Μαριάνα Τσίχλη, Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά

Με βάση πρόσφατη έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ, η φτώχεια στην Ελλάδα, από το 2020 και μετά, σημειώνει αύξηση. Σύμφωνα με την έκθεση, περίπου 1 στους 5 ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (19,6%). Πρόκειται για αύξηση 2 μονάδων από το 2020, ενώ, σε σύγκριση με το 2015, η μείωση είναι μικρότερη από 2 μονάδες. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2015 βρισκόμασταν στο απόγειο της κρίσης, γίνεται αντιληπτή η γύμνια του success story της ΝΔ. Το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται, μεταξύ άλλων, στα παιδιά και τους ανήλικους (0-17 ετών), με 22,4%, αντί 20,9% που ήταν το 2020.

Το όριο της φτώχειας έχει οριστεί στα 6.510 ευρώ ετησίως για έναν ενήλικα, δηλαδή 465 ευρώ μηνιαία, επομένως, στην πραγματικότητα, η φτώχεια είναι μεγαλύτερη απ’ ότι αποτυπώνεται στις μετρήσεις της έκθεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, το 13% όσων βρίσκονται πάνω από το όριο, δηλαδή δεν χαρακτηρίζονται επίσημα φτωχοί, δυσκολεύονται να διατηρήσουν το σπίτι τους ζεστό, ενώ το 24,5%, σχεδόν ένας στους τέσσερις, ζει σε στενότητα χώρου.

Την ίδια στιγμή, οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, οι ιδιωτικοποιήσεις, άμεσες και έμμεσες, ο περιορισμός της πρόσβασης στη δημόσια υγεία, τσακίζουν ακόμα περισσότερο έναν λαό που αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί η στεγαστική κρίση και η ακρίβεια.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να εφαρμόζει τη γνωστή νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή συνταγή, χωρίς κανένα φρένο: φοροαφαίμαξη και περιορισμός δαπανών για να παραχθεί πρωτογενές πλεόνασμα που κατευθύνεται αποκλειστικά στους δανειστές, άγρια ιδιωτικοποίηση, υποβάθμιση και ελάχιστη χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων όσων εξυπηρετούν τις πιο κρίσιμες κοινωνικές ανάγκες, όπως η δημόσια υγεία και παιδεία, αυταρχισμός στο κόκκινο.

Η πολιτική αυτή πρέπει να αμφισβητηθεί.

Πριν δέκα χρόνια, με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, γράφτηκε το ηρωικό, κύκνειο άσμα των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων.

Έκτοτε, σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα και τα μεγάλα ΜΜΕ, μας παραμυθιάζουν αδίστακτα ότι γλίτωσαν τη χώρα από τα βράχια. Όμως, «σωτηρία» υπήρξε μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο, που είδε την κερδοφορία του να εκτοξεύεται, αλλά όχι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας.

Για όλα αυτά τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις απολύτως εφικτές.

Οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων και η Αυτόματη Τιμαριθμική Προσαρμογή τους, μαζί με την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, για να επιστρέψει η δύναμη στους εργαζόμενους. Η αύξηση των κοινωνικών δαπανών, ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η δημόσια υγεία και παιδεία, αλλά και οι μεταφορές. Η κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας και η κρατικοποίηση της ΔΕΗ, αλλά και των στρατηγικών υποδομών και υπηρεσιών, όπως ο σιδηρόδρομος. Το μπλοκάρισμα της πολιτικής που θα συσσωρεύσει νέα βουνά δανεισμού για πολεμικούς εξοπλισμούς. Στεγαστική πολιτική για την κοινωνική κατοικία, τον περιορισμό της υπερτουριστικοποίησης, των βραχυχρόνιων μισθώσεων και της ζούγκλας του real estate, αλλά και την προστασία της πρώτης κατοικίας και κατάργηση του «Ηρακλή».

Χωρίς τέτοιες πολιτικές, που απαιτούν σύγκρουση με το υπόδειγμα που θέλει να μετατρέψει τη χώρα σε έρημο, που βαφτίζει το ξεπούλημα «ξένες επενδύσεις» και ανάπτυξη, ενώ, στην πραγματικότητα, εξοντώνει τους πολλούς για να συσσωρεύουν ασύλληπτα κέρδη τα αρπακτικά και το μεγάλο κεφάλαιο, δεν μπορεί να υπάρξει ανακούφιση για την κοινωνική πλειοψηφία.

Γύρω από τέτοιες αιχμές πρέπει να συγκροτηθεί μια πολιτική πρόταση της αριστεράς και του κινήματος, χωρίς μασημένα λόγια και χωρίς αποδοχή όσων παρουσιάζονται ως μονόδρομος από την μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος.