Του Βασίλη Πριμικήρη
Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ & ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ.
Πηγαίνοντας προς τις ευρωεκλογές καλό θα είναι να προσεγγίσουμε ορισμένα ζητήματα που θα βοηθήσουν στην επιλογή μας. Ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να μελετήσουν να εξετάσουν τις νέες καταστάσεις που διαμορφώνονται σήμερα σε όλη την Ευρώπη και να μην περιορισθούν στην φθηνή μικροκομματική προπαγάνδα που τους σερβίρουν τα διάφορα μέσα μαζικής κυρίως ενημέρωσης που τα περισσότερα άλλωστε εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία αντιλαϊκών συμφερόντων.
Τις τελευταίες δεκαετίες οι ηγετικοί οικονομικοί κύκλοι της Ε.Ε και οι πολιτικές τους εκφράσεις, Συντηρητικοί και Σοσιαλδημοκράτες, παρά τις επιμέρους αντιθέσεις τους, πολλές φορές έχουν συμπαραταχθεί στο κτύπημα των λαϊκών κατακτήσεων έχοντας πανομοιότυπες πολιτικές. Αυτή δυστυχώς, είναι μια στυγνή πραγματικότητα μέσα στην Ε.Ε του σήμερα και η Αριστερά που δεν θέλει να χάσει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί με λογικές ευρωλαγνικές να την αποκρύπτει από τον ελληνικό λαό. Είναι καιρός να το παραδεχθούν ανοικτά πλέον ορισμένοι και από το χώρο της Αριστεράς, που άκριτα αποδέχτηκαν τα πάντα από τις Βρυξέλες, οτι τα «οράματά» τους απέτυχαν παταγωδώς. Η Ευρώπη της σύγκλισης και της κοινωνικής συνοχής δεν υπάρχει, το αντίθετο μάλιστα σε ορισμένες χώρες η Ε.Ε έγινε ένας πραγματικός εφιάλτης .
Ο δικαιολογημένος «ευρωσκεπτικισμός» λοιπόν των λαών δεν είναι ανάθεμα, αλλά αφετηρία μιας εναλλακτικής οπτικής. Σήμερα η αποδοχή του ενδεχομένου ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ ανοίγει τα περιθώρια να ανακαλύψουμε εναλλακτικές επιλογές. Να περάσουμε σε πολιτικές πέραν της λιτότητας, της αναίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων, της διαμόρφωσης «ειδικών οικονομικών ζωνών». Θα είναι τραγικό λάθος όμως την δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια προς τις πολιτικές που προωθούνται από τα επιτελεία της Ε.Ε η αριστερά να τα αφήσει στα χέρια της άκρας δεξιάς.
Οι περισπούδαστες αναλύσεις κεντροαριστερής προέλευσης των προηγούμενων δεκαετιών, περί δήθεν εκσυγχρονισμού και οικονομικής και πολιτικής σύγκλισης των λαών της Ευρώπης, αποδείχθηκαν ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός . Ποιος, για παράδειγμα, δεν θυμάται τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα του Κου Σημίτη και των εκσυγχρονιστών εκείνης της εποχής που επανεμφανίζονται ορισμένοι μέσα και από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα με το όραμα της ισχυρής Ελλάδας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει επίσης και τους «φίλους μας» Ιταλούς κεντροαριστερούς τύπου Πρόντι και Βελτρόνι που κατάντησαν την Ιταλία αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, ενώ παράλληλα από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις τους άρχισε το πετσόκομμα των κατακτήσεων, που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών από το συνδικαλιστικό, εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα της Ιταλίας. Παρόμοιες καταστάσεις είχαμε και σε άλλες χώρες κύρια στην Ν. Ευρώπη.
Η οικονομική και πολιτική κρίση της Ε.Ε δεν είναι αποτέλεσμα, λοιπόν, μόνο των τριών-τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Ούτε την πολιτική ευθύνη την έχουν μόνο τα συντηρητικά Χριστιανοδημοκρατικά και Λαϊκά δεξιά κόμματα. Οι ευθύνες και της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας είναι τεράστιες στο ότι φθάσαμε σήμερα η Γερμανία να επιδιώκει και να διαμορφώνει καταστάσεις χωρών προτεκτοράτων στην Ευρώπη.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η καπιταλιστική ολοκλήρωση που κυριαρχείτε από την Γερμανία, πλέον δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται για να οικοδομηθεί στην θέση της μια Ευρώπη των λαών, του πολιτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των κοινωνικών δικαιωμάτων, του κόσμου της εργασίας και, φυσικά, του σοσιαλισμού.
Πρέπει πλέον να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι μέσα από τα ερείπια και την ισοπέδωση αυτής της Ευρώπης των μονοπωλίων και του άγριου νεοφιλελευθερισμού θα δημιουργηθεί η νέα ενωμένη Ευρώπη.
Οι αυταπάτες που καλλιεργούνται σκόπιμα ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα χωρίς να αλλάξουν ριζικά και οι σημερινές πολιτικές που είναι ηγεμονικές, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν το λιγότερο ως πολιτική αφέλεια.
Η Γερμανία πάνω απ’ όλα θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα και αδιαφορεί πλήρως για την οποιαδήποτε οικονομική και κοινωνική σύγκλιση μεταξύ των λαών της Ε.Ε. Το αντίθετο, μάλιστα, η τεράστια κερδοφορία της Γερμανικής άρχουσας τάξης σήμερα περνά μέσα από την εξαθλίωση κύρια των λαών της Ν. Ευρώπης, αυτών που έχουν και μια κουλτούρα ενός πολιτικού πολιτισμού μπολιασμένου από τους αγώνες του εργατικού σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αυτές τις χώρες περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλον θέλει η Γερμανική άρχουσα τάξη να υποτάξει πλήρως παίρνοντας την άτυπη «ρεβάνς» της ήττας της από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην Ευρώπη, όμως, υπάρχει και μια παράδοση πολιτικού πολιτισμού και ιστορικών δημοκρατικών και εργατικών κινημάτων που μπορεί να ωριμάσουν συνθήκες ανατροπής αυτών των πολιτικών. Τα κίτρινα γιλέκα για παράδειγμα στην Γαλλία προβληματίζουν όχι μόνο τον πολιτικά ανίκανο Μακρόν αλλά και όλο το διοικητήριο των Βρυξελών. Το συμπέρασμα αυτό εξάγεται από το γεγονός του ότι εκτός από τα πλατιά λαϊκά εργατικά στρώματα που αντιδρούν και σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων πολλών Ευρωπαϊκών χωρών αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση μέσα στην Ευρωζώνη γίνεται επιζήμια και για τα δικά τους συμφέροντα, οι ενδοαστικές αντιθέσεις οξύνονται. Πολιτικές εκφράσεις συνδεδεμένες με αυτά τα τμήματα της μικρομεσαίας και όχι μόνο επιχειρηματικότητας κάνουν άλλες οικονομικές επιλογές και βάζουν ανοικτά, πλέον, θέμα επιστροφής στα εθνικά τους νομίσματα.
Ποτέ η ευρωζώνη δεν πέρασε τέτοια αμφισβήτηση σαν αυτή που περνά τα τελευταία χρόνια. Η Μεγάλη Βρετανία με το Brexit η Γαλλία με τα κίτρινα γιλέκα αλλά και η Ιταλία των Σαλβίνι και Ντι Μάϊο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όμως στην πραγματικότητα μόνο από τον κόσμο της εργασίας και την αριστερά μπορεί να διαμορφωθεί στην Ευρώπη μια νέα μεγάλη κοινωνική συμμαχία με στόχο την ανατροπή των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού.
Σ΄ αυτή την πραγματικότητα το “πειραματόζωο Ελλάς” εξακολουθεί να είναι στο κέντρο της προσοχής με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι και τυχαίο το μεγάλο ενδιαφέρον που δείχνουν οι πάντες για την αντίδραση του ελληνικού λαού, που δεινοπαθεί όσο κανείς άλλος από αυτή την κατάσταση.
Οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης μπορεί και πρέπει από την ελληνική και ευρωπαϊκή Αριστερά να εκτιμηθούν σωστά και να χρησιμοποιηθούν σωστά προς όφελος όλου του κόσμου της εργασίας στην Ευρώπη. Κανένας αρρωστημένος ακροδεξιός « ευρωσκεπτικισμός», καμιά εθνική περιχαράκωση για την ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά και καμιά υποχώρηση ή ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς τοκογλύφους. Πολλοί μεταξύ των οποίων και η ΛΑ.Ε αντιλαμβάνονται ότι είναι μονόδρομος για μια προοδευτική διέξοδο η ρήξη με αυτή την Ε.Ε όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Μια προσπάθεια πρώτα και κύρια της Ελλάδας άρνησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Μιας Ελλάδας που θα ακολουθεί μια ανεξάρτητη δημοκρατική αντιμονοπωλιακή πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πολιτική οικονομικών συνεργασιών που θα υπηρετούν την ειρήνη και την οικονομική πρόοδο. Αυτή η διέξοδος για την πατρίδα μας περνά μέσα από την κοινή δράση όλων των προοδευτικών πατριωτικών και αριστερών δυνάμεων της Ελλάδας.
Η ΛΑ.Ε θα κάνει ότι περνά από το χέρι της μέσα στα πλαίσια της αριστερής διαφορετικότητάς της για την ανατροπή αυτής της Ε.Ε που καταστρέφει την οποιαδήποτε κοινωνική συνοχή και ευημερία των λαών της ηπείρου μας.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του ΠΣ της ΛΑΕ