Βρισκόμαστε εν μέσω μαζικών κοινωνικών κινητοποιήσεων που απαιτούν δικαιοσύνη και δικαίωση για το έγκλημα των Τεμπών, λίγες μέρες μετά τις μαζικότερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της χώρας. Έκφραση μιας αποφασισμένης κοινωνικής αντιπολίτευσης, η οποία, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους με τον πιο φοβερό τρόπο και που αρνήθηκαν να αποσυρθούν στον μοναχικό θρήνο, δημιουργεί μεγάλη πίεση στο πολιτικό και δικαστικό σύστημα. Με τη συμπαράσταση και συστράτευση της πολύ μεγάλης κοινωνικής πλειονότητας έχει ήδη πετύχει να το απονομιμοποιήσει. Είναι ελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι πια όσοι, για την απόδοση δικαιοσύνης, προσβλέπουν στην κυβέρνηση ή «έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη».
Μέσα από το έγκλημα των Τεμπών αποκαλύπτεται η κοινωνική καταδίκη του δολοφονικού συστήματος των διαπλεκόμενων εξουσιών, που είναι δεδομένη και τεράστια, αλλά και η οργή απέναντι στην ανάλγητη κυβερνητική πολιτική και τις επιπτώσεις της σε όλα τα επίπεδα. Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, μέσα στη θεσμολαγνεία της, δεν σκέφτεται τίποτε καλύτερο από επιτροπές και δικαστήρια. Άλλωστε, «έχει εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη». Όμως, όπως αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, η εκκωφαντική παρουσία του λαού στους δρόμους είναι αυτή που κλονίζει την κυβέρνηση και η συνέχιση της κοινωνικής κινητοποίησης ο μόνος τρόπος για να ασκηθεί πίεση για δικαιοσύνη, αλλά και δικαίωση για τα θύματα των Τεμπών.
Μένει στη ριζοσπαστική Αριστερά το χρέος να μετατρέψει την κοινωνική καταδίκη της κυβέρνησης και του πολιτικού και δικαστικού συστήματος σε παράγοντα ενός μεγάλου μετασχηματισμού. Να αναδείξει πόσο το έγκλημα των Τεμπών προετοιμάζονταν επί δεκαετίες από όλους όσους υπηρέτησαν το νεοφιλελεύθερο σχέδιο εκθεμελίωσης όλων των δημόσιων αγαθών, και του σιδηροδρόμου. Ακόμα, να αναδείξει ότι, χωρίς αμφισβήτηση των συσχετισμών, χωρίς ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ευρύτερες ρήξεις, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τα αίτια του εγκλήματος.
Η μοιραία, όπως αποδεικνύεται, ιδιωτικοποίηση, που αποτέλεσε ένα από τα εκατοντάδες προαπαιτούμενα, τα οποία υλοποίησαν οι διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις, υπήρξε η ολοκλήρωση ενός σχεδίου πλήρους απαξίωσης του πιο ανθρώπινου, συλλογικού, και φιλικού προς το περιβάλλον μεταφορικού μέσου. Η απαξίωση ήταν προμελετημένη, έτσι ώστε να δοθεί το συγκοινωνιακό έργο στους ιδιώτες των οδικών μεταφορών. Η ίδια κατεύθυνση ευρύτερης στοχοποίησης του δημόσιου, προς όφελος του ιδιωτικού μπαίνει ξανά με επιθετικό τρόπο, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Το αίτημα για έναν ασφαλή και σύγχρονο, εφάμιλλο των καλύτερων του κόσμου, ενιαίο, δημόσιο σιδηρόδρομο είναι αυτονόητο και επιτακτικό πρόταγμα, κοινωνική υποχρέωση και μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για ένα μεγάλο κίνημα για την ακύρωση των συμβάσεων ιδιωτικοποίησης. Αυτό θα μπορούσε να είναι το πρώτο μα και αναγκαίο βήμα για ένα κίνημα υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Καλούμε σε κινηματική και πολιτική συστράτευση όλων των δυνάμεων που κατανοούν την τεράστια σημασία ενός τέτοιου αγώνα και στη δημιουργία μιας πρωτοβουλίας για έναν ενιαίο, δημόσιο, σύγχρονο και ασφαλή σιδηρόδρομο, για το δικαίωμα σε φτηνές, ασφαλείς, δημόσιες μεταφορές. Αλλά και ευρύτερα για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Σε μια διαρκή και οργανωμένη δράση για την πλήρη διεκδίκησή τους.
Η επιστροφή του στο δημόσιο μπορεί να αποτελέσει βάση για τον μεγάλο κοινωνικό μετασχηματισμό, που είναι όσο ποτέ αναγκαίος.