1. Η νίκη της ΝΔ του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, με 9,4% δια­φο­ρά από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλ. Τσί­πρα, κλεί­νει τον πο­λι­τι­κό κύκλο που άρ­χι­σε το κα­λο­καί­ρι του 2015 με την προ­δο­σία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, με τη στρο­φή του Αλ. Τσί­πρα προς το μνη­μό­νιο 3 και με την ανά­λη­ψη από το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της κυ­βερ­νη­τι­κής δια­χεί­ρι­σης των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων που απαι­τού­σαν οι δα­νει­στές και η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη.

Το απο­τέ­λε­σμα αυτό είναι αδύ­να­τον να ερ­μη­νευ­τεί από όσους/ες απο­φεύ­γουν να ανα­φέ­ρο­νται ή υπο­τι­μούν την πε­ρί­ο­δο 2015-19.

Στα χρό­νια αυτά μια δήθεν «αρι­στε­ρή» κυ­βέρ­νη­ση έκανε σκλη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή, ταυ­τί­στη­κε με τη γραμ­μή των ΗΠΑ του Ντό­ναλντ Τραμπ στα Βαλ­κά­νια και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, επι­χεί­ρη­σε να ανα­βιώ­σει μια «προ­ο­δευ­τι­κή συμ­μα­χία» με­ταλ­λαγ­μέ­νου σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με στόχο να πα­ρα­τεί­νει την πα­ρα­μο­νή της στην εξου­σία.

Ακόμα και τα μέτρα της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής, που ο Τσί­πρας πα­ρου­σί­α­σε ως «πα­ρο­χές» για να κερ­δί­σει τις εκλο­γές, είχαν βαθιά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο χα­ρα­κτή­ρα: με­τέ­τρε­παν στα­θε­ρές και ρυθ­μι­σμέ­νες κα­τα­κτή­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μαζών όπως η 13η σύ­ντα­ξη, σε προ­νοια­κά επι­δό­μα­τα, που το ύψος τους και η συ­χνό­τη­τα πα­ρο­χής εξαρ­τώ­νται από την προ­αί­ρε­ση της εκά­στο­τε κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Για να πα­ρα­μέ­νει στην εξου­σία, ο Αλ. Τσί­πρας και το κόμμα του πί­ε­σαν με όλες τους τις δυ­νά­μεις την ερ­γα­τι­κή και λαϊκή αγω­νι­στι­κό­τη­τα προς την υπο­χώ­ρη­ση κι έκα­ναν ό,τι μπο­ρού­σαν για την κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση και την υπο­νό­μευ­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, που στις νέες συν­θή­κες στρε­φό­ταν αντι­κει­με­νι­κά ενά­ντια στα κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης και τη συμ­φω­νία της με τους δα­νει­στές που πε­ρι­γρά­φει το μνη­μό­νιο 3.

Αυτές οι «επι­τυ­χί­ες» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –«επι­τυ­χί­ες» που επι­τεύ­χθη­καν με την ανοι­χτή υπο­στή­ρι­ξη των ευ­ρω­η­γε­σιών (πχ η ξε­τσί­πω­τη πα­ρέμ­βα­ση της Μέρ­κελ υπέρ του ελιγ­μού Τσί­πρα στις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015…) αλλά και ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης, ήταν που προ­ε­τοί­μα­ζαν την προ­ο­πτι­κή της ατι­μω­τι­κής πα­ρά­δο­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας στον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη.

2. Η ΝΔ βα­δί­ζει προς μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή νίκη όχι –κυ­ρί­ως– με βάση τις δικές της δυ­νά­μεις, αλλά αξιο­ποιώ­ντας την κρίση του Τσί­πρα και την κα­τάρ­ρευ­ση των σχέ­σε­ων εμπι­στο­σύ­νης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο που τον έφερε στην εξου­σία το 2015. Αυτή η δια­πί­στω­ση έχει ση­μα­σία για να εκτι­μη­θεί η δυ­να­μι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Δε­ξιάς αν το απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών επι­βε­βαιω­θεί στις εθνι­κές εκλο­γές.

Ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης θα έχει να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σει τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο προ­σα­να­το­λι­σμό του σε κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, μέσα σε συν­θή­κες κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και μέσα σε ένα διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον που επι­δει­νώ­νε­ται. Θα έχει να ολο­κλη­ρώ­σει τη δική του «κω­λο­τού­μπα», ευ­θυ­γραμ­μί­ζο­ντας το κόμμα του με τη να­τοϊ­κή πο­λι­τι­κή στα Βαλ­κά­νια και δια­ψεύ­δο­ντας τις εθνι­κι­στι­κές δη­μα­γω­γί­ες του για το μα­κε­δο­νι­κό. Θα έχει να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την ηγε­σία του μέσα στο «τρι­πο­λι­κό» κόμμα της Δε­ξιάς, όπου τόσο η ακρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα όσο και οι οπα­δοί της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης» δια­τη­ρούν δυ­νά­μεις.

Αυτά ση­μαί­νουν ότι, πέρα από τα επι­φαι­νό­με­να, η κυ­βέρ­νη­σή του θα είναι αστα­θής και μπο­ρεί να απο­δει­χτεί ευά­λω­τη στην ερ­γα­τι­κή και λαϊκή αντί­στα­ση. Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι η κυ­βέρ­νη­ση του Κων­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη του 1990-93, τε­λι­κά κα­τέρ­ρευ­σε κάτω από τα χτυ­πή­μα­τα ενός με­γά­λου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και ενός πλα­τιού κύ­μα­τος λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Το να χτί­σου­με, ξανά, αυτές τις δυ­να­τό­τη­τες, το να επα­να­φέ­ρου­με στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη την κε­ντρι­κό­τη­τα των μα­ζι­κών αγώ­νων, είναι το βα­σι­κό κα­θή­κον της πε­ριό­δου.

3. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές επι­βε­βαιώ­θη­κε διε­θνώς η ενί­σχυ­ση της ρα­τσι­στι­κής και εθνι­κι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς. Οι Σαλ­βί­νι-Λε­πέν-Ούρ­μπαν-Φά­ρατζ και σία αντι­προ­σω­πεύ­ουν ένα με­γά­λο κίν­δυ­νο.

Το φαι­νό­με­νο εκ­δη­λώ­θη­κε και στην Ελ­λά­δα: Αν συ­νυ­πο­λο­γι­στούν οι δυ­νά­μεις της ΧΑ με το σύ­νο­λο των εθνι­κι­στι­κών-ρα­τσι­στι­κών ψη­φο­δελ­τί­ων, γί­νε­ται κα­θα­ρό ότι η από­κρου­ση της ακρο­δε­ξιάς απει­λής πα­ρα­μέ­νει ένα ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα.

Πα­ρό­λα αυτά, είναι θε­τι­κό γε­γο­νός η μεί­ω­ση της επιρ­ρο­ής του νε­ο­να­ζι­στι­κού «πυ­ρή­να» αυτού του χώρου, η μεί­ω­ση της δύ­να­μης της ΧΑ.

4. Η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η νίκη των δυ­νά­με­ων της Δε­ξιάς επι­βε­βαιώ­νε­ται και στις πε­ρι­φε­ρεια­κές και δη­μο­τι­κές εκλο­γές, όπου στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­φέ­ρειες και στους με­γά­λους δή­μους κερ­δί­ζουν οι συ­ντη­ρη­τι­κοί υπο­ψή­φιοι.

Όμως σε πολ­λές πε­ριο­χές, εκα­το­ντά­δες αγω­νι­στές/στριες μιας αυ­θε­ντι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς εκλέ­γο­νται στα πε­ρι­φε­ρεια­κά ή δη­μο­τι­κά συμ­βού­λια, εκ­προ­σω­πώ­ντας αγω­νι­στι­κά σχή­μα­τα και πρω­το­βου­λί­ες από τα κάτω. Αυτό το δί­κτυο κοι­νω­νι­κών αγω­νι­στών/στριών θα είναι κρί­σι­μο για τις απα­ραί­τη­τες πρω­το­βου­λί­ες ανα­σύ­ντα­ξης στην ερ­χό­με­νη πε­ρί­ο­δο.

5. Πα­ρό­λα αυτά, η «στιγ­μή» των ευ­ρω­ε­κλο­γών και των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών, κα­θο­ρί­στη­κε από τη νίκη του συ­ντη­ρη­τι­σμού που μπό­ρε­σε να με­τα­τρέ­ψει την κα­τάρ­ρευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πο­λι­τι­κή πίεση πάνω σε κάθε εκ­δο­χή της Αρι­στε­ράς.

Αυτό φαί­νε­ται σε όλα τα απο­τε­λέ­σμα­τα.

Το ΚΚΕ, μέσα σε σπά­νιες συν­θή­κες κρί­σης όλων των αντα­γω­νι­στών του, δεν κα­τόρ­θω­σε να ξε­φύ­γει από τη στα­σι­μό­τη­τα και να κα­τα­γρά­ψει μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή άνοδο.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, επί­σης, πα­ρέ­μει­νε για άλλη μια φορά στα πο­σο­στά κα­τα­γρα­φής της προ­ϋ­πάρ­χου­σας ορ­γα­νω­μέ­νης επιρ­ρο­ής της. Μόνο που, αυτή τη φορά, κα­τέ­γρα­ψε και την πο­λι­τι­κή διά­σπα­ση με­τα­ξύ βα­σι­κών συ­νι­στω­σών της, διά­σπα­ση που εκ­δη­λώ­θη­κε σε με­γά­λους δή­μους.

Σε αυτό το τοπίο, το απο­τέ­λε­σμα του ΜΕ­ΡΑ­25 του Γ. Βα­ρου­φά­κη, μοιά­ζει να ξε­χώ­ρι­σε. Πα­ρου­σιά­στη­κε ως «και­νο­το­μία», δια­χω­ρί­ζο­ντας τις προ­ο­πτι­κές του από το συ­νο­λι­κό χώρο της Αρι­στε­ράς. Έδωσε έμ­φα­ση σε ένα ρι­ζο­σπα­στι­σμό, κυ­ρί­ως στα ζη­τή­μα­τα των δι­καιω­μά­των, διεκ­δι­κώ­ντας έναν απο­γοη­τευ­μέ­νο από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κόσμο, αλλά σε συν­δυα­σμό με ένα με­τριο­πα­θές κεϊν­σια­νό πρό­γραμ­μα συμ­βι­βα­σμού στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Παίρ­νο­ντας απο­στά­σεις από τα γε­νι­κό­τε­ρα γνω­ρί­σμα­τα της Αρι­στε­ράς στους τρό­πους ορ­γά­νω­σης και πα­ρέμ­βα­σης, διεκ­δί­κη­σε μια εκλο­γι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα που, όμως, υπο­νο­μεύ­ει την πι­θα­νό­τη­τα πο­λι­τι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας στην κα­θη­με­ρι­νή δράση.

6. Σε ό,τι μας αφορά, επι­μεί­να­με στην επι­λο­γή της συμ­με­το­χής στη ΛΑΕ, δί­νο­ντας έμ­φα­ση στη διεκ­δί­κη­ση μιας αυ­θε­ντι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, στη διεκ­δί­κη­ση μιας πο­λι­τι­κής συμ­μα­χιών με κέ­ντρο τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και τις άλλες δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που απο­σπά­στη­καν το 2015 από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη διεκ­δί­κη­ση μιας δη­μο­κρα­τι­κής και πλου­ρα­λι­στι­κής με­τω­πι­κής λει­τουρ­γί­ας που πε­ρι­λάμ­βα­νε τη στε­λε­χι­κή ανα­νέ­ω­ση.

Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα της ΛΑΕ είναι απο­τέ­λε­σμα συ­ντρι­πτι­κής ήττας.

Η επι­λο­γή του συν­δυα­σμού της κοι­νω­νι­κής ανα­φο­ράς της ΛΑΕ, με έναν «αντι-ιμπε­ρια­λι­σμό» που έκλει­νε το μάτι στον εθνι­κι­στι­κό/πα­τριω­τι­κό χώρο, ελ­πί­ζο­ντας να ψα­ρέ­ψει ψή­φους στα θολά νερά των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων για το μα­κε­δο­νι­κό, υπήρ­ξε αυ­το­κτο­νι­κή επι­λο­γή. Το «μή­νυ­μα» της ΛΑΕ, όπως του­λά­χι­στον δια­τυ­πω­νό­ταν στην κε­ντρι­κή του εκ­φο­ρά, κα­τέ­λη­ξε θολό κι ακα­τα­νό­η­το για ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα κοι­νω­νι­κών αγω­νι­στών-στριών που ενώ είχαν ξε­κι­νή­σει σε σύν­δε­ση με τη ΛΑΕ ωθή­θη­καν σε άλλες επι­λο­γές. Η ηγε­σία της ΛΑΕ, που είχε τη προ­νο­μια­κή δυ­να­τό­τη­τα να διεκ­δι­κή­σει ένα με­γά­λο τμήμα της απο­γο­ή­τευ­σης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ραι­τή­θη­κε από αυτό το κα­θή­κον και με­τα­το­πί­στη­κε προς ένα «εθνι­κό» ακρο­α­τή­ριο, το οποίο θε­ώ­ρη­σε πλα­τύ­τε­ρο, αλλά απο­δεί­χτη­κε ανύ­παρ­κτο και πο­λι­τι­κά απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κό.

Ο συν­δυα­σμός αυτού του βα­σι­κού λά­θους, με μια υπερ­συ­γκε­ντρω­τι­κή λει­τουρ­γία και έναν αναί­τιο συ­ντη­ρη­τι­σμό στα ζη­τή­μα­τα συλ­λο­γι­κής και πλου­ρα­λι­στι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης, οι­κο­δό­μη­σαν την πο­λι­τι­κή βάση που ερ­μη­νεύ­ει το κα­τα­στρο­φι­κό απο­τέ­λε­σμα.

Το απο­τέ­λε­σμα αυτό θα μπο­ρού­σε να ση­μα­το­δο­τεί άμεσα «τέλος δια­δρο­μής». Μόνο ου­σια­στι­κή αυ­το­κρι­τι­κή κι έμπρα­κτες απο­δεί­ξεις πο­λι­τι­κού επα­να­προσ­διο­ρι­σμού και δια­φο­ρε­τι­κής, συλ­λο­γι­κής και πλου­ρα­λι­στι­κής, λει­τουρ­γί­ας, θα άφη­ναν ανοι­χτή μια συ­νέ­χεια της προ­σπά­θειας.

7. Οι ανα­γκαί­ες διερ­γα­σί­ες αυ­το­κρι­τι­κής-επα­να­προσ­διο­ρι­σμού-ανα­σύ­ντα­ξης, που ανα­πό­φευ­κτα θα «περ­πα­τή­σουν» σε όλους τους χώ­ρους της ρι­ζο­σπα­στι­κής-με­τω­πι­κής Αρι­στε­ράς, αντι­κει­με­νι­κά πιέ­ζο­νται από την υπο­χρε­ω­τι­κή από­φα­ση του Τσί­πρα να κα­τα­φύ­γει σε εσπευ­σμέ­νες εθνι­κές εκλο­γές.

Πα­ρό­τι δεν υπο­τι­μού­με την ανά­γκη της εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης, θε­ω­ρού­με ότι δεν συ­νι­στά εκλο­γι­κή τα­κτι­κή απλά η διεκ­δί­κη­ση ενός δια­δο­χι­κού μηδέν κόμμα κάτι. Συ­νε­χί­ζει να μας εν­δια­φέ­ρει το σε­νά­ριο μιας εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης, υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση μιας υπέρ­βα­σης των «τει­χών» μέσα στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και συ­νε­χί­ζου­με να επι­διώ­κου­με την εκ­δή­λω­ση μιας ευ­ρύ­τε­ρης ενω­τι­κής/με­τω­πι­κής πρω­το­βου­λί­ας. Γιατί εί­μα­στε πει­σμέ­νοι ότι μόνο έτσι υπάρ­χει προ­ο­πτι­κή εκλο­γι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας και μόνο έτσι τα κα­θή­κο­ντα της εκλο­γι­κής απά­ντη­σης συν­δυά­ζο­νται με τα κα­θή­κο­ντα πο­λι­τι­κής/ορ­γα­νω­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης που θα είναι τα κα­θο­ρι­στι­κά στην πε­ρί­ο­δο που έρ­χε­ται.