Συνέντευξη του Γιάννη Κουζή στην ΕΦΣΥΝ (Ντίνα Δασκαλοπούλου)

Υποψήφιος με το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας

Ενσαρκώνει το είδος του επιστήμονα που όλοι θα θέλαμε για δάσκαλό μας. Εξαιρετικά σοβαρός και αυστηρός με την έρευνά του, αλλά γλυκός και δοτικός με τους φοιτητές του, βαθιά πολιτικά σκεπτόμενος, σε συνεχή επικοινωνία με την κοινωνία, ο καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων, Γιάννης Κουζής, δεν κλείστηκε ποτέ στα τείχη του Πανεπιστημίου, δεν έγινε ποτέ οργανικός διανοούμενος κανενός συστήματος εξουσίας, δεν δίστασε ποτέ να πάρει ξεκάθαρη πολιτική θέση.

Και Αριστερός και Άνθρωπος – και τα δύο με κεφαλαία – ο πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου σε αυτές τις εκλογές κατεβαίνει ως υποψήφιος στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας με το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη και το κάνει από την τελευταία τιμητική θέση του ψηφοδελτίου, ώστε να συνεχίσει έναν αγώνα που εδώ και πέντε δεκαετίες δεν εγκατέλειψε ποτέ για τον κόσμο της εργασίας, τον οποίο άλλωστε όχι μόνο μελετά επί τόσα χρόνια, αλλά και έμπρακτα στηρίζει.

▪️Είσαστε ένα από τα πρόσωπα έκπληξη που ανακοίνωσε ο Γιάνης Βαρουφάκης εν όψει της δεύτερης κάλπης. Τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί ώστε να εμπλακείτε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής;

Καταρχάς η ενεργός συμμετοχή μου στα πολιτικά δρώμενα κλείνει ήδη πέντε δεκαετίες στον χώρο της Αριστεράς, ανεξάρτητα αν αυτή παρέμενε για τους πολλούς αφανής. Η επιστημονική ενασχόλησή μου άλλωστε με τον κόσμο της εργασίας εστιάζεται σε ένα πεδίο κατεξοχήν πολιτικό.

Η αποδοχή μου να συμμετέχω τιμητικά στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου στον βόρειο τομέα της Αθήνας με το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη συνιστά την πρώτη εμφανή εμπλοκή μου με την πολιτική, γιατί σε παρόμοιες προτάσεις του παρελθόντος έθετα σε προτεραιότητα τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μου έναντι της παρουσίας στο υποβαθμισμένο κοινοβούλιο των κενών εδράνων και του σπανίζοντα ουσιαστικού πολιτικού λόγου.

Η θετική μου ανταπόκριση αποσκοπεί όχι σε εκλογή μου, αλλά στην έμπρακτη στήριξη σχην αναγκαιότητα, υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες, της κοινοβουλευτικής παρουσίας δυνάμεων που συγκροτούν την πολιτική αυτή συμμαχία. Μια συμμαχία δυνάμεων της Αριστερός με σταθερή συμμετοχή στους αγώνες κατά της κοινωνικής ισοπέδωσης στις περιόδους των μνημονίων, της πανδημίας, των μεταμνημονιακών πολιτικών και δεσμεύσεων που, παρά την επιμελή προσπάθεια απόκρυψής τους, αναδύονται συνεχώς στην επιφάνεια της καθημερινής ζωής.

Για αυτό η επιτυχία του συμμαχικού αυτού εγχειρήματος δεν αποτελεί μόνο ένα μέσο για την αφαίρεση κρίσιμων κοινοβουλευτικών εδρών από τη Ν.Δ. Διασφαλίζει κυρίως την κοινοβουλευτική παρουσία μιας χρήσιμης δύναμης της Αριστερός για τη στήριξη των δημοκρατικών κοινωνικών αγώνων και των ακηδεμόνευτων κινημάτων των τελευταίων χρόνων στους οποίους αδιάλειπτα συμμετείχε και αποτελεί ένα σοβαρό αντίβαρο απέναντι στην πιθανή κοινοβουλευτική παρουσία νέων σκοταδιστικών δυνάμεων.

▪️Τι θα σημάνει για τους εργαζόμενους το γεγονός ότι όλος ο χάρτης βάφτηκε μπλε;

Ο κόσμος της εργασίας κατά την τελευταία 10ετία βιώνει σε μεγάλη κλίμακα την ισοπέδωση, ώστε συγκριτικές μελέτες να κατατάσσουν την Ελλάδα στη θλιβερή πρώτη θέση στην Ευρώπη από πλευράς επιδείνωσης των εργασιακών συνθηκών Η νέα εργασιακή κανονικότητα, με άξονα τη χαμηλά αμειβόμενη, επισφαλή και ευέλικτη εργασία, ενισχύεται από την κυριαρχία μιας πολιτικής δύναμης με νεοφιλελεύθερο DNA, ώστε να συνεχιστεί περαιτέρω η απορρύθμιση στα ήδη βίαια απορρυθμισμένα εργασιακά δικαιώματα.

▪️Είδαμε την πληθυντική αριστερά να ηττάται σε αυτές τις κάλπες και αμέσως μετά τα μαύρα μαντάτα των δημοτικών εκλογών στην Ισπανία. Πώς ερμηνεύετε αυτά τα αποτελέσματα;

Η συντριπτική νίκη των συντηρητικών δυνάμεων στην Ελλάδα, παρά τα τόσα αρνητικά πεπραγμένα της τελευταίας διακυβέρνησης, οφείλεται στην έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης και αποτελεί το σταδιακό επακόλουθο της πληγής στο κοινωνικό σώμα που άνοιξε η διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015.

Η συνθηκολόγηση με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές της τρόικας και η νομιμοποίηση πολιτικών και προσώπων των προηγούμενων κυβερνήσεων που οδήγησαν και εφάρμοσαν τα πρώτα μνημόνια έσπειραν το αίσθημα της ανιστόρητης TINA (σ.σ. There Is No Alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική), την παθητικότητα χωρίς ελπίδα, πλήττοντας συνολικά την Αριστερά και ωθώντας την κοινωνία στα χέρια του αυθεντικού εκφραστή του νεοφιλελεύθερου δόγματος.

Βεβαίως μια τέτοια τάση δεν ελέγχεται ως προς την ταχύτητα και το εύρος που εκδηλώνεται ώστε να οδηγεί και σε εκπλήξεις, ενώ, δυστυχώς, ενισχύεται από την πολυδιάσπαση των υπόλοιπων δυνάμεων της Αριστερός.

▪️Το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη δεν μπήκε στη Βουλή. Γιατί πιστεύετε ότι έγινε αυτό και τι μπορεί να γίνει τώρα;

Το ΜέΡΑ25 βρίσκεται εκτός Βουλής παρά τη συμμαχία του με την ανασυγκροτημένη ΛΑΕ και άλλες αριστερές δυνάμεις. Αυτή η αρνητική εξέλιξη καταγράφεται παρά τη θετική κοινοβουλευτική παρουσία του με την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, των κοινωνικών δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος, την ανάδειξη των πραγματικών αιτιών σε επίκαιρα προβλήματα, την επεξεργασία και κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων.

Ωστόσο για ένα κόμμα που ήδη βρισκόταν στα όρια της κοινοβουλευτικής παρουσίας και χωρίς ιδιαίτερη πείρα σε εκλογικές αναμετρήσεις, δεν μπορεί να υποτιμηθεί η απόλυτη αποσιώπηση τού κοινοβουλευτικού έργου του και κυρίως η καταιγιστική προσπάθεια δαιμονοποίησης και στρέβλωσης θέσεων με αναμφίβολα θετικό περιεχόμενο.

Επίσης δεν είναι αμελητέα η απροκάλυπτη παραβίαση των κανόνων της προεκλογικής περιόδου με τον απόλυτο αποκλεισμό κοινοβουλευτικού κόμματος από τηλεοπτικά κανάλια και μέσα ενημέρωσης, των οποίων οι ιδιοκτήτες κατονομάστηκαν από βουλευτές του για τον ρόλο τους στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Πρόκειται για ένα πρόσθετο σοβαρότατο δείγμα των κινδύνων από την ασφυκτική κυριαρχία και ασυδοσία των πλειοδοτούντων ολιγαρχών του πλούτου για την κατοχή τηλεοπτικών αδειών εθνικής εμβέλειας.

▪️Τι κάνει λάθος η Αριστερά και βλέπουμε τα ηγεμονικά ποσοστά της Ν.Δ., που μαζί με τα ποσοστά των ακροδεξιών δυνάμεων φτάνουν το 50%; Γιατί η Αριστερά δεν πείθει τους νέους, το πρεκαριάτο, τους φτωχούς εργαζόμενους;

Τα υψηλά ποσοστά της Ακροδεξιάς ως γενικό φαινόμενο στον ευρωπαϊκό χώρο οφείλονται στην εντεινόμενη φτωχοποίηση της κοινωνίας από τις ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όταν μάλιστα σε αυτές συμμετέχουν δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που συνεπαρμένες από τον άκρατο και άνευ όρων κυβερνητισμό διολισθαίνουν στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες λογικές, παρατηρούμε τη σταδιακή συρρίκνωση των ποσοστών τους.

Σε αυτό συμβάλλει και η αδυναμία των υπόλοιπων δυνάμεων της αριστερής πολυδιάσπασης και αναζήτησης της διαφοροποίησης έναντι μιας πραγματικά εφικτής συνεργασίας σε μια ελάχιστη κοινή μεσοπρόθεσμη βάση. Εξαίρεση αποτελεί το ενδιαφέρον πείραμα Μελανσόν στη Γαλλία, που, ανεξάρτητα από την εξέλιξή του, συνιστά παράδειγμα μελέτης σε θετική κατεύθυνση.