Επανερχόμαστε, δυστυχώς, στην συνεχιζόμενη βαρβαρότητα του πολέμου που διεξάγεται στην Ουκρανία. Όπως, ίσως, θυμούνται όσοι παρακολουθούν τις κατά καιρούς παρεμβάσεις μας για τα θέματα αυτά («Πάμε για πόλεμο;» – «Ο υπαρκτός πόλεμος»), οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις βασικές εκτιμήσεις μας. Πρόκειται για έναν ανηλεή, ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ των ισχυρότερων παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών για ένα νέο μοίρασμα του κόσμου, για ένα νέο μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.

Δυστυχώς και πάλι, επιβεβαιώνεται η εκτίμησή μας ότι «… δεν έχουμε μια σύγκρουση Ρωσσίας – Ουκρανίας, αλλά μια σύγκρουση Η.Π.Α. – Ρωσίας (και στο βάθος… Κίνα), με το φασίζον καθεστώς του Κιέβου σε ρόλο μαριονέτας…» και ότι «…οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσσίας δεν θα ολοκληρωθούν σύντομα…».

Είναι πλέον φανερό πως οι Η.Π.Α., η «μικρομέγαλη» Μεγάλη Βρετανία και η ιστορικά ξεπερασμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, χρησιμοποιώντας, με ιδιαιτέρως παχυλό «αζημίωτο», το φασίζον καθεστώς του Κιέβου (και τα ναζιστικά τάγματα, δείγμα των οποίων παρουσίασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στη Βουλή), επιδιώκουν την χρονική επιμήκυνση της πολεμικής σύγκρουσης:

• με τις άκαρπες μέχρι τώρα διπλωματικές διαβουλεύσεις, εξαιτίας των συνεχών αλλαγών των ουκρανικών θέσεων,

• με την πρόσφατη άρνηση της ουκρανικής πλευράς για μια συμφωνία ειρήνευσης,

• με την συνεχή ροή όπλων, οικονομικής «βοήθειας», νατοϊκών στρατιωτικών στελεχών και ένοπλων μισθοφόρων προς την Ουκρανία,

• με απροκάλυπτα σκηνοθετημένες προβοκάτσιες (Μπούτσα, Κραματόρσκ), των οποίων έπεται συνέχεια και

• με αποκορύφωμα την πρόσφατη δήλωση του ανεκδιήγητου αχυράνθρωπου Ζ. Μπορέλ ότι «αυτός ο πόλεμος θα κερδηθεί στο πεδίο της μάχης».

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η συνέχιση της αιματοχυσίας και η καταστροφή της Ουκρανίας στο όνομα της απομόνωσης της Ρωσίας και της οικονομικής της καταστροφής, μέσω συνεχών πακέτων οικονομικών κυρώσεων.

Αν κοιτάξουμε όμως πίσω από τις φλόγες του πολέμου θα δούμε τους υποκινητές, τους πραγματικούς εμπόλεμους, για τα συμφέροντα των οποίων μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Πρώτον. Στις δίνες των εμπορικών πολέμων, παρά την μείωση της συμμετοχής των Η.Π.Α. στην παγκόσμια οικονομία και εμπόριο και την ενίσχυση άλλων οικονομιών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία…), ο ρόλος του δολαρίου στο παγκόσμιο χρηματο-πιστωτικό σύστημα συνεχίζει να ενισχύεται, ως βασικό νόμισμα συναλλαγών και αποθεματοποίησης. Φυσική συνέπεια αυτού ήταν και είναι η προσπάθεια απομείωσης του ρόλου του δολαρίου και η ενίσχυση άλλων εθνικών νομισμάτων.

Από το 2017-2018 η Ρωσία, η Κίνα και άλλες χώρες άρχισαν την «αποδολαριοποίηση» των αποθεματικών τους, ενισχύοντας τα αποθέματά τους σε χρυσό.

Παράλληλα, άρχισαν συζητήσεις μεταξύ των «ενισχυόμενων» οικονομιών (Ρωσσία, Κίνα, Ινδία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική κ.α.) για εμπορικές συναλλαγές στα εθνικά τους νομίσματα (ρούβλι, γιουάν, ρουπία κ.λ.π.), παραγκονίζοντας το δολάριο.

Ταυτόχρονα άρχισαν να δημιουργούν δικά τους συστήματα μεταφοράς πιστωτικών επικοινωνιών, αντίστοιχα του SWIFT, μειώνοντας ακόμη περισσότερο το ρόλο και τη σημασία του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία και εμπόριο.

Ιστορικά, οι «απόπειρες» κατά του δολαρίου «τιμωρήθηκαν» είτε με φυσική είτε με πολιτική εξόντωση (Στάλιν, Ντε Γκωλ, Αλλιέντε, Καντάφι…).

Κύριος στόχος των οικονομικών κυρώσεων, όχι μόνον των σημερινών και όχι μόνον κατά της Ρωσσίας, είναι η ενίσχυση του δολαρίου και κατ’ επέκταση των παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών, που στηρίζουν και πρωτοστατούν στις κυρώσεις (BP, Shell, Exon Mobil, Mercedes Benz, Accenture, Facebook, Nike, IKEA, FedEx κ.α.).

Οι «αντίπαλοι» παγκόσμιοι οικονομικοί κολοσσοί, στην προκειμένη περίπτωση, ρωσικοί (Gazprom, Lukoil, Rosheft, Nornikel, Rosatom κ.λ.π.) δεν μένουν με δεμένα χέρια, αντεπιτίθενται με βασικό στόχο το δολάριο: πληρωμή του φυσικού αερίου, προς το παρόν, μελλοντικά και των πετρελαίου, αλλουμινίου, νικελίου και άλλων πρώτων υλών σε ρούβλια. Και προς ενίσχυση αυτής της κίνησης η Ρωσία προχωρά σε επαναφορά του χρυσού κανόνα, ορίζοντας την ισοτιμία του ρουβλιού σε χρυσό: 1 γρ. χρυσού = 5.000 ρούβλια.

Νάρκη στα θεμέλια της παγκόσμιας κυριαρχίας και του παγκόσμιου ρόλου του δολαρίου. Αιτία πολέμου «κι ας πάει και το παλιάμπελο», που λένε και στην Πρέβεζα.

Δεύτερον. Αυτός ο πόλεμος, μεταξύ των ισχυρότερων παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών για ένα νέο μοίρασμα του κόσμου, για ένα νέο μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, «απαιτεί» τον έλεγχο και τη χειραγώγηση, κυρίως, του μυαλού, της θέλησης και της αντίδρασης των ανθρώπων. Με αυτόν ακριβώς το στόχο, τον έλεγχο και τη χειραγώγηση, επινοούνται και επικοινωνούνται διάφορες πολιτικές, θεωρητικές, ψυχολογικές προσεγγίσεις και προπαγανδιστικές στρατηγικές.

Θα αναφερθούμε, ενδεικτικά και εν συντομία, σε δύο ευρέως διαδεδομένες «απόψεις» ή «προτάσεις». Αυτή που λέει ότι πρέπει να διαλέξουμε με «ποια πλευρά της ιστορίας» θα πάμε και αυτή που μιλάει για έναν «πολυπολικό κόσμο», στον οποίο πρέπει να οδηγήσει αυτός ο πόλεμος.

Κατά την άποψή μας, πρόκειται για το ίδιο ερώτημα, ανεξάρτητα από ποια πολιτική ή ιδεολογική πλευρά τίθεται και από τον τρόπο που τίθεται.

Η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας , από τότε που «βγήκε» απ’ την πρωτόγονη κατάστασή της, είχε πάντα δύο πλευρές ή δύο πόλους. Στον ένα πόλο, στη μια πλευρά ήταν και είναι οι δυνατοί, οι εκμεταλλευτές, οι εξουσιαστές και στον άλλο πόλο, στην άλλη πλευρά οι αδύνατοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι εξουσιαζόμενοι.

Θυμηθείτε: δουλοκτήτες – ελεύθεροι πολίτες και δούλοι, φεουδάρχες και δουλοπάποικοι – κολλήγοι, κεφαλαιοκράτες – καπιταλιστές και μισθωτοί εργάτες.

Οι πόλεμοι μεταξύ αυτών των δύο πλευρών, των δύο πόλων οδηγούσε και οδηγεί στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας προς τα μπρος και σ’ αυτούς τους πολέμους δεν διαλέγεις πλευρά ή πόλο, είσαι εκ των πραγμάτων, απ΄την κοινωνική σου κατάσταση, σε έναν απ’ τους δύο πόλους ή πλευρές.

Η ιστορία, όμως. είναι γεμάτη από πολέμους για περισσότερη δύναμη και εξουσία, για περισσότερα κέρδη, μεταξύ αυτών που είναι στον πόλο, στην πλευρά των δουλοκτητών, των φεουδαρχών, των καπιταλιστών και στο όνομα της εξουσίας και των κερδών τους «θυσιάζουν» ανενδοίαστα την άλλη πλευρά, τον πόλο των δούλων, των κολλήγων, των μισθωτών εργατών.

Έναν τέτοιον πόλεμο ζούμε σήμερα! Και σ’ έναν τέτοιον πόλεμο, πλευρά διαλέγουν οι δοσίλογοι, οι υποτακτικοί και οι υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων.

Υ.Γ. Η ανθρώπινη ιστορία έζησε, για ελάχιστο ιστορικά χρόνο, την εμπειρία ενός διπολικού κόσμου (με τα καλά και τα κακά του), την εποχή από την Οκτωβριανή Επανάσταση έως την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.