Κατώτερος μισθός κατώτερος των αναγκών και των υποσχέσεων

του Γιάννη Δούκα

Έχει περάσει μια δεκαετία και πλέον από τότε που η τότε μνημονιακή κυβέρνηση σε μία νύχτα αποφάσισε να μειώσει τον κατώτερο μισθό από 751 σε 586 για τους άνω και σε 511 € για τους κάτω των 25 ετών. Ταυτόχρονα κατάργησε το σύνολο των συλλογικών συμβάσεων, διέλυσε το νόμο 1876/90 ορόσημο για τις συλλογικές συμβάσεις που είχε ψηφιστεί από όλα τα κόμματα και αφαίρεσε την δυνατότητα από τους κοινωνικούς συνομιλητές εκπροσώπους εργοδοτών και εργαζομένων να καθορίζουν το ύψος του κατώτερου μισθού.
Έχουν μεσολαβήσει υποσχέσεις επί υποσχέσεων την τελευταία δεκαετία από ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη τετραετία και από ΝΔ αυτή είτε για την επαναφορά του στα 751 (ΣΥΡΙΖΑ) είτε για δραστικές αυξήσεις υπερδιπλάσιες του ποσοστού ανάπτυξης (ΝΔ). Τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε.
Αυτό που γίνεται σήμερα είναι τα επικοινωνιακά βαρελότα για τα 50 € αύξησης τα οποία απέχουν από την επαναφορά στα 751 €, απέχουν από τις δεσμεύσεις σύμφωνα με τις οποίες η αύξηση θα έπρεπε να είναι της τάξης του 16% αντί του 7,5% και κυρίως απέχουν έτη φωτός από τις ανάγκες των νοικοκυριών λόγω της ακρίβειας στην ενέργεια, στα καύσιμα και σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης.
Παράλληλα παραμένει το αντιδραστικό πλαίσιο που διέπει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις με κύρια χαρακτηριστικά την αποδυνάμωση του οργανισμού μεσολάβησης και διαιτησίας, τις απαγορευτικές διατάξεις για την επέκταση μιας κλαδικής σύμβασης στους εργαζόμενους και στις επιχειρήσεις όλου του κλάδου, την κατάργηση της αρχής της ισχύος της ευνοϊκότερης συλλογικής σύμβασης σε περίπτωση συρροής (όταν στον ίδιο μισθωτό ισχύουν δύο είδη συλλογικών συμβάσεων) τη συνεχιζόμενη κατάργηση της αύξησης λόγω προϋπηρεσίας (τριετίες) η οποία σταμάτησε το 2012 και τέλος η κυβέρνηση και όχι οι κοινωνικοί συνομιλητές είναι αυτή που καθορίζει το ύψος του κατώτερου μισθού.
Κατά τη γνώμη μας ο καθορισμός του κατώτερο μισθού θα πρέπει να επανέλθει στους κοινωνικούς συνομιλητές και οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν όχι από τα 713 € της κυβέρνησης αλλά από ένα ύψος που θα παίρνει υπ’ όψη του τα 751 € του 2012, τον πληθωρισμό της δεκαετίας και την ακρίβεια της εποχής.
Τέλος θα πρέπει να επανέλθει το προ μνημονίων πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και να εμπλουτιστεί με τη δυνατότητα υπογραφής συλλογικών συμβάσεων σε επίπεδο ομίλων επιχειρήσεων.
Αυτά βέβαια απαιτούν άλλους συσχετισμούς δυνάμεων απ’ αυτούς που είναι σήμερα, απαιτούν μια ενωμένη κινηματική και διεκδικητική Αριστερά, απαιτούν ένα άλλο συνδικαλιστικό κίνημα που θα διοργανώνει και θα πραγματοποιεί μεγάλους, διεκδικητικούς και νικηφόρους αγώνες.

Καλό Πάσχα και προσοχή στα βαρελότα