Μήνυμα της Λίτσας Αμμανατίδου-Πασχαλίδου υποψήφιας ευρωβουλευτή με τη «Λαϊκή Ενότητα – Μέτωπο Ανατροπής» για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

19 Μαΐου 1919 – 19 Μαΐου 2019

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το σφαγιασμό 353.000 Ελλήνων του Πόντου με τις εκδηλώσεις μνήμης να είναι στην κορύφωσή τους.

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης, αναγνωρισμένη από το ελληνικό κοινοβούλιο από το 1994, για τους 353.000 δολοφονημένους και τις χιλιάδες διωγμένους από τις πατρογονικές τους εστίες Έλληνες Πόντιους.

Αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα και απαιτούμε από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Τουρκίας την αναγνώριση των διωγμών και των δραματικών συνεπειών τους στον Ποντιακό Ελληνισμό.

Στο πλαίσιο της αναγνώρισης όσων προανέφερα οφείλει και το Ευρωκοινοβούλιο στην επόμενη θητεία του και με τη νέα του σύνθεση, να πάρει θέση, κάτι που «απέφυγε» πριν ακριβώς από 1 μήνα καταψηφίζοντας την πρόταση. Ο ευρωβουλευτής της ΛΑΕ Νίκος Χουντής υπερψήφισε τη συγκεκριμένη πρόταση ώστε να συζητηθεί εκτός ημερήσιας διάταξης το θέμα μιας και εξέπνεε η προθεσμία των συνεδριάσεων του Ευρωκοινοβουλίου.

Κοιτάμε προς τα εμπρός, προς το μέλλον μαζί με τους συμπολίτες μας που αποτελούν εδώ και μια εκατονταετία, ένα από τα πιο δημιουργικά και προοδευτικά τμήματα του λαού μας.

Ακριβώς επειδή πιστεύουμε στην ειρήνη και τη φιλία των λαών και βέβαια στην καλή γειτονία, θεωρούμε ότι η ιστορική αποκατάσταση των γεγονότων και ο καταλογισμός των ευθυνών σε όσους προκάλεσαν, σχεδίασαν, ανέχτηκαν και εκτέλεσαν αυτές τις δολοφονίες και τους διωγμούς αποτελεί ιστορική δικαίωση και παρακαταθήκη για το μέλλον, μία πράξη που δεν χωρίζει αλλά ενώνει. Αποτελεί πράξη που αναδεικνύει την ιστορική μνήμη και δεν την κατακερματίζει μέσα σε πολιτικές και εθνικιστικές συγκυρίες και σκοπιμότητες.
Χαιρετίζουμε όλους τους νεοπρόσφυγες πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση που ακόμη και σήμερα σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ένταξή τους στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα πληρώνοντας στην ουσία τη στενή μικροκομματική αντίληψη και τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Χρέος μας είναι επίσης, αναλογιζόμενοι τις διακρίσεις και τις ποικίλες δυσκολίες που βίωσαν οι πρόσφυγες πρόγονοί μας, να σεβόμαστε και όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα μας και εγκλωβίζονται εδώ λόγω της στοχευμένης μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ που θέλει την Ελλάδα αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, δυστυχώς και με την συμβολή της σημερινής κυβέρνησης.

Δεν ξεχνάμε και τους 17.000 πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής που έφτασαν το 1922 στο Χαλέπι της Συρίας και βρήκαν στέγη και τροφή από τους ντόπιους Σύριους που σήμερα μετά από 8 χρόνια ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Συρία όσοι επέζησαν από τους βομβαρδισμούς και έφτασαν με σαπιοκάραβα στην Ελλάδα βιώνουν αντίστοιχα την προσφυγιά σε συνθήκες όμως άγριου καπιταλισμού και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Δεν ξεχνάμε πως οι παππούδες μας ερχόμενοι στην Ελλάδα διωγμένοι και εξαθλιωμένοι βίωσαν τον κοινωνικό ρατσισμό ειδικά από την τότε αστική τάξη η οποία τους χρησιμοποίησε ως φθηνό εργατικό χέρι και γι’ αυτό αρκετοί μετανάστευσαν χωρίς χαρτιά στις πέντε ηπείρους και οι απόγονοί τους είναι οι ομογενείς που όλα αυτά τα χρόνια μας έκαναν περήφανους για τη σημαντική συμβολή τους και τις διεθνείς διακρίσεις τους στις επιστήμες και όχι μόνο. Και μέσα στις συνθήκες της μνημονιακής εξαθλίωσης και των συμπολιτών μας, η Ελληνική κοινωνία υποδεικνύει αντανακλαστικά ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα που ακόμη φτάνουν στη χώρα μας, την ίδια στιγμή που τα παιδιά μας γίνονται σύγχρονοι οικονομικοί πρόσφυγες, όπως έφευγαν οι παππούδες και οι γονείς μας.

Ως πρόσφυγας λοιπόν τρίτης γενιάς Ποντιακής καταγωγής το θεωρώ χρέος μου να μην επιτρέπω να αλλοιώνονται ή να διαστρεβλώνονται τα ιστορικά γεγονότα τα οποία έχω ακούσει από τους παππούδες μου και υπάρχουν ως καταγεγραμμένα ιστορικά ντοκουμέντα, όπως επίσης δεν θα επιτρέψω να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα που εξελίσσονται στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή δημιουργώντας τους νεοπρόσφυγες του 21ου αιώνα που πνίγονται κατά δεκάδες στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο καθημερινά, από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Εκτός αν κάποιοι στοχεύουν να καλύψουν για το μέλλον την ιστορία με αφορμή την αλλοίωση των προηγούμενων ιστορικών γεγονότων που θα τους δώσει άλλοθι.

Η φετινή 100^η επέτειος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου γράφτηκε στην Ιστορία. Άλλωστε Γενοκτονία ορίζεται ως η σκόπιμη θανάτωση ατόμων που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη φυλετική, πολιτική ή πολιτιστική ομάδα, με την πρόθεση των δολοφόνων να την αφανίσουν και ο όρος γενοκτονία είναι αυτός που αποδίδετε στις περιπτώσεις του Ποντιακού Ελληνισμού, των Αρμενίων, των Ασσυρίων αλλά και των Εβραίων που αφάνισε ο Χίτλερ. Οι τιμητές αλήστου μνήμης εποχών που συνέβαλαν σε ανάλογες θηριωδίες κατά του ελληνικού λαού δεν μπορούν να καπηλεύονται τη σημερινή ημέρα μνήμης και τιμής.

Σε κάθε περίπτωση οι «μνήμες» δεν μπορούν παρά να είναι νωπές!