Υπάρχουν κάποιες διαχωριστικές γραμμές που καλώς, κακώς μας ορίζουν:

1. Αυτή τη στιγμή, 900 χιλιόμετρα μακριά (όσο το να πας από την Ξάνθη στην Καλαμάτα) διεξάγεται μια κανονική επιχείρηση εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού.
Η γενοκτονία μου φαίνεται λίγη ως έννοια, όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως ζώα που πρέπει είτε να εξωθηθούν στην μετανάστευση, είτε να σκοτωθούν προκειμένου “να αποδοθεί η έρημος σε αυτούς που θα την κάνουν να ανθίσει”.

Και εμείς ως χώρα, όχι μόνο συντασσόμαστε με τον “εταίρο” μας στον γεωστρατηγικό και ενεργειακό άξονα Αίγυπτος-Ισραήλ-Κύπρος – Ελλάδα, που υποστηρίχτηκε από όλες τις κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο προμηθευόμαστε από αυτόν συστήματα παρακολούθησης πολιτών, αλλά και έχουμε καταπιεί πλήρως το γεγονός ότι επί δεκαετίες έχει επιβάλλει ένα καθεστώς απαρτχάιντ, όπως επισημαίνουν επί χρόνια διεθνείς οργανισμοί, ένα καθεστώς που όταν επιβλήθηκε στην Νότια Αφρική χαρακτηρίστηκε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1966.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αυτή είναι μια διαχωριστική γραμμή, που δεν επιτρέπει οποιαδήποτε παρέκκλιση στο όνομα οποιουδήποτε “συμφέροντος”, δίωξης, απαγόρευσης, όπως αυτές που επιβάλλουν χώρες της ΕΕ σε όσες και όσους αντιστέκονται και διαμαρτύρονται (η περίπτωση Βαρουφάκη είναι μεν ενδεικτική, αλλά τι να πει κανείς για τις συλλήψεις Εβραίων της Γερμανίας με την κατηγορία του αντισημητισμού).

Η ίδια γραμμή είναι άλλωστε και μια κόκκινη γραμμή που μας συνδέει με όλους όσοι, στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, κινδύνευσαν τη ζωή τους για να διασώσουν τις Εβραίες και τους Εβραίους που κυνηγούσαν οι ναζί. Όπως π.χ. το ΕΑΜ που οργάνωσε ολόκληρο μηχανισμό διαφυγής προς τη Μέση Ανατολή από το λιμανάκι των Τσακαίων στην Εύβοια, ενώ άλλοι εκμεταλλεύονταν τα πογκρόμ για να αρπάξουν τις περιουσίες των Εβραίων και πολλές χώρες του δυτικού κόσμου κλείναν τα λιμάνια και τα σύνορά τους σε όσους προσπαθούσαν να διαφύγουν (αυτή άλλωστε ήταν και μια βασική αφορμή για την υιοθέτηση της Συνθήκης της Γενεύης για τους πρόσφυγες).

2. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ και οι χώρες της υπερεξοπλίζονται στο όνομα του “εξ ανατολών κινδύνου”, συντασσόμενες πλήρως με το ΝΑΤΟ στην προσπάθεια του να περικυκλώσει τους αντιπάλους του, με βάσεις και πυραυλικές συστοιχίες. Μετά από δεκαετίες ο εφιάλτης του πυρηνικού ατυχήματος επανέρχεται.

Άλλη μια περίπτωση όπου μια ανοιχτή επέμβαση στο εσωτερικό μιας χώρας κακοφορμίζει με την εγκαθίδρυση καθεστώτων που συνεργάζονται με φασιστικά στοιχεία (δεξιός τομέας, σφαγή στο σπίτι των λαών της Οδησσού κλπ) και επιβάλλουν ρατσιστικά μέτρα σε πολίτες τους που αντιστέκονται ή εξεγείρονται (απαγόρευση γλώσσας, εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κλπ). Ας θυμίσουμε, ήταν από το 2014 που ΗΠΑ και ΕΕ ανοιχτά πριμοδότησαν πραξικόπημα και μάλιστα με στόχο να αποδεχθεί η χώρα τους επαχθείς όρους του ΔΝΤ και να αρνηθεί το (χωρίς όρους) δάνειο από τη Ρωσία. Η ΕΕ βέβαια -και τότε και τώρα- παίζει το ρόλο του φτωχού συγγενή, που μάλλον χάνει λόγω των εμπάργκο και των κυρώσεων, παρά κερδίζει από τις επεμβάσεις της (ποιος δεν θυμάται την αμίμητη ατάκα της και τότε υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόριας Νιούλαντ για το ποιος θα επιβληθεί ως πρωθυπουργός: Fuck EU, we want Yatcheniouk).

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που επιθυμούν την ειρήνη και την κατανομή των πόρων για την ανάπτυξη της κοινωνικής συνοχής, της αγροτικής παραγωγής και των κοινών αγαθών και όχι για την τυχοδιωκτική τροφοδότηση του πολέμου με χρήματα και όπλα είναι επίσης απόλυτα σαφής.

3. Η κοινωνία μας βιώνει μια κρίση λιτότητας και διάλυσης των δημοσίων υποδομών:
Χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, που δεν φτάνουν παρά μέχρι τα μέσα του μήνα, σε συνδυασμό με την ακρίβεια, στην οποία συμβάλλουν αποφασιστικά η υπερφορολόγηση και οι τιμές του ρεύματος, λόγω της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας δια του χρηματιστηρίου ενέργειας.
Αποεπένδυση και μετατροπή του τουρισμού σε βαριά βιομηχανία της χώρας, που κινδυνεύει να οδηγήσει σε επισιτιστική κρίση. Ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, που οδηγούν ακόμα και σε θανάτους. Ελλιπής χρηματοδότηση που οδηγεί στη διάλυση των νοσοκομείων και της δημόσιας παιδείας. Λεηλασία της λαικής περιουσίας μέσω των πλειστηριασμών και των εξώσεων προς όφελος των funds.
Μεταχείριση του κράτους ως λάφυρου για την εξυπηρέτηση ολιγαρχών και ημετέρων. Επιδοματική πολιτική που εξανδραποδίζει συνειδήσεις και συνδυάζεται με την κατάρρευση των θεσμών κοινωνικής πρόνοιας.

Ένα δυστοπικό παρόν, χωρίς προοπτικές βελτίωσης, με το δαμόκλειο βραχνά του δημοσίου χρέους να επικρέμαται, διαρκώς αυξανόμενο στα 406 δις. Μια συνολική πολιτική απότοκη των μνημονίων, από τα οποία δεν βγήκαμε και δεν θα βγούμε ποτέ ακολουθώντας τακτικές διαχείρισης. Όσοι λοιπόν ψήφισαν και ομνύουν στις πολιτικές αυτές “για το καλό μας” βρίσκονται πέραν της διαχωριστικής γραμμής υπεράσπισης των συμφερόντων των πολλών και των δημόσιων αγαθών.

4. Η κλιματική κρίση δεν έρχεται από το πουθενά. Σχετίζεται άμεσα με την ανεξέλεγκτη παράδοσή του στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την χρησιμοποίηση του αιτήματος για καθαρή ενέργεια ως αφορμή για την επιδοτούμενη μεγένθυνση των κερδών από τους μεγαλοεργολάβους των ΑΠΕ και των ΧΥΤΑ. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που υπερασπίζονται τα περιβαλλοντικά κινήματα και αυτούς που υπερασπίζονται όσους μολύνουν τα πνευμόνια μας, ποτίζουν με καρκίνο το μέλλον των παιδιών μας, καταστρέφουν την φύση είναι επίσης ευδιάκριτη

5. Για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων, θα χρειαζόταν ολόκληρος κατάλογος. Σωρεία αντισυνταγματικών μέτρων λαμβάνονται στο όνομα του “τέλους της μεταπολίτευσης”. Κυβέρνηση και συστημικοί επιστήμονες έχουν καταντήσει το Σύνταγμα ζόμπι, ου μην και κατά κατάχρηση της θεωρίας του (νεκρο)ζώντανου Συντάγματος.

Θα μείνω συνειδητά σε δυο περιπτώσεις: στην φυλακή για πλημμελήματα, που θεσμοθετήθηκε με τον νεο ποινικο κώδικα του 2019 και που, όπως το χαμε προβλέψει, επεκτάθηκε σε φυλακή για όλους με τον ποινικο κώδικα Φλωρίδη. Φυλακές, για τις συνθήκες των οποίων καταδικαζόμαστε σωρηδόν από το Δικαστήριο του Στρασβούργου για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ: οι φυλακές μας συνιστούν κατά το ΕΔΔΑ βασανιστήριο και πλέον μαζικό βασανιστήριο.

Για τη δεύτερη περίπτωση, αυτή της παραβίασης της Συνθήκης της Γενεύης, μέσω της πολιτικής της Ευρώπης φρούριο (frontex, συνθήκες Δουβλίνου, σύμφωνο για τη μετανάστευση, συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας, Λιβύης, Αφγανιστάν κλπ) δεν είναι μια απλή γραμμή, αλλά μια πραγματική τάφρος που χωρίζει όσους υπερασπίζονται δικαιώματα και όσους αποδέχονται να κολυμπούν με τις ψυχές των πνιγμένων.
Αν η αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής, του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας από την κεντροαριστερά διέδωσε την λογική της ΤΙΝΑ σε όλη την Ευρώπη, η υιοθέτηση της Ευρώπης φρούριο νομιμοποίησε τον ακροδεξιό ρατσιστικό λόγο.

6. Οι διαχωριστικές αυτές γραμμές οριοθετούν την δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών για μια αριστερά που θέλει να εξακολουθεί να υπερασπίζεται λαικά συμφέροντα, κατακτήσεις και δικαιώματα.
Δεν υπάρχει δυνατότητα παρέκκλισης σε ζητήματα πολιτικού προγράμματος, γιατί το “δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει αντιπολίτευση, είναι όλοι ίδιοι” οδηγεί πλήθος κόσμου στην απογοήτευση, την αδράνεια, την αδιαφορία, την αποχή, την ακροδεξιά ψήφο διαμαρτυρίας.Η χρεωκοπία αυτού που ονομάζεται κεντροαριστερά στη χώρα μας έχει λάβει διαστάσεις τραγικομωδίας.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αγωνιστές στα κόμματα αυτά, που εγκλωβίζονται στη λογική του εναλλακτικού πόλου κυβερνητικής διαχείρισης (το οποίο όμως θα εφαρμόσει τον βασικό πυρήνα των ίδιων πολιτικών). Εδώ ανοίγεται το ζήτημα της τακτικής. Ο κόσμος απαιτεί ενότητα της αριστεράς και καλά κάνει. Μια πολιτική αναχωρητισμού, σεχταρισμού, κατακερματισμού, παραπομπής της όποιας ενιαιομετωπικής πολιτικής στο απώτερο αύριο, στα τρία τέρμινα της “αλλαγής των συσχετισμών” (που δεν ήρθε καν μετά από 16 χρόνια κρίσης) δεν συμβάλλει παρά στην απογοήτευση, στην αποσυσπείρωση, στο αίσθημα της αηδίας, στην ενίσχυση δηλαδή του Μητσοτάκη.

Είναι λοιπόν καθήκον να απευθυνθεί κανείς πλατιά σε όλους όσοι εξακολουθούν να θέλουν να αγωνιστούν στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος δώθε από τις γραμμές. Και είναι πολύ περισσότεροι απ όσο νομίζουμε.

Βέβαια, σε μια εποχή κυριαρχίας του ατομισμού δεν υπάρχει τίποτε πιο εύκολο από το να οχυρωθείς στο μοναστήρι σου, στη σκήτη ή το μικρομαγαζάκι σου, να κοιτάς την διαδικτυακή σκιά σου και να περνιέσαι για γίγαντας, να βάλεις τρικλοποδιά στον διπλανό σου, να ευχηθείς να του ψοφήσει η κατσίκα, να τσακωθείς εν τέλει, γιατί σου τη σπάει πώς σε κοιτάζει βρε αδελφέ.

Γι αυτό και μέσα σ αυτό τον ορυμαγδό σαπίλας, η ενωτική προσπάθεια ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά δίνει ένα άλλο μήνυμα.

Αυτό το μήνυμα των απο δω, που όταν ενώνονται, με όλες τους τις διαφορές, μπορούν να πετυχαίνουν και κάποιες νίκες σε δύσκολους συσχετισμούς και παρά τις διώξεις και τις σκευωρίες που καταρρέουν στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Και κυρίως, μπορεί αυτό το μήνυμα να μεταφέρει την τρεμόσβηστη φλόγα, που παραλάβαμε από τους γονείς και τους παπούδες μας, τη φλόγα του αγώνα και της ελπίδας για ένα αξιοβίωτο μέλλον, στις επόμενες γενιές.
Κι ας είναι υγρές οι παλάμες μας.
Κι ας κουβαλάμε λάθη και διαψεύσεις. Κουβαλάμε κι ένα φορτίο, που δεν είναι άδειο και γραφειοκρατικό, αλλά είναι έμπλεο αλληλεγγύης, αλτρουισμού, συνδημιουργικότητας.

Σ αυτές τις 42 γραμμές του ψηφοδελτίου βρίσκονται αγωνίστριες και αγωνιστές που αγαπώ και θαυμάζω. Που παρατήσαν υπουργεία, βουλευτικές καρέκλες ή και την άνεση μιας “καθωσπρέπει” καθημερινότητας, για να μπορούν να εφορμούν με καθαρό μέτωπο στον ουρανό των διεκδικήσεων. Που μας ενώνουν ρίζες βαθιές, ρίζες που διαπλέχθηκαν μέσα από την κραυγή για ζωή με σεβασμό στη φύση και τις ανθρώπινες ανάγκες, μέσα από την προσπάθεια να βάλουμε κι εμείς το δικό μας λιθαράκι στο μεγάλο τείχος της διεθνούς αγωνιστικής αξιοπρέπειας, το δικό μας θαυματάκι στο μεγάλο θαύμα της ζωής. Αξίζουν και πρέπει να στηριχθούν.

Δημήτρης Σαραφιανός , Δικηγόρος