Δημήτρης Στρατούλης, στέλεχος Λαϊκής Ενότητας και πρ. Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης

Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού από την Ιθάκη περί δήθεν εξόδου της χώρας μας από τα μνημόνια είναι ένα καλοκαιρινό πολιτικό παραμΙΘΑΚΗ, για να αποκρύψει ότι ο λαός και η χώρα μας θα παραμείνουν σε μνημονιακό καθεστώς λιτότητας και ταπεινωτικής εποπτείας μέχρι το 2060.

Η μη διαγραφή δημόσιου χρέους διατηρεί το καθεστώς χρεοδουλείας.

Η μη διαγραφή του δημοσίου χρέους ούτε κατά ένα ευρώ παρατείνει το βασανιστήριο της χρεοδουλείας για τη χώρα. Ουσιαστικά ο ελληνικός λαός θα εργάζεται, κυρίως, για να αποπληρώνει ένα άδικο, επονείδιστο, επαχθές και απεχθές δημόσιο χρέος. Αυτό το χρέος λόγω του μεγέθους του, 345,4 δις ευρώ και 186% του ΑΕΠ (στις 30/6/2018), δεν θα μπορεί να εξοφληθεί ποτέ και στο όνομα της διασφάλισης της αποπληρωμής του στους δανειστές θα παίρνονται συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα.

Επιβολή αντιλαϊκής λιτότητας για άλλα 42 χρόνια.

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στους δανειστές ότι η Ελλάδα θα επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060. Δηλαδή σε συνεχή σκληρή λιτότητα, φορολεηλασία και μισθολογικές, συνταξιοδοτικές και αντικοινωνικές περικοπές. Επομένως, θα συνεχιστεί για πολλές δεκαετίες η φτωχοποίηση του λαού, η παραγωγική παρακμή και ο ξενιτεμός της νεολαίας.

Ασφυκτική εποπτεία από τους δανειστές σε βάρος της χώρας μας.

Ο ισχυρισμός του Πρωθυπουργού, ότι τώρα πλέον θα υπάρχει δυνατότητα της Ελλάδας να καθορίζει μόνη της μία αυτόνομη και κοινωνικά δίκαιη αναπτυξιακή πορεία, είναι αβάσιμος.

Κι αυτό, γιατί έχει θεσπιστεί για τη δήθεν “μεταμνημονιακή περίοδο” «ενισχυμένη» εποπτεία, πολύ αυστηρότερη από αυτή που εφαρμόστηκε σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης μετά την έξοδό τους από μνημόνια. Με τέσσαρες αξιολογήσεις κάθε χρόνο, ωσάν η Ελλάδα να συνεχίζει να βρίσκεται σε μνημόνιο χωρίς, όμως, χρηματοδότηση από τους δανειστές, κατά παράβαση κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Επίσης, η αυστηρή επιτροπεία της χώρας από τους δανειστές της θα συνεχιστεί για πολλές δεκαετίες, μέχρι να αποπληρώσει το 75% του δημοσίου χρέους της, ενώ τη δημόσια περιουσία της έχει εκχωρηθεί για ξεπούλημα στο ελεγχόμενο από τους δανειστές “υπερταμείο” μέχρι το 2114, με όρους σύγχρονης αποικιοκρατίας.

Νέα μνημονιακά αντικοινωνικά μέτρα χωρίς τυπικό μνημόνιο.

Προβλέπονται – και έχουν ήδη ψηφιστεί – νέες σφαγιαστικές μειώσεις των συντάξεων από 1/1/2019, δραστική μείωση του αφορολόγητου από 1/1/2020, περικοπές προνοιακών επιδομάτων, λόγω σύνδεσής τους με τη λειτουργικότητα των ΑμεΑ, ολοκληρωτικό ξεπούλημα σε οτιδήποτε απέμεινε στο δημόσιο τομέα, εντατικοποίηση της αρπαγής λαϊκής κατοικίας και περιουσίας μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, νέα βάρη από τον ΕΝΦΙΑ κ.λπ.

Η Ελλάδα, δηλαδή, υποχρεώνεται σε ένα νέο πακέτο μεταμνημονιακών μέτρων, τα οποία ουσιαστικά συνιστούν ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο, σκληρότερο από τα τρία προηγούμενα.

Η μόνη διαφορά είναι ότι για το τέταρτο μνημόνιο δεν υπάρχει η χρηματοδότηση των πιστωτών αλλά τα ληστρικά επιτόκια των αγορών.

Το μνημονιακό αντιλαϊκό-αντεργατικό νομοθετικό καθεστώς παραμένει άθικτο.

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στους δανειστές με «ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας», δηλαδή μη ακύρωσης των μνημονιακών μέτρων, που έχουν ψηφιστεί με τους 714 εφαρμοστικούς νόμους των τριών μνημονίων, 60.000 νομοθετικές ρυθμίσεις, που περιέχονται σε αυτούς, και 300.000 υπουργικές αποφάσεις, που εκδόθηκαν με νομοθετικές εξουσιοδοτήσεις τους.

Ισχυρή ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ και αντιμνημονιακό Μέτωπο για ελπιδοφόρα ανατροπή.

Είναι, λοιπόν σαφές, ότι το μνημονιακό καθεστώς, δηλαδή η Οδύσσεια της λιτότητας και της επιτροπείας, συνεχίζεται και ότι χωρίς την ανατροπή του δεν θα υπάρξει λύτρωση για το λαό και την Ελλάδα.

Δύο είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να ανατραπεί το μνημονιακό καθεστώς:

• οι ενωτικοί αγώνες του λαού και της νεολαίας,

• η ισχυροποίηση της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, που αυτά τα τρία χρόνια απέδειξε ότι είναι ενωτική, ασυμβίβαστη δύναμη αγώνων, μαχητικής αντιπολίτευσης και ανατρεπτικής, ρεαλιστικής και βιώσιμης διεξόδου, καθώς και η συγκρότηση ενός πολιτικού, κοινωνικού και εκλογικού μετώπου των αριστερών, δημοκρατικών, πατριωτικών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, στη βάση μίας κοινής εναλλακτικής πρότασης για την ανάκτηση της δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Εάν υπάρξουν – και πρέπει να υπάρξουν – αυτές οι δύο προϋποθέσεις, τότε μπορεί ν’ ανοίξουν ένα ελπιδοφόρο δρόμο, απαλλαγής από τα μνημόνια και τη λιτότητα με κατάργηση όλου του μνημονιακού νομοθετικού καθεστώτος, απελευθέρωση από τη φυλακή της ευρωζώνης, έκδοση εθνικού νομίσματος, ρήξη με την ΕΕ, διακοπή αποπληρωμής και βαθιά διαγραφή του δημοσίου χρέους και σεισάχθεια του ιδιωτικού. Επίσης, με την εφαρμογή ενός φιλολαϊκού προγράμματος ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με αυξήσεις και όχι μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, αναβάθμιση κοινωνικών πολιτικών, δημιουργία θέσεων εργασίας.