Η πτώση της κυβέρνησης Άσαντ στη Συρία δεν αποτελεί απλώς το τέλος ενός αυταρχικού καθεστώτος, όπως προβάλλεται στα ΜΜΕ της Δύσης. Συνιστά την αρχή μιας νέας φάσης στην ιμπεριαλιστική επέλαση στη Μέση Ανατολή. Στόχος είναι η δημιουργία της “Νέας Μέσης Ανατολής”, με αποδυνάμωση της εδαφικής συνέχειας ανάμεσα στις δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης που ξεκινούν από την Παλαιστίνη και τον Λίβανο και μέσα από την Συρία συνδέονταν με Ιράκ και Ιράν.

Η ανατροπή του Άσαντ, υπό τις παρούσες συνθήκες, παρά την αδυναμία του καθεστώτος του να θωρακίσει ισχυρούς πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς με τους λαούς της Συρίας και να περιορίσει τη επιρροή των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων, δεν είναι νίκη για τους λαούς της Συρίας, αλλά για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στοχεύουν στον κατακερματισμό και τον έλεγχο της περιοχής. Το φάσμα μετατροπής της Συρίας σε μια “νέα Λιβύη” διαγράφει ξεκάθαρα στον ορίζοντα.

Το κενό που αφήνει η πτώση του Άσαντ γεμίζει από δυνάμεις που υπηρετούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Οργανώσεις όπως η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), με ρίζες στην Αλ-Κάιντα, προωθούν φονταμενταλιστικές ιδεολογίες που καταστρέφουν τις κοινωνικές και πολιτιστικές δομές της Συρίας. Αυτές οι δυνάμεις υποστηρίζονται ανοιχτά ή μυστικά από χώρες όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την ειρήνη ή τη δημοκρατία στη Συρία. Η στρατιωτική βοήθεια, οι επιθέσεις κατά στρατηγικών στόχων και οι δολοφονικές κυρώσεις κατά της Συρίας αποδεικνύουν ότι στόχος τους είναι η αποδυνάμωση οποιασδήποτε αντίστασης στα σχέδιά τους.

Το Ισραήλ ήδη επωφελείται από την αποδυνάμωση της Συρίας. Οι επιθέσεις του σε στρατιωτικές υποδομές και οι κινήσεις του στα νότια σύνορα με την Συρία αποδεικνύουν ότι αποσκοπεί στην εδραίωση της περιφερειακής του κυριαρχίας. Παράλληλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν στρατιωτική παρουσία στα ανατολικά της χώρας, ελέγχοντας περιοχές πλούσιες σε πετρέλαιο και αποδυναμώνοντας την ικανότητα της Συρίας να ανακάμψει. Η Τουρκία, από την άλλη, προωθεί τη δική της ατζέντα, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας ισλαμιστικές ομάδες για να εξυπηρετήσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα, με απώτατο στόχο την υφαρπαγή τμήματος της Συρίας στα βόρεια και αντιμετώπιση του υπαρξιακού κουρδικού κινδύνου.

Η αριστερά δεν μπορεί να παραμείνει σιωπηλή μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Η πτώση του Άσαντ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για πανηγυρισμούς, αλλά ως σήμα κινδύνου για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι λαοί της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής. Οι μειονότητες – Κούρδοι, Δρούζοι, Αλαουίτες, Χριστιανοί και Σιίτες – αντιμετωπίζουν άμεση απειλή από τις φονταμενταλιστικές οργανώσεις που αποκτούν ολοένα και περισσότερη ισχύ. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι “μετριοπαθείς τζιχαντιστές”, όπως τους προβάλει η Δύση, εκδίωξαν, σκότωναν και αποκεφάλιζαν όποιον δεν συμφωνούσε με την δική τους διεστραμμένη ερμηνεία του Ισλάμ.

Όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης που καλλιεργούν την Ισλαμοφοβία όταν επιδιώκουν να στηρίξουν την γενοκτονία του Ισραήλ ενάντια στο Παλαιστινιακό λαό ή ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες, σήμερα πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες των τζιχαντιστών στη Συρία. Αποδεικνύουν την βαθιά τους υποκρισία. Δεν έχουν πρόβλημα να εγκαταλείψουν τον βαθύ ρατσισμό τους απέναντι στους λαούς που καταπιέζονται και αντιστέκονται, όταν στηρίζουν μισάνθρωπες ιδεολογίες που προωθούν τα σχέδια τους. Από κοντά και η ελληνική κυβέρνηση,που δεν βρήκε κουβέντα να πει για τον τρόμο που βιώνουν οι Χριστιανοί της Συρίας, για τα αναθεωρητικά σχέδια της τουρκικής κυβέρνησης στην Μέση Ανατολή ή για τον κίνδυνο δημιουργίας νέων προσφυγικών κυμάτων. Θα τα θυμηθούν όλα όταν θα πνιγούν νέες καραβιές προσφύγων στο Αιγαίο, όταν θα αγοράζουν πάλι δισεκατομμύρια εξοπλισμών, όταν θα καλούν τον λαό να κάνει νέες θυσίες, συνείδησης και εισοδήματος, για να υπερασπιστεί τις τυχοδιωκτικές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Η αριστερά έχει καθήκον να καταδικάσει ανοιχτά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και να αναδείξει τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ισραήλ και των συμμάχων τους στο δράμα που εκτυλίσσεται στη Συρία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η “ελευθερία” που φέρνουν αυτές οι δυνάμεις είναι τίποτα περισσότερο από μια νέα μορφή κατοχής, εκμετάλλευσης, αλλά και πλέον ιμπεριαλιστικής ποδηγέτησης. Ο αγώνας για την ελευθερία της Συρίας είναι συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης, ενάντια στην αποδυνάμωση της Λιβανέζικης αντιιμπεριαλιστικής Αντίστασης και ενάντια στην αποσταθεροποίηση του Ιράν και την μετατροπή του σε νέο Ιράκ.

Η πτώση του Άσαντ δεν είναι το τέλος της κρίσης, αλλά η αρχή μιας νέας φάσης που απαιτεί συντονισμένη αντίσταση και ενότητα. Πρέπει να αγωνιστούμε για:

1️⃣Την άμεση παύση των εξωτερικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ΗΠΑ-Τουρκίας- Ισραήλ στη Συρία και τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητάς της στα υφιστάμενα σύνορά της, όπως αυτά αναγνωρίζονται από τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
2️⃣Την προστασία των μειονοτήτων από τη φονταμενταλιστική βία.
3️⃣Την τερματισμό της κατοχής και της εκμετάλλευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
4️⃣Την υποστήριξη ενός πραγματικού κινήματος για δημοκρατία και αυτοδιάθεση, με σεβασμό στη βούληση του συριακού λαού και τον πλουραλισμό της χώρας.
5️⃣Την αποχή της Ελλάδας από οποιαδήποτε εμπλοκή στη Συρία, εκτός από συμμετοχή της σε διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια υπό την αυστηρή επίβλεψη του ΟΗΕ, με σεβασμό στην ανεξαρτησία και την κυριαρχία της ενιαίας Συρίας.

Ο αγώνας της Συρίας είναι δικός μας αγώνας.

Η αλληλεγγύη με τους λαούς που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό δεν είναι μόνο ηθική υποχρέωση, αλλά και στρατηγική αναγκαιότητα.

Αν δεν σταματήσουμε την καταστροφή που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη Συρία, ολόκληρη η Μέση Ανατολή, αλλά και η ευρύτερη γειτονιά μας, η Νοτιοανατολική Μεσόγειος, θα συνεχίσουν να καίγονται.

Και μαζί της, οι ελπίδες για μια δικαιότερη παγκόσμια τάξη.