Θα αφήσουμε  στην άκρη τις θεωρίες συνωμοσίας που διαβάζουμε και θα περιοριστούμε σε ένα σύντομο πολιτικό σχόλιο με βάση αυτά που έχουμε διαβάσει και ακούσει μέχρι και  σήμερα.

Ο 5^ος υποψήφιος για την Προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τα λεγόμενα του και τις αρχές που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας Φιλελεύθερος Δημοκράτης, υπέρμαχος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Στην οικονομία φιλελεύθερα κεντρώος με τη λογική του αποτελεσματικού managment, αλλά με δόσεις κοινωνικής πολιτικής και ευαισθησίας. Στα εθνικά, κινείται στη κλασσική γραμμή “ανήκουμε  στη Δύση”. Στα εσωκομματικά “αμερικανίζει”. Τα αμεσοδημοκρατικά και θεσμικά αδιαμεσολάβητα που ακούγονται ωραία στα αυτιά του πολίτη η ενός κόμματος που έχει μετατραπεί σε απλό εκλογικό μηχανισμό απέχουν πολύ από τις πραγματικές δημοκρατικές λειτουργίες. Μάλλον (μένει να φανεί) οι θέσεις είναι επηρεασμένες από τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων (παρατάξεων ) των ΗΠΑ.

Είναι μια υποψηφιότητα, πολιτική συμπύκνωση της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Μια υποψηφιότητα φυσιολογικής εξέλιξης που εκφράζει ( με βάση τα χαρακτηριστικά του και τις θέσεις του) την ικανότητα και διάθεση να παίξει ως αντίπαλο δέος στη δεξιά του Μητσοτάκη. Ως πρόσωπο που θα αναστηλώσει τον αναγκαίο δικομματισμό, χωρίς να ανατρέπει τους υφιστάμενους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να δημιουργήσει πρόβλημα στον ανεπαρκέστατο Ανδρουλάκη αλλά και μια πίεση στο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου που εκφράστηκε εκλογικά με τον Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα του θα είναι περισσότερο η εσωκομματική διαχείριση με έναν κόσμο στη βάση αλλά και στα “ανώτερα κλιμάκια ‘”. Το πώς θα συνυπάρξουν στην οριστική και συμβολική μεταστροφή προς το Κέντρο και με στοιχεία λειτουργίας μακριά από τις παραδόσεις της Αριστεράς. (Όλα τα προηγούμενα ήταν ανεκτά στο πρόσωπο του Τσίπρα και τώρα αυτές οι λογικές και λειτουργίες δείχνουν τα όρια τους).

Οι 4 άλλοι υποψήφιοι δεν έχουν πει βέβαια και τίποτα πιο αριστερό και ριζοσπαστικό, που η νέα υποψηφιότητα να ανατρέπει ιδεολογικά και προγραμματικά τις κατευθύνσεις. Είναι όμως υποψηφιότητες με συγκεκριμένα όρια. Η νέα υποψηφιότητα, άγνωστη, δεν είναι «δοκιμασμένη», προκαλεί εντός και εκτός του στενού  κομματικού ακροατηρίου , εκτός από  ελπίδα και μια έντονη ανησυχία (για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά). Η αντίδραση του κομματικού μηχανισμού, των μελών αλλά και των ψηφοφόρων που θα συμμετάσχουν στις εσωκομματικές εκλογές , είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που αναμένουμε για να βγουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα.

Οι εξελίξεις ενδιαφέρουσες, το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει ( πιθανά ακόμα και μόνο η παρουσία του στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών).

Όμως , και μόνο η υποψηφιότητα ενός νέου, αγνώστου, ως υποψήφιου για την προεδρεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με αυτά τα χαρακτηριστικά, που προκάλεσε ενδιαφέρον σε όλο το πολιτικό σύστημα, δείχνει περισσότερο  τα εύθραυστα όρια του κομματικού συστήματος και όχι αν είναι ικανός, καλός, κακός, αριστερός η “βαλτός” ο συγκεκριμένος υποψήφιος.

Κλείνοντας το σύντομο και εκ των πραγμάτων ατελές σχόλιο μια επισήμανση  για τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια που διαβάζουμε.

Όλα είναι πιθανά. Ακόμα και για κάποιους που δεν μπορούμε να φανταστούμε η να  περνάει ο νους μας μπορεί να είναι πιθανό να συμμετέχουν σε παρόμοια η άλλα σενάρια. Το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκινάς με τα σενάρια και τις θεωρίες συνωμοσίας, ενώ φαίνεται να εξηγούνται όλα απλά και λογικά, παραμένεις σε αυτές, νομίζοντας ότι έκανες μια φοβερή ανάλυση και ανακάλυψη αλλά δεν απαντάς στην ουσία των ερωτημάτων και δείχνει μάλλον ανεπάρκεια πολιτικών θέσεων και αναλύσεων.

Δυστυχώς,  οι θεωρίες συνωμοσίας και ο ανορθολογισμός διαπερνούν οριζόντια και κάθετα την πολιτική και κοινωνική δομή της κοινωνίας μας,  αλλά αυτό είναι χρόνιο πρόβλημα που δυστυχώς οξύνεται.

Νίκος Βρυώνης μέλος Π.Σ. ΛΑΕ-ΑΑ