Μαριάνα Τσίχλη, Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά

Παρά τα όσα ισχυρίζεται η ΝΔ, στην Ελλάδα δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί. Οπότε, έχουμε πλήρως σώας τας φρένας όλοι όσοι καταλαβαίνουμε ή ισχυριζόμαστε ότι, με την ίδια ή παρόμοια πολιτική, δεν υπάρχει διέξοδος.
Ας δούμε, όμως, κάποιους από τους αριθμούς, που έχουν σχέση με την καρδιά του κυβερνητικού αφηγήματος:
Το ελληνικό Α.Ε.Π. είναι χαμηλότερο κατά 20% από το 2008. Η πολιτική της διαχείρισης της κρίσης επιδείνωσε, αντί να βελτιώσει την κατάσταση.
Οι υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. σχετίζονται με το κατά πολύ χαμηλότερο επίπεδο σε σχέση με τις άλλες χώρες. Παρόλα αυτά, το 2024 οι αναπτυξιακοί ρυθμοί επιβραδύνθηκαν, ενώ το ίδιο εκτιμάται και για το 2025.
Η Ελλάδα βρέθηκε στη δεύτερη θέση από το τέλος ως προς το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π σε μονάδες αγοραστικής δύναμης και, αν συνεχιστεί η ίδια τάση, θα βρεθεί στην τελευταία θέση τα επόμενα χρόνια.
Η συσσώρευση υπολείπεται κατά πολύ της περιόδου πριν την κρίση και κατευθύνεται κυρίως στον τουρισμό, στις Α.Π.Ε και στο real estate. Δηλαδή σε κλάδους με μεγάλες διακυμάνσεις και μικρή προστιθέμενη αξία. Το μεγαλύτερο τμήμα των Ξένων Άμεσων Επενδύσεων αφορά στην αγορά ακινήτων, στη διαχείριση χαρτοφυλακίων (π.χ. εξαγορά κόκκινων δανείων από funds) και στην εξαγορά υφιστάμενων επιχειρήσεων. Η επίδρασή τους στην παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι μικρή και προκαλούν πολύ περισσότερα προβλήματα.
Το έλλειμμα πλησιάζει τα επίπεδα πριν από την έναρξη της κρίσης.
▪️Ο πραγματικός μισθός έχει απώλειες της τάξης του 35% σε σχέση με το 2008 και εξακολουθεί να μειώνεται λόγω της αύξησης του πληθωρισμού, που δεν δικαιολογείται από την αύξηση των αμοιβών, αλλά είναι αποτέλεσμα των υψηλών κερδών.
▪️Το κόστος εργασίας ανά εργαζόμενο είναι 35% χαμηλότερο σε σχέση με το 2009, σε αντίθεση με την τάση στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., που είναι αντίστροφη.
Από την άλλη, υπάρχουν αριθμοί και κυρίως κοινωνικά στρώματα, που, όχι απλώς ευημερούν, αλλά μάλλον βυσσοδομούν σε βάρος της πλειοψηφίας.
Το ποσοστό κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων έχει φτάσει σε υψηλότερα επίπεδα σε σχέση με την δεκαετία του 2000, δηλαδή πριν την κρίση. Αυξάνεται σε όλους τους τομείς, φτάνοντας στα υψηλότερα επίπεδα των δύο τελευταίων δεκαετιών, με πιο σημαντική την ανάκαμψή του στον τουρισμό.
Θα μπορούσαν να γραφτούν κι άλλα, όμως αυτά αρκούν για το συμπέρασμα. Ούτε υπάρχει κανένα στοιχείο βελτίωσης για την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά ούτε έχει βάση οποιοδήποτε αφήγημα περί επιτυχιών της ελληνικής οικονομίας. Αυτό που υπάρχει είναι η εκτόξευση της ανισότητας και η εξωπραγματική ενίσχυση κάθε είδους εξουσίας μίας ελάχιστης μειοψηφίας, σε βάρος των πολλών.
Ως προς το τι να κάνουμε; Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει χωρίς κοινωνική και πολιτική κίνηση, αλλά και ότι μονόδρομοι δεν υπάρχουν, αλλά κατασκευάζονται για να μας αφοπλίζουν. Απέναντί τους, μπορούμε και πρέπει να αντιτάξουμε τη διεκδίκηση, τους αγώνες, την ενότητα, τη συνέπεια, την αξιοπρέπεια.
Και μία αριστερά που θα είναι πραγματικά χρήσιμη. Αλλά για να είναι, θα πρέπει να λέει την αλήθεια, να επιμένει ότι οι λύσεις και οι κατακτήσεις είναι εφικτές σήμερα και όχι σε κάποιο μακρινό και αβέβαιο μέλλον, αλλά και να μην ξορκίζει τις ανατροπές και τις συγκρούσεις, στη βάση ενός υποτιθέμενου «ρεαλισμού», που, σε τελευταία ανάλυση, δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον εκτός από τις πολιτικές της κοινωνικής λεηλασίας.