Νέος θα πει να θες να αλλάξεις τον κόσμο.
Νίκος Καζαντζάκης

Νέος θα πει να θες να αλλάξεις τον κόσμο, είχε γράψει ο Καζαντζάκης.
Τις τελευταίες μέρες, όλο και περισσότερο τριβελίζει τις σκέψεις μου αυτή η φράση.
Καθημερινά νέοι και νέες ξεσηκώνονται, πολλοί για πρώτη φορά, και πλημμυρίζουν με φως ξανά και ξανά τις πλατείες, τους δρόμους, σε κάθε πόλη και κάθε χωριό. Ένα φως αλλιώτικό, γεμάτο οργή, θυμό, πόνο, αλλά ταυτόχρονα και αποφασισμένο να διεκδικήσει μέχρι τέλους όλα αυτά, που το σκοτάδι ορισμένων του στερεί.
Μέσα λοιπόν στη συσσωρευμένη οργή αυτών των νέων, βρίσκεται και η δική μας σκέψη. Και εννοώ όλων αυτών, που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, είδαμε το μέλλον μας να χάνεται και αισθανθήκαμε τη χώρα μας να μας διώχνει. Χιλιάδες νέοι που σήμερα βρίσκονται εκτός Ελλάδας, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο , ενώνουμε τις φωνές μας και συντονίζουμε τους παλμούς μας, με όλους αυτούς που απαιτούν ανατροπή τώρα, δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη, που απαιτούν μια κυβέρνηση που να τους συμπεριφέρεται με αξιοπρέπεια, σεβασμό, αξιοκρατία.

Ο πόνος μας είναι διπλός, γιατί δε μπορούμε να είμαστε εκεί, ενώνοντας τις φωνές μας με των άλλων νέων και γιατί παρατηρούμε από απόσταση, χωρίς δυνατότητες αποτελεσματικής αντίδρασης,  το θέατρο του παραλόγου. Βλέπουμε μια κυβέρνηση, της οποίας οι πολιτικές επιλογές προκλητικής στήριξης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, διαλύουν το δημόσιο τομέα και τις υποδομές του, καθιστώντας την ανίκανη να διαχειριστεί το οτιδήποτε και ταυτόχρονα επικίνδυνη ακόμη και για τις ζωές μας.

Για 20 και πλέον χρόνια,   ο ένας μεταθέτει την ευθύνη στον άλλο. Τα κόμματα και τα πρόσωπα αλλάζουν κατά καιρούς, αλλά δυστυχώς ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής τους παραμένει ίδιος. Είναι αυτός ο πυρήνας που γεννάει τραγωδίες, που διώχνει τους νέους απ τη χώρα, που δε σέβεται τους εργαζόμενους, που φτωχοποιεί τους συνταξιούχους. Λίγο πολύ όλοι τις ίδιες σκέψεις όλοι μας μοιραζόμαστε, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ελάχιστοι θέλουν να ακούσουν το όνομα του κακού και να το αντιπαλέψουν.

Διευρυμένες κοινωνικές ανισότητες, έκρηξη της φτώχειας,  έλλειψη δικαιοσύνης, οι δημόσιοι οργανισμοί στο “καλάθι των ολιγαρχών”, η λαϊκή περιουσία στους πλειστηριασμούς, καταστρατήγηση της διάκρισης των λειτουργιών. Και τελικά, όταν σπέρνουν ανέμους και καλούνται να θερίσουν θύελλες, όλοι τους καταφεύγουν στην «έννομη βία» και την καταστολή. Το σενάριο ίδιο, απλώς αλλάζουν κάθε φορά οι πρωταγωνιστές. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οι νέοι απέναντι, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες , στους χώρους δουλειάς. Γιατί το πρόβλημα είναι αυτός που αντιδρά, αυτός που σκέφτεται, αυτός που δε μπορεί να αναπνεύσει, από την κοινωνία που του διαμορφώνουνε. Μνημόνια, καταστολή, τραγωδίες και τελικά μια χώρα που οι πολίτες ζούνε από τύχη.

Ε όχι λοιπόν! αυτή η κοινωνία χάρισμά σας, δε μας αξίζει, όπως δε μας αξίζετε και σεις. Δικομματισμός, ψευτοδιλήμματα και στο τέλος τα ίδια , ένας φαύλος κύκλος , μια δυστοπία που αρνούμαστε να δεχτούμε. Ήρθε η ώρα, και να, που σηκωνόμαστε από τον καναπέ, που βγαίνουμε δυναμικά και μαζικά στους δρόμους, που διεκδικούμε, που σκεφτόμαστε ενεργή συμμετοχή σε όλα και διαφορετικές, ριζοσπαστικές επιλογές.
Ήρθε η στιγμή και η Αριστερά να σταθεί στο ύψος της ιστορικής της ευθύνης και να αναλογιστεί τη βαρύτητα του ρόλου της. Ήρθε ο καιρός να τολμήσει να δει τους νέους στα μάτια , γιατί μια συμμαχία με τους νέους, είναι μια συμμαχία ρήξης . Ας ακούσουμε τις φωνές τους , ας ενώσουμε τη δική μας φωνή με τη δική τους.

Γκότσης Πέτρος
Υποψήφιος Διδάκτορας Πανεπιστημίου Innsbruck