Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Κώστα Ήσυχου, μάλους της Π.Γ. της Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτης Αριστεράς, στην ΕφΣυν:

Βασική «ατμομηχανή» των ενωτικών διαδικασιών στην κολομβιανή Αριστερά είναι οι λαϊκές οργανωτικές δομές που συγκροτούνται στη χώρα και δρουν μαζικά, νικηφόρα και δυναμικά εδώ και χρόνια στις φτωχογειτονιές, στους χώρους του πολιτισμού και της εργασίας

Ο σημερινός πρόεδρος της Κολομβίας, Γουστάβο Πέτρο, έδωσε το πράσινο φως για να εντατικοποιηθούν οι ενωτικές διαδικασίες για μια αντιιμπεριαλιστική ενωτική Αριστερά στη χώρα του. Αφού το Σύνταγμα δεν του επιτρέπει ακόμα μια προεδρική θητεία, ξεκινά μαζί με άλλες δυνάμεις έναν ελπιδοφόρο ενωτικό δρόμο για τον λαό του και τη χώρα του.

Ο νέος αριστερός υποψήφιος για την προεδρία, ο γερουσιαστής Ιβάν Σεπέδα συμμετέχει σε διακομματική διαβούλευση ενόψει των βουλευτικών εκλογών στις 8 Μαρτίου 2026 και των προεδρικών εκλογών στις 31 Μαΐου 2026.

Το νέο κόμμα Ιστορικό Σύμφωνο (Pacto Histórico – PH) ιδρύθηκε τον περασμένο Ιούνιο από τρία κόμματα, την Πατριωτική Ενωση, τον Εναλλακτικό Δημοκρατικό Πόλο και το Κ.Κ. Κολομβίας. Διαμόρφωσε τα ψηφοδέλτιά του με ισότιμο τρόπο, εναλλάσσοντας μία γυναίκα και έναν άνδρα σε κάθε σειρά.

Ο Σεπέδα αναδείχθηκε ως ένας από τους υποψήφιους με τη μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη στην Κολομβία, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Σε έναν υποθετικό πρώτο γύρο, ο Σεπέδα ηγείται της πρόθεσης ψήφου με 31,9%, ακολουθούμενος από τον Αμπελάρντο δε λα Εσπριέγια (Ακρα Δεξιά) με 18,2% και τον Σέρχιο Φαχάρδο, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως κεντρώος, με 8,5%. Τελευταία δημοσκόπηση αποκάλυψε επίσης ότι σε έναν πιθανό δεύτερο γύρο μεταξύ δε λα Εσπριέγια και Σεπέδα, ο τελευταίος θα συγκέντρωνε 59% υποστήριξη.

Με μια ιστορική απόφαση, η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή (CNE) της Κολομβίας, στη βάση των συνταγματικών διαδικασιών της χώρας, αποδέχθηκε τη συγχώνευση των τριών αριστερών κομμάτων έπειτα από αρκετούς μήνες αβεβαιότητας κατά τους οποίους η CNE είχε εξαρτήσει την οριστική της απόφαση από τη μελέτη του «συνόλου των διοικητικών πειθαρχικών διαδικασιών» που είχαν κινηθεί κατά της συγχώνευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, διέταξε τη διάλυση των τριών κομμάτων λόγω της δημιουργίας του Ιστορικού Συμφώνου, της συμμαχίας στην οποία συμμετείχαν αυτές οι συλλογικότητες και η οποία έφερε τον Πέτρο στην εξουσία το 2022. Εδώ προκύπτει ένα ιστορικό δίδαγμα που δεν προσφέρεται για «πολιτική αντιγραφή» αλλά για μια αξιόλογη, πλούσια, πολιτική εμπειρία σε μια άλλη χώρα, με άλλες πολιτικές πραγματικότητες, που όμως διδάσκει τα εξής: Είτε ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία, είτε κομμουνιστική Αριστερά, οι ριζοσπαστικές και προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Κολομβίας εξετάζουν και κατορθώνουν μια συμφωνημένη προγραμματική ενωτική εκλογική κάθοδο που σχεδιάζει να αντιμετωπίσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό με «αναβαθμισμένο» το Δόγμα Μονρόε στην περιοχή της, την ολιγαρχική οικονομική και μιντιακή εξουσία στη χώρα, τους «πυλώνες» των στρατιωτικών κατεστημένων και δυνάμεων καταστολής, τη δικαστική στρατιωτική εξουσία, τις βαθιές ταξικές διαφορές προς όφελος των εργαζομένων και των φτωχοποιημένων μαζών, το ναρκεμπόριο με το βαθύ στίγμα από πολλές πλευρές στη χώρα και πολλά άλλα.

Βασική «ατμομηχανή» των ενωτικών διαδικασιών στην κολομβιανή Αριστερά είναι οι λαϊκές οργανωτικές δομές που συγκροτούνται στη χώρα και δρουν μαζικά, νικηφόρα και δυναμικά εδώ και χρόνια στις φτωχογειτονιές, στους χώρους του πολιτισμού και της εργασίας. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες αλλά και κοινούς παρονομαστές:

● Μια μνημονιακή, ιστορικά πελατειακή ολιγαρχία που υπηρετεί το ξένο κεφάλαιο στη χώρα. Τα κόμματα που την υπηρετούν μεταπολιτευτικά βρίσκονται στον παραδοσιακό κεντροδεξιό, ακροδεξιό χώρο και δυστυχώς στον κεντροαριστερό χώρο που σήμερα αναζητούν φόρμουλες για την «αυριανή» μέρα.

● Εναν αμερικανικό ιμπεριαλισμό που εδραιώνει την ενεργειακή, οικονομική, πολιτιστική ηγεμονία και στρατιωτική παρουσία στη χώρα μας.

● Μια διευρυνόμενη πολυδιάστατη φτώχεια που συνεχώς δυναμώνει προς όφελος των ολιγαρχικών ληστρικών μοντέλων που αναπτύσσονται.

● Κυρίως έχουμε μια κατακερματισμένη, εξαρτημένη, φιλοδυτική σοσιαλδημοκρατία, που αναζητά «κυβερνητικές λύσεις» ενώ παραμένει βαθύτατα συστημική, απόλυτα προσηλωμένη στο καπιταλιστικό μοντέλο. Εχουμε και μια κομμουνιστική πολιτική εκδοχή που ηγεμονεύει στον αριστερό πολιτικό χώρο με άρνηση της όποιας ενωτικής διαδικασίας και μια διάσπαρτη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Συμπέρασμα: Περιγράφουμε απλά την πραγματικότητα ή την αλλάζουμε; Οι αγώνες για τον λαό, με τον λαό δεν κουράζουν, εμπνέουν. Η αγωνία για την ενότητα της Αριστεράς μας πεισμώνει δεν μας αποξενώνει, ούτε μας αποστρατεύει. Η τεράστια δυσκολία στη σημερινή ολιγαρχία να βρει «λύσεις» δεν έχει ποτέ μόνιμο χαρακτήρα αλλά προσωρινό. Οι «μεσσίες» που κατασκευάζονται μιντιακά πάλι δεν αποτελούν «λύσεις» μακράς πνοής, αντίθετα σερβίρονται ως «ασπιρίνες» σε ένα ετοιμοθάνατο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό σύστημα. Ενα ρητό του Τσε ίσως δίνει έναν μεγάλο τόνο αισιοδοξίας: «Τι φταίω εγώ εάν έχω κόκκινο αίμα και την καρδιά μου στο αριστερό μέρος;»