Το νερό, το σημαντικότερο αγαθό για την ζωή του ανθρώπου, μετατρέπεται από την Κυβέρνηση σε εμπόρευμα.
Της Δέσποινας Σπανού
Μέσα στα πλαίσια της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται στην ελληνική κοινωνία από το 1990, αλλά και σε άλλες χώρες από την δεκαετία του 1980, είναι και η ιδιωτικοποίηση κοινωφελών επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Έτσι μετά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών κ.α , προωθείται και η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης.
Ιδιαίτερα για το θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού, που είναι το σπουδαιότερο αγαθό για την ζωή του ανθρώπου, έχουν γίνει μεγάλες κινητοποιήσεις, δημοψηφίσματα και έχει απασχολήσει τους λαούς σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Στην Ελλάδα μάλιστα πρέπει να αναφέρουμε το δημοψήφισμα που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 2014για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν συντριπτικό κατά της ιδιωτικοποίησης, Συμμετείχαν συνολικά 218002 πολίτες, που ψήφισαν στα 181 εκλογικά κέντρα από τους οποίους 213508, δηλαδή 98,04%, τάχθηκαν κατά της ιδιωτικοποίησης και μόνο 4278 πολίτες, δηλαδή 1,96% τάχθηκαν υπέρ.
Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις όμως και φυσικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιδιώκουν να μετατρέψουν το νερό από συλλογικό φυσικό αγαθό, στο νερό εμπορικό προϊόν. Για το λόγο αυτό τις προηγούμενες ημέρες έφερε με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο ότι: «Με σύμβαση η οποία υπογράφεται μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου, εκπροσωπούμενο από τον Υπουργό Μεταφορών και Υποδομών, της εταιρείας παγίων της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΔΑΠ ΑΕ, ανατίθεται στην ΕΥΔΑΠ ΑΕ η συντήρηση και λειτουργία του Ε.Υ.Σ της μείζονος περιοχής της πρωτευούσης για χρονική περίοδο 3 ετών, η οποία δύναται να παρατείνεται με συμφωνία των συμβαλλομένων μερών. Μετά την λήξη της εν λόγω σύμβασης, η συντήρηση και λειτουργία του Ε.Υ.Σ, της μείζονος περιοχής της πρωτεύουσας, ανατίθεται από το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών σε ανάδοχο που αναδεικνύεται μέσω διαγωνιστικής διαδικασίας, σύμφωνα με τον νόμο 3389/2005»
Τι θέλει να κάνει με αυτό η Κυβέρνηση?
Να προωθήσει την διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ «δια της σαλαμοποίησης», ώστε να ξεπεράσει και τα συνταγματικά κωλύματα.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ (1906/2014) είχε κρίνει ως αντίθετη στα άρθρα 5 και 21 του Συντάγματος, την μετατροπή της ΕΥΔΑΠ σε ιδιωτική επιχείρηση. Επομένως η διάταξη που ψήφισε η Κυβέρνηση είναι ουσιαστικά αντισυνταγματική σύμφωνα με το πνεύμα της Ολομέλειας του ΣτΕ, παρά την προσπάθειά της να το παρακάμψει.
Το κυριότερο όμως είναι ότι για να εξυπηρετήσει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα παρακάμπτει και τη διεθνή εμπειρία.
Όπου ιδιωτικοποιήθηκε το νερό, η τιμή του αυξήθηκε ραγδαία και μειώθηκε η ποιότητά του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι πολίτες πληρώνουν το νερό του δικτύου σε χρυσάφι αλλά καλούνται να πιουν λάσπη, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να αγοράζουν το πόσιμο νερό και οικονομικά να επιβαρύνονται περισσότερο, όπως συνέβη σε διάφορες χώρες.
Είκοσι οκτώ χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού που επέβαλε η Θάτσερ το 1989, η μελέτη του πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς έδειξε ότι οι πολίτες επιβαρύνθηκαν με 500 λίρες ετησίως στους λογαριασμούς, το νερό ήταν κακής ποιότητας, όχι πόσιμο, και η εταιρία Thames Water μόλυνε τον Τάμεση με 4,2 δισεκατομμύρια λίτρα ακαθάρτων υδάτων!
Το ίδιο έγινε και σε άλλες πόλεις με αποτέλεσμα να αναγκαστούν οι τοπικές κυβερνήσεις και οι δήμοι να ανακτήσουν τον έλεγχο του νερού και τη συντήρηση του υδρευτικού συστήματος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το Βερολίνο και το Παρίσι. Στο Βερολίνο το κόστος από το σπάσιμο του συμβολαίου που έληγε το 2028 ήταν 650 εκατομμύρια ευρώ, για τη συντήρηση του δικτύου που επιβαρύνθηκαν ουσιαστικά οι πολίτες. Συνολικά 180 πόλεις και κωμοπόλεις μέχρι τώρα έχουν επανακτήσει τον έλεγχο υδροδότησης, διότι οι παροχές των ιδιωτικών εταιριών ήταν άθλιες και κόστιζαν πολύ περισσότερο.
Σε μερικές μάλιστα χώρες το κόστος ήταν ακόμα μεγαλύτερο, όπως στη Νιγηρία όπου το 60% του πληθυσμού δεν μπορεί να έχει πόσιμο νερό εξαιτίας του υψηλού κόστους. Και στις Φιλιππίνες όχι μόνο υπήρξε αύξηση κατά 50% του κόστους στους οικογενειακούς λογαριασμούς νερού αλλά το 2003 εμφανίστηκε στη Μανίλα δυσεντερία και χολέρα, επειδή η ιδιωτική εταιρία λειτουργώντας πλήρως κερδοσκοπικά περιόρισε το κόστος ελέγχου ποιότητας του νερού και της συντήρησης του δικτύου.
Είναι τόσα τα παραδείγματα που ακόμα και η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα, η οποία στήριξε την ιδιωτικοποίηση του νερού, αναγκάστηκε να αναγνωρίσει σε μια σχετική της έκθεση το 1996, ότι: «Η συναλλαγή και η διαφθορά συνοδεύουν την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως τα σύννεφα φέρνουν την καταιγίδα».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα γνωρίζει όλα αυτά αλλά βάζει την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων πάνω από την υγεία του λαού. Ο ίδιος ο λαός καλείται να προστατεύσει με τους αγώνες του το σπουδαιότερο αγαθό για την ανθρώπινη ζωή.
Η Δέσποινα Σπανού είναι πρώην
αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
και στέλεχος της ΛΑΕ