Για όλα τα σκαλιά που ανεβήκαμε πέντε πέντε δέκα .
Για το στρώμα που στρώσαμε για δυό και ερωτευτήκαμε .
Για τις γροθιές που υψώσαμε για να γυρίσει ο ήλιος .
Για τις Μυρτιές που μοσχοβόλησαν τα νεανικά μας όνειρα .
Για την Ρωμιοσύνη που κλάψαμε .
Για όλες τις φορές που είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς .
Για όλους αυτούς που δεν κατάλαβαν πως η αγάπη μας ήταν τόσο ωραία με το καθημερνό της φόρεμα .
Για την ζωή μας που αρμένισε σαν χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.
Για την μέρα που θα σημάνουν οι καμπάνες.
Για αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας.
Για την ζωή μας που πήραμε λάθος και αλλάξαμε ζωή .
Για την Άνοιξη την ακριβή .
Για το πέλαγο που είναι παιδί.
Για την αύρα σου που πότισε τα νιάτα μας…
Στο καλό Μίκη Θεοδωράκη