ΑΡΘΡΟ ΣΟΥΛΤΑΝΙΔΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ, Συντονίστριας Λαϊκής Ενότητας Θεσσαλονίκης

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑ, ΑΘΩΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΑΤΕΣ

Στη δυσώδη περίοδο που διανύουμε, όχι άμοιροι ευθυνών όλοι μας, ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια σταγόνα αισιοδοξίας, για μια είδηση που θα δίνει ελπίδα, θα ανοίγει δρόμους για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί η βία, όπως με δυσοσμία αναδύεται μέσα από οικογενειακές εστίες, επαγγελματικούς και εργασιακούς χώρους, κοινωνικές ομάδες, οπαδικές ομάδες, μοιάζει να έχει κατακλύσει, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, την ελληνική κοινωνία.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος, ούτε ψυχαναλύτρια, για να κάνω ανάλυση σε βάθος, κάτι που ωστόσο χρειάζεται να γίνει, με δημόσιες, σοβαρά οργανωμένες συζητήσεις. Για να ρίξουμε φως στο ποια είναι τα αίτια αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας, της σεξουαλικής κακοποίησης κτλ. και πόσο απέχουν αυτές οι ατομικές συμπεριφορές από ομαδικές συμπεριφορές φασιστοειδών στοιχείων τρομοκράτησης, βίαιων κτυπημάτων έως και δολοφονιών.
Πόσο επηρέασε στην κατεύθυνση αυτή η φτωχοποίηση και η απελπισία πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, που με τρόμο είδαν τη ζωή τους να βυθίζεται στο ναδίρ σταδιακά τα χρόνια των μνημονίων και πιο άμεσα την τελευταία διετία.
Πόσο οφείλεται στην έλλειψη δημόσιου διαλόγου και στην ωμή επιβολή των πολιτικών που μας οδήγησαν σ΄ αυτήν την κατάσταση, στο έλλειμμα δηλαδή της δημοκρατίας και της δυνατότητας λόγου-αντίλογου.
Πόσο συνέβαλε η καραντίνα εξαιτίας της πανδημίας, πόσο επέδρασε η κυβερνητική καταστολή απέναντι στις αγωνιστικές διεκδικήσεις.
Πόση βαρύτητα έχουν τα κομμένα και καμένα όνειρα μιας νεολαίας που την ευνούχισαν και της αφαίρεσαν τη δυνατότητα και το δικαίωμα να ονειρεύεται, τι ρόλο παίζουν τα αδιέξοδα μιας νεολαίας που δε μπορεί να μορφωθεί, να αθληθεί σε δημόσιους δωρεάν χώρους, να ασχοληθεί ενεργά και δημιουργικά με τον πολιτισμό.
Πόσα και ποια συμφέροντα ωθούν στη δημιουργία οπαδικών ομάδων με εγκληματικές συμπεριφορές.
Γιατί το αυγό του φιδιού αρχίζει να μεγαλώνει στις φτωχικές κυρίως συνοικίες και στα ΕΠΑΛ και τόσα ακόμα.

Είναι θετικό, κατά τη γνώμη μου, ότι άρχισαν να δημοσιοποιούνται και να καταγγέλλονται βίαιες συμπεριφορές, να γίνονται δημόσιες συζητήσεις, να παίρνουν διαστάσεις τα γεγονότα, να ευαισθητοποιείται η κοινωνία. Να δημιουργούνται υγιή «κοινωνικά αντισώματα» απέναντι σε κάθε μορφής βία.
Όπως οι δυναμικές κινητοποιήσεις συλλογικών φορέων και πληθώρας κόσμου στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης απέναντι στις επιθέσεις των φασιστοειδών, οι εκδηλώσεις συμπαράστασης στον δολοφονημένο Άλκη.
Όπως η στήριξη των συμμαθητών του, στο μαθητή που αντιμετώπισε την οργή του καθηγητή του επειδή πήγε με φούστα στο σχολείο του, θέλοντας να εκφράσει τη δική του διαφορετικότητα ή να διεκδικήσει απλώς τη δυνατότητα να φέρεται διαφορετικά, πολύ λίγη σημασία έχει αυτό για μένα.
Όπως η μητέρα του δίμηνου βρέφους, η οποία, αφού το έδειρε, πήγε μετά και ζήτησε βοήθεια και ψυχολογική στήριξη, αντιλαμβανόμενη ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στη συμπεριφορά της. Δε νομίζω πως σε άλλες περιόδους θα υπήρχε αυτή η δυνατότητα αυτογνωσίας και αυτενέργειας.
Όπως η καταγγελία της Γεωργίας από τη Θεσσαλονίκη για το βιασμό της. Γιατί σ΄ αυτήν την κακοποίηση, όπως φαίνεται και από την μέχρι τώρα αντιμετώπισή της από τους αρμόδιους φορείς, υπάρχει ισχυρό και το ταξικό ζήτημα.
Αυτές κι αρκετές άλλες, είναι σταγόνες αισιοδοξίας. Έχουμε όμως ακόμη πολύ δρόμο. Και δυστυχώς, σ΄ αυτόν το δρόμο δε συμπορεύεται το πολιτικό σύστημα εξουσίας, σχεδόν στο σύνολό του. Το οποίο, αφενός μεν ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις πολιτικές που εφάρμοσε και οδήγησαν σ αυτήν την έκρηξη της βίας, αφετέρου δε, δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Όσο υποβαθμίζει τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, όσο φέρεται απαξιωτικά απέναντι στους εκπαιδευτικούς, όσο στηρίζει τη συντηρητική και οπισθοδρομική στάση που κυριαρχεί δυστυχώς στους εκκλησιαστικούς κόλπους, όσο αρνείται πεισματικά να δημιουργήσει δημόσιους χώρους για την εκτόνωση της ενέργειας των νέων και τη δημιουργική ενασχόλησή τους με αθλητισμό, πολιτισμό, όσο προωθεί στα σχολεία «εκπαιδευτικά» μέσα όπως αυτό πρόσφατα για τη γεννητικότητα, όσο συνθλίβει την αξιοπρέπεια των εργαζομένων στους εργασιακούς χώρους τσαλαπατώντας τα εργασιακά δικαιώματα και απογειώνοντας το διευθυντικό και εργοδοτικό δικαίωμα, όσο κάνει όλο και πιο σιδερόφρακτους και αστυνομοκρατούμενους τους θεσμούς εξουσίας, όσο αφήνει τα ιδιωτικά συμφέροντα, στο ποδόσφαιρο κυρίως, να δημιουργούν οπαδικές ομάδες με φασιστικά στοιχεία, όσο αφήνει στα σχολεία και έξω από αυτά φασιστικές ομάδες να τρομοκρατούν μαθητές και προσφυγόπουλα, προοπτικές για καλύτερο αύριο δε μας προσφέρει.
Είμαστε εμείς, που πρέπει να σταθούμε απέναντι στη βία, στο φασισμό, στο συντηρητισμό, στο ρατσισμό. Συλλογικά, οργανωμένα, με αλληλεγγύη και δυναμισμό. Εμείς σαν κοινωνία, η Αριστερά σαν πολιτικοί και ιδεολογικοί φορείς.
Στη πόλη που ζω, στη Θεσσαλονίκη, συντελέστηκε η πιο συγκλονιστική δολοφονία πολιτικού προσώπου, του Γρηγόρη Λαμπράκη, με συνέργεια επίσημων μηχανισμών και παρακράτους, που οργίαζε εκείνα τα χρόνια. Βγήκαν χιλιάδες κόσμου στους δρόμους για να «σπάσουν» τη μαυρίλα, για να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί δολοφόνοι, για να διεκδικήσουν δημοκρατία.
Να το θυμόμαστε. Για να μην ξαναγίνει. Για να μας οδηγεί σαν φάρος, για το πώς και πόσο πρέπει να αντιστεκόμαστε. Για να μη βαυκαλιζόμαστε ότι διεκδικούμε δημοκρατία και σοβαρές κοινωνικές ανατροπές από τις αναρτήσεις στο διαδίκτυο.
Οι ανατροπές γίνονται στους δρόμους, όταν ξεχύνεται ο κόσμος με τα πανό και τα συνθήματα, όταν γεμίζουν οι πλατείες, όταν η ατμόσφαιρα δονείται από συνθήματα!
Όταν η αλληλεγγύη μας απέναντι στα θύματα είναι ενεργή και αδιαπραγμάτευτη.