ΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ, ΓΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ  ΚΙ  Ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ

         Σε μιαν ανήσυχη, δυναμικά κι απρόβλεπτα εξελισσόμενη περίοδο, στο εσωτερικό μυρίζει εκλογικό μπαρούτι. Η Κυβέρνηση απέτυχε (; αμέλησε; δεν της επετράπη;) να προσφύγει στις κάλπες, όταν οι προβλέψεις ήταν μάλλον με το μέρος της και μπορούσε ν’ ανταπεξέλθει και στην απλή αναλογική, έστω κι υποχρεούμενη σε άνισο, αλλά συντριπτικά υπέρ της, μοίρασμα της εξουσίας (υπουργείων) με πρόθυμους για ρόλο συγκυβερνητών. Τώρα;

         Το ‘‘ανάλγητη’’ επιβεβαιώνεται κι από συντηρητικούς κύκλους, έστω και μόνο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, το ‘‘κυνική’’, και να ήθελε να το ξεχάσει, της το θυμίζουν ΠετροΔούκες, το ‘‘αποτυχημένη’’ αρχίζει να συνομολογείται ψιθυριστά, και ταυτόχρονα το ‘‘σκληρά αντιλαϊκή’’ το πιστώνεται απ’ την προώθηση κι επιβολή αντιλαϊκών μέτρων – εξόφληση προεκλογικά υπογεγραμμένων γραμματίων – : ελάχιστη βάση εισαγωγής στα Παν/μια, κατάργηση του 8ώρου, αδιαφορία κι αδράνεια στην επέλαση της ακρίβειας, ανατιμήσεων, γεγονός που φανερά πια πονάει. Η κίνηση – προετοιμασία έχει αρχίσει κι ο Διογένης εδώ κι εκεί, σπρώχνει πέρα-δώθε το πιθάρι του.

          Κι ενώ μοιραία το κυβερνών κόμμα οδηγείται ή θα συρθεί στις κάλπες, ας κόπτεται για τον κεντρώο, τον περίφημο μεσαίο χώρο, η στόχευσή του θα γίνει προς τα δεξιά. Ξαμολώντας  αδολέσχους  προκλητικούς Αδώνιδες, μην της ξεφυτρώσει ακραιφνώς δεξιό πολιτικό μόρφωμα, αταβισμός των αλησμόνητων ΑνΕλ. Έτσι για να μην ενισχυθεί η ζύμωση, ο σκληροπυρηνικός βραχίονας εξυπηρετεί για την ώρα.

           Η αλλαγή ηγεσίας το Κιναλ δε λειτουργεί/ησε ως κολυμβήθρα ξεπλύματος ανομημάτων κι ιδεολογικής προδοσίας της πάλαι ποτέ αριστερής του ταυτότητας. Με μια εισπραττόμενη συμπάθεια, ως άψητη, άπειρη νέα ηγεσία, δεν το κραυγάζει, γιατί φωνάζουν κι απ’ τις δυο πλευρές οι γείτονές του, το κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα: ‘‘το μαγαζί ας είναι αμετάκλητα, προφανώς πολύ πιο στενό, πολιτικά νοικιάζεται σε όποιον  δίνει-δώσει τα περισσότερα’’! Και ‘‘πριν αλέκτορα φωνήσαι’’, ήλθε το κάλεσμα: «Σειρά από ευρωπαϊκές χώρες κυβερνιώνται με συστήματα απλής αναλογικής και κυβερνήσεις συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα αυτό, η διαχωριστική γραμμή είναι από τη μία πλευρά αυτή που προτάσσει την κυριαρχία των αγορών και η άλλη η πολιτική που θέλει ένα ισχυρό ανθρώπινο κοινωνικό κράτος. Η δεύτερη άποψη εκφράζεται από τις προοδευτικές δυνάμεις» (Α. Τσίπρας, συνέντευξή του στο Σκάι, 14/2)

            Όσον αφορά, τον νεοΣύριζαΠΣ εν όψει των επικειμένων εκλογών: παλιές και νέες αντιλήψεις  και επιλογές της ηγεσίας του, δεν μπορούν να περάσουν αβασάνιστα στον υπόλοιπο προοδευτικό και αριστερό κόσμο. Ο ψεύτης και ο κλέφτης για πόσα χρόνια πια να χαίρονται; Αμετανόητοι για την επιεικώς μετάλλαξή τους, την πλήρη λαϊκίστικη (αναίσχυντη κι ασυγκάλυπτη) Πασοκοποίηση του κόμματος, με αυτοκριτική ένα ‘‘δεν προλάβαμε να προχωρήσουμε’’, με μια τρίπλα, προσποίηση κάθετης διαφωνίας για τις εκπεφρασμένες ‘‘αρκετών συντρόφων’’ απόψεις, ότι ‘‘για ν’ αντιμετωπίσεις ένα διεφθαρμένο κράτος, πρέπει να στήσεις αντίστοιχους μηχανισμούς’’, για πόλο συνεργασίας με άλλους ριζικά αρνητές της Αριστεράς, ένα θολό και γενικό ‘‘ισχυρό ανθρώπινο κοινωνικό κράτος’’, ποιους κι από πού άραγε θα μπορούσε να πείσει και ξαναγελάσει;

             Κι ως προς τα εσωτερικά του νεοΣύριζαΠΣ, ‘‘οι αλλαγές που πρότεινε ο Αλ. Τσίπρας είναι σαρωτικές και επιδιώκουν την διαμόρφωση ενός κόμματος αγνώριστου σε σχέση με το παρελθόν του, απολύτως αντιδημοκρατικού, με λήψη όλων των αποφάσεων μονομερώς απ’ τον αρχηγό’’, παραπέμποντας σαφώς σε ‘‘επιλογές είναι κυρίαρχες σε κόμματα συντηρητικά αντιδημοκρατικά’’. Πιο εξόφθαλμη γίνεται εδώ η κίνηση του πιθαριού. Σε ενδεχόμενη (ή προδιαγραφόμενη;) δεύτερη νέαν ήττα, και κάποιος αρχηγός που δεν θα βαρυνόταν με τόσες μεταμορφώσεις, μετατοπίσεις κ.τ.ό. θα ήταν πολιτικά τελειωμένος. Προφανής έτσι η ανάγκη μη απώλειας της αρχηγίας. Διστακτικοί και μόνιμα αυτοπεριχαρακούμενοι οι σύντροφοι του Περισσού, πόσο θ’ αφήνουμε άπραγοι το χρόνο να κυλάει;

           Μένει η Αριστερά με σπουδή να τρέχει, αλλά όχι και να μη φθάνει. Να αποσείσει ευθύνες για ανομήματα άλλων απ’ το χώρο της, να ξεπλύνει ρετσινιές περί την αξιοπιστία της, να διαχωρίσει τις θέσεις της από όσους αμετανόητα εκμεταλλεύτηκαν αξίες, οράματα και δυναμική της, μα και να σαλπίσει ενότητα και συνεργασία, να εργαστεί για προγραμματική σύγκλιση που δεν θα καταγράψει μόνον εφήμερα πολιτικά οφέλη απ’ την απλή αναλογική, αλλά μια σταθεροποίηση, τουλάχιστον κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

              Όταν οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας, ο περίφημος κυνικός φιλόσοφος Διογένης, για να μη φανεί ότι μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι-σπίτι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω-κάτω! Η ανασυγκροτούμενη Αριστερά, με πολλούς έχει να τα βάλει και κανένα δε φοβάται. Αφουγκράζεται κι εννοεί τα μηνύματα των καιρών: «Ο τύπος του ανθρώπου με την ανεξάρτητη κρίση και το ενδιαφέρον για τα ζητήματα γενικής εμβέλειας, για τα res publicae επαναμφισβητείται σήμερα. Δε λέω ότι έχει εξαφανιστεί πλήρως. Αλλ’ αντικαθίσταται βαθμιαία και γρήγορα από έναν άλλο τύπο ατόμου, επικεντρωμένο στην κατανάλωση και στην απόλαυση, απαθή μπροστά στις γενικές υποθέσεις, κυνικό στη σχέση του με την πολιτική, τις περισσότερες φορές ηλιθίως επιδοκιμάζοντα και κομφορμιστή (= τύπο ατόμου προσαρμοζόμενου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκει, ακόμα και αν δεν το εκφράζουν). Δεν βλέπουμε ότι ζούμε σε μια εποχή βαθέος και γενικευμένου κομφορμισμού».

         Αυτός είναι πραγματικός εχθρός, δύσκολος και κάθεται απ’ τα μαθητικά θρανία, στη δουλειά-συνάδελφος, στο πολυκατάστημα, όπως και συ αγοραστής, στο πάρκο περιπατητής, στη διπλανή πόρτα, γείτονας. Προτού σκεφθούμε πώς παλεύεται, μας προλαμβάνει ο στοχαστής με τη σύλληψη της προοπτικής του ζητήματος, που τρέχει πιο μπροστά κι απ’ την εποχή μας «Πρέπει να διερωτηθούμε – πράγμα που δεν κάνουν οι υμνωδοί του περιρρέοντος ψευδο-ατομικισμού – ποιου τύπου κοινωνίας μπορεί να είναι φορέας ο σύγχρονος άνθρωπος; Σε τι θα επέτρεπε η ψυχολογική του δομή στους δημοκρατικούς θεσμούς να λειτουργήσουν; Η δημοκρατία είναι το καθεστώς της πολιτικής ανακλαστικής στοχαστικότητας· πού είναι η ανακλαστική στοχαστικότητα του σύγχρονου ατόμου; […] Η πλημμύρα των .μ.μ.ε. (και των πιο λερναίων σύγχρονων μέσων κοινωνικής δικτύωσης), έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα όταν πέφτει πάνω σε δέκτες που στερούνται δικών τους κριτηρίων» (Κορν. Καστοριάδης, Ο θρυμματισμένος κόσμος, σ. 139).

        Δικό της έργο είναι, της Αριστεράς, τόσον η ετοιμασία, ετοιμότητα κι επιτυχία στις επικείμενες εκλογές, στο διάστημα απ’ την άνοιξη τη φετινή ως τον επόμενο Ιούνιο, όποτε κι αν γίνουν, όσο κι η αλλαγή της ψυχολογικής τουλάχιστον δομής του σύγχρονου ανθρώπου κι η σμίλευση κριτηρίων που θα τον θωρακίσουν στην πλημμύρα των σαρωτικών «fake news», της προπαγάνδας, χειραγώγησης, αναισθητοποίησης. Θέλοντας ν’ ανεβάσουν το ηθικό, ή να του δείξουν τον ρεαλιστικό δρόμο προσαρμογής, σε σπουδαίο Ίβηρα θεατρικό συγγραφέα, ‘‘φίλοι’’ του πρότειναν να γράφει ‘‘έργα για το (πλατύ) κοινό’’. Κι αποφασιστικά έλαβαν την απάντησή του: ‘‘Α, όχι, προτιμώ να φτιάχνω κοινό για θέατρο’’. Αποφεύγοντας τη συμβολική μετακύλιση του πιθαριού, ας μη λησμονάμε στις αναγκαίες, αναντίρρητα, προετοιμασίες και τη μεσομακροπρόθεσμη, αναγκαία όμως κι αυτή, δημιουργία μιας νέας συλλογικότητας, που πρόβαλε μοναδικά κι ο Σπ. Ασδραχάς!

Δημήτρης Παλούκης

Άμφισσα