Ο αγώνας συνεχίζεται

Άρθρο του Λ. Μαγιάκη πρώην δημοτικού συμβούλου Δήμου Αμαρουσίου

Συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015. Ένα δημοψήφισμα όπου με συντριπτική πλειοψηφία 62% ο Ελληνικός λαός, με κλειστές τράπεζες, είπε ένα βροντερό ΟΧΙ περηφάνιας και αξιοπρέπειας απέναντι στις ιταμές απαιτήσεις των δανειστών και της τρόϊκας, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που του είχαν επιφυλάξει 5 χρόνια καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών.
Οκτώ χρόνια μετά, στις 25-6-2023, ο ίδιος λαός έδωσε ποσοστό 52% στα κόμματα που τότε είχαν υποστηρίξει το ΝΑΙ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) αντιστρέφοντας ουσιαστικά το αποτέλεσμα.
Το ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ, το μόνο κόμμα που είχε αναφορά σε αυτό το μεγαλειώδες ΟΧΙ, περιορίστηκε στο 2,5% και δεν μπήκε καν στη Βουλή.
Ποιοι όμως ήταν οι λόγοι που φθάσαμε σε αυτή τη νέα πολιτική πραγματικότητα?
Ο Ελληνικός λαός έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη ευκαιρία το Σεπτέμβρη του 2015, μετά από τη συνθηκολόγηση του την επόμενη κιόλας του δημοψηφίσματος. Του έδωσε και μια τρίτη ευκαιρία το 2019 αναδεικνύοντας τον σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Ευκαιρίες όμως που πήγαν χαμένες και οι δύο, αφού ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη τετραετία ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να πετύχει, όπως υποσχόταν, ότι, ακόμα και μέσα στα μνημόνια και κάτω από την επιτήρηση της ΕΕ, είναι δυνατόν να ασκηθούν φιλολαϊκές πολιτικές.
Αυτό από μόνο του αποτέλεσε τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία της αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Εμπεδώθηκε στην συνείδηση του λαού ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (ΤΙΝΑ).
Αν αυτό συνδυασθεί με το γεγονός ότι η ΝΔ δεν εμπόδισε, αντίθετα προστάτεψε την αισχροκέρδεια της ολιγαρχίας, κερδίζοντας έτσι την πολύπλευρη υποστήριξη της. Ταυτόχρονα, λόγω της δημοσιονομικής χαλάρωσης που έχει υιοθετήσει μέχρι τέλους του 2023 η ΕΕ, μπόρεσε να δώσει, αφού δανείστηκε από τις «αγορές», κάποια επιδόματα (pass) που σε ένα βαθμό ανακούφισαν τα λαϊκά στρώματα.
Η αύξηση του τουριστικού εισοδήματος και των εισοδημάτων από ακίνητα συνέβαλαν και αυτά στο να εδραιωθεί η πεποίθηση στο λαό ότι ακόμα και μέσα στα μνημόνια υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του, δεν μπόρεσε να επιτύχει στην πρώτη τετραετία ή και να πείσει, όσο ήταν στην Αντιπολίτευση, ότι μπορεί σαν μελλοντική Κυβέρνηση να το επιτύχει.
Για τους λόγους αυτούς το εκλογικό σώμα κατευθύνθηκε προς τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ ή και το ΠΑΣΟΚ που το θεώρησε σαν πιο γνήσιο εκφραστή της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι αντιλαϊκές πολιτικές της ΝΔ καταγγέλθηκαν τόσο από το ΚΚΕ όσο και από το ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ, αλλά και άλλες αριστερές δυνάμεις. Όλες μαζί έδειξαν το δρόμο της ΡΗΞΗΣ για την υπέρβαση τους. Συνολικά όμως δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 11%.
Αυτό σημαίνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού απέρριψε, σε αντίθεση με το 2015, το δρόμο της ΡΗΞΗΣ. Είτε λόγω αποδοχής του δόγματος ΤΙΝΑ, είτε επειδή έκρινε ότι αυτό το 11% δεν πληρούσε τις υποκειμενικές και αντικειμενικές προϋποθέσεις για την υλοποίηση ενός τόσο σοβαρού πολιτικού εγχειρήματος όπως η ΡΗΞΗ.
Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι η έντιμη και ανιδιοτελής στάση των ηγετικών στελεχών τόσο του ΜέΡΑ 25 όσο και της ΛΑΕ μετά το δημοψήφισμα και την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το τεράστιο ηθικό της βάρος, δεν αποτελεί από μόνη της ισχυρό κίνητρο για τη λαϊκή ψήφο.
Τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ (στις δεύτερες εκλογές) περιορίστηκαν να υποσχεθούν ότι θα ασκήσουν μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, που ήταν σίγουρο ότι θα εκλεγόταν.
Σε αυτή τη σύγκριση η υπεροπλία του ΚΚΕ ήταν αναμφισβήτητη και αυτός είναι ο λόγος που ενισχύθηκε σε ποσοστό 45%, σε αντίθεση με το ΜέΡΑ25-ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΗΞΗ που μείωσε το ποσοστό του κατά 33% σε σχέση με το 2019.
Το γεγονός αυτό δείχνει όμως και το δρόμο που το δεύτερο πρέπει να ακολουθήσει στη νέα περίοδο εμβαθύνοντας τις δικές του πολιτικές θέσεις και επεξεργασίες του αλλά, κυρίως, ενισχύοντας τους δεσμούς του με την κοινωνία . Και αυτό βέβαια σε μια κατεύθυνση ενότητας όλης της Αριστεράς.
Η ανάγκη αυτή γίνεται ακόμα πιο αναγκαία ώστε η αντισυστημική έκφραση του λαού και ενός σημαντικού κομματιού της νεολαίας να μην διοχετεύεται σε ακροδεξιά-φασιστικά, σκοταδιστικά ή και κόμματα του τίποτα (ΛΥΣΗ, ΝΙΚΗ, ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ΠΛΕΥΣΗ).
Η δική μας Αριστερά έχει γνωρίσει αρκετές ήττες από το 2015 και μετά και όμως δεν το έβαλε κάτω. Ξανασηκώθηκε, ανασυγκροτήθηκε και ήταν παρούσα στους αγώνες. Αυτό θα κάνει και τώρα!