Ο Αλ. Τσίπρας έχει αναγάγει τον «στρουθοκαμηλισμό» σε τέχνη της επικοινωνίας. Κάθε φορά που μιλά δημόσια, μοιάζει σαν να ζει σε μια άλλη χώρα. Σαν να βρίσκεται πολύ μακριά από την τραγική πραγματικότητα που συνδιαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μέσα από τρία διαδοχικά, ασφυκτικά για την κοινωνία, μνημόνια. Αναφέρεται σε μια, δήθεν, ελάφρυνση των πιο αδύναμων οικονομικά, όταν οι μη έχοντες υφίστανται το μεγαλύτερο βάρος από τους εξωφρενικά υψηλούς άμεσους φόρους και την υπέρμετρη έμμεση φορολογία στην ενέργεια και στα καύσιμα, που με τη σειρά της διατηρεί σε δραματικά επίπεδα τις τιμές των πρώτων υλών και κατ’ επέκταση των βασικών αγαθών.

Της Δέσ. Σπανού, υπεύθυνης Γραφείου Τύπου και μέλος Π.Γ. της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ)

Τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα, ο «φίλος» του κ. Τσίπρα, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, επιβεβαιώνουν ότι ο ελληνικός λαός, μετά από μια δεκαετία ύφεσης και παράνομης υφαρπαγής των όποιων εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων του, με νόμους που ήδη έχουν κριθεί σε αρκετά σημεία ως αντισυνταγματικοί, εξακολουθεί να δεινοπαθεί λόγω των φόρων – «μαμούθ». Είναι ενδεικτικό ότι για κάθε 100 ευρώ που κερδίζει, π.χ,, ένας εργαζόμενους, τουλάχιστον το 40,9% του συνόλου το αποδίδει στο Κράτος, χωρίς σε καμία περίπτωση να απολαμβάνει αντίστοιχες παροχές και υπηρεσίες, σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η Δημόσια Υγεία και Παιδεία.

Επί της ουσίας, επί των ημερών Τσίπρα, σε συνέχεια των «δρεπανηφόρων» πολιτικών που ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, το Κράτος μετατράπηκε σε έναν «ληστρικό οργανισμό», που καθημερινά βάζει με το «έτσι θέλω» το μακρύ χέρι του στις τσέπες όλων των φορολογουμένων και δη των πιο αδύναμων οικονομικά. Υφαρπάζει, είτε με τους άμεσους, είτε με τους έμμεσους φόρους, σχεδόν όλα όσα εισπράττουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι μέσα από προσωρινές και υποαμειβόμενες εργασίες και από τις πενιχρές, μετά από σειρά παράνομων «κουρεμάτων», συντάξεις τους, αντίστοιχα.

Και φυσικά, για τους εξοντωτικούς έμμεσους φόρους, που μαζί με την άμεση φορολόγηση, αποτελούν ένα «δηλητηριώδες κοκτέιλ» για τη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε η κυρία Γεννηματά, ούτε οι υπόλοιποι αρχηγοί φιλομνημονιακών κομμάτων, δεν λένε ούτε μισή κουβέντα. Άλλωστε, όποιος κι αν είναι στην εξουσία την επομένη των εθνικών εκλογών, όποτε κι αν αυτές γίνουν, έχει κατά νου ότι θα συνεχίσει απαρέγκλιτα την εφαρμογή των ανθρωποκτόνων μετάμνημονακών πολιτικών, εφαρμόζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη, τις αντιλαϊκές νόρμες των «εταίρων» – δανειστών, «οικονομικών δολοφόνων».

Όμως, η ανάγκη «κουρέματος» των άδικων, έμμεσων φόρων είναι επιτακτική όσο ποτέ. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι για κάθε 100 ευρώ που αποδίδονται για την αγορά καυσίμων, τα 67 ευρώ είναι οι υπέρμετροι φόροι!

Είναι εξίσου χαρακτηριστικό της πίεσης που δέχεται στην πλειονότητα του ο λαός, το γεγονός ότι η φορολόγηση επί της ενέργειας είναι η 4η πιο υψηλή στην ΕΕ, φτάνοντας στο 10,21%, χωρίς, μάλιστα, οι περιβαλλοντικοί φόροι να έχουν το οποιοδήποτε θετικό αντίκρισμα. Ένα υπέρογκο μέρος των φόρων αυτών μπορεί να έχουν χαρακτηριστεί σαν «περιβαλλοντικοί» αλλά στην πραγματικότητα καταλήγουν στον «κορβανά» των δανειστών.

Ακόμη και στην ενέργεια για βιομηχανική χρήση, οι φόροι στην Ελλάδα, την τελευταία δεκαετία αυξήθηκαν κατά 32%, όταν σε χώρες όπως η Μάλτα, η Ουγγαρία και η Ρουμανία μειώθηκαν από 1% έως και 17%. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους η όποια συζήτηση περί ανάπτυξης στην Ελλάδα, αποτελεί «στάχτη στα μάτια» ενός λαού ο οποίος, εάν δεν ανατραπούν οι υφιστάμενες, εξοντωτικές πολιτικές, δεν έχει καμία ελπίδα για ένα πραγματικά καλύτερο αύριο.

Οι κάλπες των ευρωεκλογών, των περιφερειακών εκλογών και των εθνικών εκλογών, δίνουν τη μεγάλη ευκαιρία στην κοινωνία και κυρίως σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη για ένα μέλλον που θα μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να στείλουν στα αζήτητα της ιστορίας όσους «κούρεψαν» δραματικά το βιοτικό επίπεδο τους και να δώσουν τον μεγάλο αγώνα για να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους.