Στην αριστερά είχαμε και έχουμε την «τύχη» να ζήσουμε αρκετές διασπάσεις, αποχωρήσεις κομμάτων και προσώπων. Από την διάσπαση του ΚΚΕ και την δημιουργία του ΝΑΡ , την διάσπαση του ΚΚΕ και την αποχώρηση του από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ, την διάσπαση του Συνασπισμού και την δημιουργία της ΔΗΜΑΡ , και με τελευταία την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας.
Άλλες διασπάσεις ήταν απίστευτα σκληρές , με έντονη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση, άλλες ήταν πιο «αναίμακτες». Όλες όμως είχαν και από αυτούς που «έμειναν» και από αυτούς που «έφυγαν» ένα κοινό στοιχείο. Περιορίστηκαν κατά βάση στην πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, με ελάχιστες «δημόσιες παρεκτροπές» που αποτελούσαν εξαιρέσεις.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των συμμετεχόντων, πρωταγωνιστών και μη των διασπάσεων , ήταν η προσπάθεια διατήρησης της πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας τουλάχιστον στον δημόσιο λόγο και την συμπεριφορά.
Παρακολουθούμε τώρα την κυοφορούμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και όσα πολιτικά και προσωπικά απίστευτα λέγονται και γίνονται , από την κορυφή ως τη βάση του κόμματος και παρατηρούμε μια απόλυτη αντιστροφή των πραγμάτων. Κυριαρχούν οι προσωπικές η συλλογικές επιθέσεις και προσπάθεια απαξίωσης του αντιπάλου, να έχει μειωθεί στο ελάχιστο η πολιτική ιδεολογική αντιπαράθεση. Η συμβολή της ύπαρξης των ΜΜΕ και των ΜΚΔ είναι καθοριστική. (Στις προηγούμενες διασπάσεις με εξαίρεση την τελευταία η ύπαρξη των ΜΚΔ ήταν ανύπαρκτη).
Μπορούμε να πούμε, ότι αυτά που μπορεί να λέγονταν ιδιωτικά στις προηγούμενες διασπάσεις , τώρα μέσω των ΜΚΔ λέγονται δημόσια , άρα λειτουργούν ως δημόσιες θέσεις- δεδομένα που μπορούν να απαντηθούν και να αναπαραχθούν και να λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά. Με αυτόν τον τρόπο και εξαιτίας αυτού, το προσωπικό, το ατομικό, η ποιότητα και η συγκρότηση του καθενός, το πως αντιλαμβάνεται ατομικά την σχέση , την κρίση και την κατάσταση , κυριαρχεί και επικαθορίζει το συλλογικό που αποτελεί και την βάση κάθε συλλογικότητας άρα και κάθε κόμματος.
Φταίνε τα ΜΚΔ και τα ΜΜΕ για αυτά που παρακολουθούμε ;
Φυσικά και όχι. Θα ήταν αφελές και απλοϊκό να το επικαλεστούμε. Αυτά λειτουργούν «απλώς» πολλαπλασιαστικά, ως μεγεθυντικός φακός της ατομικής και συλλογικής ποιότητας, των προβλημάτων , των συγκρούσεων και των αδιεξόδων. Λειτουργούν ως επιταχυντές της κρίσης, μιας κρίσης που ξεκίνησε το 2015 και βρισκόμαστε στις αρχές της κορύφωσης της. Το αποτέλεσμα είναι η παρατεταμένη κρίση και σύγκρουση και η λύση (η όποια λύση) να παίρνουν διαστάσεις πέραν του πολιτικού, να τις υπερβαίνουν, και το προσωπικό στοιχείο να επικαλύπτει το πολιτικό-συλλογικό.
Και εδώ υπεισέρχεται το αρχικό ζητούμενο στην πολιτική και ιδιαίτερα όταν παρουσιάζεται η διαφωνία, η κρίση και η σύγκρουση. Η διατήρηση της πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας. Αυτό που παρακολουθούμε είναι μια καθημερινή υποτίμηση της, με ελάχιστες εξαιρέσεις,
Οι διασπάσεις και αποχωρήσεις, μερικές φορές όμως είναι αναπόφευκτες αν και προκαλούν πάντα ένα τραύμα. Το να είσαι στην μειοψηφία ενός κόμματος δεν είναι και προς θάνατο, αυτό που είναι πάντα το ζητούμενο είναι η διατήρηση της πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας, είτε είσαι στην πλειοψηφία είτε στην μειοψηφία, είτε μείνεις είτε φύγεις. Αυτό χάνεται καθημερινά με αυτά που παρακολουθούμε, και το αποτέλεσμα δεν είναι μια πιθανή διάσπαση και ότι αυτή συνεπάγεται αλλά κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Ο κίνδυνος προ των πυλών της προσωπικής και πολιτικής απαξίωσης και των δυο (τριών, τεσσάρων ) μερών της κρίσης.
Δυστυχώς τα παραπάνω αν ισχύουν και στο βαθμό που ισχύουν δεν αφορούν μόνο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν αφορούσαν μόνο αυτό θα λέγαμε «μικρό το κακό» και «ηθελέστα και παθέστα» και «όλα εδώ πληρώνονται» και μάλιστα όσο πιο αργά τόσο πιο ακριβά. Αφορούν το σύνολο της Αριστεράς, επιβεβαιώνουν και βοηθούν στην πραγμάτωση των φανερών και κρυφών πόθων της Δεξιάς και του συστήματος από την μεταπολίτευση και μετά να ξεμπερδεύει εκτός από πολιτικά και ιδεολογικά , αξιακά και ηθικά με την Αριστερά και προς το παρών τα καταφέρνει μια χαρά.
Με βάση τα παραπάνω το ζητούμενο πλέον είναι υπαρξιακό και επιτακτική η ανάγκη ανασυγκρότησης της Αριστεράς, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς , προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς με αυτοκριτική διάθεση και επιθυμία για την υπεράσπιση των βασικών αξιακών αρχών της, με στόχο να είναι χρήσιμη κοινωνικά και πολιτικά, όχι σε μια οποιαδήποτε ρετρό και ακίνδυνη εκδοχή και ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά δεν θα λειτουργήσει ως νέος Σίσυφος.
Νίκος Βρυώνης μέλος ΠΣ.ΛΑΕ -ΑΑ