Παλλαϊκή εξέγερση στη Γαλλία: Μία καθαρή εικόνα από το μέλλον

                                 Της Δέσποινας Σπανού

Δύο είναι τα μεγάλα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η επίσημη ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών από τον Κ. Μητσοτάκη, μετά από φήμες και αναβολές, συνέπεια των τραγικών γεγονότων στα Τέμπη, που πυροδότησαν κοινωνική έκρηξη και οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία.
Υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο; Υπάρχουν αιτίες που μπορούν να οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη γίνονται κινητοποιήσεις, στη Γαλλία όμως είναι πιο μαζικές και σε μεγαλύτερη διάρκεια. Αυτές τις ημέρες γίνονται οι μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γερμανία από το 1990. 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στο Δημόσιο τομέα, στην εκπαίδευση, στους σιδηροδρόμους απεργούν διεκδικώντας συλλογική σύμβαση και αυξήσεις μέχρι 12,5% με ελάχιστη αύξηση 650 € μηνιαίως, ενώ οι νοσοκομειακοί γιατροί απαιτούν αύξηση μισθού ίση με τον πληθωρισμό και επιπλέον προσλήψεις και μείωση των εφημεριών, που σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν τις 924 ώρες το μήνα!! Μαζικές κινητοποιήσεις έγιναν στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στη Στουτγάρδη, στη Βόρεια Ρηνανία – Βετσφαλία, όπου νεκρώθηκαν τα πάντα (Δημόσιες υπηρεσίες, λιμάνια, αεροδρόμια) και στις συγκεντρώσεις συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι. Χαρακτηριστικά ήταν τα συνθήματα των γιατρών στο Βερολίνο «γιατροί στα όριά τους, ασθενείς σε κίνδυνο», «πεθαμένοι στα άσπρα», «τώρα δεν αξίζουμε πια χειροκρότημα»; Μας θυμίζουν κάτι; Σίγουρα.
Αυτά που συμβαίνουν λοιπόν σε εμάς, συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που ακολουθούν τις ίδιες πολιτικές. Στη Γερμανία ο πληθωρισμός έφθασε στο μεγαλύτερο ύψος των μεταπολεμικών χρόνων (8,7%), ενώ οι αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης φθάνουν και το 20%. Υπάρχουν εξηγήσεις για όλα αυτά. Η Γερμανία αύξησε τις δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ στο 1,49% του ΑΕΠ (για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς στον πόλεμο στην Ουκρανία) και ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σολτς έχει εξαγγείλει 100 δις επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία και πάνω από 2% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια. Αυτά φυσικά φεύγουν από τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια! Ο λαός διαδηλώνει ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησης, απλώς δεν υπάρχει πολιτική εκπροσώπηση σε όλο αυτό το αγωνιστικό ρεύμα. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, Βρετανία, Ισπανία, Βέλγιο, όπου αναπτύχθηκαν μεγάλοι απεργιακοί αγώνες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνήσεων. Έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης της αντίστασης και της διεκδίκησης υπάρχει και σε αυτές. Ποιά η διαφορά με τη Γαλλία; Η Γαλλία αποτέλεσε για αιώνες το κοινωνικό εργαστήρι της Ευρώπης. Σήμερα και πάλι οι Γάλλοι πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις στην Ευρώπη. 10 γενικές απεργίες από 19/01/2023 κινητοποιήσεις σε 300 πόλεις, 3,5 εκατ. διαδηλωτές, 1,1 εκατ. μόνο στο Παρίσι. Κυλιόμενες απεργίες που συνεχίζονται και μετά την επιβολή του Νομοσχεδίου (διότι επεβλήθη από τον Μακρόν με βάση το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, χωρίς έγκριση από το Κοινοβούλιο) με τεράστιες συνέπειες στις μεταφορές, στην ηλεκτρική ενέργεια, στην καθαριότητα, στα πάντα. Αποκλεισμοί δρόμων και φλεγόμενα οδοφράγματα με συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομικών. Οι αντιδράσεις σίγουρα δεν αφορούν μόνο την κατά 2 χρόνια αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, αλλά αποτελούν έκρηξη για όλες τις πολιτικές λιτότητας και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Μακρόν. Οι Γάλλοι έχουν αλλάξει ακόμα και διατροφικές συνήθειες για να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια που «τρώει» τα εισοδήματα. Ο Μακρόν άλλαξε ακόμα και το νόμο για τις διαδηλώσεις, για να μπορούν να κτυπούν ανεξέλεγκτα οι αστυνομικοί. Δεκάδες νεκροί μόνο από τα «κίτρινα γιλέκα». Τον ίδιο αυταρχισμό προσπαθεί να δείξει και τώρα, αλλά δεν μπορεί. Οριακά γλύτωσε από την πρόταση μομφής. Δεν έχει απέναντί του μόνο διαδηλωτές, υπάρχει και πολιτικό υποκείμενο. Η Ριζοσπαστική Αριστερά του Ζαν-Λυκ Μελανσόν πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις. Η δημοτικότητα του Μακρόν έχει πέσει στο 28%, έναντι του 45% του Μελανσόν, ενώ το 67% των Γάλλων επιθυμεί πτώση της κυβέρνησης, που είναι θέμα χρόνου. Υπάρχει πάντα αλληλοτροφοδότηση μεταξύ του μαζικού κινήματος και του πολιτικού υποκειμένου που εκφράζει τα αιτήματά του. Στην Ελλάδα αυτό συνέβη το 2012 και το 2015, που ο λαός, ο οποίος είχε αναπτύξει τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις μετά την μεταπολίτευση απαιτώντας την κατάργηση των μνημονίων, ανέτρεψε εκλογικά τον μέχρι τότε συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό κόμμα. Η «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ και η ανατροπή του δημοψηφίσματος έφερε απογοήτευση, παθητικότητα, παγίωση της αντίληψης «όλοι ίδιοι είναι ή δεν υπάρχει άλλη λύση» και τελικά τον Μητσοτάκη στην εξουσία. Οι κινητοποιήσεις όμως για το έγκλημα των Τεμπών, που συμμετείχαν συνολικά 2,5 εκατ. άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα, με αιτήματα την τιμωρία των πραγματικών ενόχων, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και την επανακρατικοποίηση του ΟΣΕ, αιτήματα ριζοσπαστικά, σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση, αποδεικνύουν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κοινωνική και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση προς τα Αριστερά και μπορούν να εκφρασθούν και στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ψήφισε μνημόνια και τα μισά νομοσχέδια της Ν.Δ., αλλά ακόμη και τώρα επιμένει στις μνημονιακές επιλογές του. Υπάρχουν όμως οι αγωνιστές που δεν ψήφισαν μνημόνια και συνεχίζουν να αγωνίζονται υπερασπιζόμενοι τις ιδέες και τις αρχές του «ΟΧΙ». Η συμφωνία για εκλογική συνεργασία των ΜΕΡΑ25, Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά και άλλων δυνάμεων σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και αλλαγής, που θα εκφρασθεί και εκλογικά, θα είναι το πρώτο βήμα για ένα νέο δρόμο ανατροπής και ελπίδας.

Δέσποινα Σπανού είναι πρώην Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Στέλεχος της ΛΑΕ – ΑΑ