Μαριάνα Τσίχλη, Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά
Υπάρχουν, τα τελευταία χρόνια, πολλές τραγικές καταστάσεις που τείνουν να κανονικοποιηθούν και που, οι διάφοροι κυβερνώντες επιχειρούν να παρουσιάσουν ως φυσικά φαινόμενα ή, ίσως, ως κακά της μοίρας μας. Ένα από αυτά είναι η στεγαστική κρίση, που διαρκώς οξύνεται, με αιχμή την Ελλάδα και ιδίως τις νεότερες γενιές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ καμώνεται ότι «δίνει λύσεις» με τα διάφορα Σπίτι μου, που δεν αποτέλεσαν λύση σχεδόν για κανέναν, ή με υποτιθέμενους περιορισμούς στο Airbnb που είναι ψευδεπίγραφοι και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Η αντιπολίτευση, αντίστοιχα, ακόμα και αυτή που θέλει να αποκαλείται αριστερή, καμώνεται επίσης ότι αντιπολιτεύεται, χωρίς ωστόσο ποτέ να αγγίζει τα ζητήματα που αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν πυρήνα του προβλήματος της στέγης.
Στο μεταξύ, πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε μία ακόμα έρευνα, σύμφωνα με την οποία, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην αντίληψη των πολιτών για τη στεγαστική ανασφάλεια, ξεπερνώντας τον παγκόσμιο μέσο όρο κατά 12 μονάδες.
Η στεγαστική κρίση δεν είναι, όμως, ούτε ουδέτερη, ούτε τυχαία. Είναι η κυβερνητική πολιτική που την τροφοδοτεί και την οξύνει, μαζί με το ευρύτερο αναπτυξιακό υπόδειγμα που προβάλει η ΝΔ και δεν αμφισβητείται ουσιωδώς από καμία εκδοχή αντιπολίτευσης. Στον πυρήνα της όξυνσής της βρίσκεται η επιδίωξη να κυριαρχήσει στην Ελλάδα μόνιμα ένα μοντέλο «ανάπτυξης» που στηρίζεται στην παροχή υπηρεσιών, στην τουριστική υπερεκμετάλλευση, στην ασυδοσία των διάφορων αρπακτικών. Δεν μπορεί να καμώνεσαι ότι θέλεις να περιορίσεις το πρόβλημα της στέγασης και ταυτόχρονα να επιχαίρεις για τις ξένες επενδύσεις που κυρίαρχα είναι real estate, να διατηρείς την golden visa και την πλήρη ασυδοσία των μεγάλων εταιριών αξιοποίησης ακινήτων για βραχυχρόνιες μισθώσεις. Χωρίς την απαγόρευση όλων αυτών των πρακτικών, δεν μπορεί να υπάρξει λύση στη στεγαστική κρίση. Αντίστοιχα, δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την άμεση αντιμετώπιση των εξώσεων και των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Σε κανένα από τα δύο θέματα αυτά δεν αρκούν ημίμετρα, όπως ο περιορισμός, αλλά όχι η κατάργηση της golden visa, ή, πολύ περισσότερο, η προστασία της πρώτης κατοικίας χωρίς κατάργηση του Ηρακλή, πράγμα που είναι απολύτως αδύνατον.
Το κοινωνικό κίνημα, αλλά και η αριστερή πολιτική αντιπολίτευση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να προτείνει συνολικές λύσεις στο ζήτημα της στέγασης. Λύσεις όπως η πλήρης κατάργηση της golden visa και η απαγόρευση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στις βραχυχρόνιες μισθώσεις, με παράλληλο δραστικό περιορισμό των βραχυχρόνιων μισθώσεων και από φυσικά πρόσωπα. Η πλήρης προστασία της λαϊκής πρώτης κατοικίας, μαζί με την εκδίωξη των αρπακτικών και το ξήλωμα του Ηρακλή και όλου του θεσμικού πλαισίου που επιτρέπει την ασυδοσία των funds. Αλλά και η θέσπιση πολιτικών εργατικής και κοινωνικής κατοικίας, που μπορεί να γίνει άμεσα, με την αξιοποίηση των πόρων του – καταργημένου από το δεύτερο μνημόνιο – Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας για την ανέγερση κατοικιών. Πόρων που έχουν συσσωρευτεί από εισφορές των εργαζομένων και δεν αξιοποιούνται για τον σκοπό που καταβλήθηκαν.
Όμως, πέρα από τις επιμέρους αιχμές, το κίνημα και η αριστερά πρέπει να παλέψουν για να πάψει η στέγη και η κατοικία να αντιμετωπίζεται ως πεδίο κερδοσκοπίας των λίγων και να αναδειχθεί ξανά ως κοινωνικό δικαίωμα των πολλών.
(αναδημοσίευση από το Kontra news)