Πάντα θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη τους στίχους του Κηλαηδόνη.

Νοσταλγία διότι αναπολούμε τις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει αλλά κι αγάπη για το σινεμά διότι αυτές τις στιγμές μπορούμε να τις ζούμε ακόμα.

Μία από τις κυριότερες ομορφιές της Αθήνας, το καλοκαίρι είναι τα θερινά σινεμά. Δροσιά, φεγγάρι, ακρόπολη (σε κάποιες περιοχές) και σπουδαίες κλασικές ταινίες του κινηματογράφου.

Κι αυτό το καλοκαίρι «παίζονται» σπουδαίες ταινίες, αφιερώματα σε σκηνοθέτες ή ηθοποιούς.

Συγκεκριμένα αυτές τις μέρες στο «Cine Paris» με φόντο την Ακρόπολη αλλά και σε άλλους κινηματογράφους, παίζεται η ταινία του Ζαν – Πιερ Μελβίλ «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» («Le Samourai»). Είναι χαρακτηριστικές οι πρώτες φράσεις της ταινίας: «Καμία μοναξιά δεν είναι μεγαλύτερη από την μοναξιά του Σαμουράι, εκτός από την μοναξιά της τίγρης στην ζούγκλα.»

Εμπνέεται από τους Ιάπωνες πληρωμένους πολεμιστές οι οποίοι δεν εκτελούσαν απλώς το συμβόλαιο τους αλλά ζούσαν με έντονη την αίσθηση του καθήκοντος  κι έναν αυστηρό κώδικα τιμής. Την απόλυτη μοναξιά που συνοδεύει αυτόν τον τρόπο ζωής, εκφράζει ο Αλέν Ντελόν με την υποβλητική ερμηνεία του, που ουσιαστικά δίνει ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ και καθιερώνεται σε διαχρονική ρομαντική φιγούρα του σινεμά.

Επίσης παίζεται ο «Κύριος Κλαίν» σε διάφορα σινεμά.

Ο σκηνοθέτης Τζόζεφ Λόουζι, κεντά πάνω στο αγαπημένο του θέμα της ταυτότητας και πόσο επηρεάζει ο κοινωνικός περίγυρος και οι σκληρές συνθήκες την διαμόρφωση της προσωπικότητας. Η ταινία αναδεικνύει τους διωγμούς που υφίστανται άτομα άλλης εθνικότητας (εβραϊκής, αρμένικης κτλ.) στο γερμανοκρατούμενο Παρίσι το 1942. Κάποιοι διώκονται, κάποιοι Γάλλοι αντιστέκονται ενώ από την άλλη μεριά βλέπουμε άλλους Γάλλους οπορτουνιστές και καταδότες που προσπαθούν να πλουτίσουν μέσα από αυτήν την κατάσταση. Ο κύριος Κλάιν, έμπορος έργων τέχνης πλουτίζει από την περιουσία Εβραίων που πουλάνε για να μπορέσουν να διαφύγουν. Το πράγμα αλλάζει όταν ταυτίζεται με άλλον Εβραίο ο οποίος έχει το δικό του όνομα και τότε αρχίζει να πληρώνει κι αυτός το κόστος. Ο κ. Κλάιν από κυνηγός κι εκμεταλλευτής, μετατρέπεται και ο ίδιος σε θύμα και από βολεμένο μεγαλοαστό που αγαπάει μόνο τον εαυτό του μετατρέπεται σε έναν ανθρωπάκο που προσπαθεί να ξεφύγει. Είναι συνένοχος στο έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος του κι αυτό είναι το βαρύτερο κόστος στις μέχρι τώρα επιλογές του. Η τελευταία σκηνή που φεύγει το τρένο για το Άουσβιτς με όλους, το αναδεικνύει.

Μία από τις καλύτερες ταινίες που αναδεικνύει ότι ο θύτης μπορεί εύκολα να γίνει θύμα κάτι που είναι πολύ επίκαιρο στην εποχή μας, άσχετα αν δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό .

Έξοχος ο Αλέν Ντελόν στον ρόλο του κ. Κλάιν.

Τρίτη ταινία ο «Αποχαιρετισμός στα όπλα».

Ο «Αποχαιρετισμός στα όπλα» (δεκαετία του ’30) στηρίζεται στο έργο του Έρνεστ Χέμινγουεη. Είναι ερωτικό δράμα αλλά αποτελεί και μία αξεπέραστη περιγραφή του πολέμου και ουσιαστικά περιγράφει τον φόβο και την αγάπη για την ζωή κι αποτελεί ουσιαστικά μία ολοκληρωτική καταδίκη του πολέμου που καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων. Η ταινία ανήκει στις μεγάλες στιγμές του αμερικανικού κινηματογράφου και είναι πάντα επίκαιρη.

Το να παρακολουθείς παλιές εξαιρετικές ταινίες, σε θερινά σινεμά, είναι μία πραγματική απόλαυση. Η συνολική ατμόσφαιρα και η γοητεία του κινηματογράφου.

Παίζονται βέβαια και άλλες εξαιρετικές ταινίες στις οποίες θα αναφερθούμε αργότερα.