεις Τύπου και κινητοποιήσεις ενάντια στους φασίστες του Ασπροπύργου. Αντίθετα η κυβέρνηση χρειάζεται να αποκαλύπτεται ως συνένοχη στην αποθράσυνση των νεοναζί. Όχι μόνο διά της ατιμωρησίας των δραστών των ρατσιστικών επιθέσεων. Αλλά κυρίως διά της εφαρμογής της ρατσιστικής αντιπροσφυγικής πολιτικής της συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, όσο και δια της συμμετοχής της στο έγκλημα που συντελείται στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, δίνοντας χέρι φιλίας στα πολεμοκάπηλα ιμπεριαλιστικά σχέδια του Τραμπ με την αναβάθμιση της βάσης των ΗΠΑ στη Σούδα.

Τέλος, αυτά δεν σημαίνουν πως θα πρέπει ξαφνικά, αντί για το φασισμό να καταδιώκουμε τους ΣΥΡΙΖαίους που εμφανίζονται στις κινητοποιήσεις, όπως πρόσφατα επιχείρησε μια μικρή ομάδα θερμόαιμων παλουκοφόρων στην αντιφασιστική συγκέντρωση της πλατείας Κοραή στον Πειραιά. Αρκούν τα αντικυβερνητικά συνθήματα όπως το «Αυτή η πολιτική η μνημονιακή θρέφει τους φασίστες και τη Χρυσή Αυγή», ή ακόμα και η προφανής διαπίστωση πως το «Μέτωπο κατά του φασισμού δεν γίνεται με Τραμπ και ΔΝΤ». Εκφράζουν την αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε να πολεμάμε απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς και βάζουν καθαρά το δίλημμα πως χρειάζεται να επιλέξει κανείς με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

*Αναδημοσίευση από “Εργατική Αριστερά” φ.394 (25/10/17)