Στις συνθήκες που διανύουμε οι επερχόμενες ευρωεκλογές είναι μια κρίσιμη μάχη.

Όμως το δίλημμα των ευρωεκλογών δεν είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Δεν είναι ποιος από τους πόλους του μνημονιακού δικομματισμού θα ενισχυθεί περισσότερο. Είναι το αν θα ενισχυθούν πανευρωπαϊκά και στη χώρα μας οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς για να αποτελέσουν την αιχμή μιας κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης. Μιας αντιπολίτευσης γεννημένης μέσα στα κοινωνικά κινήματα, που θα εξαπολύσει την αναγκαία αντεπίθεση για να ξαναπάρουμε τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, τον ιδρώτα και το μέλλον που μας κλέψανε.

Μας λένε ότι τα μνημόνια και η επιτροπεία τέλειωσαν, ότι επιστρέψαμε στην κανονικότητα.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική και τη βλέπουμε κάθε μέρα.

Κάθε νομοσχέδιο πρέπει να περάσει από την έγκριση των οργάνων της ΕΕ, ακόμα και όταν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών, όπως η αντικατάσταση του νόμου Κατσέλη. Η συμφωνία αποπληρωμής του χρέους μέχρι το 2060 και τα ματωμένα πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν για την εξυπηρέτησή του δείχνουν ότι τα μνημόνια είναι εδώ και θα επηρεάσουν ακόμα και τη ζωή των παιδιών και των εγγονιών μας αν δεν αντιδράσουμε. Παρά τις τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών που οδήγησαν στην σκανδαλώδη ιδιωτικοποίησή τους με τα δικά μας λεφτά, η κατάσταση του τραπεζικού συστήματος είναι τέτοια που σε λίγο θα χρειαστεί νεα διάσωσή τους.

Η κανονικότητα που ευαγγελίζονται είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που δεν φτάνουν μέχρι το τέλος του μήνα (ενώ ταυτόχρονα τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται), η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις, η διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, η ανεργία που ωθεί τους νέους στη μετανάστευση, η παράδοση των ελεύθερων χώρων και του περιβάλλοντος στην ασύδοτη καπιταλιστική κερδοφορία, ο αυταρχισμός και η καταστολή ενάντια σε κάθε κινητοποίηση.

Μας λένε ότι πρέπει να συσπειρωθούν οι προοδευτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του σκότους και της ακροδεξιάς.

Ομως είναι οι ίδιοι που με την νεοφιλελεύθερη πολιτική τους αμαυρώνουν το όνομα της αριστεράς, απαξιώνουν κάθε έννοια πολιτικής συμμετοχής –όπως απαξίωσαν το δημοψήφισμα του 2015- διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και συμβάλλουν στην άνοδο των ακροδεξιών αντιλήψεων. Είναι οι ίδιοι που γκετοποιούν τους πρόσφυγες στα νησιά, λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης και διασπείρουν τις ρατσιστικές αντιλήψεις στην κοινωνία. Είναι οι ίδιοι που για να εξυπηρετήσουν τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και για να ετοιμάσουν το έδαφος μιας νεας επέλασης του κεφαλαίου στο Ελντοράντο των Δυτικών Βαλκανίων, έσπρωξαν κόσμο στην αγκαλιά του εθνικισμού με τη συμφωνία των Πρεσπών. Είναι ίδιοι που από κοινού με την ΝΔ, τις δυνάμεις του μνημονιακού τόξου, αλλά και την ακροδεξιά, διαγκωνίζονται ποιος θα υποσχεθεί τη μεγαλύτερη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, διατηρώντας αυξημένους τους έμμεσους φόρους.

Μας λένε ότι η συμμετοχή στην ΟΝΕ και την ΕΕ είναι μονόδρομος.

Όμως είναι η λογική της πάση θυσία παραμονής στο ευρώ που οδήγησε στην αποδοχή των μνημονίων και της επιτροπείας, στην πτώση του ΑΕΠ κατά 26%, στην πτώση του διαθέσιμου εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών πάνω από 30%, στην μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στο κράτος για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, για την τροφοδότηση της μαύρης τρύπας των τραπεζών.

Είναι το Ευρώ ως εργαλείο εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ωθεί στην εσωτερική υποτίμηση μισθών και τη λιτότητα ως μόνη διέξοδο των λιγότερο ανταγωνιστικών οικονομιών, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα πλεονάσματα της Γερμανίας.

Είναι η ΕΚΤ και η Τραπεζική Ενοποίηση που αφαιρεί το δικαίωμα κάθε χώρας να ασκήσει αυτόνομη νομισματική και πιστωτική πολιτική

Είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας που συνταγματοποιεί την κινεζοποίηση των μισθών για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας έναντι των προϊόντων των χωρών με χαμηλότερο μισθολογικό κόστος.

Είναι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επέβαλε την έγκριση όλων των κρατικών προϋπολογισμών από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένα όργανο χωρίς καμία απολύτως λαϊκή νομιμοποίηση.

Είναι η Συνθήκη της Λισσαβώνας που θεσμοποίησε την απορρύθμιση και απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιώντας βασικά αγαθά, όπως η ενέργεια και το νερό, μετατρέποντας ταυτόχρονα τα κοινωνικά δικαιώματα σε καθολικές υπηρεσίες και τους πολίτες σε πελάτες.

Είναι η Συνθήκη του Μάαστριχ που κατέστησε τις ελευθερίες του κεφαλαίου θεμελιώδη συνταγματικό νόμο

Είναι η ΚΑΠ που κατευθύνει τον κύριο όγκο των επιδοτήσεων στις μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις, καταστρέφει την οικογενειακή γεωργία και την  αγροτική παραγωγή, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη βιοποικιλότητα.

Είναι ο ESM που τείνει να μετατραπεί σε Ευρωπαϊκό ΔΝΤ, επιβάλλει μνημόνια, θεσμοποιεί τις τρόϊκες και οδηγεί στην κατάργηση κάθε λαϊκής κυριαρχίας, κάθε δυνατότητας των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.

Είναι οι πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο και της δήθεν «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» που κατεδαφίζουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και πολλαπλασιάζουν τα κατασταλτικά σώματα, όπως η FRONTEX, ο ευρωστρατός, οι ευρωπαίοι εισαγγελείς, ενώ ταυτόχρονα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως στη Μέση Ανατολή και τη στήριξη των φασιστικών και αντιδραστικών πραξικοπημάτων τύπου Ουκρανίας και Βενεζουέλας διαμορφώνουν σκηνικά πολέμου και εξωθούν χιλιάδες πρόσφυγες μακριά από τις εστίες τους.

Είναι το Δικαστήριο της ΕΕ που νομολόγησε ότι ακόμα και οι οδηγίες της ΕΕ είναι ανώτερες από τους συνταγματικούς κανόνες των κρατών-μελών και επέβαλε την ιδιωτικοποίηση ακόμα και της ανώτερης εκπαίδευσης με την αναγνώριση των κολλεγίων.

Αυτή η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται. Ανατρέπεται.

Και πρέπει να ανατραπεί τώρα γιατί οι νέες μεταρρυθμίσεις που δρομολογούνται είναι στην κατεύθυνση της αυστηρότερης εποπτείας, της έντασης της ανισοκατανομής του πλούτου σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, της περαιτέρω συρρίκνωσης εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, της ενίσχυσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και στρατιωτικοποίησης της ΕΕ

Ο ευρωμονόδρομος στον οποίο ομνύουν από κοινού χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες, πράσινοι και κόμματα της αριστεράς, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός που οδηγεί σε κρίση τα παραδοσιακά κόμματα και ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την ενίσχυση των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων. Το Σύμφωνο Σαλβίνι-Λεπέν, υπό τις ευλογίες των συμβούλων του Τραμπ, σαλπίζει την επέλαση μιας νεας διεθνούς ακροδεξιάς τάσης που, στο όνομα του «προστατευτισμού» και της «εθνικής αναδίπλωσης», ενισχύει ακόμα περισσότερο την εξουσία του κεφαλαίου χρησιμοποιώντας τα ίδια νεοφιλελεύθερα όπλα ενάντια στους εργαζομένους και τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Το βλέπουμε κάθε μερά να συμβαίνει στις ΗΠΑ, την Ιταλία, την Ουγγαρία, τη Βραζιλία, οδηγώντας στον κατακερματισμό της εργατικής τάξης και τη διασπορά του εθνικισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού στο κοινωνικό σώμα.

Υπάρχει όμως άλλος δρόμος. Ο δρόμος που θα συνδυάζει μια πολιτική ρήξης και ανατροπής απέναντι στον ευρωμονόδρομο ταυτόχρονα με μια πολιτική ανατροπής της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού.

Κόμβοι μιας τέτοιας πολιτικής είναι η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, η ανατροπή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και η ενίσχυση της πλήρους και σταθερής εργασίας, η μείωση της φορολόγησης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων μαζί με τη δραστική μείωση των άδικων έμμεσων φόρων (όπως ο ΦΠΑ και οι αυξημένοι φόροι στα καύσιμα, το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα),η απονομιμοποίηση/ διαγραφή του χρέους,  η ανατροπή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων με στόχο την επαναφορά υπό δημόσια ιδιοκτησία και υπό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο του τομέα των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων στους τομείς της ενέργειας, συγκοινωνιών και επικοινωνιών,  η αύξηση της φορολογίας των κερδών και του μεγάλου συσσωρευμένου πλούτου, η πάλη για την κατάργηση των «ελευθεριών» μετακίνησης των κεφαλαίων, η ρήξη με την ΚΑΠ για την εξασφάλιση της διατροφικής αυτοδυναμίας προς όφελος όλων των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων, η πάλη για την υπεράσπιση και ενίσχυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του δημοκρατικού δικαιώματος της κοινωνικής πλειοψηφίας να πάρει τις αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή της,  η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων για να μπορούν να μετακινηθούν στις χώρες που επιθυμούν και να εργασθούν και να ζήσουν με ίσα δικαιώματα στις χώρες εγκατάστασής τους, η απόδοση ίσων εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων για τους μετανάστες, η στήριξη των ελλήνων μεταναστών απέναντι στην ξενοφοβία και τον άγριο νεοφιλελευθερισμό στις χώρες υποδοχής.

Η αντιπαράθεση με την πολιτική της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, η αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, μπορούν πράγματι να προωθηθούν μόνο με την πολιτική της ρήξης, της ανατροπής, της εξόδου από την ευρωζώνη και της αποδέσμευσης από την ΕΕ, σε συνδυασμό με την προώθηση ενός μεταβατικού φιλολαϊκού, προοδευτικού προγράμματος παραγωγικού και κοινωνικού μετασχηματισμού. Αλλωστε μπροστά στην απειλή της κλιματικής αλλαγής και την εν γένει υποβάθμιση του περιβάλλοντος στο όνομα μιας ανεμπόδιστης καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι επείγον το καθήκον για βαθειές αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας με στόχο να προληφθεί μια μεγάλη καταστροφή, τις συνέπειες της οποίας θα πληρώσουν κυρίως οι λαϊκές τάξεις.

Τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε μας τον δείχνουν οι αντιστάσεις και οι κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη.

Τα κίτρινα γιλέκα που παρά την άγρια καταστολή δεν υποχωρούν. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό, όπως στην Ουγγαρία, την Καταλωνία και αλλού. Η δικιά μας ιστορία και παράδοση με πρόσφατες τις μεγάλες κινητοποιήσεις της τριετίας 2010-2012. Μέσα από αυτά τα κινήματα γεννιούνται δυνάμεις που έρχονται σε σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο, όπως οι δυνάμεις της Πρωτοβουλίας «Τώρα οι λαοί», οι δυνάμεις της Ανυπότακτης Γαλλίας κ.α., με μαζική ενωτική ριζοσπαστική αριστερή γραμμή, με γείωση στα κοινωνικά κινήματα και τους εργατικούς αγώνες. Μόνο με την ενίσχυση και τον πανευρωπαϊκό συντονισμό των δυνάμεων αυτών θα ανοίξει ο δρόμος για μία Ευρώπη κυρίαρχων, βαθιά δημοκρατικών και ανεξάρτητων λαών και χωρών, που θα οικοδομούν την πιο προωθημένη, διεθνιστική και ισότιμη πολιτική και οικονομική συνεργασία μακριά και ενάντια σε ηγεμονισμούς και εθνικισμούς και χωρίς το ΝΑΤΟ.

Άλλωστε, όπως απέδειξε και η ίδια η δράση της ΛΑΕ στην ευρωβουλή, αυτές οι δυνάμεις είναι που αποκαλύπτουν την αντιδραστικότητα της πολιτικής της ΕΕ και αποτελούν τη φωνή των κινημάτων μέσα στο ευρωκοινοβούλιο. Γιατί δεν υπήρξε κινηματική δράση, από το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, τα κινήματα αντίστασης στην παράδοση του περιβάλλοντος στη βορά του κέρδους, τα κινήματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κοινών αγαθών, τα κινήματα και οι αντιστάσεις των εργαζομένων, που να μην στείλανε εκπροσώπους τους στο ευρωκοινοβούλιο, που να μην βρήκαν στήριξη στον αγώνα τους με ερωτήσεις και παρεμβάσεις.

Ισχυρή ΛΑΕ στην Ευρωβουλή για ισχυρό κίνημα ανατροπής.