Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιχείρησε να εκθεμελιώσει όποια δικαιώματα και ελευθερίες των εργαζομένων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων είχαν παραμείνει όρθια μετά τη λαίλαπα των 3 μνημονίων. Η πολιτική αυτή είχε ως προμετωπίδα της το σύνθημα «να τελειώνουμε με τη μεταπολίτευση» και βέβαια όλοι καταλάβαιναν ότι εννοούσε να τελειώνουμε με τη δυνατότητα των λαϊκών στρωμάτων να παίζουν ρόλο στις κοινωνικές διεργασίες και τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Γιατί ακριβώς αναπολεί τα προμεταπολιτευτικά καθεστώτα των περιορισμένων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το πε άλλωστε ρητά κι ο Βορίδης, ο κατεξοχήν νοσταλγός αυτών των καθεστώτων, πρέπει να γίνουν βαθιές τομές στους θεσμούς και το κράτος για να ηττηθεί στρατηγικά η αριστερά. Και η αριστερά που ενοχλεί είναι αυτή που μπαίνει μπροστά στην υποστήριξη των λαϊκών διεκδικήσεων, όχι αυτή που εφαρμόζει μνημονιακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ΝΔ πρωτοστάτησε στη νομοθέτηση σωρείας αντισυνταγματικών διατάξεων σε μια σειρά τομείς (κοινωνική ασφάλιση, στέγη, εργασιακές σχέσεις, αυτοδιοίκηση, συναθροίσεις, πανεπιστημιακή αστυνομία, επαναπροωθήσεις) και την εφαρμογή αντισυνταγματικών πρακτικών (με κορυφαίο το σκάνδαλο των υποκλοπών), αφού το ισχύον Σύνταγμα αποτυπώνει ακριβώς τον συσχετισμό κοινωνικών δυνάμεων της μεταπολίτευσης. Και βέβαια πάτησε πάνω στη διάβρωση των συνταγματικών εγγυήσεων με πρόσχημα τη μνημονιακή κατάσταση «οικονομικής έκτακτης ανάγκης» που είχαν νομιμοποιήσει τα δικαστήρια, αλλά και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, επεκτείνοντάς την περισσότερο με πρόσχημα την «υγειονομική έκτακτη ανάγκη», που επίσης ευλογήθηκε με δικαστικές αποφάσεις, αλλά και με τη στάση της αντιπολίτευσης.
Η πολιτική αυτή είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα: άκρατη μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στις πιο επιθετικές μερίδες του κεφαλαίου (τα funds και οι επιχειρήσεις της ενέργειας είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου), διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων υποδομών. Το προαναγγελθέν έγκλημα των Τεμπών, αποτέλεσμα του κατακερματισμού, της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των σιδηροδρομικών υποδομών, ανέδειξε με τον τραγικότερο τρόπο ότι το όριο αυτής της πολιτικής είναι ο θάνατος. Μόνο το δηλητήριο της ΤΙΝΑ, του δεν υπάρχει άλλη λύση, που ενσταλάχτηκε στην ελληνική κοινωνία με τη μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η επικράτηση του ατομισμού, της ανάθεσης, της διάβρωσης των συλλογικών πρακτικών, μας έκανε να μην εξεγειρόμαστε με το ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα της διάλυσης της δημόσιας υγείας, που οδήγησε σε υπερπολλαπλάσιους θανάτους.
Είναι λοιπόν εξαιρετικά κρίσιμο στις επερχόμενες εκλογές να συντριβούν αυτές οι πολιτικές. Να μην συνηθίσουμε το θάνατο, να μην συνηθίσουμε τις υποκλοπές, να μην συνηθίσουμε το ξερίζωμα των δικαιωμάτων μας. Γιατί μετά το επιχείρημά τους θα ναι: εσείς τα επικυρώσατε, με την ψήφο σας.
Πώς μπορούν λοιπόν να συντριβούν αυτές οι πολιτικές; Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει, ψηφίστε εμάς να φύγει ο Μητσοτάκης. Ξεχνάει βέβαια ότι ο Μητσοτάκης δεν ήρθε μόνος του. Αυτοδύναμο και παντοδύναμο στις περιφέρειες και τους περισσότερους δήμους τον έφερε η πολιτική και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που νομιμοποίησε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τα ιδιώνυμα, την καταστολή, την πώληση των δανείων στα funds, τον ασφυκτικό περιορισμό της προστασίας της πρώτης κατοικίας, το πρώτο κεφαλαιοποιητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών, μεταξύ των οποίων και των τρένων, την υποθήκευση στο Υπερταμείο και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ελληνικό, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αύξηση των έμμεσων φόρων, τη θεσμοθέτηση του χρηματιστηρίου ενέργειας, την πλήρη υποταγή στους αμερικάνικους σχεδιασμούς, ακόμα και τις υποκλοπές από την ΕΥΠ που ο αριθμός τους αυξήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και με την επικύρωση δεξιών ιδεολογικών πρακτικών, όπως ο αρχηγισμός, η ανάθεση, η αλαζονεία, τα παιχνίδια με τους Καλογρίτσες, η ΤΙΝΑ. Και εδώ αναδεικνύεται όλος ο φαύλος κύκλος: η πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της αριστεράς, οδήγησε στη δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού και η όλη του προσπάθεια να αναζητήσει ψήφους στο κέντρο (σε ένα κέντρο που έχει μετατοπιστεί δεξιότερα, που έχει γίνει ακραίο κέντρο), αλλά και να δώσει εγγυήσεις προς το σύστημα ότι έχει ξεπεράσει το αντιμνημονιακό του παρελθόν, τον οδήγησε στην πιο άνευρη αντιπολίτευση και στο πιο άνευρο πολιτικό πρόγραμμα (ακόμα κι ο Πολάκης θεωρήθηκε βαρίδι, παρότι μόνο ως στυλ παραπέμπει σε συγκρούσεις). Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, γιατί η λογική του μικρότερου κακού ενισχύει πάντοτε το μεγαλύτερο, όπως έχει δείξει η ιστορία του δικομματισμού. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πίσω από το μεγαλύτερο (τον Μητσοτάκη) υπάρχει και το μέγιστο, η ακροδεξιά, ο νεοναζισμός, που καραδοκεί να εισπράξει τη δυσαρέσκεια από την πολιτική της ΝΔ, αν δεν εμπνευστεί ο κόσμος από μια αριστερά που με τη στάση της, τις ιδέες της, την πολιτική της αποδεικνύει ότι μπορούν πράγματι να πάνε αλλιώς τα πράγματα. Και αυτά είναι διλήμματα που αφορούν την αριστερά στο σύνολό της και όσους, όσες ακολουθούν τις νεοπασοκικές μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ με βαριά καρδιά.
Έχει λοιπόν κομβική σημασία να ενισχυθούν εκλογικά οι δυνάμεις της ανυπότακτης αριστεράς, για να καταγραφεί ότι δεν θα συνηθίσουμε σε ένα γκρίζο παρόν και ένα ακόμα σκοτεινότερο μέλλον. Για να γίνει η οργή και η δυσαρέσκεια πολιτικό όπλο του λαού. Γιατί οι δυνάμεις αυτές ήταν πρωτοπόρες στην πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των καλλιτεχνών και της νεολαίας, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος από την κεφαλαιακή λαιμαργία, για να μην απαγορευθούν οι διαδηλώσεις, να μην εγκατασταθεί πανεπιστημιακή αστυνομία, να μην έχουμε νεκρό απεργό πείνας. Πρωτοπόρες στο κίνημα και στα δικαστήρια, μαζί με πολλές και πολλούς αγωνίστριες και αγωνιστές, αλλά και πρωτοπόρες στο να φέρνουν τη φωνή των κινημάτων μέσα στη βουλή. Και όσο πιο ισχυρές είναι, τόσο πιο πολύ μπορούν να βάζουν αναχώματα στην προσπάθεια του συστήματος για αυτοδύναμες ή ισχυρές μνημονιακές κυβερνήσεις συνεργασίας. Και ακόμα περισσότερο, έχει σημασία να ενισχυθούν εκλογικά οι δυνάμεις της ανυπότακτης αριστεράς, του Μερα25-Συμμαχία για τη Ρήξη, που προωθεί την ενωτική δράση (γιατί έτσι επιτυγχάνονται οι κατακτήσεις) και που παλεύει για κατακτήσεις και ρήξεις στο σήμερα και όχι σε ένα απροσδιόριστο μέλλον λαϊκής εξουσίας (γιατί έτσι αυξάνεται η αγωνιστικότητα και η αποφασιστικότητα του λαού για ακόμα μεγαλύτερες κατακτήσεις). Γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι απλά ένα όραμα, αλλά η πυξίδα για τους αγώνες του σήμερα. Γιατί όλα μπορούν και πρέπει να πάνε αλλιώς
Δημήτρης Σαραφιανός
Υποψήφιος Βουλευτής Α’ Αθήνας
Με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη