Τα γεγονότα στις διεθνείς σχέσεις τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και διαμορφώνουν μια εξαιρετικά ρευστή γεωπολιτική κατάσταση και εσωτερικές εντάσεις που κατά περιόδους θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Όμως η συζήτηση που θα κυριαρχεί σε πιο μόνιμη βάση είναι αυτή που αφορά στα θέματα της οικονομίας και στα κοινωνικά ζητήματα που επηρρεάζουν άμεσα την ζωή των ανθρώπων. Ανάμεσα σε αυτά το υποτιθέμενο τέλος του μνημονιακού προγράμματος και ο χαρακτήρας της δήθεν μεταμνημονιακής εποχής σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης θα είναι το μείζον πολιτικό επίδικο της πολιτικής και εκλογικής αντιπαράθεσης.
Για να εξηγούμαστε δεν υπάρχει τέλος των μνημονίων,διότι δεν υπάρχει άρση των συνεπειών που επέφεραν.Απλά χρονικά λήγει ένα πρόγραμμα ,πλην όμως διατηρείται το σύνολο των μνημονιακών νόμων,ακόμη και αυτών που η εφαρμογή τους θα πραγματοποιηθεί μετά το τέλος του προγράμματος.Αυτό που θα αλλάξει είναι ότι πια δεν θα υπάρχει χρηματοδότηση και ότι θα μετασχηματιστεί ο μηχανισμός ελέγχου και εποπτείας,ο οποίος όμως είναι αυστηρός έτσι ή αλλιώς για χώρες που έχουν υψηλό χρέος. Επί πλέον η όποια αναιμική έως αμελητέα ,όπως δείχουν τα πράγματα,αναδιάταξη και όχι περικοπή του χρέους θα οδηγήσει σε πρόσθετες δεσμεύσεις για αντεργατικά μέτρα.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να χαράξει ένα νέο αφήγημα για το μέλλον.
Οι ισχυρισμοί της θα συνοψίζονται στο εξής τρίπυχο: Οι άλλοι μας έβαλαν στα μνημόνια ,εμείς σας βγάζουμε.Εμείς μπορεί να συμβιβαστήκαμε αλλά κρατήσαμε την κοινωνία όρθια,εννοώντας τις έκτακτες παροχές και τις ελεημοσύνες για να μην πεθαίνουν κοινωνικά αποκλεισμένοι συμπολίτες μας.Στηρίξτε μας ,λοιπόν ,για να προωθήσουμε μια μεταμνημονιακή ανάπτυξη που τα αποτελέσματά της θα μοιράζονται πιο δίκαια.
Το τρίπτυχο αυτό επί της ουσίας συνιστά εξαπάτηση διότι βασίζεται σε μισές αλήθειες και σε ψέμματα και διότι για το μέλλον δεν προβλέπεται η αλλαγή των στόχων,των πολιτικών και των μηχανισμών εσωτερικής υποτίμησης που επί οκτώ χρόνια κατέστρεψαν την κοινωνία και τη χώρα.
Ανεξάρτητα του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών η πολιτική αντιπαράθεση θα είναι προεκλογικού χαρακτήρα.Ο Α.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το να πείσουν ότι είναι οι πλέον χρήσιμοι- με βάση το τρίπτυχο που αναφέραμε -έχουν επιπλέον την ανάγκη να εφεύρουν μορφές κάποιες στοιχειώδεις διαφοροποιήσεις από τον νεοφιλελευθερισμό,για να ξεφύγουν από την πεισματάρικη πραγματικότητα που βοά ότι την περασμένη τριετία η κυβέρνηση δεν άφησε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο μνημονιακό μέτρο που να μην το ενσωματώσει στην εφαρμοσμένη της πολιτική.Η ωμή αλήθεια που δεν μπορεί με τίποτε να κρυφτεί είναι ότι το γκρέμισμα του καθεστώτος εργασίας και κοινωνικής ασφάλειας ,όπως αυτό διαμορφώθηκε ιδίως την περίοδο της μεταπολίτευσης ,έχει και την σφραγίδα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η προσπάθεια λοιπόν για ένα νέο αφήγημα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ,είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, διότι κάθε οραματική πολιτική πρέπει να είναι πειστική και να εμπεριέχει μια σοβαρή υπόσχεση που θα βελτιώνει την ζωή του λαού. Αυτή η υπόσχεση δεν μπορεί να δοθεί από δυνάμεις που είναι αναξιόπιστες και ευθυγραμμισμένες με τις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες έχουν ακυρώσει οποιαδήποτε δυνατότητα εθνικών πολιτικών καταργώντας την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Αυτό που συνεπώς θα κυριαρχήσει είναι η δημιουργία κάποιων τεχνητών διλλημμάτων, δήθεν μεταξύ προόδου και συντήρησης ,χωρίς όμως να υπάρχει αντίστοιχο και ουσιώδες οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Η διαμάχη που θα ξετυλίγεται από εδώ και πέρα – μεταξύ της Κυβέρνησης,της ΝΔ και του κρυπτόμενου ΠΑΣΟΚ(ΚΙΝΑΛ ),όπως φάνηκε και στην τελευταία προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη βουλή, είναι και θα είναι άσφαιρη διότι ενώ αποδέχονται το γενικό πλαίσιο της πολιτικής,σκιαμαχούν για επί μέρους ζητήματα.
Οι τελευταίες συνεντεύξεις του κου Μητσοτάκη πείθουν και τον πιο δύσπιστο ότι δεν πρόκειται να αλλάξει το πλαίσιο των μνημονίων ,δεν πρόκειται να προβεί σε καμμία μονομερή ενέργεια ,ενώ οι προτάσεις του για μείωση φόρων στις επιχειρήσεις και δημοσίων δαπανών οδηγούν σε πλήρη αποδιάρθρωση του εναπομείναντος κοινωνικού κράτους. Η δε κα Γενηματά δεν σταματά να επαναλαμβάνει ότι τα δικά τους μνημόνια ήταν καλά σε σχέση με αυτά του Τσίπρα.Ένα σκηνικό απόλυτης υποκρισίας όπου οι μνημονιακοί βρίζουν αλλήλους ως καταστροφείς της χώρας την ίδια στιγμή που όλοι τους δεσμεύονται στις ίδιες καταστροφικές πολιτικές.
Εκείνο που με βεβαιότητα θα γίνει είναι :να κλιμακωθεί στα άκρα η πόλωση ,η οποία θα πάρει έντονα προσωπικά χαρακτηριστικά ,να αξιοποιηθεί ο φόβος και η ανασφάλεια,να ενταθεί η ρουσφετολογική αξιοποίηση του δημόσιου τομέα από την κυβέρνηση και του ιδιωτικού τομέα από την αντιπολίτευση ,ώστε να μετακινηθούν στις κάλπες του δικομματισμού πολίτες που βρίσκονται στη σφαίρα της αμφισβήτησης συνολικά του πολιτικού συστήματος στο άκυρο ,το λευκό ,την αποχή.
Πρέπει να γνωρίζουν, όμως, ότι τα τεχνητά διλλήμματα και οι πολώσεις μπορεί να απέδιδαν εκλογικά σε περιόδους που το πολιτικό σύστημα είχε ισχύ και μεγάλη επιρροή ,όμως η επίδρασή τους περιορίζεται σε περιόδους αποδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος ,κατάσταση στην οποία συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σήμερα.
Το μεγάλο στοίχημα για την Λαϊκή ενότητα και γιά όσες δυνάμεις συγκροτούν σήμερα την πραγματικά ριζοσπαστική και αντιμνημονιακή αριστερά είναι πως θα καταφέρουν να μην «παίζουν» οι μνημονιακές δυνάμεις χωρίς αντίπαλο.
Πως σε μια περίοδο ,που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη η απογοήτευση από τις μεγάλες διαψεύσεις του 2015,που παραμένει η αδυναμία ανάπτυξης ενός μεγάλου μαζικού κινήματος, θα ανακτήσει ένα ρόλο που θα την καθιστά άμεσα αναγκαία και χρήσιμη και σταδιακά ηγεμονική στην ελληνική κοινωνία.
Στόχος της πρέπει να είναι η επανασυσπείρωση -σε μια νέα φυσικά βάση και προοπτική –όλου εκείνου του αντιμνημονιακού τμήματος των πολιτών που συνέβαλαν στο τεράστιο κίνημα αλλαγής του 2015,του συγκρουσιακού τμήματος του ποσοστού του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος,του προδευτικού και αριστερού πολίτη που διαψεύστηκε και απογοητεύτηκε,που σήμερα ιδιωτεύει και αμφισβητεί τα πάντα.Στο κοινωνικό πεδίο η εκπροσώπηση και συσπείρωση των πιο χτυπημένων τμημάτων της εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων από τα μνημόνια είναι ο στόχος που επίσης πρέπει να πιαστεί, ενώ εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα είναι η συμβολή της αριστεράς σε ένα μεγάλο ενωτικό μαζικό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης.
Η ενότητα ,η κοινή δράση των δυνάμεων της πραγματικά ανατρεπτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς είναι εξαιρετικά αναγκαία, η οποία όμως πρέπει να συνοδεύεται από την ικανότητα συσπείρωσης του κόσμου της εργασίας όχι μόνο σε μια λογική καταγγελίας αλλά μιας θετικής προγραμματικής πρότασης ριζοσπαστικής αλλαγής για το μέλλον.