Ένα μεγάλο πρόβλημα που ταλαιπωρούσε χρόνια τους Αργολιδείς και περισσότερο τους κατοίκους της περιοχής του Ναυπλίου φαίνεται να οδεύει προς την λύση του.
Έρχεται επιτέλους εκείνη η στιγμή που όλοι περίμεναν: οι αγρότες της Αργολίδας, οι μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες, οι ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι εργάτες, οι άνεργοι θα αποκτήσουν επιτέλους ένα μέρος να δέσουν κι αυτοί τα γιοτ τους καθώς μέχρι τώρα δεν είχαν που να τα βάλουν.
Κι αυτό γιατί πριν λίγες μέρες υπογράφηκε η ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) για την υλοποίηση μαρίνας στο Ναύπλιο. Όπως ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες πρόκειται για την πρώτη ΣΔΙΤ που αφορά έργο μαρίνας το οποίο χρόνια «είχε κολλήσει».
Προτεραιότητα λοιπόν δεν αποτελούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι του νομού και φυσικά όλης της χώρας, όπως είναι η ερήμωση του πρωτογενούς/αγροτικού τομέα, το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής, η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και της υγείας, η ανυπαρξία δημόσιων ασφαλών μεταφορών, η συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και συνολικά της ποιότητας ζωής. Προτεραιότητα αποτελεί η δημιουργία μιας μαρίνας για γιοτ.
Πρόκειται για ένα έργο που θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την τοπική κοινωνία.
Το έργο αυτό αφορά παρέμβαση μεγάλης κλίμακας, τόσο στην θαλάσσια όσο και στην χερσαία βόρεια ζώνη του λιμένα Ναυπλίου με 210 θέσεις για σκάφη, 3.000 τετραγωνικά μέτρα κτιρίων με
εμπορικές και χρήσεις που θα υποστηρίζουν την μαρίνα, θέσεις στάθμευσης για την μαρίνα κ.ο.κ. Ένα τέτοιο έργο επιδρά σε διάφορα επίπεδα (οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό αποτύπωμα, κτλ) σε μια μικρή τοπική κοινωνία και ίσως η επίδραση αυτή να μην είναι τόσο θετική όσο επιμένουν να την παρουσιάζουν και να την διατυμπανίζουν προεκλογικά τα στελέχη της ΝΔ σε κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση. Μάλλον το αντίθετο.
Η δημιουργία τέτοιας έκτασης παρεμβάσεων όπως η μαρίνα που παρουσιάστηκε, δυσανάλογης κλίμακας για τα μεγέθη του Ναυπλίου, σηματοδοτεί στροφή σε ένα διαφορετικό τουριστικό μοντέλο: αυτό του ακριβότερου, του λεγόμενου VIP τουρισμού με στόχο την προσέλκυση επισκεπτών με υψηλά εισοδήματα.
Όσο και να φαντάζονται κάποιοι ότι το Ναύπλιο θα γεμίσει με πλούσιους «σκαφάτους» που θα μοιράζουν λεφτά δεξιά και αριστερά, η πραγματικότητα γρήγορα θα τους διαψεύσει.
Το αντίστροφο συμβαίνει. Ο λεγόμενος «VIP τουρισμός» απαιτεί ακριβότερες υπηρεσίες και ακριβότερες υποδομές. Και αυτές συμπαρασύρουν σαν αλυσίδα τελικά το συνολικότερο κόστος ζωής. Ακριβότερα ξενοδοχεία και καταλύματα, ακριβότερα καταστήματα εστίασης, αύξηση των ενοικίων στα καταστήματα και στην κατοικία (μέσω και των πιέσεων που ασκεί η ανεξέλεγκτη εξάπλωση της βραχυχρόνιας μίσθωσης), αύξηση των αξιών γης και τελικά καταλήγουμε με μια πόλη απλησίαστη όχι μόνο για τον απλό τουρίστα αλλά και για τον ίδιο τον μόνιμο κάτοικο. Πλέον θα μπορούν να ανταπεξέλθουν μόνο οι επισκέπτες με «υψηλά βαλάντια» και οι κάτοικοι με τα αντίστοιχα υψηλά εισοδήματα.
Το επιχείρημα της δήθεν αύξησης των εισοδημάτων των μόνιμων κατοίκων μέσω αυτού του μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης είναι πραγματικά για γέλια. Εκτός από το προφανές γεγονός ότι το ακριβότερο κόστος ζωής δεν συνεπάγεται και υψηλότερες απολαβές για τους εργαζόμενους στον τουρισμό ας λάβουμε υπόψη ότι προϋπόθεση για την κερδοφορία ειδικά τέτοιων μεγάλων πολυτελών τουριστικών επιχειρήσεων είναι ακριβώς η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και το χαμηλό εργασιακό κόστος. Ειδικά όταν μιλάμε για εποχιακού τύπου θέσεις εργασίας η εκμετάλλευση είναι τέτοια που έχει οδηγήσει (και δικαίως) σε δεκάδες χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας τα τελευταία χρόνια που παρατηρείται η με κάθε τρόπο επέκταση τόσο του μαζικού όσο και του VIP τουρισμού.
Το μέσο διαθέσιμο εισόδημα εξάλλου έχει όχι απλά μείνει στάσιμο αλλά και μειωθεί, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις στους αντίστοιχους πίνακες των στατιστικών της Ε.Ε. παρ’ όλο που η χώρα κυριολεκτικά έχει παραδοθεί στο μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο. Η μνημονιακή λιτότητα κυριαρχεί, ο πληθωρισμός αυξάνεται και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνεται. Στην ουσία η «πίτα» του τουρισμού συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερους.
Αλλοιώνεται η ιστορική φυσιογνωμία και το μοναδικό τοπίο του κόλπου του Ναυπλίου, με νέα κτίρια που αποκλείουν την οπτική επαφή από την βόρεια παραλιακή είσοδο με το Μπούρτζι, το παραδοσιακό τμήμα της πόλης και την Ακροναυπλία. Προφανώς εδώ ο στόχος είναι η θέα αυτή πλέον ή να πληρώνεται με την είσοδο στις χερσαίες εμπορικές εγκαταστάσεις της μαρίνας ή να την
απολαμβάνουν μόνο οι προνομιούχοι με τα γιοτ. Ο αποκλεισμός από την πρόσβαση στο παραλιακό μέτωπο της πόλης επεκτείνεται ακόμα περισσότερο αν αναλογιστεί κάποιος ότι ήδη το μεγαλύτερο μέρος του λιμανιού είναι χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων και ο περίπατος του γύρου της Ακροναυπλίας είναι τυπικά κλειστός και ουσιαστικά επικίνδυνος. Η εικόνα επίσης από το Παλαμήδι μιας μαρίνας που με το μέγεθός της τείνει να επισκιάσει το ίδιο το Μπούρτζι φανερώνει και την τάση τέτοιων φαραωνικών επενδύσεων τελικά να καταστρέφουν το ίδιο το προϊόν το οποίο υποτίθεται θέλουν να αναδείξουν.
Η γειτνίαση της μελλοντικής μαρίνας με μια προστατευόμενη ζώνη NATURA αποτελεί κίνδυνο με την αύξηση της κυκλοφορίας των πλεούμενων από και προς αυτήν να επιβαρύνει συνολικά περιβαλλοντικά την περιοχή αλλά και να δημιουργεί οχλήσεις σε περιπτώσεις παρουσίας ειδών σπάνιας πανίδας όπως είναι τα σμήνη αποδημητικών πτηνών που κατά περιόδους εμφανίζονται
στην περιοχή.
Στην περίπτωση της μαρίνας Ναυπλίου χαρίζεται κυριολεκτικά “γη και ύδωρ” σε μια κατασκευαστική η οποία όπως προβλέπει η σύμβαση θα εκμεταλλεύεται και θα διαχειρίζεται την μαρίνα και τα κτίρια που την συνοδεύουν για 40 τουλάχιστον χρόνια! Η εταιρία αυτή λοιπόν θα αποκομίζει κέρδη για κάποιες δεκαετίες εκμεταλλευόμενη την ομορφιά και τον ιστορικό χαρακτήρα του Ναυπλίου, στοιχεία τα οποία η ίδια θα αλλοιώσει μόνιμα. Σε αυτήν λοιπόν θα μείνουν τα κέρδη, ενώ σε εμάς ένα έργο που στην ουσία και πάλι εμείς θα έχουμε πληρώσει (κυρίως μέσω του τραπεζικού δανεισμού όπως συνήθως χρηματοδοτούνται τέτοια έργα) και άχρηστο θα είναι για την κοινωνική πλειοψηφία.
Αντίστοιχη κατεύθυνση έχει προωθηθεί από την κυβέρνηση της ΝΔ και για πλήθος άλλους τουριστικούς λιμένες όπως πχ η μαρίνα της Καλαμαριάς που προωθείται η ιδιωτικοποίησή της, της Ιτέας, της Ζακύνθου κτλ. Οι περισσότερες από αυτές τις μαρίνες είναι ενταγμένες στο ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο από το Ναύπλιο ο Αλέξης Τσίπρας είχε προαναγγείλει ότι θα το καταργήσει, μόνο και μόνο για να το εξελίξει στο Υπερταμείο μετά την μνημονιακή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον στο Ναύπλιο αποδεικνύεται άλλη μια φορά ότι οι ΣΔΙΤ κυρίως λειτουργούν σαν ένας μηχανισμός εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων εις βάρος του δημοσίου. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να διασφαλίσουν το δημόσιο συμφέρον, την ποιότητα και την ασφάλεια ενός έργου και την περιβαλλοντική προστασία (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των μονάδων απορριμμάτων) όσο κι αν παρουσιάζονται συνεχώς σαν «μοχλός και εργαλείο ανάπτυξης» από συνήθως τους ίδιους των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούν.
Η εταιρία που αναλαμβάνει την κατασκευή και την εκμετάλλευση της μαρίνας Ναυπλίου είναι από αυτές στις οποίες πρόσφατα η Επιτροπή Ανταγωνισμού έχει επιβάλλει πρόστιμο για συμμετοχή σε καρτέλ που αποκόμιζαν κέρδη εις βάρος του δημοσίου (απόφαση 715/2020 της Επιτροπής Ανταγωνισμού) όπως εύκολα διαπιστώνεται με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Τέτοιου είδους «ευεργέτες» και επενδυτές τους έχουμε πληρώσει από την τσέπη μας και μάλιστα πολλές φορές.
Τα κέρδη λοιπόν για άλλη μια φορά δικά τους και οι ζημιές δικές μας.
Αυτό είναι το εμβληματικό αναπτυξιακό έργο το οποίο όπως μας ενημέρωσε από το Ναύπλιο ο Κικίλιας και οι εκλεκτοί της ΝΔ στην τοπική αυτοδιοίκηση, το επιζητούσαμε χρόνια. Εκεί καταντά μια κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Να θεωρεί ότι τα προβλήματα των ολιγαρχών φίλων της που η μόνη τους αγωνία είναι σε ποια μαρίνα θα δέσουν το γιοτ τους αφορούν τον μέσο εργαζόμενο. Η όλη υπόθεση της μαρίνας του Ναυπλίου είναι και εξόχως συμβολική αν σκεφτεί κανείς πως στο σημείο που μεθοδεύεται σήμερα να γίνει μαρίνα για τα γιοτ των λίγων, κάποτε έφευγαν φορτηγά πλοία για εξαγωγές τοπικών αγροτικών προϊόντων. Εξαγωγές σε χώρες στις οποίες σήμερα η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει κυρώσεις και έχουν σταματήσει. Συμβολίζει την βίαιη επιβολή του τουριστικού κεφαλαίου στην χώρα μας με τον “νόμο του κέρδους του επενδυτή” να είναι υπεράνω όλων των κοινωνικών αναγκών.
Στις επερχόμενες εκλογές της 21/5 το δίλημμα έχει τεθεί:
Ή με τα κέρδη των λίγων ή με τις ανάγκες των πολλών. Ή με την ρήξη με τις δολοφονικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της φτώχειας και του αυταρχισμού ή με την υποταγή στον “νόμο του επενδυτή” και των μνημονίων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Γιάννης Μιχαλόπουλος, αρχιτέκτονας
υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας
με την εκλογική συνεργασία ΜΕΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΗΞΗ