Διαψεύσαμε φίλους και εχθρούς και γιατί ο Λένιν θα ήταν σήμερα «λάθος».

Στις διπλές εκλογές του 2019 η Λαϊκή Ενότητα υπέστη συντριπτική εκλογική  ήττα. Η ήττα από την συντριβή ενέχει μια ποιοτική διαφορά.  Για τις ήττες πολλές φορές οι αιτίες είναι αντικειμενικές (και πολλές ήταν). Για να μετατραπεί όμως μια ήττα σε συντριβή οι ευθύνες βαραίνουν συλλογικά και ατομικά.

Μετά τις εκλογές , εντός και εκτός των τοιχών, εκφράστηκαν δημόσια και ιδιωτικά οι απόψεις ότι ο κύκλος της ΛΑΕ έκλεισε , δεν υπάρχει νόημα συνέχισης της πολιτικής της ύπαρξης με την μια η την άλλη μορφή. Ακούστηκαν απόψεις ότι η αυτόνομη πολιτική ύπαρξη πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν έχει νόημα. Απόψεις που δεν έμειναν μόνο στα λόγια, αλλά έγιναν (και γίνονται) «φιλότιμες προσπάθειες» αυτό να γίνει πράξη. Καθείς κρίνεται για τον λόγο και την πρακτική του και φυσικά «οι κρίνοντες κρίνονται».

Κάποιοι όμως από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, επέμεναν και επιμένουν , μοναχικά, αποφασιστικά , με υπομονή και επιμονή και με ρεαλισμό ότι η υπόθεση της ΛΑΕ δεν ήταν και δεν είναι χαμένη, η ύπαρξη δηλαδή ενός πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία στη χώρα. Οι ιδέες της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν ξόφλησαν, παρόλη και εξαιτίας της καταθλιπτικής υπεροχής του νεοσυντηριτισμού και της «real polιtik» της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η ΛΑΕ, η ριζοσπαστική αριστερά δεν ξόφλησε, διότι η υπόλοιπη αριστερά είτε ίπταται μεταξύ αναλύσεων και καμίας σχέσης με την κοινωνική πραγματικότητα, είτε προετοιμάζεται για την «Δευτέρα Παρουσία», είτε αδυνατεί να γειωθεί με τα κινήματα και την καθημερινή κοινωνική και πολιτική δράση. Όμως  η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, έχουν ανάγκη από προτάσεις ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ριζοσπαστικές που να συνδέουν τις ανάγκες του σήμερα με την προοπτική του αύριο. Και αυτό μπορεί και πρέπει να το «επικοινωνήσει» η Λαϊκή Ενότητα-Ανυπότακτη Αριστερά , η ριζοσπαστική αριστερά.

3,5 χρόνια μετά, με τεράστιες υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, η ΛΑΕ είναι υπαρκτή, λειτουργεί, πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια  συσπείρωσης της Αριστεράς, παρεμβαίνει πολιτικά και είναι πάντα παρούσα στους κοινωνικούς αγώνες που έχουν αναπτυχθεί, διαψεύδοντας φίλους και εχθρούς.

Σήμερα, έφτασε η ώρα να κάνει το αποφασιστικό βήμα που θα κρίνει το παρόν και το μέλλον της, το παρόν και το μέλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Θα κρίνει αν οι ιδέες της ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα μπορέσουν να παίξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα μπορέσουν να μπολιάσουν όλο και περισσοτέρους πολίτες αυτής της χώρας που βρίσκονται σε κοινωνικό, οικονομικό αλλά και πολιτικό αδιέξοδο, πολίτες που ζουν  μέσα σε αυτό το ασφυκτικό ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο.

Η αρχή (και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός) ήταν η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Οκτωβρίου, που με τις συλλογικές της πολιτικές αποφάσεις, την ανασυγκρότηση της, την οργανωτική και πολιτική της επανίδρυση έθεσε τα θεμέλια ώστε στις επόμενες κοινωνικές και πολιτικές μάχες να είναι πιο δυναμικά και διακριτά παρούσα , να πρωταγωνιστεί στην συσπείρωση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και σε κάθε περίπτωση να παίξει με τον έναν η τον άλλον τρόπο, κεντρικό ρόλο, ως πολιτικός εκφραστής της ριζοσπαστικής Αριστεράς,  στις επερχόμενες εκλογές .

Ας ευλογήσουμε (επιτέλους) και τα γένια μας

Η παρουσία 600 και πλέον αντιπροσώπων από τις Νομαρχιακές και Τοπικές Πολιτικές Επιτροπές από όλη την Ελλάδα, η ομόφωνη έγκριση των πολιτικών αποφάσεων και ανάδειξη των Οργάνων και των Γραμματέων ( πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα , αλλά επιτυχημένα λειτουργικό και επικοινωνιακά σωστό σε κόμματα και πολίτικά μέτωπα στην  Ευρώπη).  Η  συμμετοχή πλειοψηφικά νέων εργαζομένων και φοιτητών, η παρουσία και ενεργητική συμμετοχή ιστορικών στελεχών της Αριστεράς, με πραγματική πολιτική και κοινωνική αναφορά σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο και κυρίως η ομοθυμία η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ-ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ να παίξει καταλυτικό ρόλο στην συσπείρωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς  αλλά και όλης της Αριστεράς, και να βγει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αποτελούν την βάση για τον μελλοντικό ρόλο της.

Η ανασυγκρότηση της , διεύρυνση της με ανένταχτους αριστερούς με ειδικό βάρος σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, η επανίδρυση της που συμβολικά εκφράστηκε και με την τροποποίηση του ονόματος της δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Είναι αυτονόητο όμως  ότι είναι προαπαιτούμενα για την πολιτική παρουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των ιδεών της στη κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι προαπαιτούμενα για όσους δεν αρέσκονται στην αυτοεπιβεβαίωση ενός μικρόσκοσμου που λίγη  σχέση έχει με την κοινωνική πραγματικότητα, που δεν αναλώνεται σε φοβικά και μικροπολιτικά η ατομικά σύνδρομα.

Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, οι ευρύτεροι ιδεολογικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί είναι αρνητικοί, όμως η επιλογή αυτής της πολιτικής  αποτελεί μονόδρομο για την ριζοσπαστική αριστερά για την Λαϊκή Ενότητα-Ανυπότακτη Αριστερά.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ήταν η αρχή, η πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση το μέσον οι πολιτικές και εκλογικές συνεργασίες της Αριστεράς  το ζητούμενο και η Γαλλία έδειξε τον δρόμο..

Οι πολιτικές και εκλογικές συνεργασίες είναι επιβεβλημένες από τους πολιτικούς κοινωνικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς , είτε για την επίτευξη κυβερνητικής λύσης (για τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας) , είτε σε ότι αφορά την ριζοσπαστική αριστερά για την δημιουργία μιας συσπείρωσης πολιτικών δυνάμεων για την επίτευξη συγκεκριμένων τακτικών η στρατηγικών  στόχων.

Στην προκειμένη περίπτωση οι πολιτικές και εκλογικές συμμαχίες είναι επιβεβλημένες για την άσκηση πραγματικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, για την απόκρουση τους και την στήριξη των λαϊκών στρωμάτων και την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων τους αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Το ζητούμενο και η προϋπόθεσή είναι οι συνεργασίες να στηρίζονται σε καθαρή πολιτική συμφωνία, να μπορούν όλοι να διαβάσουν σε αυτήν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τον εαυτό τους, λαμβάνοντας υπόψη την συγκυρία, και προπαντός το αποτέλεσμα να είναι ελκτικό στον πολίτη στον οποίο απευθύνονται. Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα. Και οι πολιτικές και οι εκλογικές συνεργασίες.

Η εκλογική συνεργασία , δεν προϋποθέτει συνολική προγραμματική συμφωνία, πολύ δε περισσότερο δεν προϋποθέτει κοινή ιδεολογική αναφορά. Οργανωτικά περιορίζεται στη κοινά συμφωνημένη και αναγκαία  συνεργασία στην βάση των κοινών πολιτικών αποφάσεων που αφορούν κυρίως την πολιτική , οικονομική και κοινωνική συγκυρία μιας εκλογικής περιόδου. Η πολιτική , οργανωτική, ιδεολογική αυτονομία των συμμετεχόντων στην εκλογική συνεργασία θεωρείται αυτονόητη και η δέσμευση περιορίζεται στις κοινές πολιτικές αποφάσεις και στόχους.

Το ζήτημα των πολιτικών η  και εκλογικών συνεργασιών πάντα «βασάνιζε» το σύνολο της Αριστεράς, στο όνομα των πολιτικών όρων, προϋποθέσεων, στόχων, η  και στο όνομα των κινδύνων αλλοίωσης της ιδεολογικής ταυτότητας, διάχυσης, αναζήτησης θέσης και ρόλου  τόσο συλλογικά  όσο και  ατομικά.

Είναι αυτονόητο ότι σε μια συνεργασία, υπάρχουν πολιτικοί συμβιβασμοί . Συμβιβασμοί που καθορίζονται από τις αντικειμενικές συνθήκες, όπως,  πολιτικοί συσχετισμοί, ανάγκες και προτεραιότητες του καθένα, από τις αντικειμενικές συνθήκες που καθορίζει η πολιτική , οικονομική και κοινωνική συγκυρία.  Συμβιβασμοί που καθορίζονται και από την υποκειμενική βούληση του καθενός να πετύχει την συνεργασία.

Η επίκληση θέσεων και αρχών (κατά το δοκούν) και ιδιαίτερα των κλασσικών Θεωρητικών και Πολιτικών δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση σε μια συζήτηση για να αποδείξει κάποιος το δίκαιο των θέσεων του και ιδιαίτερα  όταν γίνεται επιλεκτικά και  άκριτα , και μάλλον παραπέμπει περισσότερο σε θεολογικού τύπου αναλύσεις , θρησκευτικής σέχτας, η προσδιορίζει ατομικά τον ρόλο του ως ιεραπόστολο της Αριστεράς.

Παρόλα αυτά , ιδιαίτερα όσοι επικαλούνται τον συγγραφέα του, κινδυνεύοντας να τον βγαλουν και αυτόν λάθος, μια δεύτερη και τρίτη ανάγνωση του βιβλίου «Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού» με τα μάτια του σήμερα θα βοηθούσε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις συνεργασίες και την πολιτική και εκλογική τακτική που πρέπει να ακολουθηθεί.

Νίκος Βρυώνης μέλος Π.Σ Λαϊκής Ενότητας-Ανυπότακτης Αριστεράς