Α’ Διεθνής και “Μέρα25-Συμμαχία για τη Ρήξη”

Στις 28 Σεπτέμβρη του 1864 στο Λονδίνο ιδρύεται η Διεθνής Ένωση Εργατών , η Πρώτη Διεθνής. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία συγκεντρώνει τότε όλα τα επαναστατικά ρεύματα της εποχής σε έναν ενωτικό σχηματισμό ο οποίος αντιλαμβάνεται την ταξική πάλη ως βασική σταθερά της ιστορικής κίνησης και το προλεταριάτο ως το ιστορικό υποκείμενο της καθολικής χειραφέτησης της κοινωνίας. Ριζοσπάστες σοσιαλιστές, τρεϊντγιουνονιστές, φεντεραλικοί μουτουαλιστές, μπαμπεφικοί κομμουνιστές, μαρξιστές και αναρχικοί συναντιούνται και συνασπίζονται με επικεφαλής τον Μαρξ, τον Μπακούνιν. τον Μπλανκί, τον Λασσάλ .
Η Α’ Διεθνής αποτέλεσε το ξεκίνημα σε αυτό που αργότερα ορίστηκε με τον ευρύτερο όρο “Αριστερά” και ήταν η μήτρα που γέννησε έναν ολόκληρο κόσμο-πρωταγωνιστή στις ιστορικές εξελίξεις για τα επόμενα 150 χρόνια, τις μεγάλες επαναστάσεις, τις εργατικές κατακτήσεις, τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, τον πολιτισμό, τα νέα κοινωνικά κινήματα και τα αυτοοργανωμένα αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα της οριζοντιότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι η Α’ Διεθνής που μας χάρισε τον Μάρτιο του 1871 τη μητέρα των μαχών την Παρισινή Κομμούνα και είναι η Α’ Διεθνής η ηθική αυτουργός για την αιματοβαμμένη διεθνή γιορτή των εργαζομένων, την εργατική πρωτομαγιά τον Μάιο του 1886 στο Σικάγο.
Δυστυχώς, οι μικροεγωισμοί του Μαρξ και του Μπακούνιν επικράτησαν και αντί οι δύο ηγέτες να συσκεφτούν για να παραδώσουν ένα ενιαίο θεωρητικό υπόδειγμα υψώνοντας την Παρισινή Κομμούνα ως παραδειγματικό επαναστατικό τρόπαιο όπου οι συγκεντρωτικοί αυτοοργανώνονται και οι ελευθεριακοί πειθαρχούν, εστίασαν στις τακτικές-τεχνικές διαφορές τους και το 1872 η Διεθνής διαλύθηκε.
Σήμερα δεν επιτρέπεται το ίδιο λάθος. Όσοι λοιπόν νιώθουμε ιδεολογικοί απόγονοι εκείνης της πρώτης μεγάλης συνάντησης, οφείλουμε αναγνωρίζοντας τους μεγάλους θριάμβους αλλά και τις συντριπτικές μας ήττες και αξιοποιώντας την ιστορική εμπειρία να ανασυνταχθούμε και να συναντηθούμε ξανά. Από τις παρυφές της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τις κορυφογραμμές της αντεξουσίας, με τις προσωπικές ιδεολογικές μας αποσκευές και από μηδενική βάση, ήρθε η ώρα να αποτυπώσουμε με ευθύνη ένα σύγχρονο τοπογραφικό της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας και να προσκαλέσουμε τις μάζες στην ιστορία. Είναι το αμόνι των δρόμων του αγώνα που θα γανώσει θεωρία και πράξη και θα σφυρηλατήσει τις όποιες διαφορές μας σε έναν ενιαίο και συμπαγές πολιορκητικό σχέδιο.
Η συνεργασία “Μέρα 25- Συμφωνία για τη Ρήξη” σε αυτήν ακριβώς την ιστορική ανάγκη ανταποκρίνεται και αυτή τη σύζευξη αποπειράται να συμβολίσει. Οι σύντροφοι από άλλες κινήσεις και χώρους που στάθηκαν διστακτικοί και δε συμμετέχουν αυτή τη στιγμή στο κάλεσμά μας, παρακινούμενοι τελικά από το πολιτικό αποτέλεσμα που θα φέρουμε και συναισθανόμενοι το ιστορικό τους χρέος είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν.

Στέλιος Καλογήρου
Πολιτικός Επιστήμων, πρ. αντιδήμαρχος, πρόεδρος συλλόγου “Κανναβοιωτία”
Υποψήφιος βουλευτής Βοιωτίας “Μέρα 25- Συμφωνία για τη Ρήξη”