Της Δέσποινας Λαγδά, υποψήφιας βουλευτή Νοτίου Τομέα Αθηνών (Β3) με τη Λαϊκή Ενότητα

Μέρες που είναι… στο καλοκαίρι ταιριάζει η θέαση.

Καλοκαιρινά cinema, μουσικές παραστάσεις / συναυλίες, Επίδαυρος κλπ 

Δε θα αναφερθώ όμως σ αυτή τη θέαση. 

Γι αυτήν το μόνο που μπορώ να πω, εκφράσω, ευχηθώ είναι να ναι καλή! 

Το επίδικο όμως είναι για την άλλη, γι αυτή που βολεύει να “μένουμε” θεατές.

Και φυσικά δε βολεύει “εμάς”.

Βολεύει τους άλλους.  Αυτούς κι αυτές που αποφασίζουν για την πίτα. 

Που αποφασίζουν ότι κρίνουν, σύμφωνα με το το τι εξυπηρετεί,κατά περίπτωση. 

Κατά το δοκούν 

Κατά τη βολή.

Και η γνωστή  απάντηση, ΤΙΝΑ.

Για όσες και όσους έμαθαν σ αυτούς τους τρόπους σ αυτές τις λογικές έχω-έχουμε ν απαντήσουμε ότι «ΤΙΝΑ» δεν παίζει. 

Καμιά ταινία θερινή, καμιά συναυλία, μόνο αυτά παίζουν.  Και καλή θέαση! 

Τώρα, στο πώς μπορείτε να σταματήσετε τη θέαση και να ξαναπιάσετε τη συμμετοχή, η πρόταση είναι απλή.

Όποιος- α δεν αντέχει στο πετσί του, στο μυαλό του, στην ψυχή του, στη ζωή του, την απ έξω, τη χωρίς συμμετοχή ύπαρξη του, ας το ξαναπιάσει! 

Θυμάμαι τις τόσες πολλές συμμετοχές στα διάφορα, της δεκαετίας του 80. Μαθήτρια τότε. ..Το τι έμεινε με νοιάζει. Το τι μπορεί να ξανασυμμετάσχει με νοιάζει. 

Στα διάφορα της ζωής των 30 ετών ενεργής συμμετοχής βρέθηκα με συντρόφους και συντρόφισσες που για διάφορους λόγους χαθήκαμε. 

Σ αυτούς κι αυτές απευθύνομαι.

Σ αυτούς κι αυτές που η θέαση έγινε ζωή τους ή που τους την «έκαναν» ζωή τους. 

Γιατί βολεύει. Γιατί ο θεατής είναι αυτός που πληρώνει, που συμμετέχει,που κάνει την κριτική, τον ντόρο. Είναι όμως κυρίως αυτός, που ο ρόλος του, είναι επιλογή του. Κι αυτό ακριβώς, είναι που βολεύει

Δεν είναι ο καλλιτέχνης. είναι το κοινό.

Κι άλλο η συνείδηση, του ότι είμαι κοινό, του ότι είμαι θεατής κι άλλο πράμα το ότι κάπου κάπως συμμετέχω. Ναι συμμετέχεις στο σπίτι σου, στα παιδιά σου, στους φίλους σου.

Συμμετέχεις… στο πού και πώς και με ποιούς θα διασκεδάσεις, το  σαββατόβραδο .Με ποιους και ποιες θα βγεις για λίγο για να πεις τα νέα σου.

Το τι γίνεται όμως στη γειτονιά σου ή στη δουλειά σου ή στο σχολείο του παιδιού σου, εσένα που δε σε αφήνει αδιάφορο, εσένα που γουστάρεις το κάτι παραπάνω, εσένα που ως μαθητής ή φοιτητής ή πρώτο εργαζόμενος σ έπιανε η όρεξή του καινούριου, του αγώνα

Αυτή η μαγεία της συμμετοχής, της συλλογικότητας.

Γιατί αυτό που στα νιάτα σου σε έκανε διαφορετικό-η έχει και σήμερα και θα έχει και πάντα τη γοητεία του. Γιατί στο σωματείο σου είσαι εσύ, στο σχολείο του παιδιού σου, που υπολειτουργεί, που οι μνημονιακές πολιτικές, το φάγανε αλύπητα και ως το 2060 θα το τρώνε…

Σ ότι έχει απομείνει, γιατί στη γειτονιά σου αν δεν συνεννοηθείς με το γείτονα σου για το πότε θα μαζέψετε τις αποθήκες και να βγάλετε παρέα τα βαριά αντικείμενα έτσι ώστε να μη μείνουν μες στη μέση κάνα μήνα αλλά παρέα να τηλεφωνήσετε στο Δήμο κλπ κλπ

Η λογική της ανάθεσης, του καναπέ τους βολεύει.

Η δύναμη είναι στη συλλογικότητα. Κι αυτό τους ξεβολεύει.

Αν βγάζεις από την τσέπη σου από τα λιγοστά που έχεις, για να τσοντάρεις στο σχολείο του παιδιού σου, επειδή ακούς και βάλλεσαι από ΤΙΝΑ κάνουμε. Οι ανάγκες δεν μπορούν να καλυφθούν. Να δε βλέπεις, που οι σχολικές επιτροπές προσπαθούν, αλλά δε φτάνουν..

Αν θαλασσοπνίγονται συνάνθρωποι σου, που από τον πόλεμο, τη φτώχεια την αναξιοπρέπεια, τον ιμπεριαλισμό -στη γλώσσα μου- και μένεις στο ΤΙΝΑ κάνουμε.

Αν στο Δημόσιο νοσοκομείο που έχει την εξαιρετική εμπειρία, δεν μπορείς να βρεις ραντεβού…

Αν τα 500 που παίρνεις  στις 31, στις 2 έχουν τελειώσει. ..

Αν το δάνειο, ο ΕΦΚΑ, ο ΕΝΦΙΑ, η ΔΕΗ μπαίνουν μόνιμα σε ρυθμίσεις ή και στον πάγο. …

Αν όλα αυτά που βιώνεις σ αφήνουν ακόμα στη θέαση έχω / έχουμε να σου προτείνουμε τον άλλο ρόλο.

Αυτόν που από μέσα σου ώρες ώρες σε κάνει να ελπίζεις.

Να λες μπράβο που υπάρχουν κι αυτές αυτοί που τη θέαση την απολαμβάνουν στα θερινά cinema, θέατρα και συναυλίες.

Οι πόρτες του αγώνα, της καθημερινής επιβίωσης είναι ανοιχτές. 

Είμαστε από την ίδια πάστα, έχουμε την ίδια ταξική καταγωγή ή πορεία. Είμαστε οι Ριζοσπαστές Αριστεροί και Αριστερές που μας γουστάρεις ώρες ώρες!  Κι επειδή κι εμείς σε γουστάρουμε κι εμείς σε θέλουμε στην ευρύτερη παρέα μας , σε προ(σ)καλούμε στο ρόλο της διεκδίκησης, της συζήτησης,  της ενεργής συμμετοχής, της κινηματικής λογικής.

Γιατί όσο πεινάει το σημερινό προσφυγόπουλο, τόσο πεινούσε η γιαγιά σου από τον Πόντο,  τόσο πεινούσε ο θείος σου στο Αντάρτικο. 

Και ήρθε η αλλαγή του 81….Και  ήρθε η ελπίδα του 2015… Και ήρθε η κατρακύλα, η πτώση, η απάθεια, η ΤΙΝΑ λογική. 

Ε όχι, δε σε αφορά ο συμβιβασμός, δε σε αφορά το ναι που δεν ψήφισες.

Μέρα που είναι…

Σε αφορά το μέλλον μας!

Σε αφορά να αντιπαρατεθείς, στον ιμπεριαλισμό, στον καπιταλισμό, στη λιτότητα, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στους πλειστηριασμούς, στην ανεργία, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στο φασισμό, στον κοινωνικό αποκλεισμό, στο ρατσισμό.

Σε αφορά να υπερασπιστείς τη Δημόσια & Δωρεάν Παιδεία, τη Δημόσια Υγεία, τα Δημόσια Αγαθά, τους Δημόσιους Χώρους. Την ελευθερία σου.

Σε αφορά το να φέρουμε παρέα τα κάτω πάνω!