Κιβωτός του Κόσμου και Μ.Κ.Ο.: Χορός εκατομμυρίων και υποκρισία με θύματα απροστάτευτα παιδιά

Της Δέσποινας Σπανού

Τις τελευταίες ημέρες κυριαρχεί στην επικαιρότητα το θέμα της Μ.Κ.Ο.
«Κιβωτός του Κόσμου», οι καταγγελίες για όσα συνέβαιναν, αλλά οι αντιδράσεις Κυβέρνησης και Εκκλησίας. Ιδιαίτερα αυτές οι αντιδράσεις όχι μόνο αποτελούν απόσταγμα υποκρισίας, αλλά προκαλούν και ερωτηματικά για τα πραγματικά αίτια που υπάρχουν πίσω από την δημοσιοποίηση των καταγγελιών και από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα: Με ευκαιρία την σεξουαλική κακοποίηση και εκπόρνευση της 12χρονης στον Κολωνό, αναδείχτηκε η έλλειψη δημόσιων δομών προστασίας των παιδιών, τα οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαν αφεθεί στην τύχη τους. Παρά το γεγονός ότι οι καταγγελίες για κακοποιήσεις συνεχώς πληθαίνουν (μόνο το 1ο οκτάμηνο του 2022 καταγγέλθηκαν επισήμως 294 κακοποιήσεις) δεν υπάρχουν δημόσιες δομές για να υποδεχτούν και να προσφέρουν με το κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό υπηρεσίες σε αυτά τα παιδιά. Σύμφωνα με ανακοινώσεις μάλιστα εργαζομένων στις δημόσιες δομές, έχουν διαλυθεί ιδιαίτερα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, οι υπηρεσίες, έχει μειωθεί το προσωπικό και η χρηματοδότηση με συνέπεια να μη μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες, και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες που οι καταγγελίες για κακοποιήσεις και ενδοοικογενειακή βία είναι καθημερινό φαινόμενο.
Αντίθετα όμως με τις δημόσιες δομές παρατηρείται μία μεγάλη αύξηση των ιδιωτικών δομών και ιδιαίτερα αυτών που ανήκουν σε Μ.Κ.Ο.. Μ.Κ.Ο. είναι ένας νομικά συγκροτημένος οργανισμός, που δημιουργήθηκε από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, λειτουργεί ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και συνήθως έχει κοινωφελείς (;) σκοπούς. Ο ρόλος των Μ.Κ.Ο. είναι καθαρά πολιτικός. Όταν η δράση τους έχει ανθρωπιστικό μανδύα, συνήθως στοχεύουν στην υποκατάσταση των κρατικών λειτουργιών, στη σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών, δηλαδή του εθνικού κράτους από «ανεξάρτητες αρχές», οι οποίες δεν ελέγχονται από τους θεσμούς τους κράτους, χρηματοδοτούνται συνήθως από ευρωπαϊκά κονδύλια, από δωρεές ή εισφορές ή από ιδρύματα που συνδέονται (αν έχουν συγκεκριμένο αντικείμενο) με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Σταδιακά όμως τα ίδια τα υπουργεία αρχίζουν να χρηματοδοτούν και να κατευθύνουν Μ.Κ.Ο., υπονομεύοντας έτσι εκ των έσω την κρατική ισχύ.
Στην Ελλάδα αυτό έχει γίνει καθεστώς και εδώ είναι η υποκρισία της κυβέρνησης. Ενώ δηλαδή υπάρχουν δεκάδες Μ.Κ.Ο. για τα παιδιά, που έχουν αντικαταστήσει όλη την κοινωνική πρόνοια, σε αντίθεση με τις δημόσιες δομές, που έχουν διαλυθεί και οδηγούνται στην κατάρρευση, ενώ αυξάνονται οι αρμοδιότητές τους (το Χαμόγελο του Παιδιού ανέλαβε και την αναζήτηση εξαφανισθέντων προσώπων, που αποτελεί σαφώς κρατική αρμοδιότητα), ενώ διαφημίζονται και χρηματοδοτούνται από τα υπουργεία, η κυβέρνηση δηλώνει άγνοια και ανεύθυνη για όσα συνέβαιναν στην Κιβωτό του Κόσμου και προφανώς συμβαίνουν και σε άλλες Μ.Κ.Ο. Ο κ. Σταϊκούρας είπε ότι απέσυρε την έκτακτη εισφορά στην Κιβωτό, δεν μας είπε όμως γιατί την ενέκρινε!
Συνολικά οι ιδιωτικές δομές που εκπροσωπούνται από Μ.Κ.Ο. αποθεώνονται, ενώ οι δημόσιες απαξιώνονται, αλλά και οι δύο χώροι αυτοί δεν είναι οι κατάλληλοι για να μεγαλώσει και να διαμορφώσει προσωπικότητα ένα παιδί. Μπορεί να είναι μόνο προσωρινοί χώροι διαμονής και φροντίδας μέχρι τα παιδιά να αναλάβει ανάδοχη οικογένεια ή να υιοθετηθούν. Τα ιδρύματα αντικειμενικά εξελίσσονται σε φυλακές και διαμορφώνουν ιδρυματική συμπεριφορά. Ο κίνδυνος κακοποίησης παιδιού σε ίδρυμα είναι αντικειμενικά μεγάλος και από τα στελέχη της δομής και από τα μεγαλύτερα παιδιά. Στην Ελλάδα ο θεσμός της αναδοχής, παρά το νομικό πλαίσιο, ελάχιστα εφαρμόζεται. Και εδώ φαίνεται η τεράστια ευθύνη των κυβερνήσεων και φυσικά και της σημερινής κυβέρνησης. Τα παιδιά κυριολεκτικά πετάγονται στα ιδρύματα, εγκαταλείπονται στα Νοσοκομεία, όπου μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι δεν υπάρχει δημόσια δομή προστασίας παιδιών στελεχωμένη με το κατάλληλο προσωπικό για να τα αναλάβει και να προωθήσει υιοθεσίες ή αναδοχές. Αντιθέτως τα ιδρύματα θεωρούνται κατάλληλα για την ανατροφή τους, ιδιωτικές δομές διαφημίζονται, εισπράττουν χρήματα από παντού, δωρεές ή χρηματοδοτήσεις, διαθέτουν τεράστιες περιουσίες και οι επικεφαλείς τους αποκτούν φήμη, κοινωνική εξουσία, δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο και φυσικά δεν προωθούν την υιοθεσία ή την αναδοχή, διότι αν δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχουν ιδρύματα και άρα δεν υπάρχει η δική τους οικονομική και κοινωνική εξουσία.
Ποιές είναι οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης και κυρίως του περιβάλλοντος Μητσοτάκη; Μα να πάρουν τον έλεγχο και την περιουσία των ιδρυμάτων. Όταν ανέλαβε πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης τρεις τομείς πήρε στην προσωπική του ευθύνη. Την ΕΡΤ, την ΕΥΠ και τις Μ.Κ.Ο. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το αποτέλεσμα για τις δύο πρώτες το είδαμε, τώρα βλέπουμε και για την τρίτη. Υπάρχει μεθόδευση. Από τον Μάϊο η αρμόδια υφυπουργός Μιχαηλίδου παρουσίασε το πρόγραμμα για την αποϊδρυματοποίηση και την αναδοχή χωρίς όμως να προωθήσει τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή τους. Αμέσως υπήρξε η σύγκρουση με τον πρόεδρο της Μ.Κ.Ο. Χαμόγελο του Παιδιού, που είναι η μεγαλύτερη Μ.Κ.Ο. στην Ελλάδα. Η σύγκρουση δεν γίνεται για το καλύτερο αποτέλεσμα. Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα. Και το Χαμόγελο του Παιδιού διαθέτει μια τεράστια περιουσία. Μόλις έγιναν γνωστές οι καταγγελίες για την Κιβωτό, αμέσως άλλαξε το Δ.Σ. και τοποθετήθηκαν άτομα του στενού περιβάλλοντος Μητσοτάκη. Υπήρξε επίσης και η άμεση αντίδραση του Αρχιεπισκόπου για την Κιβωτό και τον ιερέα, δεν μας είπε όμως τι συμβαίνει στις άλλες εκκλησιαστικές δομές! Η ιστορία έχει δείξει ότι η εμπλοκή της Εκκλησίας δεν εγγυάται το καλύτερο αποτέλεσμα. Το σίγουρο είναι ότι τα θύματα αυτής της ιστορίας, είναι τα απροστάτευτα παιδιά, τα οποία δυστυχώς ουδόλως ενδιαφέρουν κυβερνητικά στελέχη ή άλλους μεγαλοαστούς φιλάνθρωπους.
Ενδιαφέρουν όμως εμάς, την κοινωνία, τους απλούς ανθρώπους. Απαιτείται αγώνας για την κοινωνική προστασία, για να υπάρχουν κατάλληλες δομές για τα απροστάτευτα παιδιά, που θα τα προετοιμάσουν να ζήσουν με αγάπη και φροντίδα σε μία οικογένεια και αργότερα στην κοινωνία. Είναι δικαίωμα δικό τους και δική μας υποχρέωση.

Δέσποινα Σπανού, πρώην αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, στέλεχος της ΛΑΕ.