Μία μέρα πριν τις εκλογές και 4 χρόνια μετά το δημοψήφισμα, η πορεία προς τις κάλπες είναι βουβή. Η σιωπή κρύβει την απογοήτευση, τη χαμένη ελπίδα, την σταδιακή εδραίωση της πεποίθησης ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Όμως, οι εκλογές θα διαμορφώσουν την πολιτική σκηνή για την επόμενη τετραετία, θα κρίνουν αν την επόμενη μέρα οι μνημονιακές πολιτικές θα εφαρμοστούν, ή θα βρουν αναχώματα.
Βρισκόμαστε μπροστά στην αναστήλωση της ΝΔ, που θα εφαρμόσει μία ατζέντα βασισμένη στον άγριο νεοφιλελευθερισμό, τη λιτότητα και την παράδοση των δημόσιων, ελεύθερων χώρων και του περιβάλλοντος στην ασυδοσία των «επενδυτών». Ρητά εξαγγέλλει την καταστολή και τον αυταρχισμό απέναντι σε όσους θα αντισταθούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανιστεί ως «μικρότερο κακό» και ενεργοποιεί τη θεωρία της χαμένης ψήφου. Η αυτοδυναμία της ΝΔ δεν εξαρτάται καθόλου από την επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που έστρωσε το δρόμο στην επάνοδο της δεξιάς. Η εφαρμογή μνημονίων στο όνομα της αριστεράς, η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, τσαλαπάτησαν την αποφασιστικότητα ενός ολόκληρου λαού να αντισταθεί και νομιμοποίησε την εφαρμογή ακόμα πιο άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής από τον αυθεντικό εκφραστή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής και δεν μπορεί να αποτελέσει αντιπολίτευση την επόμενη μέρα. Αντίθετα, ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει επιβράβευση της μνημονιακής πολιτικής, ενίσχυση της αντίληψης ότι όσες δεσμεύσεις και αν παραβιάσει μια κυβέρνηση, στο τέλος θα νικά ο εγκλωβισμός στα ίδια ψεύτικα διλήμματα.
Στις 7 Ιουλίου διακυβεύεται εάν θα παραμείνει ορατό στην πολιτική σκηνή και στους αγώνες εκείνο το τμήμα του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που υποστήριξε μία συνολική εναλλακτική προοπτική απέναντι στα μνημόνια και τον νεοφιλελευθερισμό, απέναντι σε όλους όσους θέλουν να το παρουσιάσουν ως ιστορική ανορθογραφία.
Όμως, δυστυχώς, αυτή η στόχευση υπάρχει και από ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς.
Από τη μία πλευρά, το ΚΚΕ, σε κάθε κρίσιμη μάχη, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, διάλεξε τη σταθεροποίηση του συστήματος. Παραπέμπει τη λύση των προβλημάτων στο μεταφυσικό μέλλον της λαϊκής εξουσίας, αρνείται κάθε προοπτική ενότητας της αριστεράς. Ψήφος στο ΚΚΕ από όσους πήραν θέση στα ερωτήματα της δεκαετίας των μνημονίων δεν αποτελεί «στήριξη σε μία αριστερή φωνή», αλλά αυτοακύρωση μίας ολόκληρης πολιτικής στάσης.
Αντίστοιχα, δεν βοηθούν άλλες λογικές στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν αντιλήφθηκαν ποτέ ότι η ενότητα των δυνάμεων που υπερασπίστηκαν έναν άλλο δρόμο είναι αναγκαία. Μετά τις καταστροφικές επιλογές του 2015, ακόμα και σήμερα επιχειρούν να τεκμηριώσουν τις επιλογές της διάσπασης σε ανύπαρκτες πολιτικές διαφορές, ή σε ανοιχτές επιθέσεις.
Τέλος, δεν είναι χρήσιμη για τους αγώνες της επόμενης μέρας η ψήφος σε δυνάμεις όπως το ΜΕΡΑ 25, που σερβίρει ξαναζεσταμένο (και σε πιο δεξιά κατεύθυνση) το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015, στηρίζεται σε μία μιντιακά κατασκευασμένη περσόνα, δεν έχει ρίζες στα κινήματα. Αλλά ούτε και σε μορφώματα όπως η Πλεύση Ελευθερίας, με προσωποκεντρική φυσιογνωμία και αντίληψη μετα-αριστεράς.
Η Λαϊκή Ενότητα, είναι εκείνη η δύναμη στην αριστερά που μπορεί να κρατήσει ζωντανό το τμήμα του ΟΧΙ που ήταν αποφασισμένο να παλέψει μέχρι τέλους. Γιατί το πρόγραμμά της είναι το μόνο που προτείνει τεκμηριωμένα έναν άλλο δρόμο, εφικτό στο σήμερα, γιατί βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων, γιατί είναι η μόνη δύναμη της αριστεράς που αγωνίζεται για την ενότητα της αριστεράς. Γιατί έχει ρίζες στα κινήματα και στους χώρους που ζουν και δουλεύουν όσοι χτυπήθηκαν από τα μνημόνια και δεν αποτελείται από μιντιακά κατασκευασμένα πρόσωπα ή ηγετίσκους. Γιατί τα μέλη και τα στελέχη της, αρνήθηκαν προνόμια, υπουργικές και βουλευτικές θέσεις για να μπουν μπροστά στους αγώνες ενάντια στα μνημόνια.