ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Π.Γ. ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

1. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποτελούν δείκτη μίας επικίνδυνης κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, που έχουν εισέλθει σε μία νέα φάση μετά το 2008 – 2009. Για πρώτη φορά μετά την πτώση της Σ.Ε., διαμορφώνονται όροι δυνητικής αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ΗΠΑ σε πλανητικό επίπεδο, παρότι η ηγεμονία τους διατηρείται. Αν και δεν αποτελεί άμεσο ενδεχόμενο, η Κίνα είναι μία δύναμη, η οποία θα μπορούσε προοπτικά να διεκδικήσει την οικονομική πρωτοκαθεδρία. Σε συνδυασμό με την γεωπολιτική αυτονόμηση της Ρωσίας, η οποία αποτελεί τη δεύτερη σε στρατιωτικό επίπεδο χώρα, διαμορφώνονται πιθανότητες εναλλακτικών λύσεων για κράτη που αναζητούν διεξόδους από την υποτελή ενσωμάτωση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας που επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, είναι η πρώτη φορά που η απρόσκοπτη πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία και η διασφάλιση του διεθνούς συστήματος κεφαλαιακών και ενεργειακών ροών υπό την ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού συναντά εμπόδια, ενώ οι ευθείες επεμβάσεις σε μια σειρά χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.λπ.) έχουν αντιφατικά ή και αρνητικά για αυτές αποτελέσματα. Όλα τα παραπάνω και η κατεύθυνση προληπτικής οριοθέτησης της Κίνας και της Ρωσίας από τον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό, διαμορφώνουν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο εξελίσσεται η κρίση στην Ουκρανία.
2. Στον πυρήνα της ουκρανικής κρίσης βρίσκεται η διαχείριση της Ρωσίας από τον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό. Οι ΗΠΑ, αντιλαμβανόμενες τη Ρωσία ως δυνητικό ανταγωνιστή, εφάρμοσαν την στρατηγική της περικύκλωσής της με την ένταξη μιας σειράς χωρών στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα, επιτάχυναν ή και οργάνωσαν την ενίσχυση εθνικιστικών, σωβινιστικών, αντιρωσικών θέσεων στις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και γενικότερα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ περί μη επέκτασής του ανατολικά. Η ένταξη της Ρωσίας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, μετά την κατάρρευση της Σ.Ε., πέρασε από πολλά στάδια, ξεκινώντας από την άμεση καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, περνώντας στην προσπάθεια συνύπαρξης με πιο ανεξάρτητο και αυτονομημένο ρόλο και σήμερα καταλήγει στην μετωπική αντιπαράθεση. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται και στους περιορισμούς, τις πιέσεις και την οριοθέτηση που επιχειρούν να επιβάλλουν οι ΗΠΑ.
3. Η εξέλιξη στην Ουκρανία δεν αποτέλεσε ξαφνικό γεγονός, είναι αντίθετα το αποτέλεσμα μίας κρίσης που σοβεί εδώ και οκτώ χρόνια και οι ρίζες της βρίσκονται στην βίαιη ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού προσανατολισμού της, όπως εκδηλώθηκε στον εμφύλιο που ξέσπασε το 2014, μετά το πραξικόπημα που πυροδοτήθηκε από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Ο «ευρωπαϊκός» προσανατολισμός της Ουκρανίας, διασφαλίστηκε μέσα από την ανοιχτή δράση νεοναζιστικών ταγμάτων, την εθνική καταπίεση, την πολιτική καταπίεση, την θέση εκτός νόμου των κομμουνιστικών κομμάτων και συμβόλων, αποτυπώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στην τραγωδία του Σπιτιού των Συνδικάτων στην Οδησσό, με δεκάδες νεκρούς αγωνιστές αντιφασίστες, με την ένοχη σιωπή και ουσιαστικά στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η αυτονομία των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και οι συμφωνίες του Μινσκ στις οποίες εξαναγκάστηκε να συναινέσει η κυβέρνηση του Κιέβου, ήταν αποτέλεσμα του ένοπλου αγώνα του λαού και οριοθέτησαν την άμεση κυριαρχία των σχεδιασμών του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο, έκτοτε, συντηρείται μία εμφύλια σύγκρουση που μετρά δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, θεσμική ενσωμάτωση των νεοναζιστικών ταγμάτων, οργανωμένη καταστολή της πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης, είτε με όρους μαζικών φυλακίσεων, είτε ακόμα και φυσικής εξόντωσης. Παράλληλα, η Ουκρανία εξοπλιζόταν συστηματικά από τις χώρες του ΝΑΤΟ. Το αποκορύφωμα, που επιτάχυνε τη σημερινή κρίση, ήταν η de facto καταστρατήγηση των συμφωνιών του Μινσκ και κυρίως η προοπτική της άμεσης ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που σηματοδοτεί το σχέδιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και την περικύκλωση της Ρωσίας. Ταυτόχρονα, οι σημερινές εξελίξεις απηχούν και την επιδίωξη των ΗΠΑ να αποσταθεροποιήσουν τις οικονομικές σχέσεις των ευρωπαίων συμμάχων τους με την Ρωσία, κυρίως στον ενεργειακό τομέα.
4. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη, εναντίον των συμφερόντων των λαών και οδηγεί σε επιτάχυνση ακόμα πιο επικίνδυνων εξελίξεων, όπως το τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα 100 δις ευρώ στη Γερμανία, η συσπείρωση χωρών γύρω από το ΝΑΤΟ και η ενδεχόμενη ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας, η επιβολή σημαντικών οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία. Ωστόσο, η αποδοκιμασία της εισβολής δεν μπορεί να καταλήγει ούτε σε μία λογική ίσων αποστάσεων, ούτε σε κατευθύνσεις που αποκρύπτουν ότι βασικά υπεύθυνος είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του, που επιδιώκουν διαρκώς και συστηματικά την αποσταθεροποίηση και διάλυση των δυνητικών ανταγωνιστών τους, ή ακόμα και όσων διατηρούν μία πιο αντιφατική θέση στο διεθνές σύστημα. Η υποκρισία των δυτικών αστικών τάξεων περισσεύει. Αυτοί που σήμερα ανακαλύπτουν την δήθεν για πρώτη φορά επέμβαση σε ευρωπαϊκό έδαφος ξεχνούν τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ξεχνούν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Λιβύη. Αποκρύπτουν την διαρκή στρατηγική της βίαιης ενσωμάτωσης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω του παρεμβατισμού και της αποσταθεροποίησης, των εμπάργκο και των πολέμων των κυρώσεων, τη Λατινική Αμερική, την Κούβα, τη Βενεζουέλα.
5. Οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συντάσσονται πλήρως με τη στρατηγική και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, παρότι βραχυπρόθεσμα η πολιτική των κυρώσεων θα έχει αρνητικά αποτελέσματα για τις ευρωπαϊκές οικονομίες, λόγω κυρίως της διακοπής των εξαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου. Τις συνέπειες αυτών των επιλογών θα τις πληρώσουν οι λαϊκές τάξεις. Η στάση της Ελλάδας, διά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι κατ’ αναλογία από τις πιο επιθετικές. Όχι μόνο πρωτοστατεί σε επιθετική ρητορεία και πλειοδοτεί στις απαιτήσεις κυρώσεων από την πρώτη στιγμή, αλλά αποφασίζει την εμπλοκή στη σύγκρουση με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, την ίδια στιγμή, που εφαρμόζει πολιτικές και λιτότητας και φτωχοποίησης σε βάρος του ελληνικού λαού και του φορτώνει νέα δυσβάστακτα βάρη μ’ ένα νέο υπέρογκο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Η στάση αυτή αντανακλά την ευρύτερη επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης για εμβάθυνση της πρόσδεσης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η οποία υπηρετήθηκε συστηματικά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οξύνεται από την σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Κινείται στη βάση της εκτίμησης ότι η ταύτιση αυτή αποτελεί τον μόνο τρόπο σταθεροποίησης του ελληνικού καπιταλισμού, διαμορφώνει όρους απόσπασης πλεονεκτημάτων και αναβάθμισης του ρόλου της στη Ν.Α. Μεσόγειο. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη, τυχοδιωκτική στρατηγική, τις συνέπειες της οποίας θα πληρώσει ο λαός. Παράλληλα, η κυβέρνηση θεωρεί ότι η παρουσίαση της νατοϊκής «ασφάλειας» και της ταύτισης με τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές ως μοναδικής λύσης, εξυπηρετεί και την οικοδόμηση συναινέσεων στην επιθετική πολιτική της στο εσωτερικό της χώρας, απέναντι στις λαϊκές τάξεις. Στην ίδια κατεύθυνση ενσωματώνεται το ΚΙΝΑΛ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ολοκληρώσει τη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή του. Ήταν άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ που επέκτεινε τις αμερικανονατοϊκές βάσεις, πολιτική που κλιμακώνει σήμερα η ΝΔ. Η Ελλάδα έχει τις περισσότερες αμερικάνικες βάσεις στην Ευρώπη ανάλογα με τον πληθυσμό της, οι οποίες στοχεύουν σε αυτούς που οι ΗΠΑ αναδεικνύουν ως εκάστοτε αντιπάλους στην Αραβική Χερσόνησο, στην Μέση Ανατολή και στη Β. Αφρική, όμως προοπτικά η μαζικοποίηση και η αναβάθμισή τους έχει σαν στόχο τη Ρωσία.
6. Η στρατηγική των αστικών κομμάτων είναι ερμηνεύσιμη και αναμενόμενη. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την ενσωμάτωση τμημάτων της αριστεράς στη ρητορική των ίσων αποστάσεων, ή και στην κυρίαρχη ανάδειξη της ρωσικής επιθετικότητας στα πλαίσια μιας ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Αυτή η στάση έχει ομοιότητες και αναλογίες με τη στάση της δυτικοευρωπαϊκής αριστεράς που συναίνεσε στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς της Σερβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας κ.λπ. Αποκρύπτει την κυρίαρχη ευθύνη, διαστρεβλώνει τις πραγματικές αιτίες της κλιμάκωσης και συσκοτίζει τη βασική πλευρά της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το τεράστιο βάθος της παρεμβατικότητάς του, την αρνητική εξέλιξη για τις λαϊκές τάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο που αποτελεί το σχέδιο επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την ανατολή. Είναι οι ΗΠΑ αυτές που διατηρούν βάσεις σε όλο τον πλανήτη, εξαπολύουν πολέμους, αποσταθεροποιούν διά της άμεσης ή έμμεσης παρέμβασης και διά της ανατροπής καθεστώτων και κυβερνήσεων. Ήδη το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ανακοίνωσαν την αποστολή πολεμικών αεροπλάνων στην Ουκρανία, ενώ η ΕΕ θα χρηματοδοτήσει την αγορά και την παράδοση πολεμικού εξοπλισμού στην κυβέρνηση του Κιέβου. Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν ότι ο καταναγκασμός που ασκεί ο κυρίαρχος, ασύγκριτα πιο επικίνδυνος αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με τις πρακτικές και λειτουργίες της Ρωσίας, είτε εξωθούμενης από τις αμερικανικές πιέσεις, είτε με αυτοτελείς πρωτοβουλίες. Η εκτίμηση για την κυρίαρχη πλευρά της σύγκρουσης δεν σημαίνει ταύτιση με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, το εκεί καθεστώς και τις επιλογές του, ούτε αυταπάτες για τους στόχους και το ρόλο της.
7. Τα καθήκοντα για την αριστερά και το αντιπολεμικό και αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, στενά προσδεδεμένη στη νατοϊκή πολεμική μηχανή, είναι επιτακτικά και διαυγή. Απαιτείται μια πλατιά, ενωτική παρέμβαση που θα αντιτίθεται στην κλιμάκωση της σύγκρουσης και θα θέτει ως κύρια πλευρά την απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των βάσεων, την άρση των διευκολύνσεων στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό, αλλά και την αντίσταση στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Θα απαιτεί την άμεση αναστολή της άμεσης ή έμμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, όπως υλοποιείται σήμερα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία έχει ακέραια την ευθύνη για τους κινδύνους που διαμορφώνει.

Παύση του πολέμου, ειρηνική διευθέτηση

Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Άρση των οικονομικών κυρώσεων.

Δέσμευση για την μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Καμία περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Αναγνώριση ως ανεξάρτητων κρατών των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ, στη βάση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών για την εθνική τους ταυτότητα.

Αθήνα 28.2.2022