Υπάρχει εναλλακτική;
Στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων, η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται ολοένα και λιγότερο οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά βιώσιμη. Το διακύβευμα ενόψει των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου είναι εξαιρετικά σημαντικό για την Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και για όποια και όποιον παλεύει με πίστη ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς.
Η σημερινή συνθήκη της παρατεταμένης κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας, παρά τις ρωγμές που υφίσταται, στηρίζεται:
- Στην επιβολή μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Ο πληθωρισμός, σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες ή ελάχιστες αυξήσεις στους μισθούς, το στεγαστικό, το ηλεκτρικό ρεύμα μέσω του χρηματιστηρίου ενέργειας, οι μεταφορές, έχουν γονατίσει τους εργαζόμενους/ες, τη νεολαία, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες. Ποτέ στη μεταπολίτευση δεν υπήρξε κυβέρνηση τόσο βαθιά αντιδραστική και ταυτόχρονα επιτελικά αποτελεσματική στη λαφυραγωγία της, που έχει επιφέρει τόσες αλλαγές εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει παραδώσει τη χώρα και τον δημόσιο πλούτο, βορά στα ολιγοπώλια – ντόπια και ξένα. Που εντείνει την καταστολή και σφίγγει τον κλοιό με τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης, του δικαστικού σώματος και κάθε πτυχής του κρατικού μηχανισμού, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ.
- Στην έλλειψη έστω και συστημικής αντιπολίτευσης, με τις αλλεπάλληλες διαλυτικές κρίσεις και τον συνολικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το επιστέγασμα της πορείας του μετά το 2015 και της νεοφιλελεύθερης προσαρμογής του, αλλά και πολιτικού καιροσκοπισμού. Στο ίδιο πλαίσιο, το ΠΑΣΟΚ παραμένει πλήρως ενσωματωμένο στην κυρίαρχη αντίληψη και στα συμφέροντα που την στηρίζουν και εκπροσωπούνται από αυτή. Δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα από τη Νέα Αριστερά και όσους και όσες υπερασπίστηκαν πολιτικές φτωχοποίησης και παραμένουν σε μια αντίληψη πάση θυσία κυβερνητισμού, χωρίς μάλιστα να κάνουν αυτοκριτική για τη μνημονιακή πολιτική του 2015-2019. Παράλληλα, το ΚΚΕ, παρά την παρουσία του σε εργατικούς και κοινωνικούς χώρους, αρκείται σε μία στάση αναμονής, η οποία συμπληρώνεται από τον σταθερό απομονωτισμό από άλλες αριστερές δυνάμεις και κοινούς αγώνες, αλλά και τις οπισθοδρομικές θέσεις που υιοθέτησε σε κρίσιμα ζητήματα.
- Στην πολιτική και κοινωνική ενδυνάμωση της Ακροδεξιάς, η οποία τείνει σε ορισμένες περιπτώσεις, με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, να προβάλει ως αντισυστημική δύναμη.
Ωστόσο, ο λαός, οι εργαζόμενες/οι και η νεολαία, δεν μένουν αδρανείς. Βρισκόμαστε σε μια φάση διεύρυνσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και έντασης της αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής. Οποιαδήποτε αντιπαράθεση στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη πρέπει να γίνει με αριστερούς όρους: όχι μόνο στο επίπεδο του ευρωκοινοβουλίου και της βουλής, αλλά και στο κινηματικό επίπεδο, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς, προτάσσοντας ζητήματα που συσπειρώνουν, που σχετίζονται με την καθημερινότητα και τη διαβίωση. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα να πάνε διαφορετικά; Μπορούμε να αναπτύξουμε σοβαρές, άμεσες και αυριανές, εναλλακτικές στις πολιτικές που κυριαρχούν σήμερα; Μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν ισχυρό πόλο κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης; Επιλέγουμε να δώσουμε μαζί τη μάχη των ευρωεκλογών, γιατί πιστεύουμε πως η απάντηση είναι ξεκάθαρα ναι.
Σε αυτή την εκλογική μάχη προβάλλουμε και υπερασπιζόμαστε ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο το οποίο στοχεύει στο να μεταμορφώσει την οργή σε δράση με συγκεκριμένες διεκδικήσεις. Επιδιώκουμε να είμαστε στην καρδιά των μεγάλων, κομβικών κοινωνικών κινημάτων, έχοντας λάβει υπόψη τα πολιτικά συμπεράσματα της προηγούμενης ιστορικής περιόδου: ότι δεν υπάρχουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας, χωρίς σύγκρουση με το κυρίαρχο κατεστημένο.
Στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές…
Εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει διαμορφώσει τους θεσμούς και τα όργανα των αποφάσεών της, ώστε να λειτουργούν δομικά προς όφελος των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, βρίσκεται στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ απέτυχε να διαχειριστεί μια σειρά από ειδικές κρίσεις (πανδημία, πόλεμος, ακρίβεια, κλιματική καταστροφή). Ταυτόχρονα, η ματαίωση των προσδοκιών την περασμένη δεκαετία, λόγω της αυταρχικής επιβολής σκληρών πολιτικών μνημονιακής λιτότητας, σε συνδυασμό με την αντιδημοκρατική και αντικοινωνική αρχιτεκτονική της ΕΕ, προκάλεσαν την απογοήτευση, την αναδίπλωση σε συντηρητική κατεύθυνση, την ενίσχυση του εθνικισμού, και τελικά την ισχυροποίηση ακροδεξιών και οπισθοδρομικών δυνάμεων, οι οποίες μαζί με την παραδοσιακή Δεξιά συγκροτούν σήμερα την αντιδραστική πλειοψηφία στην Ευρώπη.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αντιπροσωπεύει όλα αυτά στα οποία εναντιωνόμαστε. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αντέδρασε στην αναπόδραστη κρίση του ευρώ επιδεικνύοντας ένα ακραία αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο πρόσωπο, προσαρμοσμένο στα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Που με την πολιτική της «Ευρώπης Φρούριο» συνεχίζει να καταδικάζει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστριες σε υγρούς τάφους στη Μεσόγειο. Που η απάντησή της στην κλιματική καταστροφή είναι μόνο διακηρύξεις και κατευθύνσεις για «πράσινες πολιτικές», που τις πληρώνουν οι φτωχότεροι άνθρωποι και δεν προστατεύουν τη φύση και το περιβάλλον από τη συστηματική λεηλασία των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Που ταυτίζεται άνευ όρων με τη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και ακόμα χειρότερα, συναινεί στην εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού, σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της εποχής μας. Αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μετασχηματίζεται. Για να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για μία καλύτερη ζωή, αναδεικνύεται ως αναγκαιότητα η συνολική ρήξη με την ΕΕ και η διαρκής σύγκρουση με τις πολιτικές της, τους θεσμούς και τη λειτουργία της. Ωστόσο, η κοινή αντίσταση στην πολιτική της ΕΕ, γίνεται αντικειμενικά το κοινό πεδίο διεθνιστικών αγώνων και ευρωπαϊκού συντονισμού των αντιστάσεων, με τη συμπαράταξη και τη συνεργασία διαφορετικών κινημάτων πέρα από τα εθνικά σύνορα. Ο αγώνας για τα αιτήματα της Αριστεράς στην Ελλάδα, περνάει μέσα από τον αγώνα για τα αντίστοιχα αιτήματα της Αριστεράς στην Ευρώπη.
Για ποιους/ες και με ποιους/ες αγωνιζόμαστε;
Ο στόχος της ριζοσπαστικής αριστεράς οφείλει να είναι η δημιουργία ενός εναλλακτικού προγράμματος και ενός ποικιλόμορφου συνασπισμού που θα υποστηρίζει αφενός μια οικονομική πολιτική υπέρ των εργαζομένων και του περιβάλλοντος και αφετέρου μια διεθνική και πολιτισμικά περιεκτική ατζέντα. Πρέπει, λοιπόν, να είμαστε σαφείς σε ποιους, ποιες και πώς απευθυνόμαστε.
Οι άνεργοι/ες, οι φτωχοί/ές εργαζόμενοι/ες και συνταξιούχοι, όσοι και όσες δουλεύουν με άκρα επισφάλεια, η νεολαία –άνεργη, εργαζόμενη, σπουδάζουσα, και μεταναστεύουσα– οι αυτοαπασχολούμενοι/ες και οι αγρότες που στενάζουν υπό το βάρος της ακρίβειας που εξανεμίζει τα εισοδήματά τους, όσοι/ες χάνουν τα σπίτια τους, όσοι/ες δεν μπορούν να βρουν στέγη με αξιοπρεπείς όρους, όσοι/ες βλέπουν τον δημόσιο χώρο να περιορίζεται, όσοι/ες καταλαβαίνουν ότι οι βασικοί άξονες του κοινωνικού κράτους – η παιδεία και η υγεία – δεν είναι πλέον προσβάσιμοι με αξιοπρέπεια, όσοι/ες παρατηρούν το περιβάλλον να καταστρέφεται και έχουν να αντιμετωπίσουν τις φωτιές και τις πλημμύρες χωρίς κρατική βοήθεια, όσοι/ες έχουν ξοδέψει τον μισθό τους στις δύο-τρεις πρώτες εβδομάδες του μήνα, όσοι/ες αντιμετωπίζουν τη ρατσιστική και συνοριακή βία, την ομοφοβία, την έμφυλη βία και τον σκοταδιστικό κοινωνικό συντηρητισμό: όλες και όλους αυτούς οφείλουμε να τους πείσουμε να συμπαραταχθούν μαζί μας, να είναι μέρος του κοινού μας σχεδίου, αρθρώνοντας έναν λόγο που θα μιλάει σε αυτές και αυτούς και στα προβλήματά τους με απλό, συγκροτημένο, και θετικό λόγο.
Μπορούμε αλλιώς!
Το πρόταγμά μας για τις ευρωπαϊκές εκλογές δεν είναι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά μια δέσμη αιχμών που επικεντρώνεται στις σημερινές κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες και επιδιώκει να επιβάλλει στο σήμερα κατακτήσεις και να ανοίξει διαφορετικές προοπτικές. Μια δέσμη αιχμών που συνομιλεί με τα κινήματα, έχει συγκεκριμένες προτεραιότητες και συγκεκριμένους πολιτικούς άξονες βάσει των οποίων καλούμαστε να δώσουμε μάχες το επόμενο διάστημα, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
| Βασικοί πολιτικοί άξονες της εκλογικής συνεργασίας είναι:
● Ενίσχυση μισθών, συντάξεων και λαϊκών εισοδημάτων: ○ Πλήρης αναμόρφωση του διαλυμένου εργατικού δικαίου με επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αποκατάσταση εργασιακών δικαιωμάτων, διεκδίκηση δικαιώματος στον ελεύθερο χρόνο. ○ Διασφάλιση αξιοπρεπούς εισοδήματος για κάθε άνθρωπο. ○ Δικαίωμα κάθε κατοίκου σε τροφή, στέγη, δωρεάν μεταφορές. Αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας και της στεγαστικής κρίσης (πλαφόν στις τιμές των ενοικίων, προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, θεσμοθέτηση κοινωνικής κατοικίας). ○ Ουσιαστικές αυξήσεις και Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή Μισθών, Συντάξεων και Επιδομάτων (με αναδρομική ισχύ από το 2022). Μείωση των ταξικών έμμεσων φόρων. ○ Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου με σκοπό την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και ουσιαστικές αυξήσεις στις κοινωνικές δαπάνες. ○ Μείωση του κόστους παραγωγής για τους αγρότες και κατώτατες εγγυημένες τιμές στα προϊόντα που θα τους αφήνουν επαρκές εισόδημα για αξιοπρεπή διαβίωση. ○ Αναδιάρθρωση και βαθιά διαγραφή του χρέους. ● Το Δημόσιο απέναντι στο Ιδιωτικό: ○ Υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας και Παιδείας. ○ Υπεράσπιση των Δημόσιων Αγαθών & Υποδομών (Ρεύμα, Νερό, Σιδηρόδρομοι, Αεροδρόμια, κ.ά.). ○ Ανάκτηση από το δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων επιχειρήσεων και υποδομών στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας. Δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών και αναπροσανατολισμός τους στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. ○ Υπεράσπιση του Δημόσιου Χώρου και των Κοινών. ○ ● Αγώνας για την Ειρήνη: ○ Καμία συμμετοχή, καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο. Παύση της εμπλοκής στην παράλογη κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών. ○ Διεθνής αγώνας ενάντια στην αύξηση των πολεμικών δαπανών στην Ευρώπη. ○ Ανεξάρτητη, αδέσμευτη, φιλειρηνική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. ○ Ειρηνευτικός και όχι παρεμβατικός ρόλος στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας και της Ευρώπης. ○ Κατάργηση ορμητηρίων ξένων βάσεων και στρατών από την ελληνική επικράτεια. ○ Απεγκλωβισμός Ελλάδας και Ευρώπης από το ΝΑΤΟ. ○ Απόσυρση από τον Μιλιταριστικό – Εξορυκτικό Άξονα Ισραήλ, Κύπρου, Αιγύπτου, Αραβικών Εμιράτων. ○ Στήριξη του δίκαιου αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ελευθερία στην Παλαιστίνη. Άμεση παύση της συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ. ○ ● Κλιματική Κρίση: ○ Αγώνας για Περιβαλλοντική Δικαιοσύνη. ○ Απαγόρευση κάθε εξόρυξης υδρογονανθράκων. Σταδιακή απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα. Δημόσιος σχεδιασμός για την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών με τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών. Όχι στην καύση των σκουπιδιών στο όνομα της ενεργειακής αξιοποίησης. ○ Όχι στις Βιομηχανικές ΑΠΕ, που καταστρέφουν τη φύση και χτυπούν την κοινωνία, με στόχο το κέρδος και την εμπορευματοποίηση. ○ Έμπρακτη στήριξη κινημάτων υπεράσπισης του φυσικού περιβάλλοντος και προστασίας του δημόσιου χώρου. Φρένο στην ανεξέλεγκτη τουριστική και βιομηχανική ανάπτυξη που υποβαθμίζει σημαντικά ολόκληρα οικοσυστήματα. ○ Αποτελεσματική Πολιτική Προστασία απέναντι στις καταστροφές της κλιματικής κατάρρευσης που πλήττουν περισσότερο τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και έχουν έντονο ταξικό χαρακτήρα. Συντήρηση των υποδομών και άμεση αποκατάσταση των ζημιών των πληγεισών περιοχών (Θεσσαλία, Εύβοια, λοιπές πυρόπληκτες περιοχές). ○ Πολιτικές περιβαλλοντικής προστασίας, με γνώμονα τον σεβασμό στη φύση και τις κοινωνικές ανάγκες – Λαϊκή Πράσινη Μετάβαση που θα την πληρώσουν οι πλούσιοι. ○ ● Λαϊκές Ελευθερίες και Δημοκρατία: ○ Υπεράσπιση του κράτους δικαίου, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, απέναντι σε υποκλοπές, υφαρπαγή προσωπικών δεδομένων, συγκαλύψεις εγκλημάτων (Τέμπη, Πύλος) και καλπονευθετικές εκλογικές ρυθμίσεις. ○ Μέτωπο απέναντι στην αστυνομική βία και καταστολή. Κατάργηση των αυταρχικών νόμων για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Κατάργηση όλων των σωμάτων που χρησιμοποιούνται με δολοφονικό τρόπο για την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων. Κατάργηση των διατάξεων για την πανεπιστημιακή αστυνομία. ○ Αναμόρφωση του Δικαίου (ιδίως του Ποινικού) προς δημοκρατική κατεύθυνση και καθιέρωση δημοκρατικών αρχών, στη βάση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του πολίτη και του εργαζόμενου. ○ Όχι στην καταπάτηση του Συντάγματος – να καταργηθεί ο αντισυνταγματικός νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. ○ ● Διεκδικήσεις για τα Δικαιώματα: ○ Θεσμική κατοχύρωση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Στήριξη των αιτημάτων των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ+ κινημάτων. ○ Καμία γυναίκα, κανένα άτομο ΛΟΑΤΚΙ, να μην ζει υπό τον φόβο σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Νομική αναγνώριση του όρου “γυναικοκτονία”, δημιουργία νέων και ενίσχυση των υπαρχουσών δομών για κακοποιημένες γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. ○ Άρση κάθε είδους κοινωνικών αποκλεισμών, την υλική και ψυχική αρωγή και τη διευκόλυνση της πρόσβασης σε εργασία, παιδεία, υγεία, μετακίνηση και υπηρεσίες για άστεγους, τοξικοεξαρτημένους, άτομα με αναπηρία, ψυχικά νοσούντες. ○ Κανένας συνάνθρωπός μας, πρόσφυγας ή μετανάστης, να μην ζει υπό τον φόβο της βίας στα σύνορα της Ελλάδας ή του πνιγμού στις θάλασσες μας. Και καμία ξένη, κανένας ξένος να μην στερηθεί το δικαίωμα που τους δίνει το Διεθνές Δίκαιο στην αίτηση ασύλου. ○ Κατάργηση της Ευρώπης-φρούριο, των συνθηκών Δουβλίνο 1 και 2 και της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας, και όλων των ρατσιστικών πολιτικών αποκλεισμού, κλείσιμο των απάνθρωπων κέντρων κράτησης. ○ Ένταξη προσφυγ(ισσ)ων και μεταναστ(ρι)ών στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες με σεβασμό στις πολιτισμικές και θρησκευτικές καταγωγές, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και πρόσβαση σε στέγη, υγεία, παιδεία, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. |
Η διαφοροποίηση του ενωτικού μας ψηφοδελτίου πηγάζει και από τη φυσιογνωμία του, που προτάσσει στοιχεία συλλογικής, οριζόντιας και δημοκρατικής λειτουργίας. Αυτή η φυσιογνωμία εκφράζεται και αποτυπώνεται σε κάθε πτυχή της εκλογικής μας καθόδου. Με την ισότιμη εκπροσώπηση των δυνάμεων και ανένταχτων αγωνιστ(ρι)ών, με την ποσόστωση φύλου, με την ανάδειξη ατόμων από τα διάφορα πολιτικά ρεύματα, από τον συνδικαλισμό, από τα κινήματα — ιδιαίτερα της τρέχουσας περιόδου, καθώς και ατόμων που ευθυγραμμίζονται με τις πολιτικές αιχμές που θέλουμε να αναδείξουμε (επισφαλείς εργαζόμενοι/ες, νέοι/ες, μετανάστες/στριες, ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα). Παράλληλα κάνουμε την πολιτική επιλογή των εναλλαγών των ευρωβουλευτ(ρι)ών, αποπνέοντας μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική και απαντώντας με θετικό τρόπο στην κρίση αντιπροσώπευσης.
Με τον τρόπο αυτό, επιδιώκουμε η κάθοδός μας να είναι ικανή να εκπροσωπήσει όλους/ες εκείνους/ες που έχουμε υπάρξει μαζί στους αγώνες, στους κοινωνικούς μας χώρους, καθώς και εκείνους/ες που έχουν το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες αυτούς και δεν έχουν βρει τον πολιτικό φορέα που θα είναι ικανός να τους εκπροσωπήσει. Φιλοδοξούμε να συσπειρώσουμε όλες τις πολιτικές συλλογικότητες, τους κινηματικούς χώρους, τους ανένταχτους και τις ανένταχτες που δεν το έβαλαν κάτω, δεν αποδέχθηκαν τη λογική του “δεν υπάρχει εναλλακτική”, δεν φοβήθηκαν τη δαιμονοποίηση που έφερε η συνεχιζόμενη αντίσταση.