Μαγιάκης Λευτέρης, Μέλος ΠΣ της ΛΑΕ ΑΑ, Δημοτικός Σύμβουλος Αμαρουσίου
Για να κάνω τα πράγματα απλούστερα δεν θα πάρω υπόψη μου ότι είχαμε ευρωεκλογές και όχι εθνικές εκλογές. Το αφήνω αυτό σε άλλους πιο έμπειρους από μένα εκλογολόγους.
Επίσης συγκρίνω τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών 2024 με τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του Ιουνίου 2023. Ίσως γιατί έτσι με βολεύει αφού από τότε ξεκινάει η προσπάθεια ανασυγκρότησης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με την εμφάνιση του ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ.
Με την αποχή (1.063.015 λιγότεροι ψηφοφόροι 12,33% του εκλογικού σώματος) θα ασχοληθώ παρακάτω.
Είναι αναμφισβήτητο ότι ο μεγάλος χαμένος αυτών των εκλογών είναι η ΝΔ (12,25% κάτω από το 40,56% – 989,720 ψηφοφόροι λιγότεροι) και η αλαζονική, αντιλαϊκή πολιτική της. Η δεξιά δεν ενισχύθηκε συνολικά. Το συνολικό ποσοστό της είναι περίπου 48%, δηλαδή 7με 8 μονάδες μικρότερο αυτού του 2023.
Μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που τη στήριξε το 2023 προτίμησε την αποχή. Είχαμε μόνο μια πιο δεξιά μετατόπιση, όσων τελικά πήγαν να ψηφίσουν, σε σχέση με ένα χρόνο πριν, κυρίως προς Βελλόπουλο και Λατινοπούλου. Συνολικά όμως Βελλόπουλος Λατινοπουλου και Νίκη παρουσίασαν μια αύξηση μόλις 3,5% αν λάβουμε υπόψη ότι το 4,68% των Σπαρτατιών κατευθύνθηκε κύρια προς αυτούς. Ανησυχητικό βέβαια αλλά όχι και καταστροφικό
ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά συγκέντρωσαν το ίδιο περίπου ποσοστό με το 2023, αλλά 239,326 ψήφους λιγότερες
ΠΑΣΟΚ περίπου στα ίδια με μια μικρή αύξηση 0,95% αλλά οι ψηφοι του μειώθηκαν κατά 109,148
ΚΚΕ μια αναμενόμενη αύξηση 1,54% μετά και την τελευταία μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εδώ οι συνολικοί ψήφοι μειώθηκαν κατά 33,428, γεγονός που μαρτυρά ότι το ΚΚΕ δεν ελέγχει πλήρως τους εκλογείς του
Η ενωτική πρωτοβουλία διατήρησε το ποσοστό της (2,54%-101.127) πήρε όμως 29.251 ψήφους λιγότερες σε σχέση με το 2023
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αύξησε το ποσοστό της και τις ψήφους της (0,52% -20,603 ) κατά 4,716 ψήφους.
Δύο είναι κατά τη γνώμη μου τα κρίσιμα ερωτήματα
Γιατί τόση αποχή και δεύτερον γιατί η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι φορέας υποδοχής της δυσαρέσκειας και τι πρέπει να κάνει για αυτό.
Το πρώτο απαντιέται εύκολα. Όταν ένα πολιτικό σύστημα εδώ και 14 χρόνια, όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να αναστρέψει τις συνέπειες της χρεοκοπίας που το ίδιο επέφερε, αλλά αντίθετα να χειροτερέψει καταστάσεις το μόνο που δεν θα έπρεπε να περιμένει είναι την επιβράβευση του λαού έστω και κάθε πέντε χρόνια δια της συμμετοχής του στη κάλπη. Ο κόσμος μέσα από την καθημερινή του δραματική εμπειρία μπούχτισε από τα παραμύθια των success stories, τις συγκαλύψεις της ανικανότητας και της διαφθοράς τους, την εξουσιομανία τους, την σκανδαλώδη στήριξη των ολιγαρχών και των λαμόγιων, την αναλγησία τους , την υποταγή τους στους πιο πολεμοκάπηλους κύκλους της Δύσης τη στήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.
Αυτά βέβαια δεν δικαιολογούν με τίποτα τις εικόνες ντροπής και απαξίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος που είδαμε στους δέκτες μας με τη διακωμώδηση της εκλογικής διαδικασίας στις παραλίες.
Και τώρα ερχόμαστε στα δύσκολα. Γιατί η Ριζοσπαστική Αριστερά δεν είναι φορέας υποδοχής αυτής της δυσαρέσκειας?
Και μην μου πει κανείς γιατί δεν βλέπεις την αύξηση του ΚΚΕ (1,54%) ή και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (0,22%). Όχι δεν το υποτιμώ. Είναι όμως οριακό ύστερα από τέτοια μεγάλη ανακατάταξη στο εκλογικό σώμα. Έχω επίσης τις ενστάσεις μου στη στρατηγική αυτών των κομμάτων που κατά τη γνώμη μου δεν τους επιτρέπει να γίνουν μαζικοί φορείς υποδοχείς της λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015, που όμως τελικά πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.
Επίσης με όσα πω δεν σημαίνει ότι διαφωνώ με όσα κάναμε ως ΛΑΕ-ΑΑ μέχρι τώρα. Αντίθετα ήταν προϋπόθεση η υλοποίηση τους για να ωριμάσει ακόμα περισσότερο η ιδέα και κυρίως η υλοποίηση της αριστερής ριζοσπαστικής ενότητας.
Τόσο το 2023 όσο και το 2024 η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ και η ενωτική πρωτοβουλία ήταν μετωπικές εκλογικές συμπράξεις. Το περιεχόμενο της συμφωνίας τους ήταν περιορισμένο και οπωσδήποτε δεν εκτεινόταν ούτε σε βάθος ούτε σε πλάτος. Σε πολλούς και όχι αδίκως φάνηκε σαν μια προσπάθεια εκλογικής επιβίωσης. Όχι ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο, αφού σου διασφαλίζει μια ελάχιστη ευκαιρία δημοσιοποίησης των απόψεων σου, όμως δεν εμπεριέχει την αξιοπιστία και τη στιβαρότητα που απαιτείται να έχει ένας πολιτικός οργανισμός που έχει φιλοδοξίες ρήξης και ανατροπής.
Σαν εκλογικό μέτωπο η κοινωνική του γείωση περιοριζόταν σε αυτή που είχε κάθε φορέας του ξεχωριστά με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει τόσο για την αποτελεσματικότητα της οργάνωσης αλλά και τις δυνατότητες πολλαπλασιαστικής παρέμβαση της. Αυτά τα ζήσαμε και στις δύο εκλογικές μάχες που δώσαμε και τις μεγάλες δυσκολίες που παρουσιάστηκαν για την επίλυση ακόμα και τεχνικών, πόσο μάλλον πολιτικών επίδικων.
Ας θυμηθούμε όμως τα παλιά και ας προσπαθήσουμε με τη βοήθεια των νέων συντρόφων και συντροφισσών να τα προσαρμόσουμε σε μια εποχή τόσο διαφορετική από αυτή πριν από 50 χρόνια. Είναι το ελάχιστο που τους οφείλουμε.
Αριστερός πολιτικός οργανισμός χωρίς οργανώσεις βάσεις ανά γειτονιά, πόλη, κλάδο ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες ατομικισμού και περιχαράκωσης δεν νοείται.
Αριστερός πολιτικός οργανισμός χωρίς πλατιά παρέμβαση στις κοινωνικές οργανώσεις το συνδικαλισμό την αυτοδιοίκηση με βάση τα προβλήματα δεν νοείται. Εκτός από τους φοιτητές και κάποιες ελάχιστες παρουσίες στο συνδικαλισμό και την αυτοδιοίκηση δεν υπάρχουν. Και μάλιστα αυτές έχουν συγκεκριμένο πρόσημο μέσα στην ενωτική πρωτοβουλία.
Αριστερός πολιτικός οργανισμός χωρίς συγκεκριμένα όργανα λήψης αποφάσεων από τα κάτω μέχρι τα πάνω δεν νοείται και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ενιαίο κόμμα, αλλά βέβαια ούτε συγκυριακή συγκρότηση συντονιστικών εν όψει εκλογών.
Αριστερός πολιτικός οργανισμός που δεν διαθέτει αξιόπιστα μέσα επικοινωνίας, συγκροτημένο γραφείο τύπου επαφή με τα μέλη του δεν νοείται, χωρίς αυτό να σημαίνει από την άλλη μεριά ότι επιβάλλεται σιωπητήριο σε όσα μέσα των συνιστωσών προϋπάρχουν.
Αριστερός πολιτικός οργανισμός που δεν παράγει ιδεολογία, ιδιαίτερα στις τόσο περίπλοκες σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού, σε σύνδεση με την επιστημονική πρωτοπορία, δεν νοείται.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι μας κυνηγάει το προπατορικό αμάρτημα της κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια γιατί εμείς συμμετείχαμε σε αυτό, αλλά γιατί δεν είχαμε το κατάλληλο πολιτικό σχέδιο να την αποτρέψουμε. Ένας αριστερός πολιτικός οργανισμός που θέλει να έρθει σε ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές των ΗΠΑ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες πολεμοχαρούς στρατιωτικοποίησης της οικονομίας και καταπάτησης της δημοκρατίας, για να πείσει οφείλει να έχει πολύ συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις και όχι απλά πολιτικό βολονταρισμό όπως μας κατηγορούν οι άσπονδοι φίλοι μας. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για μια άλλη φορά!
Έχουμε την κρίσιμη πολιτική μάζα και κυρίως μεγαλοψυχία, ανοιχτά μυαλά, ανοιχτή αγκαλιά και ανιδιοτέλεια.
Να τα τολμήσουμε λοιπόν σύντροφοι και συντρόφισσες όλα τα παραπάνω, όσο πιο σύντομα γίνεται.