Του Γιάννη Τόλιου
Η δεινή ήττα της ΛΑΕ στις εκλογές, έχει λειτουργήσει ως ιδιόμορφο «σοκ» στα μέλη και φίλους, αλλά και σε στελέχη της ΛΑΕ, με αποτέλεσμα πολλοί να αναρωτιούνται, αν τελικά έχει έννοια η συμμετοχή στις εκλογές. Τα ερωτήματα ξεκινούν από την αμφιβολία, κατά πόσο δηλαδή θα καταφέρουμε να κρατήσουμε το ποσοστό που πήραμε, δεδομένου μάλιστα ότι δεν εξασφαλίσαμε «συνεργασίες» και μήπως θα ήταν προτιμότερο να συζητήσουμε πρώτα τις αιτίες, να λύσουμε τα προβλήματα συγκρότησης και λειτουργίας, να αναδείξουμε νέα ηγεσία και αφού δυναμώσουμε οργανωτικά και γειωθούμε κοινωνικά, να ετοιμαστούμε για τις επόμενες εκλογές, πολύ περισσότερο που σήμερα έχουμε εξαντληθεί και οικονομικά. !!
10 λόγοι «κατά» και …11 λόγοι «υπέρ» !!
Μιλώντας σχηματικά, θάλεγα ότι υπάρχουν …10 λόγοι «κατά» και …11 λόγοι «υπέρ», της καθόδου στις εκλογές.! Με άλλα λόγια οι παράγοντες που επιβάλουν την κάθοδο, πλεονεκτούν «ποσοτικά και ποιοτικά» από εκείνους της μη καθόδου.! Θα προσπαθήσω να δώσω συνοπτικά, τη «λογική» της αναγκαιότητας καθόδου (από άποψη, πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική και μελλοντικής προοπτικής), παρ’ ότι θεωρώ κατ’ αρχάς, βάσιμες τις επιφυλάξεις μη καθόδου.!
Ειδικότερα λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι βρισκόμαστε τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές, η μη κάθοδος θα οδηγήσει σε «λαφυραγώγηση» των 30.000 περίπου ψηφοφόρων της ΛΑΕ από άλλους πολιτικούς χώρους (ως επί το πλείστον «συγγενικούς»), ενώ θα αμβλύνει τους δεσμούς με τη ΛΑΕ και δεν «διασφαλίζεται» μελλοντικά η διατήρηση τους στη σφαίρα επιρροής της. Μάλιστα σε συνθήκες ήττας, χάνεται σε ψυχολογικό επίπεδο και το στοιχείο της αυτοπεποίθησης για την αναγκαιότητα και βιωσιμότητα του πολιτικού εγχειρήματος. Από την άλλη δικαιώνονται έμμεσα άλλες δυνάμεις, παρά το έλλειμμα αξιοπιστίας πολιτικών προτάσεων και ανθενωτικών πρακτικών (απόρριψη συνεργασίας με ΛΑΕ), ενώ πολιτικές δυνάμεις με βαθιά συστημικές ηγεσίες που εξυπηρετούν κυρίαρχα συμφέροντα, καταγράφονται ως «εναλλακτικές» και «φιλολαϊκές».!
Η κάθοδος στις εκλογές, εκτός από την ψυχολογική υπέρβαση της ήττας μέσα από τη δράση, την ανασυγκρότηση των δυνάμεων και την ανάδειξη νέων στελεχών, μπορεί να αξιοποιήσει υπάρχουσες «εν δυνάμει» εφεδρείες και να βελτιώσει σημαντικά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ίσως μάλιστα και θεαματικά.! Μιλάμε για το γεγονός, ότι στις διπλές εκλογές (ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές), το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της ΛΑΕ, ήταν «μπλεγμένο» κυρίως στα αυτοδιοικητικά σχήματα και αντικειμενικά δεν έδωσε στο βαθμό που έπρεπε ιδιαίτερο βάρος στη μάχη των ευρωεκλογών. Τώρα πλέον «απελευθερώνεται» και με την ενεργοποίηση φίλων ψηφοφόρων, μπορούμε να πετύχουμε αύξηση της πολιτικής μας επιρροής, αρκεί να μεταδώσουμε ένα σήμα αυτοπεποίθησης και στράτευσης στη μάχη των εθνικών εκλογών. Επίσης να αξιοποιήσουμε τα αντικειμενικά «πλεονεκτήματα» που διαθέτουμε, απέναντι σε «φίλιες» πολιτικά δυνάμεις που αρνούνται τη συνεργασία (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «Πλεύση Ελευθερίας», κά), καθώς και απέναντι σε δυνάμεις που εμφανίζονται «προοδευτικές» (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜέΡΑ’25, κά) και οι οποίες, είτε στήριξαν μνημονιακές πολιτικές, είτε οι προτάσεις τους κινούνται στα όρια ανοχής των κυρίαρχων πολιτικών «Λιτότητας και Επιτροπείας» και εξ’ αντικειμένου είναι αναξιόπιστοι να κάνουν ουσιαστική αντιπολίτευση.!
Αντίθετα η στήριξη και ενίσχυση της ΛΑΕ, αποτελεί την πλέον «χρήσιμη ψήφο», διότι δίνει διέξοδο σε «χειμαζόμενα στρώματα» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, άνεργους, επαγγελματίες, νέους και νέες, μικροεπιχειρηματίες, κά), στην υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Η καλλιέργεια από διάφορες πλευρές του «διλήμματος» (δεξιά-αντιδεξία), της «χαμένης ψήφου» και θεωρίας του «μικρότερου κακού» (καλύτερα Τσίπρας από Μητσοτάκη), έχει δοκιμαστεί με άλλα πρόσωπα στο παρελθόν και αποδείχτηκε αναποτελεσματική για τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά πολύ ωφέλιμη για το σύστημα. Όσο πιο ισχυρές είναι οι δυνάμεις αντίστασης απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τόσο δημιουργείται και στέρεο έδαφος για ριζοσπαστικές ανατροπές και ανοίγονται δρόμοι με ελπιδοφόρες προοπτικές.
Τέλος η ιστορία των κοινωνικών αγώνων δείχνει, ότι όλες οι κατακτήσεις είναι προϊόν αντιστάσεων, πρωτοπόρων ιδεών και μαζικών κινημάτων. Η παθητικότητα και η αποδοχή τετελεσμένων αναπόφευκτα μας πάει πίσω …προς τη «βαρβαρότητα». Τα λόγια του μεγάλου Α.Γκράμσι, στη συγκυρία που διανύουμε, ίσως να δίνουν την καλύτερη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε αρχικά. «Από την απαισιοδοξία της ανάλυσης, στην αισιοδοξία της δράσης».!!