Του Δημήτρη Σαραφιανού, υποψήφιου ευρωβουλευτή με την Λαϊκή Ενότητα-Μέτωπο Ανατροπής

Το κείμενο αποτελεί την παρέμβαση του Δημήτρη Σαραφιανού στη συνέντευξη τύπου που οργανώθηκε από το Ελληνικό φόρουμ Μεταναστών και άλλες αντιρατσιστικές οργανώσεις στα πλαίσια της καμπάνιας «ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ» απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Η ακροδεξιά ατζέντα αποκρυσταλλώνεται σήμερα στην πολιτική και τις συνθήκες της ΕΕ. Η Ευρώπη φρούριο που στηρίζει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οδηγεί στο ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τις εστίες τους, υψώνει ταυτόχρονα στα σύνορά της ένα τείχος αποτροπής: με στρατόπεδα συγκέντρωσης (είτε τύπου hot spot στα νησιά είτε κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα τύπου Αμυγδαλέζας και Κορίνθου),     με εθνοτικούς διαχωρισμούς ανάλογα την καταγωγή των προσφύγων, με επιβολή διαφορετικού καθεστώτος στους πρόσφυγες που παραμένουν στα νησιά από το καθεστώς όσων κατάφεραν να εισέλθουν στην ενδοχώρα, με δημιουργία γκέτο στα νησιά, με φράχτες, frontex, ΝΑΤΟ και Γερμανούς αστυνομικούς, με παράνομες επαναπροωθήσεις στον Εβρο για τις οποίες καμία έρευνα δεν διεξάγεται, με άτυπες ελληνογερμανικές συμφωνίες μη εφαρμογής των διατάξεων για την οικογενειακή επανένωση (συμφωνίες που θεώρησε νόμιμες ο Επίτροπος Μεταναστευτικής Πολιτικής Αβραμόπουλος, όπως αποκαλύφθηκε με ερωτήσεις του ευρωβουλευτή της ΛΑΕ Νίκου Χουντή), με αλλαγή της σύνθεσης των Επιτροπών Ασύλων, προκειμένου να κριθεί ότι η Τουρκία είναι ασφαλής χώρα και ότι το πέρασμα από την Τουρκία δημιουργεί επαρκή σύνδεσμο του πρόσφυγα με αυτή επιτρέποντας την επαναπροώθησή του. Το πλαίσιο αυτό, που έχει θεσμοποιηθεί με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και παραβιάζει κατάφωρα τη συνθήκη της Γενεύης, επεκτείνεται σε μια σειρά άλλες χώρες, όπως το ασφαλές Αφγανιστάν, η ασφαλής Λιβύη κλπ

Όμως οι ρυθμίσεις αυτές αποτελούν μέρος μόνο της συνολικής αντιμεταναστευτικής νομοθεσίας της ΕΕ που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την οδηγία 2008/115 για την επιβολή 18μηνης κράτησης στους μετανάστες, των οποίων το μόνο αδίκημα ήταν ότι διεκδίκησαν μια καλύτερη μοίρα στον ήλιο της σκληρής εκμετάλλευσης και το Σύμφωνο Μετανάστευσης (γνωστό και ως Σύμφωνο Σαρκοζύ-Παυλόπουλου) που απαγορεύει τις μαζικές διαδικασίες νομιμοποίησης των μεταναστών. Η τελευταία έκτακτη διαδικασία νομιμοποίησης στην Ελλάδα έγινε το 2005 και παρά το ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προβλεφθεί καμία πάγια ρύθμιση που να καθιερώνει διαδικασία νομιμοποίησης, δεν καθιερώνονται ίσα δικαιώματα στην εργασία, δεν επαναφέρεται καν το δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές, ενώ τα παιδιά της δεύτερης γενιάς στερούνται του δικαιώματος να ενταχθούν ομαλά στην ελληνική κοινωνία.

Πρόσφυγες και μετανάστες τελούν σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, σε ένα χώρο όπου το δίκαιο απουσιάζει, τραγικό σύμβολο της οποίας ήταν, είναι και θα είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αν τα ανωτέρω συνδυασθούν με τη διαμόρφωση χώρων εξαίρεσης σε μια σειρά άλλων τομέων, όπως π.χ. η «αντιτρομοκρατική νομοθεσία» που διαμορφώνει ένα παραποινικό κώδικα, μια παραποινική δικονομία και πλέον και ένα παρασωφρονιστικό κώδικα που παρανόμως στερεί δικαιώματα σε κρατουμένους, καταλαβαίνουμε ότι επί κυβερνήσεως της «αριστεράς» υιοθετείται και εφαρμόζεται πλήρως η ακροδεξιά ατζέντα. Είναι παντελώς λάθος η αντίληψη ότι η υιοθέτηση της ατζέντας αυτής από το επίσημο πολιτικό σύστημα ενσωματώνει τις ακροδεξιές αντιλήψεις προκειμένου να μην εκφράζονται από ακραίες ναζιστικές οργανώσεις. Συμβαίνει ιστορικά ακριβώς το αντίθετο: η υιοθέτηση της ατζέντας αυτής ενισχύει τους ακροδεξιούς εκφραστές και η ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυσή τους επιβάλλει ακόμα μεγαλύτερη υιοθέτηση όψεων της ατζέντας τους (κανονικός φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν ξεφεύγει το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών).

Εκτός όμως από την ενίσχυση των πολιτικών φορέων της ακροδεξιάς αυτός ο κατακερματισμός των εργαζομένων και των πιο φτωχών στρωμάτων σε ντόπιους, μειονοτικούς, πρόσφυγες και μετανάστες και η προσπάθεια να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου, ποτίζει την κοινωνία με το δηλητήριο του ρατσισμού και τη φοβία ενάντια σε κάθε «διαφορετικό». Όταν τα θεσμικά όργανα και ιδίως η αστυνομία αναπαράγει στο έπακρο αυτή την αντιμετώπιση, δικαιολογώντας τη μάλιστα με επιχειρήματα τύπου «αυτός είναι ο νόμιμος τρόπος δράσης της αστυνομίας και αν σας αρέσει» τότε φαινόμενα όπως η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου θα εμφανίζονται συχνότερα. Αλλωστε και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της και η ατιμωρησία των αστυνομικών καλά κρατεί. Ας μη μας παραξενεύει λοιπόν η συνεργασία αστυνομίας (και ιδίως των ειδικών μονάδων καταστολής)-Χρυσής Αυγής που άλλωστε συμπορεύονται στην ίδια φορά της βίας: της βίας ενάντια στην κοινωνία.

Στα πλαίσια αυτά είναι επικίνδυνες οι προταθείσες αλλαγές στον ποινικό κώδικα, που ξηλώνουν τα εργαλεία καταπολέμησης των ρατσιστικών αδικημάτων, όπως τα άρθρα 81^Α και 361Β ΠΚ, ενώ αντίθετα ποινικοποιούν τις συγκεντρώσεις ενάντια στις φασιστικές συνάξεις, ακόμα και όταν δεν διαταράσσεται η κοινή ειρήνη.  

Όμως η πολιτική και οι συνθήκες της ΕΕ ενισχύουν την ακροδεξιά ατζέντα και με άλλους τρόπους. Ως είναι γνωστό το Δικαστήριο της ΕΕ αρνήθηκε να κρίνει την νομιμότητα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας θεωρώντας ότι αποτελεί συμφωνία των επιμέρους κρατών με την Τουρκία, αν και τα ίδια τα όργανα της ΕΕ, όπως η Διεύθυνση Μετανάστευσης έστελνε στην Ελλάδα εντολές για το πώς πρέπει να εφαρμοσθεί η συμφωνία. Το παράδειγμα αυτό δεν είναι το μόνο. Μέσα στα πλαίσια της ΕΕ δημιουργούνται ολοένα και περισσότερα όργανα, τα οποία θεωρούνται ανέλεγκτα, παρά το ότι με τις αποφάσεις τους επηρεάζουν τις ζωές των ευρωπαίων πολιτών (όπως το Eurogroup, o ESM κ.α.). Αλλά και οι συνθήκες που επιβάλλουν επιτροπεία από απομακρυσμένα από τη λαϊκή νομιμοποίηση όργανα, όπως η έγκριση των προϋπολογισμών των κρατών μελών από την Επιτροπή ή οι αυτόματοι κόφτες και η επιβολή προστίμων όταν η οικονομική πολιτική μιας χώρας δεν ακολουθεί πλήρως τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας ή ακόμα περισσότερο η πλήρης απαξίωση των δημοψηφισμάτων, διαμορφώνει στα λαϊκά στρώματα μια αίσθηση ανημπόριας, αδυναμίας επιρροής των αποφάσεων για τη ζωή τους. Είναι μικρό το βήμα από το σημείο αυτό μέχρι την ανάθεση των ελπίδων τους σε έναν δυναμικό ηγέτη, σε έναν ακροδεξιό αρχηγό.

Η συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας μέσα στην ΟΝΕ και την ΕΕ, η ιδεολογική κατίσχυση ενός τέτοιου ευρωμονόδρομου, η αναγκαστική άσκηση ίδιων πολιτικών από φορείς που θέλουν να λέγονται σοσιαλδημοκρατικοί ή πολλώ δε μάλλον αριστεροί, ενισχύει την ακροδεξιά και αυτή είναι η ρίζα του φαινομένου που βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη. Αν θέλουμε λοιπόν να σταματήσουν να ξεβράζονται πτώματα παιδιών στις ακτές μας, αν θέλουμε να συγκρουστούμε πράγματι με την ακροδεξιά και το ρατσισμό, πρέπει να συγκρουστούμε και με την ακροδεξιά ατζέντα και με τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Το χρωστάμε στα θύματα του φασισμού. Το χρωστάμε για να μην θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.