Της Δέσποινας Σπανού

Η «Φθινοπωρινή Ιστορία» είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Αλεξέι Αρμπούζωφ και σίγουρα το πιο πολυπαιγμένο στην Ελλάδα.

Άλλα έργα του συγγραφέα που έχουν ανέβει, επίσης, είναι το «Τάνια» και το «Μια ιστορία στο Ιρκούτσκ». Συνολικά έχει γράψει 30 έργα.

Το συγκεκριμένο έργο, το οποίο είχε τον τίτλο «Κωμωδία παλιάς μόδας» και γράφτηκε το 1975, είχε τεράστια επιτυχία και ανέβηκε στη Σοβιετική Ένωση αλλά και στις κυριότερες θεατρικές σκηνές της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής. Ανήκει στα ελάχιστα κείμενα της μεταπολεμικής Ρωσίας που μπόρεσαν να βρουν τον δρόμο τους.

Η πρώτη μεταφορά στην Ελλάδα ήταν στο «Θέατρο της Δευτέρας» με τους ηθοποιούς Αλέκα Παΐζη – Νίκο Βασταρδή. Σταθμός υπήρξε η μεταφορά του στη σκηνή το 1977, στο θέατρο «Μπρόντγουεϊ», από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη, με τα «τέρατα» του ελληνικού θεάτρου Μάνο Κατράκη και Έλλη Λαμπέτη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Φέτος, είναι η ενδέκατη φορά που ανεβαίνει το συγκεκριμένο έργο στην Ελλάδα. Η φετινή του μεταφορά, στο θέατρο «Κνωσός», απολύτως επιτυχημένη, διότι στηρίζεται στη χημεία των συντελεστών και ιδιαίτερα της σκηνοθέτιδος, της μεταφράστριας, του συνθέτη και των δύο πρωταγωνιστών.

Είναι μία παράσταση από την οποία βγαίνει κάποιος γεμάτος αισιοδοξία, διότι αναδεικνύει, μέσα από χιούμορ, ανατροπές και παρεξηγήσεις, ότι ο έρωτας και η ανάγκη για ζωή μπορούν να νικήσουν τον χρόνο και να γεμίσουν τον άνθρωπο ελπίδα.

Η Μάνια Παπαδημητρίου λέει πως «η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς και συχνά μας κάνει δώρα που μοιάζουν με παράταση χρόνου».

Οι ηθοποιοί της παράστασης, η Άννα Γεραλή και ο Λάμπρος Τσάγκας, εξαιρετικοί στους ρόλους τους, αποδίδουν, με σαφήνεια και χωρίς υπερβολές, το κοντράστ των συναισθημάτων των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο άρτιο αποτέλεσμα της θεατρικής παράστασης.

Οι δύο πρωταγωνιστές συναντιούνται σε μεγάλη ηλικία, έχει ο καθένας πίσω του ένα πονεμένο παρελθόν, απογοητεύσεις και απώλειες και αναπτύσσουν τους δικούς τους μηχανισμούς άμυνας.

Εκείνος, σοβαρός, προσπαθεί να κρύψει τη μοναξιά, την απώλεια της γυναίκας του και την απομάκρυνση της κόρης του. Εκείνη, την απόρριψη, την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει αναπτύσσοντας μία συμπεριφορά που δίνει την εντύπωση της επιπολαιότητας, ουσιαστικά της άρνησης να δει την πραγματικότητα.

Εκείνη αρνείται τους κανόνες, ενώ εκείνος προσπαθεί να τους επιβάλει. Σε μία εποχή που επικρατεί η σκληρότητα, το έργο αυτό, στο οποίο κυριαρχεί η αγάπη προς τον άνθρωπο, μας γεμίζει αισιοδοξία.

Το τέλος του έργου γεμίζει τον θεατή νοσταλγία για έναν κόσμο που έφυγε, αλλά και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και επομένως ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

Ο ίδιος ο Αρμπούζωφ είχε αναλάβει το σκηνοθετικό τμήμα του πρώτου κολχόζνικου θεάτρου. Όλα του τα έργα χαρακτηρίζονται από μία στοργική στάση απέναντι στον συνάνθρωπό του και για αυτόν τον λόγο, δημιουργεί θετικούς χαρακτήρες. Χαρακτήρες, όμως, που έχουμε μεγάλη ανάγκη ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε, όπου η σκληρότητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό.

Η ευαισθησία ξεχειλίζει και από τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, από τον ήχο του βιολοντσέλου. Ένιωθε κανείς πως μεταφερόταν στη Ρωσία της δεκαετίας του 1930.

Γλυκόπικρη κωμωδία του παλιού καιρού, που όποιος τη δει -και τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα- θα πλημμυρίσει από συναισθήματα και συγκίνηση.

Συντελεστές:

Παίζουν: Άννα Γεραλή – Λάμπρος Τσάγκας

Μετάφραση: Παυλίνα Γαλανοπούλου

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Καλαχώρα

Σκηνογραφία & video art: Χριστίνα Οικονόμου

Κοστούμια: Κώστας Κουβάτσος

Φωτισμοί: Δημήτρης Παπαδόπουλος

Υπεύθυνη Δημοσιότητας: Δέσποινα Κραουνάκη