Η Αριστερά, διαχρονικά, συνέβαλε με τους αγώνες της καθοριστικά στις δικαιωματικές κατακτήσεις. Υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται με συνέπεια τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Από την εμφάνισή της, όμως, ήταν και είναι σε σύγκρουση με την αστική φιλελεύθερη ερμηνεία και αξιοποίησή τους.

Για τους φιλελεύθερους, συλλογικά συμφέροντα, κοινωνικές αντιστάσεις, ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις πρέπει να εκφράζονται πολιτικά μόνο στη γλώσσα και στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων, συγκαλύπτοντας την εκμεταλλευτική δομή της κοινωνίας, τις κοινωνικές αντιθέσεις και ανισότητες, μη αμφισβητώντας την κυριαρχία της άρχουσας τάξης, οδηγώντας στην εξατομίκευση.

Η Αριστερά, διαχρονικά, χωρίς να υποτιμά καθόλου τη σημασία του ατόμου και της διασφάλισης και αναβάθμισης δικαιωμάτων του, αποδίδει βασικό ρόλο στην ταξική πολιτική και στη συλλογική δράση. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία και πραγματικά δικαιώματα χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη.

Ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα, σε συνθήκες πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ, απουσίας πολιτικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης και συντηρητικοποίησης της κοινωνίας, βασική κινητήρια δύναμη των εξελίξεων παραμένει η ταξική πάλη, έστω κι αν γίνεται βουβά, χωρίς ακόμα να εκφράζεται δημόσια.

Όσο η Αριστερά, εκτός από τους αγώνες της για τα δικαιώματα, δεν εμμένει στην προώθηση των ταξικών συμφερόντων και αγώνων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, δεν αναφέρεται στις σύγχρονες ανισότητες και μορφές εκμετάλλευσης και στις αιτίες γέννησής τους, ξεχνάει ποιους εκπροσωπεί απευθυνόμενη στην κοινωνία γενικά και αόριστα, δεν μιλάει για ταξικές διαφορές, ενσωματώνεται στο κυρίαρχο σύστημα, τόσο παύουν να την εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι και στρέφονται προς την ακροδεξιά, ακόμα και στο φασισμό, που επιτήδεια εκμεταλλεύονται το πολιτικό κενό με εργαλεία τον ρατσισμό, τις συνωμοσιολογίες και τον εθνικισμό.

Η Αριστερά πρέπει να επιστρέψει στους χώρους εργασίας και στις λαϊκές γειτονιές, να ξανασυναντήσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να μιλήσει στη γλώσσα τους για τα προβλήματά τους, να τους ακούσει με προσοχή, να δώσει μαζί με αυτούς και για αυτούς ελπιδοφόρα εναλλακτική διέξοδο, για να τους ξανακερδίσει πολιτικά.

Η εργατική τάξη δεν εξαφανίστηκε, επειδή έκλεισαν μεγάλα εργοστάσια ή γιατί άλλαξαν μετά από τέσσερες βιομηχανικές επαναστάσεις η μορφή και ο τρόπος παραγωγής προϊόντων και παροχής υπηρεσιών. Έχουν αλλάξει τα όρια και η ποιοτική της σύνθεση, εργάζεται πλέον με ελαστικό ωράριο και μορφές εργασίας, είναι στις αποθήκες της AMAZON, στη Google, στις εταιρείες της κινητής τηλεφωνίας, εργάζεται από το σπίτι κλπ, αλλά υπάρχει και ονειρεύεται μία καλύτερη ζωή.

Η σύγχρονη Αριστερά θα πρέπει να ρίξει άγκυρά σε αυτή και στα συνδικάτα της, στις λαϊκές κινητοποιήσεις, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, εκεί που δίνονται οι καθημερινές μάχες. Να έχει ταξικότητα στις θέσεις της, λαϊκότητα και απλότητα στο λόγο της. Να απαντά πειστικά στα τρέχοντα ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπα, να μελετά καλύτερα τις υπόγειες κοινωνικές διεργασίες, τις αλλαγές στην ταξική σύνθεση και διαστρωμάτωση, τους νέους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, αξιοποιώντας τις σύγχρονες δυνατότητες επικοινωνίας.

Η πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα αμφισβητηθεί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις κοινωνικές αντιστάσεις, που θα προκαλέσουν οι αντικοινωνικές πολιτικές της.

Επομένως, αναδεικνύεται η ανάγκη συνεργασίας όλων των δυνάμεων της ενωτικής, ριζοσπαστικής, αγωνιστικής, πλουραλιστικής, αριστεράς, για να ασκήσουν πραγματική αντιπολίτευση, να στηρίξουν τους κοινωνικούς αγώνες και να προβάλλουν μία ελπιδοφόρα φιλολαϊκή εναλλακτική πρόταση.