Η σημερινή εξέλιξη της ανερχόμενης γεωστρατηγικής δυναμικής της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή έρχεται σε μια συγκυρία όπου οι εγχώριες πολιτικές ελίτ της χώρας μας θέτουν έστω και ρητορικά την αμφισβήτηση της διαχρονικής πολιτικής αντίληψης του δόγματος «Ανήκουμε στη Δύση».

Η συνεχής -με απόλυτη μεθοδολογία και συνέπεια της Τουρκίας- έμπρακτη αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών και του διεθνούς δικαίου (παράνομη έρευνα στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα, εισβολή στη βόρεια Συρία, στρατιωτική εμπλοκή στην εμφύλια διένεξη στη Λιβύη κατά παράβαση των αποφάσεων του ΟΗΕ, αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από την πλευρά της, όπως και η μη αποδοχή της συνθήκης της θάλασσας που δεν έχει επικυρώσει) οδήγησε την Τουρκία να ενταχθεί στον σκληρό πυρήνα των χωρών που καλλιεργούν τον ιστορικό αναθεωρητισμό, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, πρόσφατα δε και της κεντρικής Μεσογείου νότια της Κρήτης.

Μαζί με το Ισραήλ αναδεικνύονται ως χώρες που αμφισβητούν εμπράκτως, σε κρίσιμες φάσεις, το διεθνές δίκαιο. Ενεργούν δε με οδηγό τον εθνικιστικό επεκτατισμό και τον «ήπιο» θρησκευτικό φανατισμό.

Το δόγμα, που η Ελλάδα μέσω των εγχώριων πολιτικών της ελίτ ενστερνίστηκε με πάθος, κατέρρευσε με τον πιο κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο, όχι από την πλευρά του σημερινού ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, αλλά αντίθετα από πληθώρα δηλώσεων κορυφαίων ηγετών και διπλωματών της Δύσης.

● Στην τελευταία ανοιχτή επιστολή του, ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Νικόλας Μπερνς δήλωσε: «Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να παρέμβουν ουσιαστικά στις ελληνοτουρκικές διάφορες…»

● Οι σημαντικές δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ τα τελευταία χρόνια, που αφορούν τη ρητή και κατηγορηματική μη παρέμβαση του ΝΑΤΟ στις «ελληνοτουρκικές διαφορές» (παράνομες παραβιάσεις της Τουρκίας στον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο) με τη συνεχή παραίνεσή του «οι δύο χώρες να τα βρουν».

● Οι δηλώσεις του αμερικανικού Πενταγώνου, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αλλά και του ίδιου του προέδρου Τραμπ, όπως και οι πάγιες εντός ΝΑΤΟ από την πλευρά των ΗΠΑ θέσεις ίσων αποστάσεων, σε μια αυξανόμενη και συνεχή παραβίαση της Τουρκίας του FIR Αθηνών από την πολεμική αεροπορία της.

● Η πρόσφατη στάση «no comment» της καγκελαρίου Μέρκελ στη τελευταία τουρκο-λιβυκή συμφωνία, προοίμιο συμφωνίας για κοινό καθορισμό ΑΟΖ Τουρκίας – Λιβύης.

● Η πάγια ανοχή της Μεγ. Βρετανίας, η οποία είναι εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου -μαζί με την Ελλάδα και την Τουρκία- προς το καθεστώς Ερντογάν και η εκκωφαντική σιωπή της Μεγ. Βρετανίας στα συμβαίνοντα στο ανατολικό και κεντρικό Αιγαίο, με την «ανακάλυψη» της Τουρκίας ότι τα ελληνικά νησιά και ιδιαίτερα η Κρήτη δεν έχουν υφαλοκρηπίδα.

● Η διαλυτική, παρακμιακή πολιτική της Ε.Ε. προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπου οι δηλώσεις της είναι κενές περιεχομένου και προκαλούν τη μέση ανθρώπινη νοημοσύνη (έρχονται οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας…), η απουσία οποιασδήποτε έμπρακτης αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, που δέχονται μεγάλο κύμα προσφύγων, καθώς και η μη ανάληψη συνολικής ευθύνης σε ένα τεράστιο διεθνές ανθρωπιστικό δράμα.

● Η διολίσθηση της Ε.Ε., από δήθεν ενιαία οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση, σε περιοχή όπου δεσπόζουν και πάλι οι παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις. Μιας Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, όπου στην πρώτη ταχύτητα διακρίνονται ανοιχτά οι μεγάλες διαφορές, με στρατηγικό βάθος, μεταξύ Μεγ. Βρετανίας (που οδεύει ολοταχώς στο Βrexit), Γερμανίας και Ιταλίας.

Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία, η πρόσφατη αναφορά του Μακρόν για «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ» προϊδεάζει για τη νέα γαλλική αφήγηση για αυτόνομη ηγεμονική πορεία, ενδεχομένως εκτός ΝΑΤΟ και με δεσπόζουσα θέση στο παγκόσμιο σκηνικό. Εδώ να σταθούμε στο ότι για πρώτη φορά η Γαλλία επιδιώκει να βάλει γερό πόδι στην Ανατολική Μεσόγειο (νέα ναυτική βάση στην Κύπρο) με τη γαλλική «Τοτάλ» να έχει πάρει σημαντικό μερίδιο εκμετάλλευσης των θαλάσσιων οικοπέδων στην κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ, γεγονός που τη φέρνει σε ανταγωνιστική αναμέτρηση με τις τουρκικές επιδιώξεις.

Ολα τα παραπάνω και πολλά άλλα εξηγούν τη ρητορική της σημερινής κυβέρνησης και άλλων πολιτικών δυνάμεων που αμφισβητούν το δικό τους ιστορικό δόγμα. Προφορική αμφισβήτηση χωρίς έμπρακτο τακτικό και στρατηγικό σχεδιασμό απ’ ό,τι φαίνεται.

Η αφωνία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αποφεύγοντας, έστω για τα προσχήματα, να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η γενικότερη στάση του περιορίζεται απλώς σε «παραίνεση προς τους συμμάχους». Τελικά επιλέγει να ακολουθήσει την πιο έντονη φιλονατοϊκή και φιλοαμερικανική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Το καυτό ερώτημα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε είναι το εξής: αφού τώρα ανακαλύψαμε ότι οι σύμμαχοί μας είναι αναξιόπιστοι και ανακόλουθοι, αφού προσανατολίζονται στα στενά οικονομικά, ιμπεριαλιστικά, ενεργειακά τους συμφέροντα στην περιοχή μας, γιατί υπογράψαμε με τόση ευκολία -και εθελοδουλία θα έλεγα- την κατάπτυστη «αμυντική συμφωνία» ΗΠΑ – Ελλάδας, που επιμελώς ετοίμαζε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε πρόσφατα η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Μια συμφωνία που μετέτρεψε τη χώρα μας σε στρατιωτικό οικόπεδο του Πενταγώνου.

Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, πραγματικά πολυδιάστατη, σε ένα νέο πολυπολικό και σύνθετο κόσμο με στοιχεία και δείκτες στο εσωτερικό της χώρας μας ταξικής και κοινωνικής δικαιοσύνης ήταν χθες. Η οικονομική μετατροπή της χώρας μας σε οικονομικό – στρατιωτικό προτεκτοράτο είναι γεγονός σήμερα.

Οι πολιτικές δυνάμεις που εφάρμοσαν τις παραπάνω πολιτικές θα δοκιμαστούν και πάλι, αφού απέτυχαν στο παρελθόν παταγωδώς. Ως πότε θα δίνουμε λευκές επιταγές, όταν κρίνεται πλέον το σήμερα και το αύριο μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της;

* Πρώην βουλευτής και πρώην αναπλ. υπουργός Εθνικής Άμυνας