1. Διεθνείς εξελίξεις

Στις διεθνείς εξελίξεις παραμένει και ενισχύεται ένα κλίμα αβεβαιότητας, αστάθειας, όξυνσης των αντιθέσεων, έντασης των ανταγωνισμών, αύξησης των περιφερειακών ανισορροπιών και αναζήτησης δημιουργίας νέων ισορροπιών και συσχετισμών δύναμης, με πολλά από τα κέντρα ισχύος – κυρίως οικονομικής και τεχνολογικής – να μεταφέρονται στην Ανατολική Ασία.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδεχόμενη την αναβάθμιση και επέκταση της αμερικανονατοϊκής βάσης της Σούδας και σιωπώντας απέναντι στις ωμές δημόσιες παρεμβάσεις του πρέσβη των ΗΠΑ στην εσωτερική πολιτική ζωή, ενισχύει τον αμερικανονατοϊκό έλεγχο στη χώρα μας και την εμπλέκει επικίνδυνα σε επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή μας.

Οι επεκτατικές, επεμβατικές, αντιδημοκρατικές και αυταρχικές διακηρύξεις και πρακτικές του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία, καθώς και η αναθεωρητική για τις διεθνείς συνθήκες ρητορική του, μπορεί να οδηγήσουν σε τυχοδιωκτισμούς, τους οποίους η χώρα μας πρέπει να προλάβει και να αντιμετωπίσει με βάση το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες.

Το διεθνές αυτό πλαίσιο επιβεβαιώνει την ανάγκη συγκρότησης και ανάπτυξης ενός φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς σε αντιπαράθεση με τις ψυχροπολεμικού τύπου αποφάσεις του ΝΑΤΟ και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των προθύμων συμμάχων τους. Ταυτόχρονα η χώρα μας πρέπει να απεμπλακεί από τυχοδιωκτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή μας, να κινηθεί στα πλαίσια μίας από θέση αρχής αντιπολεμικής, φιλειρηνικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ισότιμων διεθνών και οικονομικών σχέσεων.

Η εκλογική επιτυχία του Μελανσόν και της “ανυπότακτης Γαλλίας” απόδειξε ότι όπου συγκροτείται η ενεργή παρουσία ενός πολιτικού ρεύματος, που προτείνει προοδευτική – αριστερή διέξοδο στην εντεινόμενη λαϊκή αντίθεση στο ευρωσύστημα και στο διάχυτο αντισυστημισμό, μπολιάζοντας την με αιτήματα και στόχους, που εκπροσωπούν τις δυνάμεις της εργασίας, τότε αυτό μπορεί να αποτρέψει την ακροδεξιά και αστικές δυνάμεις να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυναμική αμφισβήτησης του συστήματος και να την κεφαλαιοποιήσει πολιτικά για λογαριασμό του. Επιβεβαιώνεται δηλαδή η ανάγκη συγκρότησης σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. ενός πολιτικού ρεύματος, που θα συνδέει το αίτημα της ανατροπής της λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ και με την επεξεργασία και προώθηση ενός μεταβατικού φιλολαϊκού αντινεοφιλελεύθερου προγράμματος μ’ ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Στη χώρα μας, ακόμα και οι συστημικές δημοσκοπήσεις, οι οποίες δεν έχουν κανένα συμφέρον να «φουσκώνουν» την αντίθεση στην ευρωζώνη, υποχρεώνονται πλέον να εμφανίζουν ότι ο ελληνικός λαός γυρίζει όλο και περισσότερο την πλάτη του στο ευρώ, στην ευρωζώνη και στην ΕΕ και ότι αυτό το ρεύμα αγκαλιάζει κατά κύριο λόγο τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Αυτό το υπό διαμόρφωση λαϊκό ρεύμα έχει ανατρεπτικά για το πολιτικό σύστημα χαρακτηριστικά και η ΛΑΕ αγωνίζεται να του δώσει προοδευτική κατεύθυνση με βάση την εναλλακτική πρόταση της σε αντιπαράθεση με τον εθνικισμό της δεξιάς και άκρας δεξιάς.

2. Η Πολιτική κατάσταση μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου

Οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι αγρότες, επαγγελματίες και έμποροι, η νεολαία και όλα τα λαϊκά στρώματα δέχονται στη χώρα μας εδώ και 7 χρόνια μια πρωτοφανή επίθεση από την κυβέρνηση, τους δανειστές (ΕΕ και ΔΝΤ) και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η επίθεση αυτή εντάθηκε με το νέο πακέτο μνημονιακών αντιλαϊκών μέτρων, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προώθησε στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης. Αυτό περιλαμβάνει νέα μείωση των καταβαλλόμενων κύριων και επικουρικών συντάξεων από 1-1-2019, την δραστική μείωση του αφορολόγητου, περικοπές κοινωνικών επιδομάτων, νέες σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις με αιχμή τη διάλυση και το ξεπούλημα της ΔΕΗ, νέα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.

Πρόκειται ουσιαστικά για το 4^ο μνημόνιο και μάλιστα χωρίς τη δικαιολογία νέας δανειοδότησης, που οδηγεί σε μεγαλύτερη φτωχοποίηση του λαού, σε αδιέξοδο την οικονομία και σε πιο ταπεινωτική υποτέλεια την χώρα μας. Η αντιλαϊκή αυτή επίθεση των δανειστών, της κυβέρνησης και της μνημονιακής «αντιπολίτευσης» (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ – ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ) θα έχει διάρκεια λόγω της νέας μνημονιακής δέσμευσης της χώρας μας για πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, και κατά συνέπεια συνέχιση των πολιτικών της λιτότητας, για πολλά χρόνια.

Η κυβέρνηση, παρότι, έδωσε γη και ύδωρ στους δανειστές, δεν πήρε στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 22 Μάη ούτε μέτρα δήθεν ελάφρυνσης του χρέους, που υποτίθεται ότι γι αυτό το λόγο ψήφισε το 4ο μνημόνιο, αλλά ούτε την έγκριση της 2ης αξιολόγησης και της χορήγησης της επόμενης δόσης του δανείου.

Οι επιλογές αυτές της κυβέρνησης σε συνδυασμό με τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και από το 3ο μνημόνιο, που η ίδια υπέγραψε, αλλά και από τα προηγούμενα μνημόνια, συσσωρεύουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αποξενώνουν από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, που την στήριξαν εκλογικά στις δύο αναμετρήσεις του 2015.

Ωστόσο, η κυβέρνηση μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου προσπαθεί ν’ αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Να αναπτύξει μια νέα πολιτική αφήγηση για δήθεν θετικά αντίμετρα, για δήθεν μέτρα διευθέτησης του δημοσίου χρέους, ένταξη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση, ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, έξοδο στις αγορές, έξοδο από τα μνημόνια. Κρύβει το αντιδραστικό περιεχόμενο της προωθούμενης συνταγματικής αναθεώρησης. Μ’ αυτό τον τρόπο επιδιώκει να αντιμετωπίσει την ογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια λόγω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών της και να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερο πολιτικό χρόνο.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση οξύνει την πολιτική πόλωση με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη για δευτερεύοντα – εκτός μνημονίου – θέματα, κατηγορώντας τον ότι είναι πολιτικό υποχείριο της ακροδεξιάς του πτέρυγας και σε κάθε περίπτωση χειρότερος από τον Τσίπρα.

Παράλληλα η κυβέρνηση, μέσω του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας αλλά και άλλων τρόπων, ενισχύει τις συμμαχίες της με επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, για να διασφαλίσει την πολιτική στήριξη τους ή τουλάχιστον την ανοχή τους και να παραμείνει και μετά τις επόμενες εκλογές ως ο ένας από τους δύο πυλώνες του συστημικού μνημονιακού δικομματισμού. Ταυτόχρονα, όμως, με αυτές τις επιλογές της εμπλέκεται και βουλιάζει στις ενδοϊμπεριαλιστικές ή ενδοαστικές αντιθέσεις, που τελικά εσωτερικοποιούνται και στην ίδια.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση με την παρουσία και τη δράση της και τον τρόπο που επιμένει να μιλάει, να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και να ψηφίζει και να εφαρμόζει καταστροφικά μνημόνια δήθεν στο όνομα της Αριστεράς, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ενισχύει μέσα στο λαό το αίσθημα απογοήτευσης, ηττοπάθειας και αγωνιστικής αδράνειας, δυσφημώντας και πλήττοντας την πολιτική αξιοπιστία των ιδεών της Αριστεράς.

H κυβέρνηση λοιπόν αξιοποιώντας όλα τα παραπάνω – και με δεδομένο ότι οι δανειστές δεν έχουν λόγο να την ρίξουν, αφού τους ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις – προσπαθεί να αποτρέψει κοινωνικές εκρήξεις και συνεπακόλουθη με αυτές πολιτική κρίση, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές της.

Ωστόσο, αυτός ο πολιτικός σχεδιασμός της κυβέρνησης δε μπορεί να της εξασφαλίσει τα “ήρεμα πολιτικά και κοινωνικά νερά” και τον πολιτικό χρόνο που θα επιθυμούσε. Κι αυτό, γιατί η πολιτική αφήγησή της δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι ήδη αυτή τη στιγμή οι συνταξιούχοι υφίστανται τις μειώσεις των συντάξεών τους, που προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου, και ότι περιμένουν με βάση το 4^ο μνημόνιο ακόμα μεγαλύτερες μετά την 1-1-2019. Ότι οι εργαζόμενοι συνεχώς χάνουν αγοραστική δύναμη και εργασιακά δικαιώματα. Ότι οι επαγγελματίες, έμποροι, αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι υφίστανται τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών τους και περιμένουν και νέες από 1-1-2018. Ότι όλα τα λαϊκά στρώματα υφίστανται φορολεηλασία και περιμένουν ακόμα μεγαλύτερη και ότι η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται ολοκληρωτικά. Ότι η κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η κατάργηση της Κυριακής-Αργίας, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατεδάφιση των ειδικών μισθολογίων και η κατάργηση του ΕΚΑΣ είναι μέτρα, που θα εφαρμοστούν ΤΩΡΑ.

Όλα αυτά μαζί με την προοπτική των διαρκών αξιολογήσεων, των πρωτοφανώς υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και της εξοντωτικής λιτότητας για πολλά χρόνια, και με δεδομένο ότι ούτε διεκδίκησε ούτε θα διεκδικήσει ούτε θα πάρει από τους δανειστές διαγραφή του δημοσίου χρέους – μπορεί να προκαλέσουν τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, που αυτή θέλει να αποφύγει.

Η επανεμφάνιση στο δρόμο ενός κοινωνικού δυναμικού τις ημέρες της ψήφισης του 4ου μνημονίου δείχνει ότι υπάρχει και μία πρώτη αναγκαία κοινωνική βάση για το σχεδιασμό και την οργάνωση ενός νέου κύκλου κοινωνικών αντιστάσεων, εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Επομένως η ΛΑΕ θα πρέπει κυρίως να κάνει ένα μεσοπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό, αλλά και να είναι σε ετοιμότητα για ενδεχόμενες έκτακτες εξελίξεις, που μπορεί να προκληθούν εξαιτίας των παραπάνω λόγων.

Στη χώρα μας μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου διαμορφώνονται νέα στοιχεία στο πολιτικό σκηνικό.

Η ΝΔ δίνει βάρος στην εικόνα της ως δύναμη που μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια των μνημονίων. Επειδή δεν έχει εναλλακτική πρόταση έναντι των μνημονίων, προβάλει την ανάγκη ενός άλλου οικονομικού μίγματος στα πλαίσια εφαρμογής τους, επικεντρώνοντας στην μείωση των φόρων, κυρίως των μεγάλων επιχειρήσεων και εισοδημάτων, καθώς και την συρρίκνωση του δημοσίου και των δημοσίων δαπανών.

Το ΠΑΣΟΚ μέσω της Δημοκρατικής Συμπαράταξης επιδιώκει μία μορφή επανασυσπείρωσης των δυνάμεων του, η οποία όμως έχει συγκεκριμένα πολιτικά όρια λόγω της απαξίωσης του αλλά και της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ στο λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο. Το ΠΟΤΑΜΙ και η Ένωση Κεντρώων κινούμενα πάντα μέσα στα μνημονιάκά πλαίσια παραμένουν εγκλωβισμένα σε δορυφορικό ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ και συμπιέζονται πολιτικά ανάμεσά τους με φυγόκεντρες τάσεις είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά είτε προς το ΠΑΣΟΚ.

Το ΚΚΕ συνεχίζει την αντιενωτική με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς πολιτική του με βάση και τις αποφάσεις του πρόσφατου 20ου συνεδρίου του.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξακολουθεί να αρνείται την πολιτική συνεργασία με τη ΛΑΕ, αλλά και να δημιουργεί δυσκολίες στις κοινές δράσεις, τις οποίες δημοσίως δεν αρνείται. Ωστόσο, στο εσωτερικό της αναπτύσσονται και εκδηλώνονται πιο έντονα και απόψεις για κοινές κοινωνικές δράσεις, ακόμα και για συγκρότηση αριστερού πολιτικού Μετώπου.

Η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, παρά την θετική πολιτική μετατόπισή της στα θέματα του Ευρώ και της ΕΕ, δεν έχει αναπτύξει ουσιαστικές σχέσεις με το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Επίσης, δεν έχει ακόμα ανταποκριθεί δημόσια στην ανάγκη για την συγκρότηση πολιτικού μετώπου ή κατ’ ελάχιστον εκλογικής συνεργασίας με Αριστερές και αντιμνημονιακές δυνάμεις.

Η νεοναζιστική Χ.Α. πήρε πρόσφατα θέση κατά του Ευρώ, για να μην χάσει την επαφή με λαϊκά στρώματα, τα οποία διαμορφώνουν αντιευρώ και αντιΕΕ διάθεση, ώστε να στρέψει αυτή τη διάθεση σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να αναπτύξει και πάλι ανοιχτές δράσεις, προχωρά σε επιθέσεις σε λαϊκές γειτονιές, με στόχο την προώθηση της φασιστικής ιδεολογίας και πολιτικής της.

Στο χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς γίνονται προσπάθειες να συγκροτηθεί ένας διακριτός πολιτικός χώρος υπέρ του εθνικού νομίσματος, χωρίς όμως αυτό να συνοδεύεται με μία ουσιαστική αλλαγή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

3. Η νέα πολιτική κατάσταση απαιτεί νέα πολιτικά καθήκοντα και νέο πολιτικό σχεδιασμό

Με βάση όλα τα παραπάνω η ΛΑΕ στον Πολιτικό της Σχεδιασμό για την επόμενη περίοδο θα έχει τις εξής προτεραιότητες:

       Να απαντήσει στην κυρίαρχη συστημική προπαγάνδα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στα μνημόνια πολιτική. Να πείσει το λαό ότι υπάρχει μία τέτοια πολιτική, ότι αυτήν έχει επεξεργαστεί και την προβάλλει η ΛΑΕ και ότι αυτή είναι όχι μόνο ριζοσπαστική και ανατρεπτική στα μνημόνια και στον ευρωμονόδρομο, αλλά και ρεαλιστική και βιώσιμη.

       Να πολιτικοποιήσει τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια από τις συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών και να δώσει αντιμνημονιακή, προοδευτική και Αριστερή κατεύθυνση στο λαϊκό ρεύμα, που δημιουργείται κατά του Ευρώ και της ΕΕ. Κατά συνέπεια να συνεχίσει να προβάλλει τη συνολική πολιτική εναλλακτική της πρόταση, αλλά και τις επεξεργασίες και τις θέσεις της για το με ποιο τρόπο και με ποιες πολιτικές προτείνει να εφαρμοστεί η βασική προϋπόθεση για την προώθηση αυτής της πρότασης, δηλαδή την έξοδο από το Ευρώ και την σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και την εγχώρια ολιγαρχία.

       Να εργαστεί με πιο συγκεκριμένο και επιταχυνόμενο προγραμματισμό και χρονοδιάγραμμα για τη συγκρότηση του πολιτικού κινηματικού και εκλογικού μετώπου των Αριστερών, αντιμνημονιακών, δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων. Στην κατεύθυνση αυτή και προς υποβοήθηση αυτού του στόχου το ΠΣ της ΛΑΕ εξουσιοδοτεί την ΠΓ να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα σταθερό και συγκροτημένο φόρουμ διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς.

       Να συνεχίσει την πολιτική καμπάνια της με βάση τα χαρακτηριστικά και τις μορφές, που αποφασίστηκαν στις δύο προηγούμενες συνεδριάσεις του Π.Σ. με κύριο στόχο την προβολή της συνολικής εναλλακτικής πρότασης της ΛΑΕ, αντιμετωπίζοντας με αποφασιστικότητα τις πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν στο σχεδιασμό και κυρίως στην πραγματοποίηση της.

       Να παρέμβει στην συζήτηση που αυτό το διάστημα εξελίσσεται για το δημόσιο χρέος και να προβάλει μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες την πρότασή της για διαγραφή του με εργαλείο την διακοπή αποπληρωμής του.

       Να αναπτύξει ισχυρά πολιτικά, προγραμματικά, και ιδεολογικά μέτωπα στη ΝΔ, για να ανακόψει την προσπάθειά της για σταδιακή συγκρότηση ενός κοινωνικού μπλοκ υποστήριξης της (ιδίως σε ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους και αγρότες).

       Να ενισχύσει τα ιδεολογικά της μέτωπα με την ακροδεξιά και τη φασιστική ΧΑ και να ανακόψει με όρους μαζικού λαϊκού κινήματος την προσπάθειά για επανάκαμψη της στις λαϊκές γειτονιές.

       Να ενισχύσει επίσης τα ιδεολογικά της μέτωπα απέναντι στις σοσιαλδημοκρατικές- κεντροαριστερές εφεδρείες του συστήματος.

       Να είναι στην πρώτη γραμμή των εργατικών και λαϊκών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της περιόδου Να συμβάλει με τη συστηματική παρέμβαση των μελών της, με πρωτότυπες δράσεις, με την αξιοποίηση νέων μορφών κινητοποίησης του λαού και της νεολαίας, στη δημιουργία ενός πλατιού και ισχυρού λαϊκού ρεύματος για την αντιμνημονιακή ανατροπή.

       Να αξιολογήσει την οργανωτική κατάστασή της και να πάρει μέτρα για την ριζική βελτίωσή της.

       Να δώσει ιδιαίτερο βάρος ώστε να πετύχει το διεθνιστικό διήμερο– πολιτική γιορτή της ΛΑΕ στις 7 και 8 Ιούλη και να προετοιμάσει έγκαιρα εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.

4. Κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες

Οι λαϊκοί και ιδιαίτερα οι εργατικοί αγώνες δεν ήταν τους τελευταίους 15 μήνες στο επίπεδο που απαιτούσε η μεγάλη αντικοινωνική επίθεση, που δέχθηκαν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία και όλος ο λαός. Μεγάλες αντεργατικές ανατροπές πέρασαν χωρίς να υπάρξουν εργατικές και κοινωνικές αντιδράσεις μεγάλης κλίμακας.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που όλη την προηγούμενη περίοδο θα έπρεπε να πρωτοστατεί για λαϊκό ξεσηκωμό, ήταν σε αδράνεια, υποχώρηση, κατακερματισμό.

Σε αυτό έχει συμβάλλει το κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης λόγω της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, ο διαβρωτικός ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και η κατάσταση πολυδιάσπασης και αντιπαραθέσεων στο χώρο της Αριστεράς και των αντιμνημονιακων δυνάμεων, που ορισμένες φορές φτάνει και τα όρια της γραφικότητας.

Βασική ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), κυρίως στη ΓΣΕΕ, που, με την αδράνεια την οποία επιβάλλουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, ουσιαστικά εξυπηρετούν το πέρασμα των μνημονιακών πολιτικών.

Το ΠΑΜΕ, με την επιμονή του στις ξεχωριστές από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα κινητοποιήσεις του ή με την πρότασή του να γίνει πανεργατική απεργία, όχι πριν, αλλά αφού κατατεθεί και αρχίσει να συζητιέται στη βουλή το 4^ο μνημόνιο, έδειξε ότι δεν πιστεύει ότι αυτό θα μπορούσε να αποτραπεί από τους λαϊκούς αγώνες. Με αυτές τις πρακτικές του δεν συνέβαλε στην ενεργοποίηση του συνόλου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και ευρύτερων τμημάτων του λαού και της νεολαίας και στην ανάπτυξη ενωτικών εργατικών και λαϊκών αγώνων. Έτσι, όμως, ούτε φοβίζεται ούτε ενοχλείται ούτε ανατρέπεται το μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

Κατά συνέπεια ούτε η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ούτε η ηγεσία του ΠΑΜΕ, μπόρεσαν και μπορούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι ήθελαν και θέλουν να πάνε τη σύγκρουση με την κυβέρνηση και την μνημονιακή «αντιπολίτευση» μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι την ανατροπή των ίδιων και των πολιτικών τους.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ούτε οι Ομοσπονδίες, ούτε τα πρωτοβάθμια σωματεία, που έχουν αγωνιστικές πλειοψηφίες δεν ανέλαβαν όλο το προηγούμενο διάστημα αξιόπιστες αυτοτελείς πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη κινητοποιήσεων από τα κάτω.

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, παρά την αγωνιστικό περιεχόμενο των αποφάσεων του, έχει περιορισμένη συνδικαλιστική απεύθυνση και εμβέλεια. Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία του εξαντλείται σε κεντρικό επίπεδο και δεν έχει επαφή με την εργατική βάση.

Η ΑΔΕΔΥ, παρά την αλλαγή προς το χειρότερο των συσχετισμών της στο τελευταίο συνέδριό της, εξακολουθεί να παίρνει κατά βάση αποφάσεις για κινητοποιήσεις. Έχει, όμως, σοβαρό πρόβλημα μαζικοποίησής τους, αφού η ηγεσία της δεν κάνει τίποτε ουσιαστικό για την προετοιμασία τους και την ανύψωση του αγωνιστικού φρονήματος των μελών της.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρά τις όποιες μειοψηφικές θετικές εξαιρέσεις και προσπάθειες στο εσωτερικό του, βιώνει καταστάσεις απαξίωσης στη συνείδηση των εργαζομένων.

Στον ιδιωτικό τομέα μέλη του συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι πλέον κάτω από το 10% των εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει λόγω μεγάλης ανασφάλειας από την υψηλή ανεργία και λόγω της μνημονιακής κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Στο δημόσιο, που υπάρχει τυπικά μεγάλη συνδικαλιστική πυκνότητα, λείπει η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες των συνδικάτων (συνελεύσεις) και στην υλοποίηση των αποφάσεων (απεργιακές κινητοποιήσεις).

Μεγάλο και μη αντιμετωπίσιμο μέχρι σήμερα πρόβλημα είναι η απουσία της νεολαίας της επισφαλούς εργασίας, των ανέργων και των μεταναστών εργαζομένων από την συνδικαλιστική λειτουργία και δράση. Χωρίς, όμως, την ένταξή τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής των συσχετισμών και ταξικής – αγωνιστικής επαναθεμελίωσής του θα έχει περιορισμένη εμβέλεια.

Τα μεγάλα αυτά προβλήματα των συνδικάτων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με γενικόλογες καταγγελίες και λεκτικούς αγωνιστικούς βερμπαλισμούς. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτά συνυπάρχουν με τις οικονομικές δυσκολίες των εργαζομένων, λόγω της δραστικής μείωσης των μισθών τους και της πρωτοφανούς ανεργίας.

Επισημαίνουμε με έμφαση τα φαινόμενα κρίσης και παρακμής του συνδικαλιστικού κινήματος, όχι για να του κάνουμε το πολιτικό μνημόσυνο, αλλά για να τονίσουμε την επείγουσα ανάγκη μιας καλά σχεδιασμένης, μακρόχρονης, επίμονης και σκληρής προσπάθειας για την αναζωογόνηση και την ταξική ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή του και για την ανάκτηση της αγωνιστικής αξιοπιστίας του.

Οι δυνάμεις της ΛΑΕ, που δραστηριοποιούνται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να εργάζονται για την αγωνιστική επαναθεμελίωσή του με βάση τις εξής αρχές και προτεραιότητες:

– Ενίσχυση του αντιμνημονιακού χαρακτήρα των αγώνων και σύνδεσή των αιτημάτων για τα ειδικά προβλήματα των εργαζομένων με την ανάγκη προώθησης εναλλακτικής διεξόδου.

– Να αναπτύξει μέτωπο απέναντι στον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό, που κρατάει σε ακινησία και υποταγή την εργατική τάξη.

– Δημοκρατική και αγωνιστική αναζωογόνηση της λειτουργίας και δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, ως βασικό κύτταρο του συνδικαλιστικού κινήματος. Ενίσχυση της συνδικαλιστικής πυκνότητας τους με την ένταξη σε αυτά των εργαζομένων “χωρίς φωνή” (ενοικιαζομένων, εργολαβικών, ελαστικά απασχολουμένων) και των νέων εργαζομένων.

– Σχεδιασμένη, επίμονη και σταθερή δουλειά στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τους ελαστικά απασχολούμενους, τους μετανάστες και τους ανέργους. Στήριξη υπαρχόντων πρωτοβάθμιων σωματείων και οικοδόμηση νέων σωματείων, όπου χρειάζεται.

– Στήριξη νέων ουσιαστικά μορφών και σχημάτων οργάνωσης και δράσης, που δεν εντάσσονται στο παραδοσιακό συνδικαλιστικό επίπεδο.

– Ενίσχυση των συντονισμών πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, διεύρυνση της συμμετοχής και απεύθυνσής τους, ώστε να συγκροτήσουν ισχυρό κέντρο αγώνα σε διάκριση από τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, χωρίς να διασπούν την οργανωτική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.

– Συμβολή στη συγκρότηση συνελεύσεων και επιτροπών αγώνα σε χώρους εργασίας – γειτονιές, σε συνεργασία με άλλες μαχόμενες συνδικαλιστικές και κινηματικές δυνάμεις.

– Στήριξη στις συσπειρώσεις και επιτροπές ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων.

– Προώθηση συντονισμού των εργαζομένων με τους μικρομεσαίους επαγγελματίες, αγρότες, επιστήμονες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, καθώς και τη νεολαία, για τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας, με στόχο την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.

Οι δυνάμεις της ΛΑΕ, που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα στηρίζουν πλατιές συνδικαλιστικές παρατάξεις και σχήματα, που κινούνται σε μια μαχητική ταξική, αντιμνημονιακή αντικυβερνητική δράση, σεβόμενη πλήρως την αυτονομία του κινήματος. Σε αυτές μπορούν να συμμετέχουν όλοι/ες, χωρίς εξαίρεση, οι εργαζόμενοι/ες που συμφωνούν με τις προγραμματικές αρχές τους. Δεν έχουν καμιά θέση σε αυτές τις παρατάξεις στελέχη των μνημονιακών κομμάτων και φυσικά του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία ασκούν κυβερνητικό συνδικαλισμό και εκ των πραγμάτων σηματοδοτούν αυτά τα κόμματα και τον αντεργατικό ρόλο τους.

Ιδιαίτερο ζήτημα, που πρέπει με επίμονο και ενωτικό τρόπο να προωθηθεί, αποτελεί η παραταξιακή συσπείρωση των δυνάμεών της ΛΑΕ μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με διαχωρισμό από λογικές και στελέχη που αναβιώνουν έναν νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Η ΛΑΕ θα πρέπει να ασχοληθεί με την αυτοτελή ιδεολογική και πολιτική δουλειά της μέσα στην εργατική τάξη και με τα ζητήματα θεωρίας και στρατηγικής στο εργατικό κίνημα, όπου τα σοβαρά κενά στη δουλειά μας, μας οδηγούν σε οργανωτισμό και πρακτικισμό.

Ο κατακερματισμός της Αριστεράς και των αντιμνημονιακών δυνάμεων και η απουσία μέχρι σήμερα ενός μετώπου τους, στη βάση κοινής, ριζοσπαστικής και φερέγγυας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης τους δεν δίνει την ελπίδα στους εργαζόμενους ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος για τον οποίο αξίζει να αγωνίζονται και δεν τους εμπνέει και δεν τους ενεργοποιεί σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Επομένως η κάμψη των εργατικών και λαϊκών αγώνων χτυπά και δυνατές καμπάνες και για μας και για ολόκληρη την Αριστερά. Οι δυνάμεις της οφείλουν να συνεργαστούν στη βάση κοινού εναλλακτικού ριζοσπαστικού προγράμματος και να δώσουν μια ελπιδοφόρα και βιώσιμη εναλλακτική λύση. Αλλιώς, δεν είναι αυτονόητη η ευθύγραμμη ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων, αλλά μπορεί οι εξελίξεις να οδηγήσουν σε πισωγύρισμα, δηλαδή σε ενίσχυση της πολιτικής επιρροής της ακροδεξιάς ή της παγίωσης του μνημονιακού πολιτικού συστήματος.

Κεντρικό καθήκον μας είναι η συγκρότηση ενός ταξικού κέντρου αγώνα σωματείων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων με όλους όσοι θέλουν πραγματικά να δώσουν κοινωνικές μάχες και δεν προωθούν μια γραμμή αδράνειας, συμβιβασμού και αδιέξοδου συντεχνιασμού. Με άλλα λόγια με όλους όσοι δεν έλκονται από την πρακτική του εργοδοτικού, γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και σε αντιπαράθεση με τη λογική της σεχταριστικής αναδίπλωσης, που αποτυπώνεται σε συγκεντρώσεις δήθεν επαναστατικής καθαρότητας. Η κρίση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών όλα αυτά τα χρόνια άφηνε το περιθώριο στις ταξικές δυνάμεις να μπουν μπροστά και να πάρουν αυτές τα ηνία των εργατικών αγώνων. Αντί γι’ αυτό όμως τόσο η υποταγή σε γραφειοκρατικές λογικές, όσο και ο σεχταρισμός, άφησαν το χώρο στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες να διατηρήσουν το ρόλο τους και να αναπαραχθούν (τα αποτελέσματα στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε άλλους εργασιακούς χώρους είναι ενδεικτικά).

5. Κοινωνικοπολιτικά μέτωπα της περιόδου

Η ΛΑΕ χρειάζεται να αναπτύξει μια ολόπλευρη και συστηματική δουλειά σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα της περιόδου (εργασιακή και ασφαλιστική κατεδάφιση, ανεργία, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, φοροεπιδρομή, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί – κόκκινα δάνεια, προσφυγικό, νέος γύρος αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση και στην τοπική αυτοδιοίκηση, συνταγματική αναθεώρηση).

Η προσπάθειά μας για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος θα πρέπει να συνοδεύεται με την ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων (πλειστηριασμοί, κομμένο ηλεκτρικό ρεύμα, διόδια κλπ), με τη στήριξη κοινωνικών ομάδων, που έχουν βαριές συνέπειες από τα μνημόνια και να συνδέεται με την ενασχόληση μας με τα τοπικά προβλήματα και τη συγκρότηση με βάση όλα αυτά αγωνιστικών αυτοδιοικητικών συσπειρώσεων και πρωτοβουλιών.

Κεντρικό καθήκον μας αυτής της περιόδου είναι η αποτροπή της διάλυσης και του ξεπουλήματος της ΔΕΗ με τη συγκρότηση ευρύτατων κοινωνικών, τοπικών και εργατικών συντονισμών και συμμαχιών, που θα οργανώσουν τις λαϊκές αντιστάσεις με αυτό το στόχο.

Αυτές οι κατευθύνσεις ειδικότερα απαιτούν :

α) Τη συγκρότηση αυτοδιοικητικών συσπειρώσεων και πρωτοβουλιών ή τη στήριξη και ενίσχυση υπαρχόντων σε κατεύθυνση αντιμνημονιακή, αντινεοφιλελεύθερη και ενιαιομετωπική, που θα απευθύνονται σε όλους όσοι θέλουν να αγωνισθούν ενάντια στην κυβερνητική μνημονιακή πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της εκμετάλλευσης του δημόσιου χώρου προς όφελος του κεφαλαίου (Ελληνικό, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λ.π.), την διάλυση των κοινωνικών υποδομών και την πλήρη πρόσδεση της τοπικής αυτοδιοίκησης στο κράτος με τους νέους και παλιούς καλλικρατικούς νόμους. Οι δημοτικές αυτές κινήσεις θα πρέπει να αποτελούν τη βάση για τη συγκρότηση ευρύτερων πρωτοβουλιών για κεντρικά μέτωπα της περιόδου, όπως οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις. Το τμήμα αυτοδιοίκησης της ΛΑΕ θα οργανώσει πανελλαδική σύσκεψη των δυνάμεων μας που δρουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, για να παρθούν αποφάσεις για την καλύτερη οργάνωση και ανάπτυξη της δουλειάς μας σ’ αυτό τον τομέα.

β) Την ανάπτυξη πολιτικών πρωτοβουλιών της νεολαίας ΛΑΕ, αλλά και ενιαιομετωπικών κινημάτων στους χώρους της νεολαίας αφενός ενάντια στην ανεργία και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αφετέρου ενάντια στην πλήρη απαξίωση της δημόσιας παιδείας μέσω της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης (που έχει πολλές μορφές), της έντασης των ταξικών φραγμών (προπαρασκευαστικά έτη), της απαξίωσης των πτυχίων (κατάργηση επαγγελματικών δικαιωμάτων), της έντασης του αυταρχισμού. Η επιτροπή νεολαίας της ΛΑΕ θα συζητήσει για τους τρόπους και τις μορφές, που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ένταξη και ενεργή συμμετοχή της εργαζόμενης και άνεργης νεολαίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και σε διάφορες συλλογικές κινηματικές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Η ΛΑΕ οφείλει να ασχοληθεί πολύ συγκεκριμένα και συγκροτημένα με τις κατευθύνσεις αυτές, ασχολούμενη λεπτομερειακά με τους επιμέρους χώρους, συνδικαλιστικό, αυτοδιοίκηση, νεολαία κ.λ.π., συνθέτοντας μία πολιτική κατεύθυνση συμβατή με το συνολικό πρόγραμμά της.

γ) Η ΛΑΕ το επόμενο διάστημα χρειάζεται να αναπτύξει μέτωπο στην ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης, να συνεχίσει τη δράση της υπέρ των προσφύγων, με αιχμή τη στήριξη της εγγραφής των προσφυγόπουλων στα σχολεία.

Το άνοιγμα επίκαιρων κοινωνικών και πολιτικών μετώπων είναι απαραίτητο για να συμβάλουμε αποτελεσματικά στην ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην κινητοποίηση του λαού και της νεολαίας με τις πιο κατάλληλες και αποτελεσματικές κάθε φορά μορφές και ταυτόχρονα στην ενίσχυση των δυνάμεων της ΛΑΕ.

6. Για την ανάγκη οργανωτικής ανασυγκρότησης της ΛΑΕ

Προκειμένου η ΛΑΕ να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις της περιόδου, να προωθήσει τους πολιτικούς της στόχους και να επικοινωνήσει σε πιο μαζική κλίμακα την εναλλακτική της πρόταση, οφείλει να αντιμετωπίσει άμεσα τα οργανωτικά της προβλήματα. Αυτά εντοπίζονται κυρίως στη συμμετοχή, τη λειτουργία, τη δράση, τον προσανατολισμό και το κλίμα που επικρατεί στις ΠΕ, αλλά και στις σοβαρές αδυναμίες της πολιτικής και οργανωτικής καθοδήγησης τους από την ΠΓ, το ΠΣ και το οργανωτικό γραφείο και στην έλλειψη και συλλογική ανάληψη ευθυνών, ελέγχου και αξιολόγησης της δουλειάς των μελών αυτών των οργάνων.

Υπάρχει ανάγκη η συμμετοχή των μελών στην λειτουργία και κυρίως στη δράση των οργανώσεων βάσης να αυξηθεί. Ο προσανατολισμός να γίνει εξωστρεφής. Να ενισχυθεί η συσπείρωση, η συλλογικότητα στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των αποφάσεων, η συντροφική αλληλεγγύη και η αυτενέργεια των μελών. Να εξασφαλιστεί πιο αποτελεσματική πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση, ενιαίος και συστηματικός τρόπος λειτουργίας. Βασική προϋπόθεση για να πετύχουμε τους παραπάνω στόχους είναι η οργανωτική ανασυγκρότηση της ΛΑΕ να γίνει υπόθεση των συλλογικών πολιτικών οργάνων, με την δραστηριοποίηση του συνόλου των μελών της ΠΓ και του ΠΣ.

Τα περιθώρια βελτίωσης της οργανωτικής μας κατάστασης είναι υπαρκτά. Διαθέτουμε πανελλαδικό δίκτυο τοπικών οργανώσεων, πλούσια πολιτική και κινηματική εμπειρία, στελέχη με αναγνωρισιμότητα και κύρος στις τοπικές κοινωνίες, σημαντικό αριθμό νέων σε ηλικία συντρόφων. Τα στοιχεία αυτά μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά οργανωτικά μας κενά και τις ανεπάρκειες.

Η οργανωτική ανασυγκρότηση, με σεβασμό στη δημοκρατία, τον πλουραλισμό και την αποτελεσματικότητα, συνιστά κεντρικό πολιτικό στόχο, αφού οι οργανωτικές αδυναμίες μας αποδυναμώνουν την πολιτική παρέμβαση της ΛΑΕ, και μάλιστα σε μία συγκυρία, στην οποία οι δυνατότητες είναι μεγάλες. Η εμπειρία που έρχεται από την επαφή με τον κόσμο, όπου οι ΠΕ οργανώνουν περιοδείες, πολιτικές και ακτιβίστικες δράσεις, συγκεντρώσεις κλπ είναι ότι ο λόγος μας βρίσκει θετική ανταπόκριση. Ο κόσμος δεν πιστεύει ότι τα μνημόνια και τα κόμματα, που τα υπηρετούν μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Η οργή του μεγαλώνει. Αυθόρμητα τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ και θεωρεί αναγκαία την συγκρότηση ενός πλατιού αντιμνημονιακού μετώπου.

Η οργανωτική ανασυγκρότηση της ΛΑΕ δεν μπορεί παρά να γίνει εν κινήσει, στη δράση, με σταθερή την αγωνιστική της παρουσία στο κοινωνικό-κινηματικό πεδίο, στα μεγάλα κοινωνικά μέτωπα και στους αγώνες της περιόδου και να έχει ως βασικό στόχο την ενεργοποίηση των ΠΕ και των οργανωμένων μας μελών. Σε αυτόν τον στόχο πρέπει να κατατείνει η προσπάθεια που οφείλουν να καταβάλουν το Πολιτικό Συμβούλιο, η Οργανωτική Επιτροπή και οι Νομαρχιακές Επιτροπές.

Οι ΠΕ πρέπει να σχεδιάζουν, να συζητούν, να αποφασίζουν, να εφαρμόζουν συλλογικά συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης για τον χώρο ευθύνης τους.

• Να οργανώνουν συνελεύσεις, ανοιχτές εκδηλώσεις, περιοδείες, συσκέψεις για τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα της συγκυρίας και προβολής της εναλλακτικής μας πρότασης.

• Επίσης να οργανώνουν τη δράση τους και να πρωτοστατούν τοπικά σε επιμέρους μέτωπα και τοπικά κινήματα, παρεμβαίνοντας και στα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης.

• Να παίρνουν ενωτικές αντιμνημονιακές πρωτοβουλίες στα μέτωπα που ανοίγονται, με στόχο την μαζικοποίηση της οργανωμένης λαϊκής αντίστασης. Δεν θέτουμε ως προαπαιτούμενο για κοινή δράση σε γειτονιές ενάντια στα μνημόνια και την κυβερνητική πολιτική την πλήρη αποδοχή της θέσης μας για την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αλλά την προβάλλουμε και την ζυμώνουμε.

• Η επαναδραστηριοποίηση αδρανοποιημένων μελών, η καταγραφή και η επαφή με ένα κύκλο πολιτικών επιρροών και φίλων, η έμφαση στην προσέλκυση ανένταχτων αγωνιστών και όσον αποστασιοποιούνται και αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ένταξη νέων μελών στις γραμμές μας καθώς και η οικονομική δουλειά πρέπει να αποτελούν βασικό στοιχείο του σχεδιασμού των ΠΕ.

• Η παρουσία των στελεχών και μελών μας στις εργατικές – κοινωνικές κινητοποιήσεις, στις κεντρικές πολιτικές αλλά και τοπικές εκδηλώσεις – δράσεις της ΛΑΕ, η συμβολή όλων στην ανάδειξη των συλλογικών μας θέσεων αποτελούν βασικές υποχρεώσεις των μελών της ΛΑΕ.

• Η συμμετοχή στον σχεδιασμό και τη δράση είναι αυτή που δίνει ουσία και περιεχόμενο στην έννοια του μέλους. Η ΛΑΕ δεν χρειάζεται μέλη, τα οποία θα παίρνουν μέρος μόνο σε εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες, αλλά αγωνιστές/στριες της Αριστεράς, πρωτοπόρους στον αγώνα για την ριζοσπαστική ανατροπή.

Τα μέλη του ΠΣ, εκτός των άλλων χρεώσεων, οφείλουν να στηρίξουν την οργανωτική προσπάθεια, να ενθαρρύνουν την εξωστρεφή λειτουργία και να συμβάλουν στην δραστηριοποίηση των μελών, με την παρουσία τους στις ΓΣ, στις δημόσιες εκδηλώσεις, σε κάθε είδους δράση των ΠΕ, ιδιαιτέρως σε περιοχές όπου οι οργανωμένες μας δυνάμεις είναι περιορισμένες και η δημόσια παρουσία της ΛΑΕ υποτονική. Σε συνεννόηση με την ΟΕ και τις ΝΕ τα μέλη του ΠΣ θα αναλάβουν συγκεκριμένες χρεώσεις.

Η αξιοποίηση των νέων σε ηλικία στελεχών, ιδιαίτερα όσων ταξικά εντάσσονται στις ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, τις οποίες θέλουμε πολιτικά να εκπροσωπήσουμε, τόσο για τις ανάγκες της καθοδηγητικής δουλειάς όσο και ως ομιλητές σε δημόσιες εκδηλώσεις και στην δημόσια εκπροσώπηση της ΛΑΕ, θεωρούμε ότι θα έχει θετικό αντίκτυπο στο εσωτερικό αλλά και στην δημόσια εικόνα της ΛΑΕ. Ειδικά το ζήτημα της νεολαίας είναι από τα κρισιμότερα για τη ΛΑΕ και έχει ευρύτερες επιπτώσεις για τη συνολική παρουσία της στις εργαζόμενες τάξεις. Χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες της ΛΑΕ για τη νεολαία και χωρίς αναβάθμιση και αναβάπτισή της σε ένα νεότερο στελεχικό δυναμικό, οι προοπτικές της ανάπτυξης της πολιτικής της επιρροής, ιδιαίτερα στη νεολαία, θα είναι δυσκολότερες.

Επίσης η συμμετοχή ως ομιλητών υποψήφιων συμμάχων μας σε ανοιχτές εκδηλώσεις των ΠΕ της ΛΑΕ θα βοηθήσει στην προώθηση του στόχου μας για συγκρότηση του πολιτικού Μετώπου.

Στο ζήτημα της δημόσιας πολιτικής εκπροσώπησης της ΛΑΕ, το ΠΣ αποφασίζει τη συγκρότηση υπεύθυνης ομάδας με κριτήρια τον πλουραλισμό (όσον αφορά την πολιτική και την κοινωνική προέλευση) και την ανανέωση. Η ομάδα αυτή θα συγκροτηθεί από την ΠΓ και θα λογοδοτεί σ’ αυτή και στο ΠΣ.

Με ευθύνη της ΠΓ και με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες πρέπει να αναπληρωθούν οι θέσεις των συλλογικών οργάνων (ΠΣ και ΠΓ), που προέκυψαν από εκλογικές διαδικασίες και έχουν κενωθεί.

Η ΠΓ οφείλει να ενημερώνει με εσωτερικό σημείωμα τις ΠΕ για όλα τα θέματα, που συζητά στις συνεδριάσεις της, ενώ ο έγκαιρος κεντρικός προγραμματισμός πρωτοβουλιών και δράσεων διευκολύνει τις οργανώσεις βάσης να τις προπαγανδίσουν τοπικά, να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν τα μέλη τους.

Όσον αφορά την συμμετοχή των οργανώσεων στην προώθηση της πολιτική μας καμπάνιας, συνεχίζουμε αξιοποιώντας όλες τις μορφές προβολής της (μαζικό υλικό, αναλύσεις και επεξεργασίες, συγκεντρώσεις, θεματικές εκδηλώσεις και ημερίδες). Συνδυάζουμε την προσπάθεια προβολής της εναλλακτικής μας πρότασης με την δυναμική μας παρέμβαση στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της συγκυρίας. Η καθιέρωση συγκεκριμένης ημέρας την βδομάδα για εξωστρεφή παρουσία διευκολύνει την συμμετοχή των μελών.

Αθήνα 28/05/2017